Αρρωστοφοβία κορτιζόνη πρήξιμο

Έπαιρνα κορτιζόνη και αντιβίωση για επτά μέρες λόγω έντονης ρινικής καταρροής (μάλλον ιγμορίτιδα). Όλες αυτές τις μέρες είχα ακολουθήσει ειδική δίαιτα αυστηρής αποχής απο αλάτι, ζάχαρη και αλκοόλ. Πήρα το τελευταίο χάπι την Κυριακή και χθες βγηκα και όσο αλάτι δεν είχα φάει όλο αυτό το διάστημα το έφαγα σε ένα βράδυ. Ήπια αρκετό αλκοόλ και έφαγα και γλυκό (Πάρτι κανονικό :) )
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με πρησμένη όλη τη δεξια παλάμη, από τον καρπό και κάτω, σα φουσκωμένο λαστιχένιο γάντι. Επίσης ένιωθα πρήξιμο στο μάτι όπως και μούδιασμα στο πόδι, κάτι σαν πιάσιμο.

Είμαι αρρωστοφοβικός με μεγάλη προϋπηρεσία στο άθλημα. Μιλάμε για πολλά χρόνια, με πολλές εξετάσεις, πολλούς γιατρούς.

Πήρα τον ΩΡΛ και τον παθολόγο και μου είπαν να περιμένω. Όντως μετά από δύο ώρες το χέρι έχει ξεπρηστεί αισθητά. Σχεδόν έχει φτάσει έτσι όπως ήταν πριν. Τα μουδιάσματα, πιασίματα στα πόδια και στον ώμο δεν έχουν φύγει. Ο ΩΡΛ υποστηρίζει ότι δεν είναι από την κορτιζόνη (ενώ στο διαδίκτυο λέει ότι η ουσία εξακολουθεί να δρά και μετά τη διακοπή και θέλει συνέχιση της δίαιτας). Ο παθολόγος που είναι γνώστης και του αρρωστοφοβικού παρελθόντος μου είπε να περιμένω και να μην ανησυχώ. Όταν δε του είπα για τα μουδιάσματα, σχεδόν μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Η σύντροφος μου, μου συνέστησε να πάω στα επείγοντα. Δεν πήγα. Δεν θέλω να πάω. Δεν θέλω να γυρίσω στα παλιά. Δεν θέλω ούτε να περάσω από έξω. Έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο που λέω ακόμη και να έχω κάτι δεν θέλω να πάω. Προσπαθώ να το παλέψω. Είμαι μέσα στο σπίτι και όλο λέω στον εαυτό μου "περιμενε να δεις, μη βάζεις τα χειρότερα με το νου σου". Θέλω να βρω δύναμη γιατί μια επίσκεψη σε νοσοκομείο φοβάμαι ότι θα με οδηγήσει σε αρρωστοφοβικό κύκλο και δε θέλω να ζω άλλο έτσι. Θέλω να χαρώ το καλοκαίρι. Νιώθω ότι είμαι σε τεντωμένη κλωστή. Ότι είμαι στο όριο.

Γράφω το μήνυμα για να πάρω κουράγιο. Να πάρω θάρρος. Έχω τραβήξει πολλά αυτό το διάστημα, με ανακαίνιση σε σπίτι, με έντονο τσακωμό με τον αδερφό μου και οριστική διακπή επικοινωνίας και με πολλά άλλα. Έχω διακόψει αντικαταθλιπτικά μετά από παρότρυνση ψυχιάτρου και ψυχολόγου αλλά πολλές φορές νιώθω ότι τα χρειάζομαι. Όχι πάντα αλλά είναι στιγμές που το νιώθω. Απογοητεύομαι και λέω μάλλον θα πρέπει να ζήσεις με τα φάρμακα.

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση.