ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΤΗΝ ΑΓΧΩΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ-ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ-ΧΩΡΙΣ ΧΑΠΙΑ!!! ΕΙΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΛΑ

ανοιγω αυτο το θεμα και παρακαλω θερμα να ανταποκριθουν μονο οσοι πραγματικα μπηκαν σε αυτην την τρυπα και καταφεραν και ξαναβγηκαν στην επιφανεια χωρις χαπια εστω και αργα. υποφερω χρονια, εχω κανει απειρες αναζητησεις στα forum προσπαθοντας να βρω αυτο το κατι που θα με κανει καλυτερα. δυστυχως τις περισσοτερες φορες εβρισκα ατομα με παρομοια ή διαφορετικα συμπτωματα να υποφερουν και να μη μπορουν να δουν ασπρη μερα!! ενας φαυλος κυκλος. ενας αρνητισμος, μια απαισιοδοξια. αναρωτιομουν: κανενας δεν τα καταφερε? ετσι θα μαστε για παντα? οσοι απο εσας τα καταφερατε και πινετε καφε καπου εκει εξω ριξτε και σε μας μια νοτα αισιοδοξιας.

Συγχαρητήρια !!!
Πολύ αισιόδοξο το μήνυμα σου..!
Παλεύω από τα 18 μου και είμαι 33
Έχω καλές περιόδους και έχω και πολύ κακές όπως τώρα..
Εύχομαι να τα καταφέρω και εγώ.
Ούτε εγώ δεν παίρνω φάρμακα προσπαθώ με όλη την δύναμη.. δυστυχώς πολλές φορές με νικάει..

Κοίτα συνήθως αυτοί που τα ξεπερνούν δεν ξανα ασχολούνται με το forum μπορει λογο του ότι δεν θέλουν να τα θυμούνται αλλά προσωπικά εγώ ξέρω κοντινό μου που το ξεπέρασε χωρίς χάπια

Γεια και από εμένα, ξεκίνησα κοινωνικός και δραστήριος άνθρωπος, ώσπου χτύπησε το άγχος κατακουτελα και έφτασα στον πάτο. Ήταν τόσο μεγάλη η αλλαγή που οι κοντινοί και όχι μόνο άνθρωποι μου δε με αναγνώριζαν. Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, αναγκάστηκα να κλείσω τη δική μου δουλειά που δούλευα χρόνια, η σχέση που είχα κατέρρευσε και αυτή και ημουν σε διαρκή κατάσταση εργηγορσης χωρίς λόγο με ένα κάρο ψυχοσωματικά και κατάθλιψη από το μέγεθος της αλλαγής.
Ενάμιση χρόνο μετά, πριν λιγο σχολασα από τη νέα μου δουλειά και φεύγω για μπύρες με το νέο εταιρον ήμισυ.
Δεν πήρα ποτέ χάπια , μόνο κάτι βαλεριανες και χαμομήλια για τα δύσκολα βράδια που δεν ερχόταν ο ύπνος ποτέ. Την πάλεψα με γνωσιακή, ψυχανάλυση και προσωπική δουλειά με τον εαυτό μου. Ζήτησα και πήρα βοήθεια από φίλους, φίλες, κοντινά πρόσωπα και στην πορεία έμαθα ποια πρόσωπα ήταν όντως κοντινά και η σχέση μας έγινε ακόμη πιο ουσιαστική με αυτά.
Δεν έχω βγει απτό δάσος ακόμη, αλλά τουλάχιστον η ζωή είναι και πάλι ωραία και ας έχω αλλάξει σαν άνθρωπος, ας έχω περισσότερους δαίμονες να αντιπαλευω καθημερινά.
Δεν τα παρατάμε ποτέ

Τι διάγνωση σου έκαναν???

Δεν θεωρώ απαραιτητα "μαγκια" να ξεπερασει καποιος το πρόβλημα χωρίς φαρμακευτική αγωγή, χωρίς το ένα, χωρίς το άλλο.

