Ανωριμότητα

Χαιρετώ το φόρουμ.

Κάτι που με απασχολεί είναι το ποσό ώριμος τελικά είμαι. Είμαι 35 χρόνων πλέον και άντρας αλλά βλέπω τη διαφορά πολλές με συνομηλίκους και ακόμα και αρκετά μικρότερους. Δεν έχω πάρει ακόμα την ζωή στα χέρια μου. Μετά τη φοιτητική ζωή στην Αθηνά επέστρεψα στο πατρικό όπου και παρέμεινα μέχρι σήμερα εκτός από έναν χρόνο που έμεινα στην Αμερική από όπου έφυγα λόγω ανασφάλειας να πατήσω στα δικά μου πόδια.

Ίσως η ηλικία μου με έχει γεμίσει φοβίες γιατί μικρότερος δεν ένιωθα από τέτοια. Ίσως πέρασα απλά μια φάση γιατί μετά από κάποιες συνεντεύξεις για δουλειά όπου δέχτηκα αρνητικά σχόλια για την ηλικία και έλλειψη έμπειριας με πήρε πολύ από κάτω και είχα πάθει φοβία ακόμα και για την ίδια την επιβίωση μου.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα καμία φορά σκέφτομαι ανώριμα. Ζηλεύω τους φίλους μου, θέλω να βάλω βόλτες,β ονειρεύομαι να αγοράζω γρήγορα αυτοκίνητα, δεν προσέχω τι τρώω, είμαι άνεργος, παίζω παιχνίδια στο PC, βγαίνω βόλτες για περπάτημα που κρατάνε ώρες, θέλω να γίνω fit. Όλα αυτά δεν συνάδουν με την εικόνα ενός νέου που είναι μορφωμένος, που θα έπρεπε να είναι παντρεμένος ή τουλάχιστον να οδεύει προς γάμο. Εγώ είμαι χωρίς σχέση εδώ και χρόνια και έμαθα μόνος μου. Φοβάμαι γιατί νιώθω όντος για πρώτη φορά την ηλικία μου προχωρημένη και θέλω να αποβάλλω την ανωριμότητα ή τα ανώριμα στοιχεία μου.

Ξέρω ότι βρίσκομαι στο υποφορουμ των διαταραχών προσωπικότητας και ίσως είναι ακραίο να πω ότι πάσχω από διαταραχή ανώριμης προσωπικότητας και σίγουρα κανείς εδώ μέσα δεν μπορεί να κάνει διάγνωση αλλά θέλω και από πάνω μου να το βγάλω και αν μη τι άλλο να το κουβεντιάσω.

Να προσθέσω πως επειδή μικρός ήμουν πολύ μαζεμένος αλλά και μελετηρός, στην πορεία, τότε που θα έπρεπε να αναζητώ εργασία εγώ ξεσπασα και το έριξα στο γυμναστήριο, τα γκομενισματα και την μελέτη κιθάρας. Φίλοι μου μου λένε ότι υποβιβασα τον εαυτό μου και συμφωνώ. Έχω τελειώσει καλή σχολή που είχε προοπτικές.

Μήπως είμαστε άντρες αλλά ενδόμυχα είμαστε αγόρια??

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Χαιρετώ το φόρουμ.

Κάτι που με απασχολεί είναι το ποσό ώριμος τελικά είμαι. Είμαι 35 χρόνων πλέον και άντρας αλλά βλέπω τη διαφορά πολλές με συνομηλίκους και ακόμα και αρκετά μικρότερους. Δεν έχω πάρει ακόμα την ζωή στα χέρια μου. Μετά τη φοιτητική ζωή στην Αθηνά επέστρεψα στο πατρικό όπου και παρέμεινα μέχρι σήμερα εκτός από έναν χρόνο που έμεινα στην Αμερική από όπου έφυγα λόγω ανασφάλειας να πατήσω στα δικά μου πόδια.

