Χειριστική μητέρα - κυκλοθυμικη

Είμαι 43 ετών και ζω με τη μητέρα μου. Μεγάλωσα σε περιβάλλον με πολύ έντονους καυγάδες. Εξαιτίας αυτών, ο πατέρας μου κόντεψε να πάθει 2 εγκεφαλικά και το 2012 αποφάσισε να μείνει μόνος του. Έκτοτε, ζω με τη μητέρα μου κι αλληλοσυμπληρώνουμε οικονομικά. Τα τελευταία 7 χρόνια πέρα απο τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα της που καταλήγει σε επικρίσεις εις βάρος μου, την απίστευτη εγωκεντρικότητα και την υπερβολική παρεμβατικότητά της, έχω να αντιμετωπίσω και τη μόνιμη κατηγορία για τον πατέρα μου που την παράτησε κι έφυγε. Σα να το θεωρεί ήττα του εαυτού της που δεν μπορει να ξεπεράσει. Τουλάχιστον ετσι το εκλαμβάνω εγω. Στο σπίτι παίρνει αποφάσεις μόνη της κι αν φερω αντίρρηση, παθαίνει αμόκ, με υποβιβάζει ως προσωπικότητα και με αποκαλεί άχρηστη κτλ. Θέλει όλοι γύρω της και πόσο μάλλον εγώ να είμαι κάτι σαν 'υποκόμος' της στις αποφάσεις της. Μετά από μισή ώρα κι όταν εγώ έχω ανεβάσει πίεση 20, η ιδια είναι μια χαρά σα να μην έγινε και τίποτα. Απευθύνθηκα στον πατέρα μου και η απάντηση ήταν εγώ γι αυτό έφυγα ας παντρευόσουν. Ο ίδιος με μισεί επειδή δεν παντρεύτηκα. Το έχει ως προσβολή. Πέραν τούτου, όσες φορές προσπάθησα να μείνω χωριστά, με ακραίες συμπεριφορές και κλάμματα με γυρνούσε πίσω και ξενοίκιαζα τα σπίτια. Τα ίδια έκανε και στον πατέρα μου όταν έφυγε. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του. Εγώ ευαίσθητη εκ φύσεως, με οικονομικά που δε μου χαρίζαν αυτοπεποίθηση κι επειδή λυπόμουν, έμεινα σπίτι και συνέβαλα για να τρέξει το σπίτι ειδικά αφότου έφυγε ο πατέρας μου Άφηνα πίσω προσωπικά μου θέλω για να τη βοηθήσω και να τη στηρίξω ηθικά να ξεπεράσει τον πατέρα μου. Περιττό να αναφέρω ότι τα πρώτα χρόνια ασκουσε παράλογη πίεση στον πατέρα μου...τον παρακολουθούσε...καλούσε 1000 φορες στο κινητό του κτλ. Αναφορικά με μένα, θέλει όλα να τα μαθαίνει με κάθε λεπτομέρεια. Όταν βγαίνω έξω πχ γυμναστήριο...λέει πάλι γυμναστήριο θα πας; Μόνη θα μείνω; Όταν πάω κάποια βόλτα, πάλι βόλτα θα πας; Σα να φοβάται μη με χάσει. Από πάντα ήθελε να μη βγαίνω για να έχει παρέα. Όταν έφυγα εξωτερικό για σπουδές είχε κάνει πόλεμο να μη φύγω. Όταν είχα σύντροφο, έλεγε πάλι θα τον δεις; Και δεν τον ήθελε αν δεν ήταν Ωνάσης. Όλα αυτά σήμερα, με έχουν ιδηγήσει σε κατάθλιψη που προσπαθώ να ξεπεράσω, μια σχέση ασταθή λόγω των προβλημάτων στο σπίτι και το χειρότερο εξακολουθώ να έχω περιορισμένα οικονομικά για να μείνω μόνη μου. Πως να χειριστώ την όλη κατάσταση; Χρειάζομαι τα φώτα σας.

