Σκεφτηκα να ανοιξω ενα θεμα οπου καθε φορα οποιος θελει κ εχει αναγκη να γραφει σκεψεις ατοφιες εν ωρα ΄κρισης΄.Προσωπικα το κανω κ θελω να το κανω κ εδω.
Η πληγη τρεχει αιμα,η ψυχη ποναει κ αυτο αν και γνωριμο ειναι ανυποφορο.Η λογικη ξερει,το παραλογο θριαμβευει.Γιατι δε γιατρευεται?Γιατι παντα με ξεγελαει?Που ειναι επιτελους?Τι ειναι αυτο που με ποναει τοσο απο τοτε που με θυμαμαι?Ησυχια.Δεν ακουω απαντησεις.Ξερω μονο πως ποναω,νιωθω απροστατευτη κ ακουω αυτο το ιδιο κλαμα.Ομως η μερα της μορμοτας θελω να ληξει.Θελω να μαθω τι μου συμβαινει,θελω να μπω πολυ βαθια μεσα μου,μα μαλλον παιρνω λαθος δρομο.Χρονια παλευω κ αγωνιζομαι,μα αυτες οι στιγμες δεν τελειωνουν.Κατι μου μιλαει,μα δεν το ακουω.Δε θελω να το ακουσω.Δεν ξερω αν αντεχω να το ακουσω.Ο αγωνας μου ειναι τοσο μεγαλος που δεν ξερω αν μπορω να ζησω χωρις αυτον,χωρις να νιωθω τα αγκαθια στις πατουσες μου.Τον συνηθισα πια.Εγινε ενα με μενα.Ελευθερια.Αχχχ!αυτη η ελευθερια!Με εχω πνιξει κ αυτο που μιλαει αυτη τη στιγμη δεν ξερω τι ειναι!Νιωθω οτι αν με αφησω ελευθερη θα βγει ενα εκτρωμα τοσο δυνατο,τοσο οργισμενο,τοσο ανεξελεγκτο!Ειμαι λαθος,ειμαι τοσο διαφορετικη,ειμαι τοσο χαλια κ αυτο το βλεπω στους καθρεφτες γυρω μου.Προσπαθω να μπω σε καλουπια κ αυτο με τρελαινει ακομα περισσοτερο.Εχω 2 ρολους.Φυλακας της φυλακης μου και το αγριο θηριο μεσα.Πιο πολυ φοβαμαι το θηριο.Ειναι αυτο που μιλαει τωρα,αυτο που με κανει να νιωθω ετσι οταν πιεζει τοσο τα σιδερα της φυλακης που απειλειται η υπαρξη τους.Τοτε πεφτω στο βαθος του πηγαδιου που ονομαζω κριση,τρωω φρικες τρελες κ δυναμωνω τον φυλακα γιατι ξεγελαω τον εαυτο μου πως για ακομα μια φορα φταιει το θηριο.Δηλαδη εγω.