Ίσως η ηλικία μου με έχει γεμίσει φοβίες γιατί μικρότερος δεν ένιωθα από τέτοια. Ίσως πέρασα απλά μια φάση γιατί μετά από κάποιες συνεντεύξεις για δουλειά όπου δέχτηκα αρνητικά σχόλια για την ηλικία και έλλειψη έμπειριας με πήρε πολύ από κάτω και είχα πάθει φοβία ακόμα και για την ίδια την επιβίωση μου.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα καμία φορά σκέφτομαι ανώριμα. Ζηλεύω τους φίλους μου, θέλω να βάλω βόλτες,β ονειρεύομαι να αγοράζω γρήγορα αυτοκίνητα, δεν προσέχω τι τρώω, είμαι άνεργος, παίζω παιχνίδια στο PC, βγαίνω βόλτες για περπάτημα που κρατάνε ώρες, θέλω να γίνω fit. Όλα αυτά δεν συνάδουν με την εικόνα ενός νέου που είναι μορφωμένος, που θα έπρεπε να είναι παντρεμένος ή τουλάχιστον να οδεύει προς γάμο. Εγώ είμαι χωρίς σχέση εδώ και χρόνια και έμαθα μόνος μου. Φοβάμαι γιατί νιώθω όντος για πρώτη φορά την ηλικία μου προχωρημένη και θέλω να αποβάλλω την ανωριμότητα ή τα ανώριμα στοιχεία μου.

Ξέρω ότι βρίσκομαι στο υποφορουμ των διαταραχών προσωπικότητας και ίσως είναι ακραίο να πω ότι πάσχω από διαταραχή ανώριμης προσωπικότητας και σίγουρα κανείς εδώ μέσα δεν μπορεί να κάνει διάγνωση αλλά θέλω και από πάνω μου να το βγάλω και αν μη τι άλλο να το κουβεντιάσω.

Να προσθέσω πως επειδή μικρός ήμουν πολύ μαζεμένος αλλά και μελετηρός, στην πορεία, τότε που θα έπρεπε να αναζητώ εργασία εγώ ξεσπασα και το έριξα στο γυμναστήριο, τα γκομενισματα και την μελέτη κιθάρας. Φίλοι μου μου λένε ότι υποβιβασα τον εαυτό μου και συμφωνώ. Έχω τελειώσει καλή σχολή που είχε προοπτικές.

Μήπως είμαστε άντρες αλλά ενδόμυχα είμαστε αγόρια??

---

δεν ισχυει ο πληθυντικος.
δεν ειναι ιδιοι οι ανδρες, επειδη ειναι ανδρες.
ο δικος μου ας πουμε, ειναι ανδρας απο 25 χρονων. και ειναι απολυτως αυτονομος απο τα 24.
νομιζω οτι αυτο που μας ωριμαζει, ανδρες και γυναικες, ειναι η ανεξαρτητοποιηση απο γονεις, να ζουμε μακρια απο τους γονεις, αλλα να το πληρωνουμε εμεις, και οι εμπειριες της δουλειας και των σχεσεων.
στο προστατευμενο (και επιχορηγουμενο) περιβαλλον του πατρικου σπιτιου, ζουμε μια παρατεταμενη εφηβεια. κι αυτο ισχυει οχι μονο αν εισαι 35, αλλα και 60 και 70 και σε οποιαδηποτε ηλικια να εισαι..

Δεν συμφωνω με τη remedy στο θεμα του πατρικου σπιτιου.ξερω ατομα πολυ ωριμα που λογω συγκυριων αναγκαστικα μενουν με γονεις.οι εποχες ειναι δυσκολες και οι δουλειες δυσευρετες.οποτε καπου πρεπει να μεινει.
τωρα στο θεμα σου.
το πιο σημαντικο ειναι να βρεις καποια δουλεια αρχικα.δεν θες να βρεις η δεν μπορεις?σε φοβιζει κατι σε αυτο?

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Δεν συμφωνω με τη remedy στο θεμα του πατρικου σπιτιου.ξερω ατομα πολυ ωριμα που λογω συγκυριων αναγκαστικα μενουν με γονεις.οι εποχες ειναι δυσκολες και οι δουλειες δυσευρετες.οποτε καπου πρεπει να μεινει.
τωρα στο θεμα σου.
το πιο σημαντικο ειναι να βρεις καποια δουλεια αρχικα.δεν θες να βρεις η δεν μπορεις?σε φοβιζει κατι σε αυτο?

