Για κάποιες στιγμές, ήταν σαν να βγήκα από το σώμα μου πραγματικά, έβλεπα από απόσταση τα πάντα, σαν κάπως απο πίσω και από πιο ψηλά.. Οι περαστικοί και οι άνθρωποι γύρω ήταν σαν ασήμαντες φιγούρες..
Δεν νιώθω τίποτα, μα οι περίεργες σκέψεις..
Όλα μοιάζουν άσκοπα και ασήμαντα τελικά.
Βλέπω τους ανθρώπους από απόσταση. Τρομακτική απόσταση, μερικές φορές νομίζω πως απομακρύνομαι από την πραγματικότητα.
Σαν να μην είμαι ένας από αυτούς, σαν να είναι διαφορετικό είδος.
Τους βλέπω όλους να περνάνε μέσα από τον ίδιο κύκλο, ενώ πιστεύουν πως είναι διαφορετικοί ή μοναδικοί με κάποιον τρόπο, πιστεύοντας πως έχουν ταυτότητα.
Ό,τι μας έφερε εδώ ήταν "λίγο"...κακό.
Αυταπάτες.
Όχι, δεν ήταν "λίγο" κακό, απάνθρωπο ήταν.