Προσωπικα γνωρίζω ότι έχω ocd απο μικρός (είχα ρουτινες καταναγκασμων) πολυ πριν διαγνωστω και έχω περσσει υφεσεις και φουντωματα,ανάλογα με την ηλικια και τις συνθήκες. Υπηρξαν εξάρσεις που με καταπονουσαν αλλα υπηρξαν και περιοδοι που ήμουν καλά. Οσον αφορά το κομμάτι της αρρωστοφοβιας, πάντα είχε και αυτό εξάρσεις και υφέσεις. Η προηγούμενη μεγαλύτερη έξαρση ήταν στα 23-24.Το ξεπερασα για χρόνια ,χωρίς αγωγή ή ψυχοθεραπεία, μέχρι και πριν απο λίγους μήνες ,στα 29,που επανήλθε χειρότερο απο ποτε. Μου συνταγογραφηθηκαν αντικαταθλιπτικά και ζαναξ αλλά δεν τα έχω ξεκινήσει συστηματικά λόγω των παρενεργειων. Μακαρι να μην υπηρχαν παρενέργειες και θα τα ξεκινουσα χθες.

Ψυχοθεραπεία έκανα για δυόμιση μήνες. Με βοήθησε ελαχιστα,μονάχα σε καποια θέματα διαχείρησης του άγχους. Σε μένα δεν υπηρχαν ποτε κρυμμένα θέματα ή τραύματα,τα ήξερα όλα απο την αρχη. Η ψυχοθεραπεία ακολουθεί αμφιλεγόμενες οδούς συχνά. Η βάση της είναι παραεπιστημονικη και όχι αμιγώς ιατρική. Σίγουρα μπορει να έχει οφέλη, αλλά την ίδια στιγμή μπορει να είναι χάσιμο χρόνου και χρημάτων.


Γενικά, δεν είμαι σίγουρος πλεον αν ποτε ξεπερνιεται το "πρόβλημα" ή αν πρεπει να το αντιμετωπιζουμε παντα ως "πρόβλημα". Προσωπικα προσπαθω να μαθω απο όλα όσα βιωσα και βιωνω. Σίγουρα όταν η καθημερινότητα καταλήγει δυσχερής λόγω της ολης κατάστασης πρεπει να αντιμετωπιστει, παραλληλα όμως βοηθάει και η παραδοχη ότι όλοι οι ανθρωποι έχουν καποιου είδους νευρωση και πως η άλλη πλευρα, αυτή των "φυσιολογικων" που λες ότι περνανε τον καιρό τους με τη φοβερά επικοδομητικη συνήθεια να λιμναζουν σε καφετέριες, δεν ζουν εξίσου, ή ζουν και αυτοι εγκλωβισμενοι σε αυταπατες που αναγκάστηκαν να εστερνιστουν προκειμενου να θάψουν την αλήθεια της ματαιότητας και της φθοράς που εμπεριεχεται αναποτρεπτα σε κάθε υπαρξη. Φυσικά ο γιατρός θα σου πει πως δεν πασχεις απο κάτι, θα κανεις καποιες εξετασεις, αλλά παντοτε υπαρχει η υπαρκτη και λογικη πιθανότητα να παθεις κάτι ξαφνικά, χωρίς καμία αιτιολογία και αυτό είναι εξίσου μέρος της ζωής ,όσο και αν θέλουμε να μην το σκεφτομαστε.

Εδώ διαφωνώ φίλε μου έχω γνωρίσει προσωπικά ανθροπους που έχουν ξεπέραση βαριές μορφές καταθλιψεις που είναι χειρότερο από το ocd η γνώμη μου είναι πως θεραπεύονται φτάνει να βρεις τον σωστό ειδικό

Τι θα πει χειρότερο απο το ocd? Εχεις ιδέα τι είναι; Υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν πολυ και οι ρουτινες τους τρώνε ώρες απο την ημέρα τους,δεν μπορούν να εργαστούν ή βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Δεν έχει σημασια αν διαφωνεις, κάθε ψυχική ασθένεια είναι το ίδιο σοβαρη. Και δεν ξεπερνιεται,είναι εγκεφαλικό και γενετικο το θεμα,δεν φεύγει ποτε απο πάνω σου, παρτε το αποφαση. Αλλο να μετριασεις την συμπτωματολογια και άλλο να "θεραπευτεις". Είναι μια χρόνια κατάσταση.

