ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ

Να' μαι πάλι εδώ. Ειλικρινά βρίσκομαι σε πολύ κακή και περίεργη κατάσταση και χρειάζομαι μία γνώμη από κάποιον/κάποια που έχει περάσει κάτι παρόμοιο. Γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση που θα περιγράψω δεν γίνεται κατανοητή απ'τον μέσο όρο και χαρακτηρίζεται ως "υπερβολική".

Γενικότερα κάνω ψυχοθεραπεία από το 2015, και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε αρκετά θέματα. Κυρίως καταλαβαίνω καλύτερα τι μου γίνεται, και εκλογικεύω πολλές καταστάσεις κάτι το οποίο μου παρέχει έναν έλεγχο στο τι βιώνω κλπ και νιώθω μια ασφάλεια. Το μεγαλυτερό μου πρόβλημα έχω καταλήξει ότι είναι ο φοβικός μου χαρακτήρας και το άγχος μου. Ενώ καταλαβαίνω ότι υπάρχουν, και προσπαθώ είτε να συμβιώσω μαζί τους είτε να τα αντιμετωπίσω, βλέπω ότι είναι ακλόνητα πολλές φορές. Δηλαδή όταν επικοινωνώ με κάποιον το τι βιώνω, κατευθείαν καταπραύνεται το άγχος και ο φόβος, αλλά αφού αρχίσει πάλι η υπερανάλυση (εσωτερικός μονόλογος) είναι λες και μιλάω στον τοίχο. Σα να προσπαθώ να εξηγήσω σε κάποιον πόσο κάνει 1+1, να μου λεει "ΟΚ", και μετά πάλι να μην ξέρει πόσο κάνει 1+1. Αυτό το πράγμα κάνει το κεφάλι μου. Και ειλικρινά δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου. Τρέχουν με 12212 χλμ/λεπτό. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Και αυτό συμβαίνει σε πολλές καταστάσεις, απλά σε μερικές είναι πολύ πιο έντονο. Μου έχουν πει πολλές φορές "ρε συ χαλάρωσε επιτέλους, μην είσαι στην τσίτα" και το έπαιρνα σαν υπερβολικό, δεν το άκουγα. Προσπαθώ να σκέφτομαι άλλα πράγματα κλπ. αλλά πραγματικά πλέον την έχω χάσει αυτήν μου την δυνατότητα. Απλά θα με τρώει, όσο και αν θέλω να το αποφύγω. Και φυσικά το βράδυ όλα αυτά γίνονται χειρότερα, με αποτέλεσμα κακό ύπνο και λίγη ξεκούραση. Πάει 1μισης χρόνος που σκέφτηκα κάτι θετικό που να με κάνει να γεμίσω μπαταρίες και να χαρώ ξαφνικά. Πλέον αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Με τίποτα. Νόμιζα έφταιγε το περιβάλλον μου και η όλη φάση της ζωής μου τώρα, αλλά είναι μέσα μου το πρόβλημα.

Και για να έρθω στα σημερινά, γενικά αυτή τη χρονιά ξεπέρασα αρκετές φοβίες που είχα, που είχαν να κάνουν κυρίως με την κοινωνική φοβία που έχω, τη φοβία επί σκηνής και της φοβία της αναμονής. Αλλά παρόλο που τα καταφέρνω αν και μισός από την όλη ψυχολογική κούραση που μου προκαλεί όλο αυτό, βλέπω ότι το κεφάλι μου δε βάζει μυαλό. Και ξεφεύγει από τα όρια της επίδοσης. Γίνεται σαν έμμονη ιδέα. Και προετοιμασμένος τελείως να είμαι, δεν σταματάνε τα καταστρφικά σενάρια. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ τις σκέψεις μου. Σε 2 εβδομάδες περίπου θα ανεβάσουμε μία παράσταση στην θεατρική όπου πηγαίνω. Και φυσικά αυτό είναι ένα από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Το γράφω τώρα και κατευθείαν με επηρέασε. Είναι κάτι που το αποφεύγω καιρό και θεώρησα ότι ήταν καλή στιγμή να το κάνω, καθώς ένιωθα πολύ άνετα με την ομάδα και επειδή πάνε και πολύ καλά οι πρόβες, πράγματα που με έκαναν να αισθάνομαι ασφάλεια. Αλλά έχει εδώ και 2μιση εβδομάδες που μέρα με τη μέρα αυτή η φοβία δυναμώνει. Στην αρχή ξεκίνησε σαν ανυπομονησία. Μετά εξελίχθηκε σε αυπνία και άγχος. Στη συνέχεια με χτύπησε στην ψυχολογία και ένιωθα απίστευτη ντροπή και συστολή για όλο αυτό. Και τώρα με έχει χτυπήσει στο στομάχι, μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται??? Γιατί γαμώτο μου με πολεμάει το ίδιο μου το σωμα??? ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ??? Προσπαθώ με 1000 ζόρια να αντιμετωπίσω όλο αυτό και να τα καταφέρω αλλά απλά δεν μπορώ. Δεν μου φαίνεται καθόλου φυσιολογικό όλο αυτό. Σαν να έχω 2 προσωπικότητες, μία που πηγαίνει με τη λογική και την ασφάλεια και ψύχραιμη, και μία χωρίς αυτοπεποίθηση, που δεν καταλαβαίνει ΤΙΠΟΤΑ, δεν εμπιστεύεται τίποτα και απλά με πανικοβάλει και με πατάει κάτω. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΛΕΓΞΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ!!!! Πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Απλά δεν αντέχω. Έχει εδώ και 2μιση εβδομάδες απλά κάνω υπομονή και τεστάρω το βλαμμένο υποσυνείδητό μου να δω τι άλλες βλακείες θα μου πετάξει ώστε να πανικοβληθώ, και συνέχεια βρίσκει και κάτι καινούριο. Συνέχεια όμως. Και αυτό με την παράσταση είναι κάτι που το είχα πάθει ξανά 5 χρόνια πρίν, και φυσικά τα είχα παρατήσει, και πίστευα ότι το είχα ξεπεράσει με τόση ψυχοθεραπεία. Δεν ξέρω που κολλάει το κεφάλι μου ειλικρινά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Νιώθω αυτή τη στιγμή σαν φυλακισμένος και θέλω απλά κάποιος να με βοηθήσει να ξεφύγω από όλο αυτό που βιώνω. Θέλω απλά να κλειστώ στο σπίτι μου για μέρες/μήνες και να ηρεμήσω. Θέλω ηρεμία. Δεν μπορώ άλλο.

Και απλά δεν γίνεται άλλο αυτό. Επειδή ως αγχώδης άνθρωπος έχω βιώσει άγχος και ξέρω να το ξεχωρίζω, εμένα όλο αυτό δε μου φαίνεται φυσιολογικό. Τις προάλλες είχα συνέντευξη μέσω σκαιπ, αγχώθηκα 1 ώρα πριν, αυτό ήταν, τέλος. Ξαφνικά αυτή μου η προσωπικότητα έχει χαθεί τώρα. Και βασικά χάνεται όποτε είναι να βγω να παρουσιάσω κάτι η να βγω μπροστά σε κόσμο κλπ. Νιώθω σαν να μην μπορώ να αντέχω τη συγκεκριμένη πίεση. Μου είναι πολύ δυσκολο να το διαχειριστώ όλο αυτό, και δε γίνεται κάθε φορά που είναι να βγω σε κόσμο να μην κοιμάμαι 2 εβδομάδες πριν κλπ. Και στις παρουσιάσεις στο μεταπτυχιακό, άυπνος πήγαινα κάθε φορά, αφού πήγαιναν όλα καλά ηρεμούσα και έλεγα τέλος οι χαζές σκέψεις, και στην επόμενη παρουσίαση ξανά υπερανάλυση και καταστραφικά σενάρια και αυπνία και δώσε πόνο. Οπότε εάν κάποιος έχει βιώσει κάτι παρόμοιο θα ήθελα τη γνώμη του, και κυρίως αν μία φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βοηθήσει σε όλο αυτό. Γιατί πραγματικά δεν περνάει από το χέρι μου πλέον. Είναι απίστευτα κουραστικό όλο αυτό. Απίστευτα. Καλή συνέχεια να έχετε παιδιά, ηρεμία και υγεία πάνω από όλα.

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο και ποιο είναι το χειρότερο σενάριο όλων για σένα σε τέτοιες περίπτώσεις έκθεσης?

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο και ποιο είναι το χειρότερο σενάριο όλων για σένα σε τέτοιες περίπτώσεις έκθεσης?

---

Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, είναι φοβία, είναι όπως όταν πχ φοβάσαι τις αράχνες. Δεν υπάρχει κάποια λογική, απλά βαθιά στο υποσυνείδητό μου το φοβάμαι πολύ αυτό. Αλλά θέματα υγείας με φοβίζουν περισσότερο, όπως ότι δε γίνεται να πηγαίνει έτσι ο οργανισμός μου σε τέτοιες περιπτώσεις, αντιδράει το σώμα μου, νιώθω ότι θα πάθω κάτι πάρα πολύ κακό, ήδη έχω να ξεκουραστώ και να φάω κανονικά 14 ημέρες περίπου. Δεν έχει να κάνει με την απόδοση, έχει να κάνει με τα βλέμματα, με το ότι θα είμαστε περιτριγυσμένοι με κόσμο εκείνη την ημέρα, είναι κοινωνική φοβία βασικά έχει να κάνει με τον κόσμο, άλλο να είσαι στην ομάδα σου με γνωστά βλέμματα κλπ, είναι τελείως ψυχοθεραπευτικό. Τώρα μου φαίνεται τελείως τρομαχτικό όλο αυτό.

