Κενό

Γεια σας, μετά από πολύ καιρό!!

Πέρσυ συνέβησαν 2 γεγονότα πολύ δυνατά στη ζωή μου, αφενός έχασα ένα πάρα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, τον τελευταίο αγαπημένο συγγενή που μου είχε μείνει, και αφετέρου μου πρόσφεραν μια θέση ερευνητική-επαγγελματική σε εργασιακό χώρο στο εξωτερικό, οπότε δεν είχα περιθώριο άλλο κι έφυγα.

Μπορώ να πω το χρόνο αυτό το πάλαιψα γενικώς σκληρά να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου συν να είμαι κοινωνική, να βγαίνω, να γνωρίζω κόσμο, να μιλάω (αλλά με πίεζα για όλα αυτά γιατί δεν έχω καμιά όρεξη και κανένα κέφι να τα κάνω, λέω πρέπει και προχωράω...). Το μυαλό μου μπήκε στη θέση του, είχα κάποια παλιά ποστς εδώ για έλλειψη συγκέντρωσης σε βαθμό που μου ήταν αδύνατο να εργαστώ ή να είμαι λειτουργική.

Το κενό όμως που νιώθω είναι εδώ μέσα μου δυνατό!!
Νιώθω σα να με τραβανε οι εξελίξεις, σα να είμαι σε μια άμαξα που τρέχει χωρίς να έχω τον οποιοδήποτε έλεγχο στα μανιασμένα άλογα...
Βαριέμαι οικτρά! οκ θα βγω για καφέ ή ποτό, και διακοπές πήγα στην πατρίδα, και δουλειές διεκπεραιώνω, αλλά με το ζόρι όλα αυτά. Όταν τα κάνω, τα χαίρομαι, δεν μπορώ να πω ότι νιώθω ότι κάνω καταναγκαστικά έργα ή αγγαρείες. Οχι, περνάω όμορφα αλλά μόλις τελειώσει ο καφές, οι διακοπές, τέλος η χαρά, η ανακούφιση, η αίσθηση ότι περνάω όμορφα! Είναι σα να μην τα έζησα εγώ, δεν υπάρχουν στην ψυχολογια μου, στο πως νιωθω, δεν με κάνουν πιο δυνατη και ανανεωμενη όπως παλιά. Είναι σα να τα έζησε κάποιος άλλος...

πραγματι μιαζει να εισαι αλλο προσωπο απο αυτο που φαινεσε

Γεια σου Mara
Έχεις γράψει αυτό το ποστ στην κατηγορία Πένθος...συνδέεις αυτά που νιώθεις με τον θάνατο του πατέρα σου; Θεωρείς ότι εκεί οφείλεται;

Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι στην ίδια φάση , κι εγώ έχασα πρόσφατα και τον δικό μου πατέρα και βρίσκω να ταυτίζομαι μαζί σου σε πολλά που περιγράφεις. Είχες μάθει να μοιράζεσαι μαζί του όσα σου συνέβαιναν; Σε ρωτώ γιατί εγώ παρατηρώ ότι αυτό είναι σα ναμου στερεί ένα μέρος της χαράς που θα ένιωθα αν ήταν ακόμα εδώ. Ίσως για σένα επειδή ο πατέρας σου ήταν ο μοναδικός κοντινός σου άνθρωπος, είναι ακόμα πιο έντονο αυτό το συναίσθημα και γιαυτό νιώθεις αυτό το κενό. Υπάρχει κάποιος άλλος κοντινός σου άνθρωπος στην ζωή σου αυτή την περίοδο που να μπορείς να μοιράζεσαι όσα ζεις;

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

πραγματι μιαζει να εισαι αλλο προσωπο απο αυτο που φαινεσε

---

ακριβως!!! όλοι μου λενε εισαι χαμογελαστη, αρα εισαι χαρουμενη!! και τους λεω τα φαινομενα απατουν....

αλλες φορες παγωνω, θελω την ησυχια μου, να κλειστω στο καβουκι μου, να χαζεψω βλακειες στο γιου τιουμπ και γενικως να περασει η ωρα ασκοπα να ξεχαστω, να κουραστω και να κοιμηθω για να μην ποναω, να μην νιωθω αυτη την τρυπα μεσα στα σωθικα....

