Ο άνθρωπος που σε έφερε στη ζωή...

Πως μπορείς να αποχαιρετήσεις τον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή; Πως μπορείς να μην ξανά φωνάξεις μαμά....;Την πρώτη μου λέξη... μαμά..Πως θα συνεχίσω χωρίς να με αγκαλιάσεις ξανά; Να μου δώσεις τις συμβουλές σου να μου πεις πόσο με αγαπάς και πόσο όμορφη είμαι; Ξαφνικά έτσι ξαφνικά έφυγες μέσα στα χέρια μου ένα πρωί στο νοσοκομείο μετά από 2 μέρες σε κώμα ξύπνησες, άνοιξες τα ματάκια σου και με είδες και γω χάρηκα και μου κράτησες το χέρι... Είχα την ελπίδα μέσα μου ότι θα σε ακούσω να με φωνάζεις πάλι "κορίτσι μου" όπως με έλεγες από μικρή. Ξαφνικά όλα μαύρισαν και σταμάτησε να χτυπάει η καρδούλα σου. Έτσι ξαφνικά μου άφησες και το χέρι... Τώρα ζω σε έναν άλλο κόσμο πολύ διαφορετικό μια άλλη πραγματικότητα που δεν είχα φανταστεί. Δεν είσαι πλέον εδώ και γω δεν μπορώ να το καταλάβω. Κάθε μέρα κοιμάμαι και βλέπω τη στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου περιμένοντας να σηκωθείς. Δε θα περάσει ποτέ αυτή η απώλεια μέσα μου, η απώλεια της μαμάς. Ο άνθρωπος που μας αγαπάει πριν καν γεννηθουμε. Ο άνθρωπος που δίνει τη ζωή του για εμάς. Τώρα εγώ μέσα σε μια άλλη ζωή σε άλλη πραγματικότητα θα πρέπει να σηκώνω ξανά. Με τρομάζουν όλα πλέον και φοβάμαι για πρώτη φορά τόσο πολύ. Κάθε μέρα μπαίνω στο σπίτι και περιμένω. Περιμένω να σε δω ακόμη. Έχουν περάσει 4 μήνες μόνο. Μου έλεγε πάντα ότι είμαι ο βράχος της οικογένειας πόσες φορές και να πέσω πάντα θα σηκώνομαι. Πότε δεν πρόλαβα να σου πω πως εσύ μου έμαθες να είμαι δυνατή... Πως γίνεται να αποχαιρετήσεις τον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή...

Σε νιώθω. Έχασα την μητέρα μου ξαφνικά πριν τρία χρόνια. Ήταν μόλις 61 χρονών, εγώ 34. Ζεις με αυτό, αλλά δεν το ξεπερνάς. Πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναπώ την λέξη "μαμά", με πήραν τα κλάματα. Ακόμη κλαίω. Πόσο θα 'θελα να μπορούσα να της πω για μία ακόμη φορά πόσο πολύ την αγαπώ. Υπάρχουν φορές που εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, σε μία εποχή που μία και μόνο αγκαλιά της ήταν ικανή να διώξει όλα μου τα προβλήματα. Ο κόσμος είναι πιο μοναχικός δίχως τον μόνο άνθρωπο που σε αγαπούσε με τόση ανιδιοτέλεια, που σε αγαπούσε πριν καν γεννηθείς όπως γράφεις κι εσύ. Ξέρω πλέον πως κανένας άνθρωπος στη ζωή μου δεν θα με αγαπήσει έτσι, με τόση πολλή αγάπη. Πως ο άνθρωπος που μάταια έψαχνα να βρω, ο "άνθρωπος μου", ήταν εξαρχής δίπλα μου: εκείνη. Και τώρα πια έχω μόνο τον εαυτό μου, και εκείνο το κομμάτι της που θα κουβαλώ για πάντα μέσα μου.

Να ζήσεις να τη θυμάσαι dragonfly1. Μπορεί ένας άνθρωπος να φεύγει, η ανάμνηση του όμως δε φεύγει ποτέ από μέσα μας. Η μαμά σου θα ζεί πάντα εκεί, μέσα στην ψυχή σου.
Δε γνωρίζω αν είσαι μαμά, όταν γίνεις θα αντιληφθείς το μέγεθος της γονικής αγάπης. Αυτό που επιθυμεί τώρα είναι να συνεχίσεις εσύ δυνατή κι ευτυχισμένη, όπως ήταν ΕΚΕΙΝΗ όταν έφυγε, αφήνοντάς έναν μοναδικό άνθρωπο, ΕΣΕΝΑ.

Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε... Τις πιο πολλές φορές ο κόσμος με κοιτάει σα να με λυπουνται όταν αναφέρομαι σε εκείνη η το αποφεύγει γιατί αισθάνονται άσχημα η δεν μπορούν να φανταστουν τον εαυτό τους σε αυτή τη θέση.

