Καλησπέρα σας και Καλές Γιορτές.
Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με ένα θέμα που αντιμετωπίζω εδώ και αρκετό καιρό με τη μητέρα μου. Θα προσπαθήσω να περιγράψω την κατάσταση όσο καλύτερα μπορώ αν και όσο και αν το σκέφτομαι δεν μπορώ να βγάλω άκρη.
Από πού να ξεκινήσω....η μητέρα μου σήμερα 53 χρονών, έχει μεγαλώσει και ζεί σε ένα σχετικά μικρό χωριο. Ενώ όσα χρόνια ζούσαμε κοντά της, έλεγε ότι ήθελε επιτέλους να τακτοποιηθούμε για να ηρεμήσει από τις υποχρεώσεις, από τότε που φύγαμε εγώ και τελικά ο αδερφός μου έχει πέσει σε μια κατάσταση που μοιάζει...με κατάθληψη. Αυτό ήταν εν μέρη αναμενόμενο δεδομένου ότι η μητέρα μου δεν είχε ποτέ καμία επιπλέον ασχολία εκτός από εμάς. Πέραν όμως αυτού, τον τελευταίο καιρό συνηδητοποιώ ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό....νομίζω ότι απλά δεν έμαθε ποτέ λόγω των συνθηκών της ζωής της να απολαμβάνει τη ζωή της ή οτιδήποτε άλλο κάνει...
Την επισκέπτομαι κάθε εβδομάδα γιατί εγώ πλέον μένω σε μια κοντινή πόλη...για να την βλέπω απλά να απομονώνεται όλο και περισσότερο...της λέω συνέχεια ότι πρέπει να αρχίσει να δραστηριοποιείται, να έρχεται να με επισκέπτεται...και η απάντηση που πέρνω πάντα είναι....ναιιιιιιι....ναιιιιι ...αλλά εδώ και 3 χρόνια δεν υπάρχει καμία εξέλιξη...
το πρόβλημα είναι οχί μόνο να απομονώνεται άλλα και ότι έχει αρχίσει να θυματοποιεί τον εαυτό της σε οτιδήποτε συμβαίνει...και σε όποια πρόταση δική μου απαντά ότι... εγώ γεννήθηκα για να υποφέρω και κανείς δεν με καταλαβαίνει...και άλλα τέτοια ωραία...να αναμασά τα ίδια και τα ίδια, να μην συγκεντρώνεται ακόμα και όταν προσπαθώ να της εξηγήσω ότι η λύση δεν είναι στα φάρμακα αλλά στα χέρια της...δεν είναι εκεί όταν της μιλάω...ή απλά λέει ότι έχω δίκιο χωρίς να το εννοεί...και συχνά γίνεται πια πικρή...γιατί ζεί σε ένα μικρόκοσμο...που δεν μπορεί- δεν θέλει να αλλάξει την αντίληψη της....και οτιδήποτε δεν γίνεται όπως θα θέλε το εκλαμβάνει σαν...τιμωρία...
Δεν ξέρω τι να κάνω...από την μια η πιο εύκολη λύση είναι να αντιδρώ θετικά σε ότι λέει...στη γκρίνια της ότι δεν είναι καλά και να προσπα8ώ να την παρηγορώ....από την άλλη όμως νοιώθω ενοχές γιατί ξέρω έτσι δεν την βοηθώ (και ίσως μόνο εγώ μπορώ να την βοηθήσω) να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα...αν μπορεί να γίνει πια αυτό και από τη άλλη ξέρω πολύ καλά οτι η αδιαφορία-παρηγοριά δεν είναι η λύση...και το ξέρω δίοτι και εγώ προσπάθω να ξεπεράσω ακόμα μια σειρά από φοβίες-κρίσεις πανικού....και βλέπω ότι ο μόνος τρόπος είναι να αλλάξω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα....αυτή όμως η κατάσταση με έναν άνθρωπο τόσο κοντινό μου...να μου μεταδίδει τέτοια αρνητικότητα δεν βοηθά ούτε εμένα..που μερικές φορές πιάνω πια τον εαυτόμου να σκέφτεται όπως η μητέρα μου...αλλά κυρίως ούτε και εκείνην....
η κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη και νομίζω...άλυτη......μήπως κάποιος από εσάς έχει αντιμετωπίσει σχετική περίπτωση;;;;;
φυσικά η πιθανότητα επίσκεψης σε ψυχολόγο δεν υπάρχει δεδομένου ότι η μητέρα μου δεν θα το δεχόταν ποτέ για λόγους μικρής κοινωνίας αλλά κυρίως γιατί έχει αποδεχτεί την μοίρα της....όπως λέει.....
πππππφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ.. ...αν με πιάσει κάποιος τώρα από τη μύτη....θα σκάσω...