---

εγω μιλαω για ανθρωπους που δεν εχουν φυγει ποτε απ το σπιτι, οχι για οσους επεστρεψαν με την κριση γιατι εχασαν τις δουλειες τους.

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Δεν συμφωνω με τη remedy στο θεμα του πατρικου σπιτιου.ξερω ατομα πολυ ωριμα που λογω συγκυριων αναγκαστικα μενουν με γονεις.οι εποχες ειναι δυσκολες και οι δουλειες δυσευρετες.οποτε καπου πρεπει να μεινει.
τωρα στο θεμα σου.
το πιο σημαντικο ειναι να βρεις καποια δουλεια αρχικα.δεν θες να βρεις η δεν μπορεις?σε φοβιζει κατι σε αυτο?

---

Όχι δε με φοβίζει καθόλου. Απλά είμαι τώρα στην φάση που προσπαθώ να πάρω μια απόφαση να μείνω Ελλάδα ή να ξαναφύγω για Αμερική κι αυτό με τρενάρει λίγο. Έκανα και μια θεραπεία από τα χριστούγεννα και μετά και η γιατρός μου συνέστησε να μείνω Ελλάδα προς το παρόν. Λοιπόν όχι δεν με φοβίζει να βρω δουλειά απλά με εκνευρίζει το ότι αρχικά θα είναι κάτι με λίγα χρήματα που αυτόματα συνεπάγεται την μη-ανεξαρτησία μου άμεσα. Επίσης επειδή μένω επαρχία, η πιθανότητα να βρω δουλειά εδώ είναι μικρή.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Λοιπόν όχι δεν με φοβίζει να βρω δουλειά απλά με εκνευρίζει το ότι αρχικά θα είναι κάτι με λίγα χρήματα που αυτόματα συνεπάγεται την μη-ανεξαρτησία μου άμεσα. Επίσης επειδή μένω επαρχία, η πιθανότητα να βρω δουλειά εδώ είναι μικρή.

---

Όλον τον κόσμο τον εκνευρίζει αυτό. Είναι μία αρχή όμως. Κι εγώ θα ήθελα να δουλεύω τα καλοκαίρια, να βγάζω ότι έβγαζα παλιά και τους περισσότερους χειμώνες να τα ξύνω και να κάνω ταξίδια. Αφού πλέον δεν γίνεται, προσαρμόζομαι και προσπαθώ όσο μπορώ να βελτιωθούν σταδιακά τα πράγματα. Θέλω να πω στη ζωή χρειάζεται και ο συμβιβασμός κάποιες στιγμές. Όχι η στασιμότητα στον συμβιβασμό, αλλά όχι να λέμε τα θέλω όλα ή τίποτα και να μένουμε στο τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εγω μιλαω για ανθρωπους που δεν εχουν φυγει ποτε απ το σπιτι, οχι για οσους επεστρεψαν με την κριση γιατι εχασαν τις δουλειες τους.

---

και εγω ειμαι 30 και δεν εχω φυγει ποτε απο το σπιτι.και τωρα που θελω δεν μπορω.γιατι οι αποδοχες στη δουλεια οπως ξερεις ειναι μικρες.δυστυχως ετσι ειναι τα πραγματα για τους πιο πολλους.προς το παρον αφου στο ειπε η γιατρος μεινε ελλαδα και βρες μια δουλεια με λιγα χρηματα για αρχη.τι θεραπεια εκανες αν επιτρεπεται και δεν μπορεις να φυγεις εξω?

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Όχι δε με φοβίζει καθόλου. Απλά είμαι τώρα στην φάση που προσπαθώ να πάρω μια απόφαση να μείνω Ελλάδα ή να ξαναφύγω για Αμερική κι αυτό με τρενάρει λίγο. Έκανα και μια θεραπεία από τα χριστούγεννα και μετά και η γιατρός μου συνέστησε να μείνω Ελλάδα προς το παρόν. Λοιπόν όχι δεν με φοβίζει να βρω δουλειά απλά με εκνευρίζει το ότι αρχικά θα είναι κάτι με λίγα χρήματα που αυτόματα συνεπάγεται την μη-ανεξαρτησία μου άμεσα. Επίσης επειδή μένω επαρχία, η πιθανότητα να βρω δουλειά εδώ είναι μικρή.

