Παράλογος πόνος & αδιέξοδο .

Ωρα καλή σε όλους ,
Είμαι καινούριος εδώ , μου γεννήθηκε η επιθυμία να μοιραστώ τον πόνο μου σκεπτόμενος μήπως και βγει κάτι καλό από αυτό.
Η ιστορία μου είναι μεγάλη , αλλά για να πω τα σημαντικότερα .
Δεν αντέχω τα ρούχα που φοράω , συγκεκριμένα στον λαιμό , νιώθω φοβερή δυσανεξία και πόνο στον τραπεζοειδή βαθειά μέσα , πόνο στην σπονδυλική στήλη στο ύψος των ώμων ,
και βαθειά στην άκρη των ώμων , ο πόνος φέρνει σύσπαση των μυών & η σύσπαση πόνο μέχρι που δεν μπορώ να σταθώ άλλο όρθιος , όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ακουμπάει το ρούχο επάνω . Μόλις βγάλω το ρούχο ή φορέσω ένα ελαφρύ φανελάκι ο πόνος φεύγει .
Μη πτοηθείς από αυτό το παράξενο αδιέξοδο άρχισα να προσπαθώ να ράψω δικά μου ρούχα ! , ναι , 3 χρόνια προσπάθησα αρχίζοντας από το 0 , με πρώτο σχέδιο τα αυξήσω την κλήση των ώμων στα ρούχα μου ώστε η λαιμόκοψη να ακουμπάει ίσα ίσα & να μην σηκώνει καθόλου από το βάρος του ρούχου ο λαιμός όσο ελάχιστο και εάν είναι αυτό .
Αφού ξήλωνα και έραβα για 3 χρονιά , αφού διαπίστωσα ότι η τελευταία μου ιδέα δεν είχε αποτέλεσμα και μάλλον τα έκανα χειρότερα ο λογισμός μου είπε ότι έτσι θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου κρεβάτι-μαρτύριο-κρεβάτι .
Έτσι άρχισα να ξυπνάω τα βράδια μετά από 2 ώρες ύπνο με ταχυκαρδίες νοιώθοντας ότι η καρδιά μου βρίσκετε μέσα στο κεφάλι μου , σηκωνόμουνα να πάρω λίγο αέρα έξω δεν μπορούσα να σταθώ , έπεφτα πάλι στο κρεβάτι κουνιόμουν πέρα δώθε , σηκωνόμουν , έκλαιγα χτυπώντας τα μπούτια μου και λέγοντας ''τη θα κάνω , τη θα κάνω''. Όποτε έμπαινα στο δωμάτιο που έραβα με έπιανε πανικός .
Έμενα ολόκληρα βράδια ξύπνιος με ταχυκαρδία , σκέψεις όπως ''να μου δόση ο Θεός καρκίνο να πεθάνω γρήγορα'' , και να κρύβομαι σε μέρη που κάνεις δεν πάει και να συμπεριφέρομαι σαν να περιμένω κάτι με αδημονία . Έχασα όλες τις δυνάμεις μου μετά από ένα μηνά , έγινα σκελετός , και έφτασα στο σημείο να μου φαίνεται βουνό να σκουπίσω 5 τετραγωνικά δωμάτιο τρέμοντας σαν μελλοθάνατος .

Εν ολίγοις ζήτησα βοήθεια από ψυχίατρο , παίρνω φάρμακο για μείζονα κατάθλιψη και για διαταραχή γενικευμένου άγχους .
Όταν ανέκτησα δυνάμεις με τα παραπάνω φάρμακα , έπιασα πάλη δουλειά στην ραπτομηχανή , βρήκα τρόπους να μειώσω τους πόνους από άποψη ρουχισμού και χωρίς να φαίνεται καθόλου εξωτερικά , έμαθα να σέβομαι τους ψυχικός πάσχοντας και να τους συμπονώ , έμαθα να ράβω καλά ώστε να εξυπηρετώ και άλλους . . . γέλια . . . πλην όμως δεν έφτασα να μηδενίσω των πόνο και της συσπάσεις άλλα συνεχίζω , υπάρχει λίγο φως στο σκοτάδι που βρίσκομαι .
Διαπίστωσα ότι πολλά πράγματα με αγχώνουν με το παραμικρό και το άγχος αυτό δεν υποχωρεί άπλα ολοένα και κτίζετε , πάρα μόνο όταν απομονωθώ και ηρεμήσω και μαζί με αυτό μειώνετε και το πρόβλημα μου (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) .

