Ερωτικός Ιδεοψυχαναγκασμός

Αγαπητοί φίλοι γεια σας.

Είμαι νέος στο forum και θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα πρόβλημά μου. Έχω διαγνωστεί εδώ και 8 χρόνια με κατάθλιψη η οποία στην περίπτωσή μου εμφανίζεται με έντονες κρίσεις άγχους και μετά το τέλος των κρίσεων, με σύντομες περιόδους κατάθλιψης (10-20 ημερών). Το πρόβλημά μου ξεκίνησε το 2000 μετά τη διάλυση του πρώτου μου γάμου. Οι καταστάσεις που πέρασα ήταν πολύ δύσκολες και δεν μπορούσα να δεχθώ το χωρισμό με τίποτα. Η λογική, μου έλεγε ότι όλα τελείωσαν και ότι ίσως ήταν για καλλίτερα, όμως ο εαυτός μου δεν μπορούσε να το δεχθεί με τίποτα. Πέρασα 14 μήνες όπου ενώ είχε βγει κανονικά το διαζύγιο εγώ εξακολουθούσα να –μιλάω– με την πρώην σύζυγό μου (φυσικά αυτή δεν ήταν παρούσα) και γενικά να σκέφτομαι ότι εξακολουθούσα να την έχω στη ζωή μου, ενώ φυσικά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μάλιστα δεν επιδίωξα στην πράξη ποτέ επανασύνδεση ούτε επικοινωνία αλλά παρόλα αυτά εξακολουθούσα να έχω τις σκέψεις μου, οι οποίες κατανάλωναν αρκετές ώρες της ημέρας μου. Από τότε, γνώρισα άλλες γυναίκες πιο αξιόλογες και γενικά βρήκα και πάλι τον εαυτό μου, με τη βοήθεια και αντικαταθλιπτικής αγωγής.

Αυτά έως τον προηγούμενο Ιούλιο. Την περίοδο εκείνη είχα μία πολύμηνη σχέση και χωρίς να το περιμένω εμφανίστηκε στη ζωή μου μία γυναίκα η οποία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα και για ένα περίπου μήνα η επαφή μας ήταν πολύ μα πολύ έντονη. Είχε πληθωρική προσωπικότητα και ένοιωθα ότι ταιριάζαμε πολύ. Ενώ εκείνη το ήθελε δεν προχώρησα με μεγάλο ζήλο ήθελα πρώτα να τελειώσει η προηγούμενη σχέση μου. Μετά από λίγες ημέρες όμως η επαφή μας διακόπηκε από την πλευρά της, ενώ ήδη εγώ την είχα ερωτευθεί, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. 15 ημέρες περίπου μετά διέκοψα και τη σχέση που είχα. Από τότε έχω τα χάλια μου. Σαν να επαναλαμβάνεται το πρώτο επεισόδιο που είχα μετά το πρώτο μου διαζύγιο. Ενώ ξέρω ότι δεν θα υπάρξει συνέχεια εγώ εξακολουθώ να την σκέπτομαι συνέχεια. Κάτι σαν μανία. Από το πρωί που θα ξυπνήσω έως το βράδυ που θα κοιμηθώ τη σκέφτομαι συνέχεια και πιάνω τον εαυτό μου να κάνει διαλόγους μαζί της. Φίλοι μου έχω καταντήσει σαν την Αστέρω. Ότι και να κάνω δεν φεύγει από το μυαλό μου και πλέον η κατάσταση έχει γίνει πολύ ενοχλητική για εμένα. Δεν έχω την τάση να επικοινωνήσω μαζί της ούτε και το έχω κάνει, όμως πραγματικά δεν γίνεται με τίποτα να αποφύγω τις διάφορες σκέψεις που κάνω.

