Ζηλεια σε σημείο αρρώστιας
Καλησπέρα. Θα ήθελα τη βοήθειά σας και τη συμβουλή σας γιατί πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος, από όλες μου τις σκέψεις θα καταλήξω μόνη μιας και κανένας άντρας δε θα μπορεί να με ανεχτεί στο πλάι του για πολύ. Η ιστορία ξεκινάει από τα 16 μου όταν οι γονείς μου πήραν διαζύγιο λόγω τρίτου προσώπου στη σχέση τους. Η μητέρα μου είχε τις αποδείξεις για αυτό και όσο κι αν ζητούσα τότε να έρθω σε επαφή με το υλικό [φωνητικό] νιώθω πολύ τυχερή, μετά από τόσα χρόνια που δεν μου το επέτρεψε. Ένιωσα όλη την απόρριψη και την προδοσία του πατέρα μου σαν κόρη μιας και οι σχέσεις μας δεν ήταν καθόλου καλές για πολύ καιρό επειδή του έριχνα τις ευθύνες, αλλά και από τα μάτια και την ψυχή της μητέρας μου μιας και κουβεντιαζαμε πολύ και με τον καιρό έμαθα και άλλα γεγονότα για τα οποία δεν είχα ιδέα όπως βαριά λόγια, καβγάδες και ένας ετήσιος χωρισμός όσο εγώ ήμουν 2. Το θέμα μου είναι ότι ζώντας όλα αυτά, μου έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι θα περάσω το ίδιο με τη μητέρα μου. Κάθε άντρας που υπάρχει στη ζωή μου δηλαδή θα με κοροϊδέψει και θα με απατήσει. Αυτό φυσικά δε βγαίνει στην επιφάνεια τον πρώτο καιρό αλλά από τα 2 χρόνια και μετά συνήθως μιας και θεωρώντας ότι ο έρωτας έχει περάσει, η ρουτίνα είναι ρουτίνα και έχουμε συνηθίσει και μάθει ο ένας τον άλλο, έχω περισσότερες πιθανότητες να κερατωθω. Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και αν μου έχει δώσει δικαιώματα. Και εκεί ακριβώς είναι που καταλαβαίνω πόσο άσχημο είναι αυτό που κάνω. Γενικά ζηλεύω το σύντροφό μου. Από ένα χρονικό σημείο όμως και μετά η ζήλια παύει να είναι ζήλια και μεταλλασεται σε κάτι πιο σκοτεινό. Το μυαλό παίρνει στροφές, ιδίως κοντά στις ημέρες τις περιόδου μου φτάνω σε σημείο να φαντάζομαι ότι όσο εγώ είμαι στη δουλειά ο σύντροφός μου είναι με άλλη στο σπίτι μας, κάνει έρωτα στο κρεβάτι μας. Όσο είναι έξω ή γυμνάζεται σκέφτομαι ότι είναι με άλλη και με κοροϊδεύει στην πραγματικότητα. Γυρνώντας στο σπίτι, προσπαθώ να παρατηρήσω μικρές λεπτομέρειες πάνω στο γραφείο, στο κρεβάτι, στο μπάνιο, μήπως βρω κάτι για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Τρίχες, τσιγάρα στο τασάκι, ποτήρια, πηροθνια κλπ... Ακόμα και στο σώμα του συντρόφου μου μπας και βρω κάποιο σημάδι. Δε βρίσκω τίποτα. Σε κανέναν σύντροφο. Αλλά τους πετάω υπονοούμενα, τους ρωτάω ξεδιάντροπα αν κάνουν όλα αυτά που εγώ φοβάμαι. Τους κάνω να φοβούνται να κοιτάξουν γύρω τους, δε νιώθουν άνετα. Φοβούνται ακομα και τη διασταυρωση του βλέμματος στο δρόμο με τόσες κατηγορίες και τρέλες που ακούν από το στόμα μου. Το χειρότερο είναι ότι το συνειδητοποιω στα 31 μετά από 2 σχέσεις που κατέστρεψα, 3 χρόνια η πρώτη και 7 η δεύτερη από τις οποίες στο τέλος έφυγα εγώ μιας και σιχάθηκα τους συντρόφους μου με όλες αυτές τις σκέψεις που είχα κάνει για εκείνους και επειδή το πρόβλημα το βλέπω ξεκάθαρα στη σχέση που έχω τώρα, μιας και εμφανίστηκε στα 2,5 χρόνια, θέλω να βοηθηθω. Να το γιατρεψω, να σταματήσω να κάνω όλες αυτές τις σκέψεις και να σταματήσω να έχω αυτήν την πεποίθηση πια στη ζωή μου. Με τρώει, με δηλητηριαζει και μαζί με εμένα και τη σχέση μου και το σύντροφό μου. Τι χρειάζεται να κάνω;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