---

μα, αν δεν κανεις μια αρχη με καποια δουλεια εστω με λιγα χρηματα, θα εισαι σιγουρα καθηλωμενος στην μη- ανεξαρτησια. ενω αν βρεις δουλεια, εχεις ελπιδες να ξεκολλησεις οταν βελτιωθουν οι συνθηκες.

Φίλε μου μη σκέφτεσαι τι θα πρεπε να χες κάνει. Να είσαι παντρεμένος κλπ. Ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Δεν υπάρχει σωστός δρόμος.

Σκέψου τι θες εσύ να κάνεις στη ζωή σου. Αν θες να κάνεις παιδιά χρειάζεται να έχεις και μια καλή δουλειά και μια καλή σύζυγο που θα είναι η μητέρα των παιδιών σου κι όχι απλά μια σύντροφος για σένα. Κι εσύ το αντίστοιχο βέβαια ως πατέρας. Το να κάνεις παιδιά δεν είναι εύκολη απόφαση.

Οπότε ξεκινάς από δουλειά. Ας είναι και με λίγα χρήματα. Τι να κάνουμε; Θα βρεθεί κάτι καλύτερο στην πορεία. Από κει και μετά ψάξε και για καμιά σοβαρή κοπέλα. Ξέχνα το pc και ότι άλλο κάνεις και είναι χάσιμο χρόνου. Το να θες να διατηρείς σε καλή κατάσταση το σώμα σου δεν είναι κακό και θα είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο στη ζωή σου. Σίγουρα θα βρεις τρόπο να χωρέσεις διάφορα πράγματα στο χρόνο σου. Απλά βάλε προτεραιότητες. Η ευθύνη για τη ζωή σου είναι μόνο δική σου.

Quote:

---

Originally Posted by believeInYourself

Φίλε μου μη σκέφτεσαι τι θα πρεπε να χες κάνει. Να είσαι παντρεμένος κλπ. Ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Δεν υπάρχει σωστός δρόμος.

Σκέψου τι θες εσύ να κάνεις στη ζωή σου. Αν θες να κάνεις παιδιά χρειάζεται να έχεις και μια καλή δουλειά και μια καλή σύζυγο που θα είναι η μητέρα των παιδιών σου κι όχι απλά μια σύντροφος για σένα. Κι εσύ το αντίστοιχο βέβαια ως πατέρας. Το να κάνεις παιδιά δεν είναι εύκολη απόφαση.

Οπότε ξεκινάς από δουλειά. Ας είναι και με λίγα χρήματα. Τι να κάνουμε; Θα βρεθεί κάτι καλύτερο στην πορεία. Από κει και μετά ψάξε και για καμιά σοβαρή κοπέλα. Ξέχνα το pc και ότι άλλο κάνεις και είναι χάσιμο χρόνου. Το να θες να διατηρείς σε καλή κατάσταση το σώμα σου δεν είναι κακό και θα είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο στη ζωή σου. Σίγουρα θα βρεις τρόπο να χωρέσεις διάφορα πράγματα στο χρόνο σου. Απλά βάλε προτεραιότητες. Η ευθύνη για τη ζωή σου είναι μόνο δική σου.