Η φαρμακευτική αγωγή που παίρνω εδώ και 3 χρόνια, είναι IBUTIN των 100mg και SEROPRAM των 20mg τη νύχτα πριν κοιμηθώ. Όταν έχω λίγο περισσότερο άγχος παίρνω και LEXOTANIL. Μπορεί από τα φάρμακα που παίρνω να μου πείτε ότι ίσως δεν έχω κάτι σημαντικό, όμως πιστέψτε με αυτό που αντιμετωπίζω με βασανίζει κυριολεκτικά. Έχω διαβάσει τα topic άλλων φίλων όμως δεν έχω διαβάσει κάτι για τον ΕΡΩΤΙΚΟ ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟ όπως ονομάζω αυτό που πιστεύω ότι έχω. Μήπως κάποιος φίλος έχει να με συμβουλέψει κάτι. Είναι τρομερά ψυχοφθόρο για μένα να τελειώνω τη δουλειά μου, να γυρνάω από εξόδους με φίλους και μόλις μείνω έστω και λίγο μόνος, αυτόματα να κάνω τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις χωρίς να μπορώ να τις σταματήσω. Τα φάρμακα που παίρνω πιστεύετε ότι είναι κατάλληλα για το πρόβλημά μου? Ρωτάω διότι δεν τα παίρνω για να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα αλλά γενικά για την κατάθλιψη και το άγχος.

Σας ευχαριστώ όλους.

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη εάν δημοσιεύω σε λάθος ενότητα αλλά είναι η πρώτη μου φορά και δεν είμαι σίγουρος για το που ακριβώς θα έπρεπε να δημοσιεύσω.

Γεια σου spyrto ολες αυτες τις σκεψεις κ τις επιθυμιες γιατι δεν τις εκφρασες στα ατομα που απευθυνοταν?Μπορει η πραγματικοτητα να σ\'αναγκαζε να τη δεχτεις.Κατα βαθος εχεις ελπιδες κ δε θες ν\'ακουσεις για αλλη μια φορα την αληθεια,ετσι πλαθεις ψευτικα σεναρια.Δικες μου σκεψεις μπορει να κανω λαθος.

Σε ευχαριστώ Arsi πολύ για την απάντησή σου. Ίσως να μην ήμουν πολύ σαφής σε αυτά που έγραψα. Εξέφρασα τα συναισθήματά μου, όμως δεν είχα πια ανταπόκριση. Είναι λοιπόν σίγουρο ότι δεν υπάρχουν ελπίδες. Και αυτό ακριβώς που λες και εσύ είναι το πρόβλημά μου. Ενώ βλέπω ότι δεν έχω ελπίδες δεν μπορώ να ξεφύγω και να ξεπεράσω τις σκέψεις μου. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πιο δυνατός και οι σκέψεις δεν με ενοχλούν. Όμως τις περισσότερες φορές οι σκέψεις αυτές με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση και τελικά σε απόγνωση. Όπως και να έχει οι σκέψεις υπάρχουν και δεν μπορώ να απαλλαγώ. Μπορεί κάποιος άλλος στη θέση μου να συνέχιζε τις προσπάθειες και να γινόταν φορτικός και ενοχλητικός όμως εγώ δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Σέβομαι τις αποφάσεις των άλλων και δεν θέλω να ενοχλώ. Όμως αυτό δεν με βοηθάει στο να ησυχάσω. Το παλεύω αλλά μόνος μου δεν βρίσκω τη λύση. Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.

γεια σου κ σημερα spyrto!Τι κανεις για να πολεμησεις τις σκεψεις αυτες?Βασικα μηπως πρεπει να τις ξεδιαλυνεις?Εχεις κανει καθολου ψυχοθεραπεια?Συζητησε τα εστω εδω με μας.Εχεις ενδιαφεροντα να αποσπουν το μυαλο σου?Πες μας αν θες λιγα πιο πολλα για σενα κ οχι μονο οτι αφορα τον ερωτικο τομεα.

Καλησπέρα Arsi. Το πρόβλημά μου είναι ότι ίσως να προσπαθώ περισσότερο από ότι πρέπει για να διώξω αυτές τις σκέψεις. Και από ότι φαίνεται πετυχαίνω ακριβώς το αντίθετο. Όσο προσπαθώ τόσο τις έχω και όσο τις έχω τόσο προσπαθώ. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω όμως πραγματικά είναι πολύ ψυχοφθόρο. Έχω σκεφτεί ότι, ίσως δεν μου φταίει το συγκεκριμένο γεγονός και ότι στην πραγματικότητα με απασχολούν άλλα πιο βαθιά θέματα τα οποία να φέρνουν το -πρόβλημα- αυτό στο προσκήνιο, όμως είμαι τόσο (τσαντισμένος αν μου επιτρέπεις να πω) με το ότι είμαι τόσο κολλημένος στις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις, που δεν ξέρω εάν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο καθαρά.