Έχετε παιδιά κάτι να με συμβουλέψετε , έχετε ακούσει ποτέ κανέναν να συνθλίβεται από πανιά 0,5 ή 1 κιλού ?
Να έχω κάποιο άλλο ψυχολογικό πρόβλημα που να μην μπορεί ο πολύ κάλος ιατρός μου να διακρίνει ? Είναι δυνατόν κάποιο ορθοπεδικό πρόβλημα να κάνει τέτοια ζημία από την στιγμή που φορώντας ένα φανελάκι μόνο, να μπορώ να κάνω οικοδομικές εργασίες ? , να πάρει η ευχή .

Ευχαριστώ για την υπομονή σας να με ακούσετε , εύχομαι σε όλους υγεία .

Καλημέρα.
Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να εστιάσεις σε δύο πράγματα: Πρώτον στο να καταλάβεις από που ξεκίνησε όλο αυτό.
Συνέβη κάτι εκείνη την εποχή όταν άρχισαν οι πόνοι και αισθάνθηκες ότι τα ρούχα σε ενοχλούν; Μήπως άκουσες κάτι και το συνδύασες στο μυαλό σου; Μήπως περνούσες μία περίοδο προβληματισμού ή απογοήτευσης ή άγχους για κάτι;
Δεύτερον, στο να προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις αυτή τη φοβία ή όπως θες πες το κατάματα. Καταλαβαίνεις ότι ο πόνος είναι παράλογος κι ότι δεν είναι κάτι παθολογικό, αλλά το δημιουργεί το μυαλό σου. Άρα σιγά σιγά πρέπει να εγκαταλείψεις τη ραπτομηχανή και τα ρούχα κατά παραγγελία και να αρχίσεις να φοράς οτιδήποτε λέγοντας στον εαυτό σου ότι δεν θα πάθεις κάτι. Όταν αρχίζουν τα συμπτώματα πρέπει να μην λυγίσεις και να συνεχίσεις να κάνεις ότι κάνεις. Δεν λέω ότι αντιμετωπίζεται αυτό από τη μία μέρα στην άλλη, ωστόσο σταδιακά πρέπει να το παλέψεις για να το ξεπεράσεις.

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον ,
Ο πόνος είναι πραγματικός , προκύπτει από την σύσπαση των μυών όπου όλοι μαζί δημιουργούν μεγάλη ένταση - ερεθισμό των νεύρων - ευερεθιστότητα . ( Εννοώ για μόνιμη σύσπαση , συνεχής .) Γιαυτό και με ανακουφίζουν τα μυοχαλαρωτικά όπως και η απλή παρακεταμόλη γιατί σπάει την αλυσιδωτή αντίδραση .
Η ερώτηση είναι αν το άγχος μπορεί να φταίει , αν ναι τότε γιατί δεν φεύγει με τα φάρμακα ? Αφού και εγώ ο ίδιος δεν νοιώθω αγχωμένος τώρα .

Ναι , συνέβη κάτι αλλά ευχάριστο , μόνο που έφερε πολλές απότομες αλλαγές στην ζωή μου , αλλά και πάλη ευχάριστες , έκτοτε παρουσιάστηκε το πρόβλημα. Ήμουν όμως πολλή αγχωμένος τότε για το πως θα εξελιχθεί το όλο θέμα, το οποίο πήγε άριστα τελικά .

Όσο το για να το ξεπεράσω , προσπάθησα 3 χρόνια καλή μου και η κατάληξη είναι γνωστή . Αν μπορέσω να βρω την αιτία την αληθινή μόνο τότε θα βρεθεί τρόπος να το ξεπεράσω νομίζω .