Ψυχολογική κακοποίηση από τον σύντροφο μου
Είμαι σε μια σχεση εδω και 3 χρονια.Εγω 24 αυτος 28.Εξαρχης ηταν δυσκολη σχεση,λογω της καταστασης με την οικογενεια του και της ιδιαιτερης προσωπικοτητας του.Εγω απο την αλλη,ατομο με πολλες ανασφαλειες.Απο την αρχη εδειχνα την ευαλωτη και συναισθηματικη πλευρα μου,μη μπορωντας ευκολα να πω οχι στον αλλο και δινοντας πολλα στη σχεση,τοσο υλικα οσο και ψυχικα.
Εχω υποστει πολλα προβληματα αυτου του ανθρωπου,τοσο οικογενειακα οσο και ψυχολογικα.Τον τελευταιο χρονο η κατασταση εχει ξεφυγει.
Εγω παντα ενιωθα ελλειψη εμπιστοσυνης στο προσωπο του και οτι κατι δεν πηγαινε καλα.
Αρχισε να μου ζηταει να γινομαι σεξουαλικα πιο αγρια,να ντυνομαι σαν ***** μονο γι'αυτον.Εγω στην αρχη δισταζα,αλλα μετα τα εκτελουσα ολα.Εγινα ενα ρομποτ που απλα ακουγε και εκανε.Λιγες φορες τολμησα να πω οτι δεν μου αρεσαν οι δικες του προτΙμησεις.Σε ολους τους τομεις με κανει να νιωθω οτι αυτος εχει δικιο και η δικη μου αποψη ειναι λαθος.
Οταν γινονται τσακωμοι,μου μιλαει ασχημα και με προσβαλλει.Απο βρισιες,μεχρι ταπεινωτικα και εξευτελιστικα σχολια για την εμφανιση μου.Καποια στιγμη εγινε βιαιος και με"απειλησε" οτι θα φαω σφαλιαρα αν δεν κανω αυτο που ελεγε.
Καθε φορα με κανει να νιωθω λες και φταιω εγω.Αρχισα να αμφισβητω την δικη μου ευσταθεια.Πιστευα πως οντως ημουν λαθος,πως εγω ειμαι η τρελη.
Οταν υπαρχει ηρεμια και λιγες φορες σηκωσω αναστημα,μου λεει οτι ο λογος που γοινονται αυτα και μου μιλαει ετσι ειναι γιατι δεν τον ακουω και δε καταλαβαινω τις αναγκες του.Καθε φορα κανω οτι μπορω,αλλα παντα ειμαι λαθος.
Φυσικα υπαρχουν και οι περιοδοι οπου εγω φαινομαι αποφασισμενη και σκληρη και διεκδικω τα δικαιωματα μου,αλλα κρατουν για λιγο.
Μολις νιωσει οτι χανει την εξουσια του,φροντιζει να την ανακτησει.
Καθε τι πρεπει να γινεται με τον δικο του τροπο,γιατι οι δικες μου ιδεες ποτε δεν εχουν αποτελεσμα.
Μου εχει υποσχεθει πολλα και μομινως συνοδευει τα απαισια σχολια του και τη συμπεριφορα του,με τη δικαιολογια οτι το κανει για το καλο μας.
Εχω νιωσει δυνατη και ετοιμη να τον αντιμετωπισω καποιες φορες,αλλα καθε φορα δειχνει την ευαλωτη πλευρα του και καταληγω να τον λυπαμαι και να νιωθω αγαπη.Μου λεει ποσο λυπαται για ολα και πως εχει φταιξει.
Και μετα παλι τα ιδια.
Οι γονεις μου εχουν τρελαθει με αυτη την κατασταση,μου λενε να τρεξω μακρια και ποσο λαθος ειναι ολη αυτη η κατασταση.
Οι φιλοι μου πολλες φορες,εχουν παει να μου ουν το ιδιο,αλλα ποτε δεν εχω μιλησει αναλυτικα για το τι συμβαινει.
Το προβλημα ειναι οτι κατανοω ποσο ασχημο ειναι αυτο που γινεται και κατι μεσα μου μου λεει εδω και καιρο οτι δεν παει καλα.
Αλλα νιωθω παγιδευμενη και εξαρτημενη απο αυτο τον ανθρωπο.Καθε φορα που μου μιλαει,μου κανει πλυση εγκεφαλου και ακομα και οσα πιστευα εγω μαζι με τους αλλους ππου μου τα ελεγαν,τα ξεχναω.
Η ζωη μου εχει γεμισει με φοβους.Φοβους για το αν ειμαι καλη συντροφος,αν ειμαι αρκετα ωριμη,αν ειμαι τρελη και κυριως,φοβο μην πω κατι λαθος γιατι μετα δεν θα μπορω να χειριστω την αντιδραση του.
Συγγνωμη αν σας κουρασα με το μεγαλο κειμενο,απλα ενιωσα την αναγκη να το μοιραστω με ατομα που ισως βιωνουν ή εχουν βιωσει παρομοια κατασταση με εμενα.