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι στην ίδια φάση , κι εγώ έχασα πρόσφατα και τον δικό μου πατέρα και βρίσκω να ταυτίζομαι μαζί σου σε πολλά που περιγράφεις. Είχες μάθει να μοιράζεσαι μαζί του όσα σου συνέβαιναν; Σε ρωτώ γιατί εγώ παρατηρώ ότι αυτό είναι σα ναμου στερεί ένα μέρος της χαράς που θα ένιωθα αν ήταν ακόμα εδώ. Ίσως για σένα επειδή ο πατέρας σου ήταν ο μοναδικός κοντινός σου άνθρωπος, είναι ακόμα πιο έντονο αυτό το συναίσθημα και γιαυτό νιώθεις αυτό το κενό. Υπάρχει κάποιος άλλος κοντινός σου άνθρωπος στην ζωή σου αυτή την περίοδο που να μπορείς να μοιράζεσαι όσα ζεις;

---

Σου στελνω την αγαπη μου και μια ευχή για δυναμη, ελπιδα και κουραγιο!!

Ναιιιιιιιιιιι μοιραζομουν τα παντα μαζι του!! επειδη είχα μι εξαιρετικα δυσκολη σχεση με τη μανα μου, η οποια τελικα ειχε επηρεασει και τη σχεση με το μπαμπα μου, οταν εφυγε η μαμα, πλησιασαμε πιο πολυ συναισθηματικα, με βοηθησε/υποστηριξε/συμβουλεψε παρα παρα πολύ, σε σημείο να θαυμαζω το απιστευτα κρυσταλλινο μυαλο του ενω εγω τοτε αρχιζα να υποφερω απο ελλειψη συγκεντρωσης λογω μιας τρανταχτης αποτυχιας στα ερωτικα...
Πιστευε σε μενα παρα πολυ!! ειχε επενδυσει τα παντα σε μενα!! ημουν ο ηλιος του!! και νιωθω ωρες ωρες οτι εφυγε απο τη ζωη, ακριβως για να μην μου ειναι βαρος καθως θα εφευγα στο εξωτερικο, να μην τον εχω εγνοια....
Οχι δεν υπαρχει αλλος τοσο κοντινος, με τοσο γνησια αισθηματα, να με νιωθει/καταλαβαινει/στηριζει απολυτα....
φιλιες, παρεες, γνωριμιες, φλυαριες, λογια ασκοπα , μπολικα!!!
οι φιλοι-ες εχουν κι αυτοι τα θεματα τους, ο μπαμπας μου επειδη κοντευε τα 90 ειχε μια σοφια ζωης, δεν περιμενε να πετυχει κατι, οποτε ολα τα εβλεπε απο την αποσταση και με το χιουμορ που σου δινει η ωριμοτητα. Αυτο μου λειπει....
Και μη μου πειτε να θυμαμαι οσα μου ελεγε, τα θυμαμαι, προσπαθω να τα εφαρμοζω (πχ μου ελεγε επειδη πολλες φορες γκρινιαζα για το γυμναστηριο...αν ειναι να το κανεις, να το κανεις με χαρα, αλλιως μην το κανεις!) αλλα κατι μεσα μου κλωτσαει...:( :(

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Σου στελνω την αγαπη μου και μια ευχή για δυναμη, ελπιδα και κουραγιο!!

Ναιιιιιιιιιιι μοιραζομουν τα παντα μαζι του!! επειδη είχα μι εξαιρετικα δυσκολη σχεση με τη μανα μου, η οποια τελικα ειχε επηρεασει και τη σχεση με το μπαμπα μου, οταν εφυγε η μαμα, πλησιασαμε πιο πολυ συναισθηματικα, με βοηθησε/υποστηριξε/συμβουλεψε παρα παρα πολύ, σε σημείο να θαυμαζω το απιστευτα κρυσταλλινο μυαλο του ενω εγω τοτε αρχιζα να υποφερω απο ελλειψη συγκεντρωσης λογω μιας τρανταχτης αποτυχιας στα ερωτικα...
Πιστευε σε μενα παρα πολυ!! ειχε επενδυσει τα παντα σε μενα!! ημουν ο ηλιος του!! και νιωθω ωρες ωρες οτι εφυγε απο τη ζωη, ακριβως για να μην μου ειναι βαρος καθως θα εφευγα στο εξωτερικο, να μην τον εχω εγνοια....
Οχι δεν υπαρχει αλλος τοσο κοντινος, με τοσο γνησια αισθηματα, να με νιωθει/καταλαβαινει/στηριζει απολυτα....
φιλιες, παρεες, γνωριμιες, φλυαριες, λογια ασκοπα , μπολικα!!!
οι φιλοι-ες εχουν κι αυτοι τα θεματα τους, ο μπαμπας μου επειδη κοντευε τα 90 ειχε μια σοφια ζωης, δεν περιμενε να πετυχει κατι, οποτε ολα τα εβλεπε απο την αποσταση και με το χιουμορ που σου δινει η ωριμοτητα. Αυτο μου λειπει....
Και μη μου πειτε να θυμαμαι οσα μου ελεγε, τα θυμαμαι, προσπαθω να τα εφαρμοζω (πχ μου ελεγε επειδη πολλες φορες γκρινιαζα για το γυμναστηριο...αν ειναι να το κανεις, να το κανεις με χαρα, αλλιως μην το κανεις!) αλλα κατι μεσα μου κλωτσαει...:( :(

---

σ ευχαριστώ κι ανταποδίδω Μαρα!

