Άγχος; Κατάθλιψη; Ασθένεια; Κάτι άλλο;
Καλησπερα σας!
Αρχικά, να διευκρινήσω ότι δεν έχω επισκευτει κάποιον ειδικό, ούτε ψυχολόγο ούτε γενικό γιατρό.
Τους τελευταίους μήνες ταλαιπωρούμε από κάποια συμπτώματα..ξεκίνησα με δύσπνοιες και αρρυθμίες, επισκέφτηκα και παθολόγο και πνευμονολόγο και καρδιολόγο, έκανα εξετάσεις γενικά δεν φαίνεται κάτι σοβαρό! Δείχνει να έχω ένα ελαφρύ άσθμα αλλά χωρίς μα έχω ανταπόκριση σε φάρμακα και οι έκτακτες που φάνηκαν από το holter είναι σε φυσιολογικά πλαίσια! Αυτά άρχισαν σε περίοδο έντονου στρες( που δεν παραδεχόμουν ότι είχα ) μετά αφού δεν μπορούσα πλέον να πάρω ανάσα και να με πιάνει πανικός που πλησίαζαν τα deadlines το κατάλαβα. Για λίγο καιρό έγιναν πιο ήπια τα συμπτώματα αλλά τελευταία έχουν εμφανιστεί ξανά και με καινούργιες προσθήκες ... εκτός από την έντονη δύσπνοια που έχω ολη την ώρα πια, έχω πολύ έντονους πονοκεφάλους(ξεκινάνε από την βάση του αυχένα μ και εάν συνεχίσει πάει στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού καν αν επιμείνει με
Πιάνουν και τα δόντια μ). Επιπλέον πόνοι σε μέση και αυχένα σε φάση να μην μπορώ μα σταθώ όρθια συν πόνους σε αρθρώσεις των χεριών Και των ποδιών. Κάποιες μέρες ανεβάζω και κάποια δέκατα, όπως επίσης διαταραχές με το στομάχι μ, ότι τρώω νιώθω ότι δεν γίνεται να το χωνέψω ανεβαίνει πάνω και κάθεται στο στέρνο μ για ώρες. Τέλος, ο ύπνος μ έχει περιοριστεί αρκετά και ενώ σηκώνομαι και νυστάζω και νιώθω κουρασμένη δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Επίσης, από θέμα ψυχολογίας νιώθω ότι κάτι ίσως να μην πηγαίνει τόσο καλά... νιώθω αρκετά άσχημα γενικά με εμένα, ότι γίνομαι βάρος σε άλλους, ότι μου κάνουν χάρη και συναστρεφομαι μαζί τους γιατί ίσως να με λυπούνται. Νιώθω γενικά αρκετές τύψεις για τα πάντα ..ότι συνέχεια κάνω λάθη! Επίσης σκέψεις σχετικές με το μέλλον μ ότι δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα και να γίνω τίποτα, απλά θα κρεμομαι για πάντα από κάποιον(Είμαι γενικά ανακλητική θεωρώ σαν ανθρωποσ Όλα τα αφήνω τελευταία στιγμή και στο τελοσ Γίνονται βουνό )Τελευταία αυτές οι σκέψεις έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο με συνοδεία από δάκρυα, κοιτάζοντας το κενό και χάνοντας καίει επιθυμία να κάνω οτιδήποτε, οι ελεύθερες ώρες που έχω μέσα στη μέρα με βρίσκουν να κοιτάω το ταβάνι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι. Και μπαίνω κάποιες φορές στο σκεπτικό ότι ίσως να ήταν όλοι καλύτερα εάν δεν υπήρχα γενικά και ίσως καλύτερα θα ήταν να εξαφανιστω... πολλές φορές μ έχουν έρθει σκέψεις στο μυαλό όταν οδηγάω ότι εάν κάνω ένα γύρισμα στο τιμόνι ,ξέρω γω, όλα θα ήταν πιο καλά βέβαια αυτό π περναει αμέσως γιατί επίσης σκέφτομαι ότι είμαι αρκετά δειλή για να κάνω μια τέτοια πράξη... Τέλος ήρθαν να προστεθούν σκέψεις που έχουν να κάνουν με το να βλέπω να παθαίνω κάτι, δηλαδή ανεβαίνω σκάλες και βλέπω ότι δεν πατάω καλά και πέφτω (όντως έπεσα, σαν υποσυνείδητα το μυαλό μ να με ώθησε να το κάνω), ότι πατάω και πέφτω και χτυπάω πολύ άσχημα γενικά ότι δεν μπορώ να στηριχτώ και απλά θα πέσω και θα σκοτωθώ.
Τόσο καιρό δεν έχω πάει σε έναν ειδικό γιατί θεωρώ ότι θα γίνω υπερβολική, ότι θα τον κουράσω και ίσως φανώ τρελή! Δεν έχω μιλησει σε κανέναν δικό μ ανθρωπο , δεν νομίζω ότι καταλαβαίνει κανεις το πρόβλημα(εάν υπάρχει) και ίσως και εκείνοι θεωρήσουν υπερβολική, δεν θέλω να τους πρήζω με τα δικά μου.
Νομίζω όμως ότι τώρα έχω φτάσει στα όρια μου και απλά ήθελα μια κατεύθυνση από κάποιον που ίσως περναει το ίδιο ή γνωρίζει κάτι παρόμοιο...εάν είναι ασθένεια ή ψυχοσωματικά ή γενικά μια απάντηση/λύση... να πάω σε παθολόγο ή ψυχολόγο ; Ή και τα δυο ; Ή μηπωσ Κανενα από τα δυο και απλά είμαι υπερβολική ή έχω άγχος και τελικά να κάτσω εκεί που κάθομαι;
Σας ευχαριστώ!