---

Αυτά τα περί γάμου δε με απασχολούσαν ιδιαίτερα ποτέ. Είναι η γκρίνια της μάνας που θέλει εγγόνια που με έκανε έτσι. Στο δικό μου μυαλό πάντα σκεφτόμουν πως απλά κάποια στιγμή θα έρθει. Οκ ίσως το τρενάριζα λίγο γιατί ήθελα πρώτα να είμαι εγω τακτοποιημένος οικονομικά αλλά αυτό το πράγμα που θέλουν εγγόνια εδώ και τώρα με ξεπερνάει. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά σε άλλο thread και δε νομίζω ότι χρειάζεται να πλατειάσουμε απλά λέω. Ευχαριστώ για την συμβουλή.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Αυτά τα περί γάμου δε με απασχολούσαν ιδιαίτερα ποτέ. Είναι η γκρίνια της μάνας που θέλει εγγόνια που με έκανε έτσι. Στο δικό μου μυαλό πάντα σκεφτόμουν πως απλά κάποια στιγμή θα έρθει. Οκ ίσως το τρενάριζα λίγο γιατί ήθελα πρώτα να είμαι εγω τακτοποιημένος οικονομικά αλλά αυτό το πράγμα που θέλουν εγγόνια εδώ και τώρα με ξεπερνάει. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά σε άλλο thread και δε νομίζω ότι χρειάζεται να πλατειάσουμε απλά λέω. Ευχαριστώ για την συμβουλή.

---

Η αλήθεια είναι πως όπως και να κάνει κανείς, θα βρίσκεται πάντα το συγγενικό περιβάλλον ή και η κοινωνία ολόκληρη για να του θυμίζει πως κάτι έχει κάνει λάθος. Άλλος δεν έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά, άλλος δεν έχει κάνει οικογένεια, άλλος δεν έζησε τη ζωή του, άλλος κάνει τη ζωάρα του και δεν τον απασχολεί τίποτα κλπ. Πως λέγανε παλιότερα για τα γεροντοπαλίκαρα και τις γεροντοκόρες; Έτσι. Και μιλάμε για ανθρώπους που ήταν 30 χρονών.
Οπότε απλά γράψ' τους στα π...ρια σου, όλους και πάλεψε για το καλύτερο για τον εαυτό σου.

μην ανησυχεις τζιμανι τοσο. ολα θα γινουν. ολοι εχουμε διαφορετικους χρονους στοχω ξαναπει. και γω δεν νιωθω ετοιμη για παιδια στα 33, δεν σημαινει πως δεν ειμαι ωριμη. ισως ειναι και πιο ωριμο να μην κανω παιδια γιατι δεν νιωθω την αναγκη, και οχι απλα να κανω γιατι πρεπει απτην κοινωνια. μην πιεζεσαι. κανει αυτο που θεωρεις εσυ οτι ταιριαζει σε σενα. οχι στους αλλους. και γω τωρα ξαναγυρισα απεξω μενω με τους γονεις. ηταν πολυ μεγαλο σοκ αρχικα. να πεφτεις απτα υψηλα, απτον καλο μισθο, απο τις ευθυνες, απο απο....αλλα τωρα ειναι καλα. αρχισα να ηρεμω. να εκτιμω αλλα πραματα. τα π.χ. 5000 του λονδινου αν δεν εχεις τις καταλληλες παρεες δεν σημαινουν τπτ. παρε το χρονο σου και δες τι θελεις, και δεν πειραζει αν αλλαζεις γνωμη. δεν πειραζει να πας λονδινο, και σενα χρονο να πεις οτι δεν θες πια να εισαι λονδινο.
τιποτα δεν πειραζει. αρκει εσυ να νιωθεις οκ. και να μην βαζεις ταμπελες και πρεπει.

Quote:

---

Originally Posted by garida

μην ανησυχεις τζιμανι τοσο. ολα θα γινουν. ολοι εχουμε διαφορετικους χρονους στοχω ξαναπει. και γω δεν νιωθω ετοιμη για παιδια στα 33, δεν σημαινει πως δεν ειμαι ωριμη. ισως ειναι και πιο ωριμο να μην κανω παιδια γιατι δεν νιωθω την αναγκη, και οχι απλα να κανω γιατι πρεπει απτην κοινωνια. μην πιεζεσαι. κανει αυτο που θεωρεις εσυ οτι ταιριαζει σε σενα. οχι στους αλλους. και γω τωρα ξαναγυρισα απεξω μενω με τους γονεις. ηταν πολυ μεγαλο σοκ αρχικα. να πεφτεις απτα υψηλα, απτον καλο μισθο, απο τις ευθυνες, απο απο....αλλα τωρα ειναι καλα. αρχισα να ηρεμω. να εκτιμω αλλα πραματα. τα π.χ. 5000 του λονδινου αν δεν εχεις τις καταλληλες παρεες δεν σημαινουν τπτ. παρε το χρονο σου και δες τι θελεις, και δεν πειραζει αν αλλαζεις γνωμη. δεν πειραζει να πας λονδινο, και σενα χρονο να πεις οτι δεν θες πια να εισαι λονδινο.
τιποτα δεν πειραζει. αρκει εσυ να νιωθεις οκ. και να μην βαζεις ταμπελες και πρεπει.