Πολλές ομοιότητες με τη δική μου μητέρα. Τέτοιου είδους χειριστικός, απαιτητικός και εγωκεντρικός άνθρωπος είναι και η δική μου και με καταδυνάστευε μέχρι πριν από 4 μήνες, που σταμάτησα να έχω οποιαδήποτε επαφή μαζί της. Μέχρι τότε τη δικαιολογούσα λέγοντας ότι μάνα είναι, μ' αγαπάει, απλώς έχει συνηθίσει να φέρεται διαφορετικά, είναι μεγαλωμένη αλλιώς κ.τ.λ. Όσο όμως απομακρύνομαι από την επιρροή της και αρχίζω να βλέπω τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, συνειδητοποιώ ότι μπορεί και να μη με αγαπούσε, αλλά να με χρησιμοποιούσε όσο της έκανα τα χατίρια. Να ξέρεις ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι, δεν έχουν πρόβλημα να σε κόψουν μαχαίρι όταν δουν ότι δεν παίρνουν πια από εσένα (μετά από μια περίοδο ακραίας συμπεριφοράς σαν αυτή που περιγράφεις εσύ, με φωνές κλάματα και συναισθηματικούς εκβιασμούς, σε ξεγράφουν από τη ζωή τους σαν να μην υπήρξες ποτέ). Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από αυτούς τους ανθρώπους, γιατί με τη συμπεριφορά τους σε ευνουχίζουν και δύσκολα σηκώνεις κεφάλι. Στη δική μου περίπτωση, για να ξεκολλήσω χρειάστηκα ένα δυνατό σοκ, που είχε να κάνει με τα παιδιά μου.

Quote:

---

Originally Posted by Alambada

Είμαι 43 ετών και ζω με τη μητέρα μου. Μεγάλωσα σε περιβάλλον με πολύ έντονους καυγάδες. Εξαιτίας αυτών, ο πατέρας μου κόντεψε να πάθει 2 εγκεφαλικά και το 2012 αποφάσισε να μείνει μόνος του. Έκτοτε, ζω με τη μητέρα μου κι αλληλοσυμπληρώνουμε οικονομικά. Τα τελευταία 7 χρόνια πέρα απο τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα της που καταλήγει σε επικρίσεις εις βάρος μου, την απίστευτη εγωκεντρικότητα και την υπερβολική παρεμβατικότητά της, έχω να αντιμετωπίσω και τη μόνιμη κατηγορία για τον πατέρα μου που την παράτησε κι έφυγε. Σα να το θεωρεί ήττα του εαυτού της που δεν μπορει να ξεπεράσει. Τουλάχιστον ετσι το εκλαμβάνω εγω. Στο σπίτι παίρνει αποφάσεις μόνη της κι αν φερω αντίρρηση, παθαίνει αμόκ, με υποβιβάζει ως προσωπικότητα και με αποκαλεί άχρηστη κτλ. Θέλει όλοι γύρω της και πόσο μάλλον εγώ να είμαι κάτι σαν 'υποκόμος' της στις αποφάσεις της. Μετά από μισή ώρα κι όταν εγώ έχω ανεβάσει πίεση 20, η ιδια είναι μια χαρά σα να μην έγινε και τίποτα. Απευθύνθηκα στον πατέρα μου και η απάντηση ήταν εγώ γι αυτό έφυγα ας παντρευόσουν. Ο ίδιος με μισεί επειδή δεν παντρεύτηκα. Το έχει ως προσβολή. Πέραν τούτου, όσες φορές προσπάθησα να μείνω χωριστά, με ακραίες συμπεριφορές και κλάμματα με γυρνούσε πίσω και ξενοίκιαζα τα σπίτια. Τα ίδια έκανε και στον πατέρα μου όταν έφυγε. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του. Εγώ ευαίσθητη εκ φύσεως, με οικονομικά που δε μου χαρίζαν αυτοπεποίθηση κι επειδή λυπόμουν, έμεινα σπίτι και συνέβαλα για να τρέξει το σπίτι ειδικά αφότου έφυγε ο πατέρας μου Άφηνα πίσω προσωπικά μου θέλω για να τη βοηθήσω και να τη στηρίξω ηθικά να ξεπεράσει τον πατέρα μου. Περιττό να αναφέρω ότι τα πρώτα χρόνια ασκουσε παράλογη πίεση στον πατέρα μου...τον παρακολουθούσε...καλούσε 1000 φορες στο κινητό του κτλ. Αναφορικά με μένα, θέλει όλα να τα μαθαίνει με κάθε λεπτομέρεια. Όταν βγαίνω έξω πχ γυμναστήριο...λέει πάλι γυμναστήριο θα πας; Μόνη θα μείνω; Όταν πάω κάποια βόλτα, πάλι βόλτα θα πας; Σα να φοβάται μη με χάσει. Από πάντα ήθελε να μη βγαίνω για να έχει παρέα. Όταν έφυγα εξωτερικό για σπουδές είχε κάνει πόλεμο να μη φύγω. Όταν είχα σύντροφο, έλεγε πάλι θα τον δεις; Και δεν τον ήθελε αν δεν ήταν Ωνάσης. Όλα αυτά σήμερα, με έχουν ιδηγήσει σε κατάθλιψη που προσπαθώ να ξεπεράσω, μια σχέση ασταθή λόγω των προβλημάτων στο σπίτι και το χειρότερο εξακολουθώ να έχω περιορισμένα οικονομικά για να μείνω μόνη μου. Πως να χειριστώ την όλη κατάσταση; Χρειάζομαι τα φώτα σας.

