Μόνιμη αναζήτηση αποδοχής...

Έλλειψη. Κενό. Μείον. Έλλειμμα.
Με όσες λέξεις κι αν το πω δεν φτάνει.
Τίποτα δεν περιγράφει το μέγεθος που το βιώνω.
Όσοι με γνωρίζουν δεν θα μπορούσαν ποτέ να πιστέψουν ότι νιώθω τέτοια πράγματα.
Η κοινωνική, εξωστρεφής, αισιόδοξη, όμορφη, πετυχημένη, μορφωμένη «Νεφέλη».... πως είναι ποτέ δυνατόν να νιώθει μείον;;; Τι σόι έλλειψη μπορεί να νιώθει αυτή;;;
Μήπως είμαι διχασμένη προσωπικότητα; Δυο άνθρωποι σε εναν; Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται οι έξω να βλέπουν αυτά κι εγώ να βουλιάζω στην μοναξιά, την ζητιανιά ασφαλείας και αποδοχής;;;; Τι είμαι;
Εξαιρετική θεατρίνα μήπως;
Κουραστηκα.
Τόσες ψυχοθεραπειες, τόσα διαβάσματα, τόση προσπάθεια αυτογνωσίας....
Και κάθομαι τώρα και γράφω πίσω απο την ανωνυμία, σε ένα φόρουμ ανάμεσα σε αγνώστους που κάποτε γίνονται γνωστοί με τον τρόπο τους, γιατί στην πραγματικότητα κανεις από οσους με ξέρουν δεν θα πίστευε ότι μπορεί εγώ να νιώθω τέτοια εκμηδενιστικά πράγματα για μένα.

Έχει νιώσεις κανεις αυτή την έλλειψη; Αυτή τη διαρκή επιθυμία να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτός από τους γύρω του;
Με κάποιο τρόπο όλα να γυρνάνε γύρω από αυτό και να έχει γίνει ένα με αυτό.
Να μην ξεχωρίζει πια ποιος είναι ο εαυτός του και ποια η εμμονή του;
Εμμονή με το να είναι αρεστός, σημαντικός, να αγαπιέται, να είναι αποδεκτός όπως και αν είναι;
Γιατί τόση έλλειψη; Δεν μπορεί για όλα να φταίει η οικογένεια.
Οι ψυχοτετοιοι συνέχεια σε αυτό εστιάζουν.
Εντάξει, κι οι γονείς μας ο,τι μπορούσαν εκαναν. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές δεν ήξεραν από ψυχολογίες κλπ.
Είχαν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» που έκανε σίγουρα κάποια ζημιά.
Αλλά τελικά που σταματάει η οικογένεια και που αρχιζει η αυτόνομη προσωπικότητα;
Ή αυτά πάνε πάντα μαζί;
Κουραστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους αυτό που θα με κάνει χαρούμενη.
Ο ψυχολόγος φωναζει ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου για να βρω την ηρεμία και να μην ζητάω από εξωτερικούς παράγοντες την αναγνώριση εαυτού.
Κι όμως τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα νιώθω ελλιπής.
Έχω σκεφτεί μήπως τελικά είμαι νάρκισσος.
Εγώ που τόσο τους πολέμησα. Που σχετιστηκα μαζί τους και υπέφερα από τις συμπεριφορές τους.
Μήπως είμαι κι εγώ έτσι;
Αλλιώς γιατί να αποζητάω τόσο την αγαπη, τη στήριξη και την αναγνώριση;;;

Και εγω έχω νιωσει τέτοια συναισθηματα όπως εσυ.και φαντάζομαι και πολύ αλλοι.εγώ κυριως το νιωθω και το βιωνω αυτό στις σχέσεις μου. Ότι έχω και εγώ ένα ελλειμα όπως λες.ότι κάπου υστερω.προσπαθω και εγώ να το αντιμετωπισω σιγά σιγά αλλα μου είναι και μένα δυσκολο.εσύ σε όλους τους τομεις τις ζωής σου νιώθεις ετσι?

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

---

Σε καταλαβαινω κοριτσι μου.και εγώ νιώθω μερικα από αυτά και τα ενιωθα και εγώ από μικρη.κυριως για την εμφάνιση μου ειχα και έχω όλες αυτές τις ανασφαλειες.ήθελα να ήμουν όμορφη αυτό. Δεν μπορώ και εγώ να το αντιμετωπισω ακομη παρολο που είμαι 30.κανεις ψυχοθεραπεια ακόμη?

Ναι. Κάνω ψυχοθεραπεία συμπεριφοριστικη-γνωσιακή και με παρακολουθεί και ψυχίατρος.
Ξέρω ότι έχω δρόμο μπροστά μου και ξέρω ότι χρειάζεται υπομονη. Απλά κάτι φορές είναι μεγάλη η ψυχική κούραση και πολλά τα χρόνια που κουβαλάς το φορτίο.
Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Παρόλα τα όσα μειονεκτικά ένιωθα, έκανα πράγματα στη ζωή μου και πέτυχα τους στόχους που έθεσα. Οι απέξω με θεωρούν επιτυχημένη και μια χαρά.
Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό. Να φαίνομαι καλά ενώ δεν είμαι.
Τι στο καλό κάνω;
Σίγουρα έχω πολύ ανεπτυγμένο απο τον τρόπο που μεγάλωσα αυτό το τι θα πει π κόσμος. Και σίγουρα ασυνείδητα λειτουργώ πολύ με αυτό.
Αλλά πραγματικά υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που νιώθω.
Στο νοσοκομείο που πήγα πριν 20 μέρες μου μιλήσαν για εγκλεισμό, λόγω των αυτοκτονικών σκέψεων.
Αν το μάθαιναν αυτό όσοι με ξέρουν θα νόμιζαν ότι μιλάμε για κάποιο άλλο πρόσωπο όχι για μένα.
Και αυτό με χαλάει ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά. Κουραστηκα

Γιατί βρε κοριτσακι μου ομως ενώ αναγνωριζεις και εσύ ή ίδια ότι έχεις πετυχει πολλα καί έχεις τόσα καλά πάνω σου και εισαι πετυχημενη γιατί τα νιώθεις όλα αυτά. Γιατί? Σε τι νιωθεις ότι υστερεις και έχεις μείνει πισω?