Γεια σου φίλη μου. Έχασα κι εγώ τη μαμά μου πρόσφατα από καρκίνο σε ηλικία 81 ετών . Υπέφερε πολύ δύο χρόνια κι εγώ μαζί της .... Μου λείπει παρά πολύ . Θα μου πείτε ήταν μεγάλη όμως δεν έχει καμία σημασία πίστεψε με ήταν και θα είναι η μαμά μου για όσο ζω . Αν θες στείλε μου ινμποξ . Να είσαι γερή να την θυμάσαι

Γεια σου Dragonfly..και εγώ δυστυχώς από εκείνους που καταλαβαίνουν απόλυτα..έχασα και εγώ τον πατέρα και πολύ πρόσφατα τη μητέρα μου. Έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν θα είμαι το παιδί κανενός και ποτέ ξανά δεν θα έχω αυτή την γαλήνη και ζεστασιά που σου προσφέρουν οι γονείς..Τις λέξεις μαμά και μπαμπά τις λέω πλέον σε φωτογραφίες και μέσω σκέψης..πραγματικά θέλω να πιστεύω ότι μας βλέπουν από εκεί ψηλά και κάποια στιγμή να μπορέσουμε να νιώσουμε χαρά..Δύναμη μόνο σου εύχομαι και να κάνεις ότι σε κάνει χαρούμενη γιατί νομίζω τους το χρωστάμε..

Εχασα τη μαμα μου ξαφνικά πριν απο 1 μηνα. Ηταν ότι πιο σταθερό ειχα στη ζωη μου. 10 μερες μετα γεννησα το μωρο μου. Δεν θελω να το βλέπω. Με πνίγει. Με πνίγει που δεν μπορω να βγω. Αλλα κ που να παω; στο σπιτι της μαμας μου ειναι χειρότερα. Δεν μπορω να σταματήσω να κλαιω. Πνιγομαι μεσα

Quote:

---

Originally Posted by Civil

Εχασα τη μαμα μου ξαφνικά πριν απο 1 μηνα. Ηταν ότι πιο σταθερό ειχα στη ζωη μου. 10 μερες μετα γεννησα το μωρο μου. Δεν θελω να το βλέπω. Με πνίγει. Με πνίγει που δεν μπορω να βγω. Αλλα κ που να παω; στο σπιτι της μαμας μου ειναι χειρότερα. Δεν μπορω να σταματήσω να κλαιω. Πνιγομαι μεσα

---

Λάβε βοήθεια ειδικού για το πένθος γιατί αυτή η απώλεια δεν συγκρίνεται με τίποτα στη ζωή. Ταυτόχρονα έγινες η ίδια μητέρα και το παιδάκι σου σε έχει απόλυτη ανάγκη. Μπορείς να απευθυνθείς σε ειδικό; δεν εννοώ ψυχιατρο.
Ίσως εν αρχή να το φροντιζει ο σύζυγος φυσικά γιατί κάποιες φορές είναι πάνω από ανθρώπινες ψυχικές δυνάμεις να πραττουμε το σωστό. Εύχομαι να λάβεις κάθε εφικτή βοήθεια για να αντιμετωπίσεις τον τεράστιο πόνο. Δεν τα γράφω επιτακτικα παρά μόνον συμβουλευτικα.

Κάθε μέρα γίνεται όλο και χειρότερο. Αρχίζει και γκρεμίζεται το τοίχος άμυνας μέσα μου. Δεν έχω δείξει σε κανέναν τι πραγματικά νιώθω γιατί όλοι με έχουν για δυνατό άτομο και δεν μπορώ να δείξω αδυναμία. Όλοι φοβούνται να μου μιλήσουν γι αυτό το θέμα ενώ το μόνο που θέλω είναι να μιλάω γι αυτήν και το ποσό υπέροχος άνθρωπος ήταν...

Ζορικο , πολυ ζορικο ........δεν ειναι διολου ευκολο ....κι εγω σκεφτομαι οταν ' φυγει ' η μανα μου , θα φρικαρω .....

Καλησπερα.εχασα κ γω τη μαμα μου προν 20 μερες μεσα πραγματικα σε δευτερολεπτα.νιωθω σαν να περασαν απο πανω μου 10 χρονια..τα παιδια μου ουτε να τα βλεπω δε θελω κ ολοι λεν να παρω δυναμη απο αυτα..

Αγάπη mairi η μόνη δύναμη που μπορεί να σου δώσει κάποιος είναι ο εαυτός σου και μόνο τότε θα μπορέσεις να βοηθήσεις και τους άλλους. Είναι τόσο δύσκολο να μάθεις να ζεις σε μια άλλη πραγματικότητα και να προσαρμοστείς σε αυτήν αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Δίδαξε στα παιδάκια σου τη σημασία της ζωής και του χρόνου που πρέπει να δίνουμε στους άλλους. Με μικρά βηματάκια θα αρχίσεις να παίρνεις δύναμη από εσένα και από τον τρόπο που θα κάνεις να νιώθουν οι άλλοι καλά.... Μπορείς να μου στείλεις ότι θες και προσωπικά

Ειναι πραγματικα τοσο δυσκολο..σημερα για δευτερολεπτα το ξεχασα..κ επιασα το κντ να παρω τηλ..νιωθω οτι δε θα γελασω ποτε ξανα..

Λυπάμαι για την απώλεια σου. Αν εχεις την ανάγκη να συζητήσεις με κάποιον για την μητέρα σου, να το κάνεις. Εξηγησε τους πως το εχεις ανάγκη. Καποτε μας βοηθάει να μιλήσουμε, να κλάψουμε μαζι με ένα άλλο άτομο..

Quote:

---

Originally Posted by mairi

Ειναι πραγματικα τοσο δυσκολο..σημερα για δευτερολεπτα το ξεχασα..κ επιασα το κντ να παρω τηλ..νιωθω οτι δε θα γελασω ποτε ξανα..

---

Λυπάμαι για την απώλεια σου ... Ο χρόνος θα βοηθήσει να απαλύνει τον πόνο.. κλαψε, πενθησε και σιγα σιγά θα γίνεις δυνατή. Για σενα, για τα άτομα που ειναι δίπλα σου, για αυτήν!