Σε καταλαβαίνω... είχες τον μπαμπά που ήταν εκεί και σε καμάρωνε και έβλεπες τον θαυμασμό και την αγάπη στο βλέμμα του χωρίς να χρειαστεί να πεις πολλά. Αυτό είναι που σου λείπει. Αυτό το κενό δημιουργήθηκε και νιώθεις τώρα. Πήγαινες πριν γυμναστήριο, έστω πιέζοντας σε λίγο και επέστρεφες και έπαιρνες ένα κρυφό μπράβο με τα βλέμματα κι έτσι ήθελες να ξαναπάς και να ξαναπας...κι η χαρά σου έστω για το πιο μικρό πράγμα, έχει μείνει μισή τώρα χωρίς εκείνον που την μοιραζόσουν. Έχασες τον πιο μεγάλο σου και σταθερό θαυμαστή, πώς να μην νιώθεις κενό τώρα;

Πρέπει αυτό το μπράβο με κάποιο τρόπο να μάθουμε να το δίνουμε εμείς στον εαυτό μας τώρα, δεν ξέρω με ποιο τρόπο...φαντάζομαι ότι πάντα θα μένει ένα κενό όταν είχες χτίσει τόσο κοντινή σχέση αλλά πιστεύω απόλυτα πως τίποτα δεν χάνεται ποτέ, άρα όλη η αγάπη που πήρες, η φροντίδα, το νοιάξιμο, ο θαυμασμός, η αποδοχή είναι κάπου εκεί μέσα σου απλά θα πρέπει να βρεις τον τρόπο να τα δίνεις εσύ στον εαυτό σου τώρα αντί για εκείνον.

Αν κάτι έμαθα από τον πατέρα μου είναι ότι ακόμα και την μεγαλύτερη μαλακία αν κάνω, πάντα στο τέλος της μέρας με περιμένει μια αγκαλιά κι αυτή την αγκαλιά πρέπει να μάθω να μου την δίνω εγώ τώρα και να με αγαπώ χωρίς όρους όπως έκανε εκείνος ακόμα κι όταν ήμουν στα χειρότερα μου.

Ένας φίλος, επειδή με τον πατέρα μου είχαμε πολύ παιχνιδιάρικη σχέση( τον πείραζα και με πείραζε συνέχεια) όταν με παίρνει από κάτω μου λέει : είσαι μεγάλο κορόιδο, θα σε δουλεύει τρελά τώρα ο πατέρας σου που νομίζεις πως πέθανε.

η μονη εξηγιση που μπορω να βρω σε αυτο το αινιγμα ειναι οτι εχεις συνεχως καπιον απο κοντα και λες οτι σου λεει να πεις εκτος αν αυτο το κανεις μονο σε θεματα που δε σε ενδιαφερουν επειδη δε σ αρεσει η δημοσιοτητα με αποτελεσμα να τα πασαρεις ολα σ αυτον η αυτην

Θα σου προτεινα εναν συμβουλω πενθους

κενο για τα περισσοτερα δηλαδη.. πρεπει να διαβασω για κατι που σε ενδιαφερει για να βγαλω ακρη και να καταλαβω τη διαφορα που εχει το ενα απο το αλλο

Μαρα ζ έχω χάσει και εγώ τον πατέρα μου παρα πολλά χρόνια τωρα. Είναι τόσο λογικά τα συναισθήματα σου. Καλά κάνεις και βγαίνεις έξω η χαζεύεις πράγματα. Σε βοηθάνε να ξεχνιέσε σε ότι ένταση και να τα κάνεις. Εμένα το λάθος μου όντας έφηβη τότε ήταν ότι δεν αφηνα τον εαυτό μου να στεναχωρεθεί για κανένα χρόνο. Ως παθούσα θα έλεγα ότι είναι καλύτερο να αφεθείς καποιες στιγμές μέσα στην εβδομάδα ώστε να περάσεις στο σταδιο της αποδοχής γρηγοροτερα. Ακόμη και μετά απο 14 χρόνια ακόμη σκεφτομαι τον μπαμπά μου και μιλάω γι αυτον με καμαρι και τόσο αγαπη! Είσαι τυχαιρή που εχεις έναν τέτοιον πατέρα και ζήσατε τοσες όμορφες στιγμές. Αυτό θα θυμάσαι ολα τα υπόλοιπα χρόνια! Και μπράβο σου που έκανες παρεες στο εξωτερικό και για την δουλιά σου. Να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου και το τι ανθρωπος έχεις γίνει με την νουθετηση του μπαμπά σου:) Σου εύχομαι απο καρδιά (και είμαι και σίγουρη) σε κάποιο καιρό να λειτουργείς στους νορμάλ ρυθμους σου!

