Πήρα τις αιματολογικές εξετάσεις μου πριν 20 μέρες. Οι οποίες ήταν καλές...αλλά το πιο σημαντικό ότι ήταν σταθερά οι ίδιες όπως τα τελευταία χρόνια. Που σημαίνει δεν έχει αλλάξει τίποτα τουλάχιστον αιματολογικά.
Στο μικροβιολογικό που σαφώς δεν ξέρουν τα δικά μου ψυχολογικά μου είπαν καθώς μου τις έδιναν ..."όλα καλά, μια χαρά είστε κυρία μου". Χαμογέλασε η κοπέλα... χαμογέλασα κι εγώ κι έφυγα.
Πήγα σπίτι και έκανα όλο τον απαραίτητο συγκριτικό έλεγχο και όντωνς όλα ίδια όπως πέρσι,προπερσι μην πω και παράπροπερσι.
Για 5 μέρες ήμουν καλά. Τα ψυχοσωματικά ψιλοαραιωσαν και κυρίως δεν ένιωθα τις έκτακτες συστολές.
5 μέρες κράτησε η χαρά.
Εδώ και μέρες άρχισαν πάλι οι πόνοι στην πλάτη. Οι ταχυκαρδίες. Η κούραση ... ο πόνος στο στομάχι και τυμπανισμος....
Ειλικρινά θυμώνω με τον εαυτό μου. Γιατί ενώ όλη μέρα μιλάω στον εαυτο μου και λέω ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΗΡΕΜΗΣΕ....δεν υπακούει το μυαλό. Γιατί ξέρω πως όλα απ' το μυαλό ξεκινούν. Γιατί δεν μπορώ να το νικήσω???? Γιατί ρε παιδιά.
Κι ετσί εδώ πάλι στην αναμονή ενός καρκίνου :(