Κοίτα, απότι καταλαβαίνω αυτό το βήμα με την θεατρική παράσταση είναι μια κίνηση ενάντια στους φόβους σου. Είναι πολύ σημαντική κίνηση και μόνο που την επιλέγεις. Τώρα το ότι έχεις αυξημένο άγχος, φόβο κλπ αυτό το διάστημα όπως καταλαβαίνεις είναι κάπως αναμενόμενα, μιας και επιλέγεις την υπέρβαση των ορίων σου. Προσπάθησε λοιπόν να το απολαύσεις. Ξέρεις ήδη ότι καταστροφικά σενάρια θα σου ρχονται, θα κάνεις πολλές αρνητικές σκεψεις, ναι οκ. Δεν χρειάζεται να εναντιώνεσαι στον εαυτό σου ούτε να τον κρίνεις που σκέφτεται έτσι. Αστα να συμβούν και κράτα ως τελευταία την ερώτηση " Ε και;" Ξέρεις ότι κανένας πραγματικός κίνδυνος δεν ελλοχεύει καμία θεατρική παράσταση δεν μπορεί να σε βλάψει η να σου στερήσει κάτι, και πόσο μάλλον βλέμματα αγνώστων που το πιο πιθανόν να μην σε προσέξουν καν, δεν σε ξέρουν καν. Οι άγνωστοι άλλοι είναι απλά μια συμβολική έννοια.. Γιατί στην πραγματικότητα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι και γιατί ειναι τόσοοο σημαντική η γνώμη τους που να με κάνει εμένα να υποφέρω;

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Κοίτα, απότι καταλαβαίνω αυτό το βήμα με την θεατρική παράσταση είναι μια κίνηση ενάντια στους φόβους σου. Είναι πολύ σημαντική κίνηση και μόνο που την επιλέγεις. Τώρα το ότι έχεις αυξημένο άγχος, φόβο κλπ αυτό το διάστημα όπως καταλαβαίνεις είναι κάπως αναμενόμενα, μιας και επιλέγεις την υπέρβαση των ορίων σου. Προσπάθησε λοιπόν να το απολαύσεις. Ξέρεις ήδη ότι καταστροφικά σενάρια θα σου ρχονται, θα κάνεις πολλές αρνητικές σκεψεις, ναι οκ. Δεν χρειάζεται να εναντιώνεσαι στον εαυτό σου ούτε να τον κρίνεις που σκέφτεται έτσι. Αστα να συμβούν και κράτα ως τελευταία την ερώτηση " Ε και;" Ξέρεις ότι κανένας πραγματικός κίνδυνος δεν ελλοχεύει καμία θεατρική παράσταση δεν μπορεί να σε βλάψει η να σου στερήσει κάτι, και πόσο μάλλον βλέμματα αγνώστων που το πιο πιθανόν να μην σε προσέξουν καν, δεν σε ξέρουν καν. Οι άγνωστοι άλλοι είναι απλά μια συμβολική έννοια.. Γιατί στην πραγματικότητα ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι και γιατί ειναι τόσοοο σημαντική η γνώμη τους που να με κάνει εμένα να υποφέρω;