---

Σε πάρα πολλά σημεία σαν να περιγράφεις την ίδια κατάσταση με εμένα κ τη μάνα μου.

Quote:

---

Originally Posted by ScreamAger

Σε πάρα πολλά σημεία σαν να περιγράφεις την ίδια κατάσταση με εμένα κ τη μάνα μου.

---

Τελικά η μάνα μου δεν είναι η μοναδική, υπάρχουν πολλές ίδιες με αυτήν απ' ότι φαίνεται. Βέβαια τη δική μου την τοποθετώ νο 1, βάζει τα γυαλιά στις δικές σας σε επίπεδο σκληρότητας και προσωπικής φιλοδοξίας...

Πολυ μεγάλο θεμα. Ισως ειναι η κυριότερη αιτία της μη ενδογενους κατάθλιψης, η εξαρτηση απο αλλους. Εφόσον τα οικονομικά σου είναι περιορισμένα δεν εχεις κ πολλα να κανεις, οτι κ αν σου πουμε εδω.
Την λύση την εχεις καταλαβει, οτι πρεπει να μεινεις μονη. Άρα πρέπει να επικεντρωθείς στο πως να βρεις χρηματα.

Αυτο που λεει ο Αλις οτι τετοιοι ανθρωποι μπορει να μην εχουν προβλημα να σε κοψουν μαχαιρι ισχυει ή αν δεν ειναι ετσι κ ειναι πιο ευαισθητοι, μπορεί με την ιδιο τροπο που της εγινε συνηθεια κ τροπος ζωης να καταπιεζουν, με τον ιδιο τροπο να τους γινει συνηθεια κ να κανουν τουμπεκι κ να μην επεμβαινουν.
Η σκεψη οτι το κανει επειδη με αγαπαει, ειχε κ εκεινος\η προβληματα την κανουν ολοι. Ειναι απολυτα φυσιολογικη γιατι μπορει να ισχυει αλλα ειναι κ παγιδα. Το θεμα ειναι ποσο γρηγορα θα το καταλαβει καποιος για να αντιδρασει.

Αν δεν βρεις τροπο να φυγεις, τοτε πατα ποδι κ βαλε ορια! Οσο κ να την αγαπας αντεδρασε ακομη πιο δυναμικα απο αυτην καθε φορα που θελει να γινει το δικο της, στην αναγκη κοψε καθε επαφη κ κρατα μονο τα τυπικα, σαν δυο αγνωστοι συγκατοικοι. Αν το δοκιμασεις κ σε ριξει ψυχολογικα να την αντιμετωπιζεις ετσι, σκεψου οτι κ με τα νερα της εισαι ακομη πιο πεσμενη κ γραφεις στο forum. Θα σου ελεγα να το κανεις ακομη κ αν σε συντηρουσε αποκλειστικα η ίδια. Δυστυχως δεν υπαρχει αλλος τροπος οσο εισαι αναγκασμενη να μενεις μαζι της. Να αλλαξει αποψεις δεν γινεται κ το ξερεις, μονο να μαθει να μην ανακατευεται γινεται. Ακομη κ με κλαματα, θα συνηθησει κ θα τα σταματησει κ αυτα. Οπως σταματησε να καλει 1000 φορες τον πατερα σου.
Εδω ισχυει ο θανατος σου η ζωη μου. Αυτο ισχυει ακομη κ οταν προκειτε κ για τον δημιουργο μας! Αυτο πρεπει να εφαρμοσεις κατα την γνωμη μου γιατι λεφτα κανεις δεν θα σου δωσει. Κ οπου βγαλει. Αρκει να μην υποχωρησεις. Διαφοερτικα η δικη σου καταθλιψη ειναι αναποφευκτη κ μη διαχειρισιμη.

Η απαντηση του πατερα σου ας παντρευοσουν ειναι αποποιηση ευθυνων. Δεν μπορει να διακρινει οτι ενας απο τους λογους ηταν η κατασταση μεσα στο σπιτι οσο μεγαλωνες. Δειχνει οτι ησουν κ σε ενα συντηριτικο περιβαλλον αφου θεωρει προσβλητικο που εισαι ανυπαντρη. Οποτε δεν αξιζει να δινεις σημασια.

Η περιπτωση σου ειναι απο τις σχετικα πιο ευκολες. Σκεψου τον ανηλικο που βιωνει αυτην την κατασταση κ δεν μπορει να φυγει απο το σπιτι. Τα εχεις ζησει κ τα ξερεις.Που δεν εχει την παραμικρη οικονομικη δυνατοτητα. Που ακομη κ αν το δοκιμασει θα βγουνε ολοι απο αστυνομιες μεχρι καναλια να τον μαζεψουν.