Κοίτα έχω και εγώ ocd η έτσι μου λει η γιατρός δεν ξέρω ναι είναι άσχημο ναι είναι υπερβολικά δύσκολο αλλά δεν μπορώ να πω πος αλλά και πάλι είμαι της άποψης πως ξεπερνιέται αλλά οκ βέβαια εξαρτάτε και από τον βαθμό ocd που έχει ο καθένας

Υπάρχουν πολλων ειδών ocd ,δεν είναι όλα το ίδιο και οπως ακριβώς και η κατάθλιψη δεν το βιώνουν όλοι το ίδιο. Το ότι ονομάζουν οι γιατροί ocd κάθε εμμονή ιδέα δεν το καταλαβαινω, αλλά σε κάθε περίπτωση υπαρχουν πολλα είδη. Δεν υπαρχουν ψυχικές παθήσεις που είναι "εύκολες" και "δύσκολες".

Δεν ξεπερνιεται παντως. Είναι θέμα εγκεφάλου και γονιδίων. Γεννιεσαι με αυτό, πεθαίνεις με αυτο. Μπορείς απλα να το διαχειριστεις με αποτελεσματικοτητα, αλλά δεν παύεις να το έχεις. Σίγουρα μπορεις να εξαλείψεις τα συμπτώματα σε μεγάλο βαθμό αλλά απο την άλλη,θεωρώ εξίσου βλαπτικο το σκεπτικό "πρεπει να γιατρευτω". Η αποδοχη του εαυτου μας είναι εξίσου σημαντική.

Όντος έμενα μου είπε πως έχω ocd αλλά δεν το πολλώ πιστεύω ναι έχω εμμονές αλλά με κάτι που μου προκάλεσε άγχος και δεν το καταλαβαίνω πως εβγαλε αυτοί την διάγνωση

Δεν ξέρω,προφανως ο ειδικός ξέρει καλύτερα,αλλά αν έχεις αμφιβολίες,παρε και δεύτερη γνώμη.

Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ λίγο τα συμπτώματα που έχεις εσύ

καλημερα παιδια! οποιος εχει μπει σε αυτο το λουκι σιγουρα δεν το βιωνει ευχαριστα και σιγουρα νιωθει οτι περναει χειροτερα απο αλλους. ο δικος μου καταλογος ειναι ατελειωτος απο συμπτωματα και μαλιστα καθημερινα. παρα ταυτα υπαρχουν ανθρωποι και μαλιστα πολλοι οι οποιοι βγηκανε τελειως. θεραπευτηκαν οχι καταστειλαν τα συμπτωματα. ολοι μα ολοι λενε το ιδιο. οτι θελει χρονο και υπομονη. θελει να μη το ταιζεις με τονφοβο σου και να μην ασχολεισαι. κατι που πρακτικα ειναιπολυ δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο. δεν μιλαμε για το αν ειναι μαγκια να ξεπερασεις κατι χωρις χαπια, αλλα υπαρχει μεγαλη μεριδα ανθρωπων που το επιλεγουν και το παλευουν ετσι. ο λογος που ανοιξα το τοπικ ηταν για να μαζευτουν αυτες οι αισιοδοξες ιστοριες και ελπιζω να υπαρχει ανταποκριση για να παιρνουμε δυναμη. ενας τυπος που καταφερε και βγηκε εχει γραψει βιβλιο και εχει κανει και ιστοσελιδα. το feel okey ριξτε μια ματια. υπαρχουν εκατομμυρια σα εμας. κι οχι δεν ειναι γενετικο. δεν ειμαστε καταδικασμενοι. υπαρχει μια παραπανω ευαισθησια αλλα ο μηχανισμος ειναι ιδιος σε ολους τους ανθρωπους. οσο το σκαλιζεις δε σ αφηνει ποτε. ολοι που πασχουμε μηρηκαζουμε. αυτο που κληρονομειτε σιγουρα ειναι συμπεριφορες. αντιδραμε οπως ¨'μαθαμε' υποσυνειδητα. και παει λεγοντας. καλη σας ημερα!

και μην καταστροφολογειτε. ειναι μερος και αυτο του κωλοαχους. δεν κανουμε διαγωνισμο ποιος περναει χειροτερα. αλλοι εχουν ψυχοσωματικα και αλλοι απο το αγχος κανουν αυτοανοσα. χτυπαει δηλαδη πλεον και σε οργανικο επιπεδο.