Έχω προσπαθήσει να ξεδιαλύνω όπως μου λες τα αισθήματα και τις καταστάσεις αλλά με δεδομένα τα παραπάνω, μάλλον δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά. Στην αρχή (όπως και πριν 8 χρόνια στο διαζύγιό μου) πίστευα ότι θα μπορούσα να βρω λύσεις χρησιμοποιώντας τη λογική, (σε στυλ ότι εφόσον κάποιος δεν με θέλει, πως είναι δυνατόν να τον θέλω εγώ), όμως δεν τα καταφέρνω. Η λογική με βοηθά στην εργασία μου, όπου όπως δείχνουν τα πράγματα τα πηγαίνω πολύ καλά, όμως δεν με βοηθά στα προσωπικά μου. Μάλιστα εδώ μάλλον τα πάω πολύ χάλια. Όση περισσότερη λογική πάω να βάλω στα πράγματα τόσο χειρότερα τα κάνω. Οι φίλοι μου, μου λένε ότι το παρακάνω με τη σκέψη και ότι αυτό μου φταίει, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς διότι πάντα ήμουν έτσι. Πάντα χρησιμοποιούσα τη λογική και τις σκέψεις μου για να λύνω τα προβλήματά μου. Μάλιστα θεωρώ τη λογική και τις σκέψεις μου τους καλλίτερους μου φίλους. Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει και ίσως μου πεις ότι κάνω λάθος, όμως δεν μπορώ να δεχθώ ότι μιλώντας με ένα ξένο, για μία-δύο ώρες ξαπλωμένος σε έναν καναπέ μπορώ να βρω μία άκρη. Σίγουρα αυτός θα μπορεί να δει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία όμως αυτός δεν είναι μέσα στο κεφάλι μου, ούτε έχει τα δικά μου συναισθήματα, συνεπώς μπορεί να κάνω λάθος όμως μάλλον δεν μπορεί να με βοηθήσει με τον τρόπο που θέλω.

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της Πληροφορικής και έχω πολλά ενδιαφέροντα όπως, μουσική, σινεμά, μοντελισμό αλλά και computer τα οποία δεν είναι για εμένα μόνο η εργασία μου. Όταν ασχολούμαι με τα χόμπυ μου ή κάνω τη δουλειά μου ή βγαίνω με φίλους, ξεχνιέμαι και περνάω καλά. Όταν όμως μένω μόνος, σχεδόν αυτόματα, πελαγώνω και ξαναγυρίζω στα ίδια. Ζω μόνος, έχω λίγες αλλά καλές παρέες και τα πηγαίνω πολύ καλά με τους γονείς μου (τους οποίους ευτυχώς τους έχω ακόμη και τους δύο) αλλά και με τον αδερφό μου που είναι κοντά μου και είμαστε πολύ δεμένοι. Το κακό είναι ότι οι γονείς μου και ο αδελφός μου μοιάζουν πολύ και χρησιμοποιώντας τη δική τους λογική δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δυσκολεύομαι. Δεν λέω ότι δεν με καταλαβαίνουν καθόλου, απλά δεν βλέπουν όλη την εικόνα και θεωρούν εύκολη την απεμπλοκή από δυσάρεστες καταστάσεις. Αυτοί καλά μπορεί να τα λένε όμως εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω τόσο αυτόματα όπως (πονάει χέρι, κόβεις χέρι).

Κάπου εδώ σταματώ προς το παρόν γιατί μάλλον σε ζάλισα (όπως και τους υπόλοιπους φίλους). Σε ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σου.

Αν εισαι ειλικρινης με τον ειδικο θα σε βοηθησει να τακτοποιησεις τις σκεψεις σου κ θα σε ξεμπλοκαρει,εισαι μπλοκαρισμενος λιγο τωρα.Οι απαντησεις ειναι μεσα σου απλως θα σε βοηθησεις να τις βρεις.