---

Ευχαριστώ για την απάντηση. Διαβάζω προσεκτικά τις απαντήσεις. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ μετά το παρομοίως σοκ που πέρασα όταν γύρισα. Το οποίο κράτησε έναν χρόνο. Αυτό προσπαθώ, να πάρω τις σωστές αποφάσεις και να σταθεροποιηθώ ψυχολογικά αν και όπως τα βλέπω τώρα τσάμπα τρελάθηκα... Το θυμάμαι ναι όντος μου το έχεις ξαναπεί για το θέμα χρονισμού. Δύσκολο μεν αν είσαι και λίγο ζηλιάρης όπως εγώ χαχα αλλά πρέπει να το θυμάμαι για να μην απογοητεύομαι...

Quote:

---

Originally Posted by believeInYourself

Η αλήθεια είναι πως όπως και να κάνει κανείς, θα βρίσκεται πάντα το συγγενικό περιβάλλον ή και η κοινωνία ολόκληρη για να του θυμίζει πως κάτι έχει κάνει λάθος. Άλλος δεν έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά, άλλος δεν έχει κάνει οικογένεια, άλλος δεν έζησε τη ζωή του, άλλος κάνει τη ζωάρα του και δεν τον απασχολεί τίποτα κλπ. Πως λέγανε παλιότερα για τα γεροντοπαλίκαρα και τις γεροντοκόρες; Έτσι. Και μιλάμε για ανθρώπους που ήταν 30 χρονών.
Οπότε απλά γράψ' τους στα π...ρια σου, όλους και πάλεψε για το καλύτερο για τον εαυτό σου.

---

Αυτό σκοπεύω να κάνω και τα υπόλοιπα το ξέρω, είμαι σίγουρος πως θα προκύψουν σχεδόν αυτόματα. Αν και πρέπει να πω σε αυτό το σημείο πώς πάντα φοβόμουν την δέσμευση κυρίως γιατί οδηγεί σε καταστάσεις όπως συγκρούσεις, ευθύνες και γενικώς πάντα έχω τον φόβο του πού θα πέσω. Μεγάλωσα σε προστατευμένο περιβάλλον και έχω ακούσει για σχέσεις από συμφέρον, κοπέλες που έχουν παραξενιές και απαιτήσεις κι αυτό να πω με τρομάζει. Όσο η κοινωνία εξελίσσεται τόσο εμπλουτίζονται οι γνώμες. Άλλη είναι bi, άλλη είναι vegan, άλλη ψάχνει μόνο τα λεφτά (gold digger), άλλη είναι παλιοχαρακτήρας. Φοβάμαι την πονηριά γιατί δεν έμαθα να την αντιμετωπίζω. Έτσι η μια και μοναδική σχέση που είχα ποτέ ήταν με άτομο χαμηλών τόνων και μικρότερού μου σε ηλικία και παρόμοιου μορφωτικού επιπέδου με εμένα. Γλίτωσα από τρελές συμπεριφορές και διάφορα τέτοια που πάντα με φοβικό τρόπο απέφευγα. Έβλεπα δηλαδή τις σχέσεις φίλων μου εκ των έσω όταν ήμουν 18-20-25 και χαιρόμουν που ήμουν μόνος άσχετα αν τώρα έχω μετανιώσει βέβαια. Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στο σήμερα. Κρατώ αυτό που λέτε πως όλα είναι μέσα στη ζωή και πως το σωστότερο είναι να αγωνιστώ για τον εαυτό μου απλά παραθέτω τον μέχρι τώρα τρόπο σκέψης μου για να υπάρχει ένα πλαίσιο.