Quote:

---

Originally Posted by sap

... Ως παθούσα θα έλεγα ότι είναι καλύτερο να αφεθείς καποιες στιγμές μέσα στην εβδομάδα ώστε να περάσεις στο σταδιο της αποδοχής γρηγοροτερα. ...

---

μα αφέθηκα.....σταμάτησα το γυμναστήριο όπου πήγαινα καθημερινά, συν το ότι έκοψα μαχαίρι την υγιεινή διατροφή και έπεσα με τα μουτρα σε ό,τι junk μπορείς να φανταστείς, με αποτέλεσμα να πάρω 16 κιλά, από 54 είμαι τώρα 70...
Τώρα προσπαθώ να μην πάρω κι άλλα, να μην βαρύνω κι άλλο. Και λέω ότι όταν νιώσω ότι πατάω στα πόδια μου θα συνεχίσω καθημερινό γυμναστήριο...οκ πάω πού και πού αλλά μαξιμουμ 1-2 φορές την εβδομάδα...τώρα έχω να παω από μάη, είναι και καλοκαίρι, έλειπα μεγάλα διαστήματα κιόλας.

Μάλλον δεν το εξεφρασα σώστά και συγγνώμη γιαυτό. Αυτό που ενοούσα είναι οτι δεν πειράζει αν κάποιες φορές θέλεις να κλαψεις, η να μην μιλάς κτλ Αυτό που ήθελα να πώ είναι να προσπαθείς να αποδεχτεις την απώλεια το οποιο μπορεί για κάποιο καιρο να σου φέρει συναισθήματα δυσφημίας. Ακόμη και να τα νιώσεις αυτα τα συναισθήματα επέτρεψε τα στον ευατό σου μεχρι τον βαθμό που δεν θα είναι αυτοκαταστροφικά! Ενοείται οτι αν δεν θες να πας γυμναστήριο καλα κάνεις! Αν θες να πας πάλι καλά κανεις! Να κάνεις ότι θέλεις με βαση το να είσαι καλά εσυ:)

Quote:

---

Originally Posted by sap

Μάλλον δεν το εξεφρασα σώστά και συγγνώμη γιαυτό. Αυτό που ενοούσα είναι οτι δεν πειράζει αν κάποιες φορές θέλεις να κλαψεις, η να μην μιλάς κτλ Αυτό που ήθελα να πώ είναι να προσπαθείς να αποδεχτεις την απώλεια το οποιο μπορεί για κάποιο καιρο να σου φέρει συναισθήματα δυσφημίας. Ακόμη και να τα νιώσεις αυτα τα συναισθήματα επέτρεψε τα στον ευατό σου μεχρι τον βαθμό που δεν θα είναι αυτοκαταστροφικά! Ενοείται οτι αν δεν θες να πας γυμναστήριο καλα κάνεις! Αν θες να πας πάλι καλά κανεις! Να κάνεις ότι θέλεις με βαση το να είσαι καλά εσυ:)

---

ευχαριστώ για την απάντηση!!

νομίζω πρέπει να μάθω να ζω με την έλλειψη, να εξελίξω την προσωπικότητά μου γυρίζοντας τη σελίδα της έλλειψης, κάτι που πρακτικά το έχω κάνει αλλά έλα μου ντε που νιώθω την ανάγκη να γυρίζω πίσω μερικές σελίδες...

Δεν πειράζει αν γυρίζεις σελίδες καποιες φορές! Αν το έχεις αναγκη να υο κάνεις. Αλλωστε δεν υπάρχει η σελίδα εης έλλειψης μόνο, υπάρχει και αυτή τον όμορφων αναμνήσεων... Στο λεω με σιγουριά σε καποιο χρόνο θα γυριζεις στη σελίδα των ομορφων αναμνήσεων και θα ζεστενει με χαρά η καρδιά σου:))