Καταρχην spyrto πιστευω πως ο ερωτας δεν εχει πολυ λογικη-γι\'αυτο κ πολλα κομματια του ειναι ανεξερευνητα.Μην κατηγορεις τον εαυτο σου,που δεν τα καταφερνεις γιατι δημιουργειται φαυλος κυκλος.Ζητας μια απελευθερωση αλλα οχι απο τα ατομα,αλλα απ\'τον εαυτο σου που τον καταπιεζεις να μην εκφραστει.Μπορει να πονεσες πολυ με το διαζυγιο,μπορει να ησουν πολυ ερωτευμενος με τη γυναικα σου,να σε προδωσε,δεν ξερω τι εγινε...Για τον ψυχολογο δε συμφωνω καθολου γιατι εχω εμπειρια στο θεμα.Πολλοι υποστηριζουν πως ο ψυχολογος απλα ειναι ενας ανθρωπος που σ\'ακουει,βγαζει συμπερασματα κ δινει συμβουλες.Για μενα ο ψυχολογος ειναι ενας επιστημονας που μπορει να βοηθησει σε διαφορα προβληματα που εχουμε στην ψυχη μας κ με εναν τροπο που δεν γνωριζουμε αφου δεν γνωριζουμε την επιστημη της ψυχολογιας κ τον τροπο που εφαρμοζεται,παρα μονο στο περιπου.Αφου τυρανιεσαι τοσο γιατι δεν το δοκιμαζεις κ αν δε σου αρεσει απερριψε το μετα.Δεν ειναι κακο να ζητας βοηθεια κ να παραδεχτεις οτι με τη λογικη κ με οτι προσπαθησες ως τωρα δεν τα καταφερες οπως ηθελες.Γιατι δεν δοκιμαζεις????Γιατι βαζεις ταμπελα \'ερωτικο ιδεοψυχαναγκασμο\' σ\'αυτο που σου συμβαινει??Κ γιατι πρεπει να ονομαζεται καπως?Γιατι πρεπει να ταξινομηθει σε μια ασθενεια?Επειδη δε μπορεις να το λυσεις μονος σου?Για μενα αφου σε ενοχλει 8 χρονια πρεπει να κανεις κατι κ να σε βοηθησει καποιος που θα μπορει.Εχεις καποιο γιατρο(υποθετω ναι αφου παιρνεις καποια φαρμακα)?Τι σου λεει?

Quote:

---

Originally posted by Spyrto
Στην αρχή (όπως και πριν 8 χρόνια στο διαζύγιό μου) πίστευα ότι θα μπορούσα να βρω λύσεις χρησιμοποιώντας τη λογική, (σε στυλ ότι εφόσον κάποιος δεν με θέλει, πως είναι δυνατόν να τον θέλω εγώ), όμως δεν τα καταφέρνω.

---

Στον ερωτα δυστυχως πολλες φορες θελουμε καποιον που δε μας θελει-δεν εχει κ πολυ λογικη....Παντως αν θες γραψε μας τι ηταν αυτο που σε πληγωσε τοσο πολυ κ εγινε η αφορμη να διαγνωστεις με καταθλιψη οπως ειπες.

Αυτό που ξεκίνησε το αρχικό μου πρόβλημα ήταν η διάλυση του γάμου μου το 2000. Ήταν ένα γεγονός το οποίο δεν περίμενα με τίποτα στη ζωή μου. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι ο γάμος μου δεν πήγαινε καλά όπως πίστευα εγώ, όμως όντας μέσα στο γάμο δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Η πρώην μου σύζυγος, σε αντίθεση με εμένα προφανώς το είχε και έτσι σκεφτόμενη τον εαυτό της και τη ζωή της διέκοψε το γάμο, απότομα. Δεν πρόλαβα και δεν μου δόθηκε καμία -μα καμία- ευκαιρία να καταλάβω τουλάχιστον τι έφταιξε. Βλέπετε δεν πήρα ποτέ καμία εξήγηση και έτσι το μόνο που μου έμεινε να κάνω ήταν να προσπαθήσω να θυμηθώ ορισμένα γεγονότα της καθημερινότητας ώστε να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα πολλά πράγματα.