Αποζηταω διαρκώς από τους άλλους την αγαπη και το νοιαξιμο. Να με αποδέχονται όπως είμαι και να μου δείχνουν ότι νοιάζονται για μένα εφόσον είμαστε φίλοι, γκομενοι, συνάδελφοι, συγγενείς.
Όταν το κοιτάω απέξω όλο αυτό μου φαίνεται υπερβολικό. Εγώ όμως από μέσα το βιώνω πολύ δραματικα.
Θέλω να μου δείχνουν οι άλλοι τα συναισθήματα τους. Όχι μια ζωή να τα ζητιανεύω. Είμαι έρμαιο των σχέσεων.
Σε κάθε σχέση φιλική ή γκρμενικη είμαι αυτή που δίνω, τρέχω, σκιζομαι, εκφράζομαι, τα δίνω όλα.
Και στο τέλος συνειδητοποιώ ότι δεν έπρεπε να λειτουργώ έτσι. Ότι ίσως είμαι υπερβολική. Έχω τόσο ανάγκη την αγαπη και το νοιαξιμο που αηδιάζω με τον ιδιο μου τον εαυτό. Δεν θέλω να θέλω τόσο πολύ. Δεν θέλω να νιώθω συνεχώς την έλλειψη. Δεν θέλω τα δράματα που πολλές φορές η ίδια δημιουργώ.
Θέλω λίγη ηρεμία...

Καλησπέρα Νεφέλη,

Αντιμετωπίζεις κάποια διαταραχή (κατάθλιψη ή και κάποια ψύχωση);

Να ξέρεις ότι ο ποιο σίγουρος τρόπος για να δυστυχήσεις είναι να αφήσεις τη γνώμη των άλλων να καθορίζει τη ζωή σου. Νομοτελειακά δεν γίνεται να τους ευχαριστήσεις όλους και θα ήταν ανώφελο να κάνεις κάτι τέτοιο.

Προσπάθησε να ζεις για σένα. Όχι για τους άλλους.

Βέβαια πρέπει να βάλεις σε προτεραιότητα να διαχειριστείς την όποια διαταραχή αντιμετωπίζεις. Με όποιο τρόπο σου υποδείξουν οι ειδικοί που σε παρακολουθούν.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και μείζονα κατάθλιψη.

Εγώ κάτι φορές πάντως πιστεύω πως έχω μανιοκατάθλιψη. Διπολική διαταραχή.

Υποφέρω και εγώ, αν και αισθάνομαι ότι το έχω ξεπεράσει πλέον, από αγχώδη διαταραχή, κρίσεις πανικού και ήπια καταθλιπτική διαταραχή.

Αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου είναι πολύ σωστό. Μου το είπε και σε μένα η δική μου. Μάθε να ζεις για τον εαυτό σου και να ικανοποιείς της προσωπικές σου ανάγκες και επιθυμίες. Άσε τους άλλους στην άκρη. Αν δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι καλά με κανέναν.

Υπάρχει περίπτωση να είναι βιολογικό το υπόβαθρο αυτής της διαταραχής με την οποία έχεις διαγνωστεί. Μάθε να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Αποδέξου ακόμα και την διαταραχή. Πες στον εαυτό σου ότι αναγνωρίζεις ότι υπάρχει αυτή η κατάσταση μέσα σου και θα την αντιμετωπίσεις. Όσο μπορείς κάθε φορά. Για σένα και για κανέναν άλλο.

Άλλωστε η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας. Ποτέ δεν θα επιτύχουμε να βρεθούμε σε μια κατάσταση διαρκούς ευτυχίας. Για το λόγο αυτό πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε αυτές τις μικρές στιγμές και να τις ζούμε όπως θέλουμε εμείς. Όχι όπως επιθυμούν οι άλλοι.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Εγώ κάτι φορές πάντως πιστεύω πως έχω μανιοκατάθλιψη. Διπολική διαταραχή.

---

Νομίζω ότι αν ίσχυε αυτό ο ψυχίατρος που σε παρακολουθεί θα το είχε διαγνώσει.

Αλήθεια ποια είναι η ηλικία σου;

Έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι όπως τα λες.
Πιστεύω πως έχει οντως βιολογικό υπόβαθρο η όλη μου κατάσταση γιατί στην οικεγενεια μου έχουν όλοι ΙΔΨ και ήπια κατάθλιψη. Πρόσφατα ανακάλυψα και κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο το οποίο πρόκειται να εξεταστεί λεπτομερως το επόμενο διάστημα γιατί ενδέχεται να ευθύνεται για κάποια από τις διαταραχές που έχω.
Έχεις δίκιο, χρειάζεται να αποδεχτώ εγώ η ίδια πράγματα. Και σίγουρα να αφήσω στην άκρη τους άλλους. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Και αυτό ακριβώς με εκνευρίζει και με απογοητεύει. Το ότι διαρκώς με νοιάζουν οι άλλοι.
Προσπαθώ πολύ. Απλά είναι φορές που νιώθω ματαιότητα και απεριόριστη κούραση...
Σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Και εσένα και την Αποστολια.