Είμαστε μαζί 20 χρόνια με ένα διάστημα χωρισμού τα τελευταία χρονια.
Οι χωρισμοί ήταν πάντα στις συζητήσεις μας. Προέρχονταν πάντα από μένα καθώς το μόνιμο παράπονο μου ηταν ότι σεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και το συναισθημα του προς εμένα. Το να ξέρω ότι νοιάζεται αλλά δρν το δείχνει ποτέ είναι λύση; Είναι σχέση αυτή για δυο ανθρώπους;
Εγώ στο άλλο άκρο. Φουλ συναισθηματική και εκδηλωτική. Να δείχνω τι νοιαξιμο και την αγαπη. Και να τη ζητιανεύω συνέχεια από κεινον. Μετά από κάποιους πολύ έντονους καυγάδες που κατέληξαν σε προσωρινό χωρισμό είπε ξεκάθαρα τη φραση: είμαι συναισθηματικα ανάπηρος, δεν μπορώ να το αλλάξω και εσένα αυτό δεν σου αξίζει.
Μετά από προτροπή της ψυχολόγου για κοινές συνεδριες αποασισαμε να το ξαναδούμε το θέμα. Όμως δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα.
Μέσα σε όλα αυτά εγώ κατέρρευσα συναισθηματικα λόγω της βαριας ιδψ που έχω και άρχισα να παίρνω φάρμακα τα οποία ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα για να πω ότι νιώθω καλύτερα.
Κάθε φορά ππυ του κάνω παράπονα πετάει υπονοούμενα για να χωρίσουμε.
Τι να κάνω; Να μείνω κι άλλο σε αυτή την κατάσταση η ήρθε η ώρα του οριστικού χωρισμού;;