Ο χωρισμός με διέλυσε κυριολεκτικά γιατί πράγματι αγαπούσα τη γυναίκα μου πολύ. Ήμουν δεμένος μαζί της και πίστευα ότι θα ήμουν μαζί της για πάντα (που λένε). Μόλις την έχασα, έπαθα κυριολεκτικά πλάκα. Σταμάτησα τη δουλειά μου, δεν μπορούσα να βγω έξω από το σπίτι μου και ούτε καν να κάνω μία απλή συζήτηση. Έπεσα σε βαριά κατάθλιψη η οποία μετατράπηκε σε εντονότατες κρίσεις άγχους. Απίστευτη ταχυκαρδία, πόνοι σε όλο μου το σώμα, φόβος για το αύριο και φυσικά ούτε λέξη για ύπνο ή ξεκούραση. Η κατάσταση ξέφυγε πλέον από τον έλεγχό μου όταν δεν μπορούσα κυριολεκτικά να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, ούτε για να φάω. Και όλα αυτά εγώ, ένας άνθρωπος που είχα δική μου επιχείρηση, συνεργάτες, φίλους και ήμουν ευχαριστημένος με τη ζωή μου. Για εμένα δεν έχει πλέον σημασία τι οδήγησε τότε το γάμο μου σε διάλυση. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι με άλλαξε σαν άνθρωπο και με μεταμόρφωσε σε κάποιον άλλο τον οποίο πολλές φορές δεν μπορώ να ανεχτώ με όλα τα προβλήματα που κατά περιόδους παρουσιάζω.

Μετά τη επίσκεψή μου στο γιατρό μου (και φίλο μου πλέον) με ενημέρωσε ότι όλα τα συμπτώματά μου έδειχναν ασθενή με κατάθλιψη η οποία εκδηλωνόταν με απότομες και εντονότατες κρίσεις άγχους. Με τη φαρμακευτική αγωγή που μου έδωσε είδα αποτελέσματα μετά από 8 μήνες και 10 συνολικά μετά το χωρισμό μου, ένα χρόνο δηλαδή περίπου μετά, στον οποίο ένοιωθα ότι δεν υπήρχα. Η συνέχεια ευτυχώς για μένα ήταν σχετικά καλή και άνετη με ορισμένες εξάρσεις του άγχους μου αλλά και πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα τα οποία περνούσαν με άνεση. Σε αυτό συντέλεσε και η λογική μου, πως ότι και να μου συνέβαινε, σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν τόσο σοβαρό όπως αυτό που είχα περάσει.

Από τότε πέρασαν 8 χρόνια και όπως έγραψα και παραπάνω γνώρισα λίγες αλλά πολύ ταιριαστές ερωτικές συντρόφους με τις οποίες πέρασακαλά και ελπίζω το ίδιο να έκαναν και αυτές. Όλα αυτά έως τον περασμένο Ιούλιο όπου γνώρισα μία γυναίκα η οποία πραγματικά μου άρεσε πολύ. Τη ίδια περίοδο βρισκόμουν σε μία σχέση η οποία τελείωνε. Η νέα μου γνωριμία με συνεπήρε και αισθανόμουν πολύ καλά, τόσο καλά που ξεκίνησα τη διαδικασία να τερματίσω την έως τότε σχέση μου για να μπορέσω να είμαι μαζί της. Όμως τελικά δεν πρόλαβα να είμαι μαζί της ολοκληρωτικά γιατί η όποια σχέση μας τερματίστηκε από την πλευρά της. Τερματίστηκε για δικούς της λόγους (τους οποίους δεν μπορώ να αναφέρω) και το τέλος ήταν οριστικό. Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι μετά το διαζύγιό μου, δεν ήταν η πρώτη φορά που μία σχέση που ξεκινούσα δεν είχε τη συνέχεια που θα ήθελα.

Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά, βιώνω τα προβλήματα που αναφέρω παραπάνω. Δεν έχω τα ίδια συμπτώματα που είχα μετά το διαζύγιό μου, καμία σχέση. Αυτό που έχω είναι ότι με τίποτα δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την τελευταία μου γνωριμία. Τα πάντα μου φέρνουν στο μυαλό μικρές στιγμές που είχα μαζί της. Δεν ξέρω εάν πρόκειται για απλό αντρικό εγωισμό και μάλλον δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αυτό το λέω γιατί δεν τη σκέφτομαι αρνητικά ή δεν με πειράζει το γεγονός ότι μπορεί να έχει σχέση με κάποιον άλλον. Η ζωή είναι δική της και τη σέβομαι. Σκέφτομαι ότι δεν την έχω εγώ. Όμως το πρόβλημά μου είναι ότι δεν το σκέφτομαι ήρεμα όπως μπορεί να το σκέφτεστε όλοι εσείς. Η σκέψεις μου καταναλώνουν πολύ από το χρόνο μου και με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό!!! Δεν μου αρέσουν οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις που κάνω, διότι θεωρώ ότι δεν πρέπει να τις κάνω. Η λογική μου λέει ότι όπως εκατομμύρια άλλες σχέσεις έτσι και αυτή δεν είχε μέλλον, όμως αυτό δεν μου φτάνει ώστε να με φρενάρει και να ηρεμήσω. Ότι και αν κάνω συνεχίζω να έχω σκέψεις για αυτήν.

Για αυτό ακριβώς το λόγο σας γράφω ότι δεν μου πάει καλά το όλα πράγμα. Εντάξει βρε παιδιά σε μία σχέση άλλοτε κερδίζουμε και άλλοτε χάνουμε, δεν χρειάζεται να τρελαθούμε κιόλας. Εγώ τότε γιατί πάω να τρελαθώ. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω ώστε σιγά-σιγά να ηρεμήσω και να κερδίσω πίσω τον εαυτό μου? Να αρχίσω να προστατεύω τον εαυτό μου. Λέω να τον προστατέψω γιατί πραγματικά εδώ και 5 μήνες δεν είμαι ευχαριστημένος με ότι μου συμβαίνει. Εσείς φίλοι έχετε ή είχατε κάποια ανάλογη εμπειρία. Υπάρχει κάτι που σας βοήθησε? Εγώ έχω κολλήσει!!!

-

Τι ενοεις οτι δεν την σκεφτεσαι ηρεμα?Σε τι δυσκολη θεση βρισκεσαι?

Καλησπέρα mariafound82. Εννοώ ότι δεν τη σκέφτομαι απλά ως μία σχέση που απλά δεν προχώρησε. Εξακολουθώ ακόμη και τώρα μετά από τόσο καιρό να την σκέφτομαι. Εφόσον δεν κράτησε πολύ και τελείωσε, γιατί επιμένω σε κάτι που δεν έχει νόημα. Αυτό είναι που λέω ότι με φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω και αυτές οι σκέψεις έρχονται συνεχώς στο μυαλό μου και μου προκαλούν δυσφορία.
Υποτίθεται ότι όταν κάτι τελειώνει, το σκέφτεσαι για λίγο και μετά σιγά-σιγά το ξεχνάς, ηρεμείς. Σωστά ή κάνω λάθος?

Δεν υπαρχει κανονας γιαυτο,ποσο καιρο ειναι φυσιολογικο να σκεφτεσαι καποιον μετε τον χωρισμο. Εξαρταται απο πολλους παραγοντες ,κυριως ποσο σε εχει αγγιξει.Εγω δεν καταλαβαινω κατι?Γιατι αντιστεκεσαι κ γιατι προσπαθεις να ελεγξεις τις σκεψεις σου?Οσο περισσοτερο προσπαθεις να τις διωξεις βιαια τοσο κολλας.
Μηπως φοβασαι οτι θα ξανακυλισεις?Σιγουρα το διαζυγιο σου ηταν μια φοβερη εμπειρια .Διορθωσε με αν κανω λαθος μηπως το βιωσες σαν απορριψη?

Όχι δεν κάνεις λάθος. Το βίωσα ως πολύ μεγάλη απόρριψη. Αλλά εκείνο αφορούσε ένα γάμο όχι μία απλή σχέση η οποία δεν πρόλαβε καν να αρχίσει καλά-καλά.

Αλλά και αυτό που λες ότι φοβάμαι μήπως κυλήσω ξανά, περνάει πολύ έντονα από το μυαλό μου.