απαθεια αφοβια καταθλιψη

Γεια σας και από μενα.Λοιπον είμαι 29. Μεχρι τα 22 ημουν ένα πολύ ενεργητικο ατομο πετυχημενο με πτυχιο και γενικες κατακτησεις αθλητισμο κορίτσια αυτοπεποιηθηση κτλ.Στα 22 αρχισε να με περιτριγυριζει η καταθλιψη.Εχασα κάθε ενδιαφερον για ζωηΗ μαλλον επικεντρωθηκα στο πως να την αλλαξω ( αριστερες θεωριες πολιτικες/ . Η σχεση που εκανα μαλλον το επιβαρυνε.Περασαν 5 χρονια χωρις να ζω συνεχως κολλημένος στο παρελθον.Θεατης της ζωης.Παιρνω αγωγη velpine kai Invega.Δεν με συγκινει τιποτα.Ειχα να γελασω η να κλαψω 3 4 χρονια. Μια γενικη απαθεια.Δεν μου προξενει τιποτα ενδιαφερον. Γενικα παρατησα τον ευατο μου,φιλους την ζωη και νιώθω παραιτηση.Δουλειες περιστασιακες αθλιες.Τωρα θα φυγω αθηνα για δουλεια σε εργοστασιο.Ειμαι σε μια φαση να βρω παλι τα ενδιαφεροντα μου να βρω πως να το πω νοημα στη ζωη.Μυαλο μπλοκαρισμενο , δεν σκέφτομαι γενικα δεν εχω ονειρα φιλοδοξιες.Θα ηθελα και γω να ζησω μια νορμαλ ζωη.Με χαρα να ακουσω τις συμβουλες σας.

οταν καπιος εχει φτωχο πνευμα ειναι χαρουμενος οταν εχει πλουσιο πνευμα λυπημενος γιατι συνηδειτοποιει τη ματαιοτητα της ζωης αυτης αλλα επειδη υπαρχουν καπιοι ανθρωποι που αναγκαστηκα οδηγουν τους αλλους ειναι αναγκασμενοι να καλιεργησουν το πνευμα τους και να σταυρωθουν για να μπορεσουν οι αλλοι να βρουν το δρομο τους κατι τετοιο συμβαινει και με μας γι αυτο και τα βλεπουμε ολα μαυρα

η σχεση που ειχα με ισοπεδωσε.αποξενωθηκα από φιλους παρεες και ημουν ολη μερα σπιτι γιατι ζηλευε αφορητα. Ηθελε να μαστε συνεχεια κολλημένοι μαζι. Με επνιγε ολο αυτό ωσπου <<πεθανα>>.Εχασα κάθε ενδιαφερον ζωντανια.Βυθιστηκα στην καταθλιψη και αυτή απλα δεν την ενδιεφερε , ασχολιοταν με τα δικα της και μονο.Τωρα είμαι σε φαση να ξαναβρω τα ενδιαφεροντα μου . να ξαναζησω γιατι απεχω χρονια απ την ζωη.

Καλησπέρα Χαλού, είμαι σε μια παρόμοι φάση. Αυτό που βλέπω ότι κάνουν ανθρωποι που πετυχαίνουν να έχουν μια φυσιολογικότητα είναι να κάνουν ασχολείες ( σπορ, δουλιά, hobbies, διακοπες, εξόδους). Αυτό που μου λένε οι φίλοι μου είναι οτι στην αρχή πιέζεσαι αλλά πρέπει να μην τα παρατήσεις! Μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα θα μπορεις σιγά σιγά να το απολαμβάνεις! Έχεις φίλους που μπορείς να μοιραστείς στιγμές και χρόνο. Επίσης εχεις σκεφτεί μήπως είναι κάποια φοβία που σε κάνει να νιώθεις έτσι; Με καποιον ειδικό μίλησες;

αυτό να έχεις μια φυσιολογικότητα μια ροή... Ακριβώς αυτό θέλω να κάνω να βρω κάτι και να ασχολούμαι με αυτό.Σε 20 μερες ξεκινάω δουλειά και εκεί ποντάρω πολλά.Φοβια χμμμ Περασα πολλα στο παρελθον μηδενισα αλλαξα σαν ανθρωπος.Πραγματα που αγαπούσα τα ξέχασα τα έσβησα. Τωρα προσδοκω σε ενα νεο ξεκινημα. Επισης με αγχωνει και με προβληματιζει η επιβιωση. Εχω περασει βαρια καταθλιψη με διαγνωση ψυχιατρου. Κάνω ψυχοθεραπεια και παιρνω κανονικα αγωγη. Ευχαριστω για το ενδιαφερον