---

Καταλαβαίνω ακριβώς τι μου λες, μου φαίνεται απολύτως λογικό, αλλά δεν μπορώ να το επιβάλλω σαν σκέψη. Και αυτός είναι ο προβληματισμός μου. Μήπως τίθεται θέμα οργανικό και όχι ψυχολογικό. Γιατί το ίδιο παθαίνω και σε άλλες στρεσογόνες καταστάσεις, απλά με την έκθεση με χτυπάει παραπάνω. Είναι αυτό το άγχος της αναμονής, ότι μέχρι να έρθει εκείνη η ημέρα ο οργανισμός δεν θα αντέξει και θα κλατάρει, και μαζί με όλα τα ψυχοσωματικά που με έχουν βαρέσει έχω φρικάρει, νιώθω ότι θα πάθω κάτι πάρα πολύ κακό μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα και δεν αντέχω άλλο. Το σκέφτομαι συνέχεια, με αποσπά από τις υποχρεώσεις μου. Κάτι δεν πάει καλά εδω πέρα. Είναι εκτός ελέγχου. Στα 17 που έδινα πανελλήνιες μπορούσα να το ελέγξω όλο αυτό. Οπότε το ότι πλέον δεν μπορώ, ίσως δείχνει ότι χρειάζομαι βοήθεια χημική. Για αυτό έκανα και το συγκεκριμένο post. Μήπως έχει περάσει κάποιος κάτι ανάλογο. Ίσως να χρειάζομαι ψυχίατρο και όχι ψυχολόγο. Δηλαδή αυτή η συσσώρευση αρνητικών, καταστροφικών, νοσοφοβικών σκέψεων είναι που με πατάει κάτω. Δεν περνάει από το χέρι μου αυτό. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Και έχουν επίδραση πλέον και στο σώμα μου, δεν μπορώ να φάω να κοιμηθώ και να ηρεμήσω. Είναι ειλικρινά ότι χειρότερο όλο αυτό. Με προδίδει ο ίδιος μου ο εαυτός, αυτό νιώθω. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ τίποτα σε ένα τέτοιον εαυτό. Έχω απίστευτη απογοήτευση βαθιά μέσα μου. Στις δύσκολες στιγμές είναι που καταλαβαίνω πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση έχω υποσυνείδητα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνω καλά από όλο αυτό. Σαν φαύλος κύκλος είναι. Και μου βγαίνει πάντα σε φάσεις που απαιτούν έκθεση. Υποσυνείδητα έχω μία ντροπή και ίσως και μία απέχθεια για εμένα. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα το δεύτερο τι ακριβώς συναίσθημα είναι.

Τα φάρμακα δεν μπορούν προσφέρουν την ίαση, αλλά μπορούν να καταπραύνουν κάποια συμπτώματα για όσο τα παίρνεις. Πολλές φορές η θεράπεια αγχώδων διαταραχών γίνεται σε συνδυασμό ψυχοθεραπείας και φαρμάκων, έτσι ώστε ο θεραπευόμενος να είναι ήρεμος να κάνει ενδοσκόπηση του εαυτού του, αν και το βιώμα του άγχους όταν το φέρνεις στην ψυχοθεραπεία είναι σημαντικό γιατί δουλεύεις πάνω σε αυτό. Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι όταν έχεις αγχώδη διαταραχή δεν έχει νόημα να κρίνεις τον εαυτό σου για τις σκέψεις που κάνει. Δεν είσαι εσύ ακριβώς. Καταλαβαίνεις τι εννοω. Για παράδειγμα ένας καταθλιπτικός που σκέφτεται τα χειρότερα πράγματα για τον εαυτό του και δεν βλέπει καμία ελπίδα στη ζωή του, δεν είναι ακριβώς η προσωπικότητά του είναι η καταθλιπτική διαταραχή που τον κάνει να σκέφτεται έτσι.

Τι είδους ψυχοθεραπεία κάνεις?

Γειά σου, εδώ και χρόνια έχω μια αναπτύσσομενη κοινωνική φοβια. Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και 1 χρόνο περίπου. Ο λόγος που γράφω δεν είναι για λύσεις, αλλά για να ξέρεις πως υπάρχουν και άλλοι που έχουν στη ζωή τους το ίδιο πρόβλημα. Και καταλαβαίνω απόλυτα τις ψυχραιμες αντιδράσεις, για την ακρίβεια τις παγωμένες, και τη φάση που το άγχος ξεχυλιζει. Οι φοβίες ξεπερνιουνται και μην ξεχνάς, δεν είσαι μόνος σου.

Ο στόχος επετεύθχη, η παράσταση έγινε, ο φόβος ξεπεράστηκε. Αλλά κάθε άλλο παρά πιο δυνατός αισθάνομαι. Αρχικά μου πήρε 2 ημέρες να συνέλθω, γιατί επί 3 εβδομάδες άγχος και ψυχοσωματικά πραγματικά κλάταρε ο οργανισμός μου. Δεν ξέρω πως θα φύγει αυτή η αίσθηση ανασφάλειας από μέσα μου όσον αφορά τη διαχείριση του άγχους. Και με θυμώνει πάρα πολύ όλο αυτό. Δεν ξέρω γιατί τα βιώνω όλα τόσο υπερβολικά. Με κουράζει αυτό το πράγμα. Το ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος, αλλά στον περίγυρο μου τουλάχιστον είμαι. Βασικά τρόμαξα πάρα πολύ με τα after effects που είχε όλο αυτό επάνω μου. Και ο λόγος είναι τόσο ανούσιος, δηλαδή δεν ήταν ένας πραγματικός κίνδυνος, μία παράσταση ήταν. Πραγματικά δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Πρώτη φορά που κάνω κάτι που με φοβίζει, και δεν πιάνει η απομυθοποίηση. Και γειώθηκα πάρα πολύ. Νιώθω ότι μια ζωή θα το έχω αυτό.