Quote:

---

Originally Posted by Άλις

Τελικά η μάνα μου δεν είναι η μοναδική, υπάρχουν πολλές ίδιες με αυτήν απ' ότι φαίνεται. Βέβαια τη δική μου την τοποθετώ νο 1, βάζει τα γυαλιά στις δικές σας σε επίπεδο σκληρότητας και προσωπικής φιλοδοξίας...

---

Καλά, δεν έχεις γνωρίσει τη δικιά μου...Πρωταθλήτρια με διαφορά. Δεν την κάνει καλά κανείς

Ακόμα και σήμερα μου δημιούργησε πάλι πρόβλημα. Ενώ έχω μήνες να επικοινωνήσω μαζί της, τις τελευταίες μέρες χρειάστηκε μέσω τρίτων να της ζητήσω κάτι για το σπίτι που, υποτίθεται, μου έχει "κάνει δωρεά" και δεν το δέχεται. Με φέρνει κάθε φορά στα όριά μου, η διάθεσή της να μου δημιουργεί προβλήματα είναι αστείρευτη, δεν ησυχάζει ποτέ.

Σαν να έχει βάλει σκοπό της ζωής της να με εξοντώσει, από τότε που γεννήθηκα με βασανίζει κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να σταθώ στα πόδια μου.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΎ ΠΟΥ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΤΕΤΙΕΣ ΜΑΝΑΔΕΣ

Κι εγώ δυστυχώς είχα χειριστική μητέρα.
Είναι γυναίκες που ήταν πολύ ανώριμες, απαίδευτες και ρηχές συναισθηματικά για να γίνουν μητέρες. Δεν θέλουν συνειδητά να κάνουν κακό στα παιδιά τους, απλά δεν είναι ικανές να τα αγαπήσουν σωστά και τους κάνουν ανεπανόρθωτο κακό. Δεν καταλαβαίνουν ό,τι και να τους πεις γιατί έχουν έναν ιδιότυπο εγωισμό και μία δική τους οπτική γωνία που δεν αλλάζει με τίποτα.
Τα συλληπητήριά μου σε όλους! Είπε κάποτε ένας ψυχίατρος-ιερέας, ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, σε μία εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα το εξής σοφό, που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου:
"Εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να σε γλιτώσουν από έναν δολοφόνο που πάει να σε σκοτώσει, όμως κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να σε γλιτώσει από τους γονείς σου!"
Διότι ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι στην κυριολεξία έρμαιο στα χέρια των γονιών του. Αυτοί μπορούν να του δώσουν φτερά να πετάξει, αυτοί μπορούν και να του κπψουν τα φτερά.

για λογους που δυσκολευομαι να αναλυσω δε μπορει καπιος να συμφωνει με τους γονεις του πραγματικα και αυτο δε λεει κατι γιατι οταν καποιος παει 90 ειναι ερμαιο στα χερια των παιδιων του ετσι οστε το ενα να αναιρει το αλλο καπως ετσι συμβαινει αυτο με ολα

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Κι εγώ δυστυχώς είχα χειριστική μητέρα.
Είναι γυναίκες που ήταν πολύ ανώριμες, απαίδευτες και ρηχές συναισθηματικά για να γίνουν μητέρες. Δεν θέλουν συνειδητά να κάνουν κακό στα παιδιά τους, απλά δεν είναι ικανές να τα αγαπήσουν σωστά και τους κάνουν ανεπανόρθωτο κακό. Δεν καταλαβαίνουν ό,τι και να τους πεις γιατί έχουν έναν ιδιότυπο εγωισμό και μία δική τους οπτική γωνία που δεν αλλάζει με τίποτα.
Τα συλληπητήριά μου σε όλους! Είπε κάποτε ένας ψυχίατρος-ιερέας, ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, σε μία εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα το εξής σοφό, που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου:
"Εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να σε γλιτώσουν από έναν δολοφόνο που πάει να σε σκοτώσει, όμως κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να σε γλιτώσει από τους γονείς σου!"
Διότι ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι στην κυριολεξία έρμαιο στα χέρια των γονιών του. Αυτοί μπορούν να του δώσουν φτερά να πετάξει, αυτοί μπορούν και να του κπψουν τα φτερά.

---

Ο π. Φιλοθεος Φάρος έγραψε επίσης κάτι τέτοιο (θα το παραθέσω όπως το θυμάμαι): "Έζησα τη ζωή ενός άλλου αλλά στο τέλος πέθανα εγώ"...