Χαλού να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη και ούτε μονη:) Το πολύ θετικό είναι ότι έχεις την όρεξη να κ´ανεις πράγματα , να ζήσεις. Η δουλειά σίγουρα βοηθάει γιατί σε βάζει σε μια κανονικότητα . Όλους μας, μας απασχολεί η επιβίωση. Μένω εξωτερικό με μια φαινομενικά καλή δουλειά αλλά φυσικά με απασχολεί τι θα γίνει σε κάποιο καιρό οπωσ και πολούς φίλους μου που δεν έχουν κατάθλιψη. Θέλω δηλαδή να σου πω ότι και αυτό είναι φυσιολογικό σε ένα όριο. Μπράβο σου για την δύναμη σου να αφήσεις πράγματα και να προσπαθείς να αναγεννηθείς, είσαι άξιος άνθρωπος, να το θυμάσαι. Άμα έχεις ανθρώπους γύρω σου μοιράσου τις σκέψεις σου ανακουφίζει αυτό πολλές φορές. Αυτό που συστήνω να προσπαθήσεις αν και δύσκολο (προσπαθώ και εγώ πολύ να το κάνω) είναι να μπεις Βούρ στη ζωή κάνοντας ακόμη και πράγματα που "σε φοβηζουν" ( δεν εννοώ εχτριμ πράγματα εννοώ έννοιες πχ δουλειά, κοινόκοινοποίηση, σχέσεις) ώστε σιγά σιγά να απομυθοποιήσεις τον φόβο και τη Δυστακτικοτητα. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σαν τους υπολογιστές, τον κανείς wired και σιγά σιγά (ξανά)μαθαίνει, θα χαρώ πολύ να μάθω νέα σου:) Αξίζεις πολλά να το θυμάσαι !

sap σε ευχαριστω για το κουραγιο και τα καλα σου λογια...με πιανεις ακριβως...δεν ειχα ορεξη να ζησω...δεν ειχα θεληση για ζωη...τωρα δοκιμαζω νεα πραγματα , ενεργοποιουμαι ξανα.Αγορι ειμαι :p αυτο π λες θα κανω βουρ στη ζωη...

οουπς Συγγνωμη για την παρεξηγηση:) Εισαι πολύ αξιος λοιπον και να κανεις βουρ στη ζωη:) και να στηριχτείς σε φίλους σου αν εχεις τη δυνατοτητα! βοηθαει πολύ! Στο λέω γιατι περνάω παρομοια φαση!

Καλησπερα και παλι ... Τα νεα μου λοιπον. Εργαζομαι ηδη εναμισι μήνα στην Αθηνα πλέον ως εργατης σε εργοστασιο επεξεργασιας κρεατων.Ξυπναω νωρις 4 και πιανω στις 5. Το πρωινο ξυπνημα θα ελεγα οτι μου αρεσει. Μου αρεσει να ξυπνω το πρωι και να πινω καφεδακι. Στη δουλεια ζορικα αλλα σιγα σιγα προσαρμοζομαι. Ειχα καιρο να δουλεψω και μαλιστα παραγωγη και δυσκολευτηκα αρχικα. Οσο περναει ο χρονος βελτιωνομαι στην δουλεια. Αρχισα επισης να πηγαινω σε νεο ψυχιατρο εδω στην αττικη. Συνεχιζω κανονικα την αγωγη μου velept + invega. Παιρνω μεγαλη στηριξη απο τη θεια και το θειο μου που με φιλοξενουν σπιτι τους. Προσπαθω πως να το πω να βρω τα πατηματα μου , ττο μυαλο μου , την λογικη μου τον εαυτο μου που εχω χασει εδω και πολυ καιρο. Στην Αθηνα επισης μενει ο κολλητος μου και που και που εξαιτιας δουλειας βρισκομαστε. Περασα μια φαση πως να το πω σαν να πεθανα και να ξαναγεννηθηκα τωρα. Βλεπω τι μου αρεσει και τι οχι και δειλα δειλα κανω βηματα. Θα ελεγα πχ οτι οταν κατι ειναι υποχρεωτικο με βοηθαει να το ασκησω διαφορετικα πεφτω στην αδρανεια και στον υπνο. Βλεπω οτι δεν εχω την ιδια ζωντανια και δυναμη και αντοχη με τους γυρω μου. Προσπαθω με λιγα λογια να ξαναζησω μετα απο μεγαλη αποχη απ τη ζωη. Θα ελεγα οτι τα πρωτα βηματα ειναι αισιοδοξα. Νιωθω οτι εχω πολλα να δωσω γενικα αλλα και συγκεκριμενα στην δουλεια.