Δεν ξέρω τι μου γίνεται...

Γεια σας.
Δεν ξέρω αν κάνω σωστά που γράφω σε αυτό το κομμάτι του φόρουμ αλλά δεν ξέρω που συγκεκριμένα να γράψω..
Είμαι 30 χρόνων και μένω σε μία μικρή πόλη της περιφέρειας. Μένω μόνος εδώ και 6 χρόνια, οι δικοί μου μένουν στο χωριό.
Αισθάνομαι ότι ολο με το καιρό βουλιάζω....Ξυπναω το πρωι με το ζόρι, πάω στη δουλειά , παω σπιτι ,κανω βόλτες αλλά το μυαλό μου είναι σαν καζανι που βραζει όλη μέρα...
Δεν με ικανοποιεί τίποτα πλέον...οι φίλοι μου είναι βάρος....δεν μπορώ να τους βλέπω να ειναι χαρούμενοι να προχωράνε στη ζωη τους και γω να ειμαι ανενεργός....Δεν αντέχω άλλο να προσπαθουν να με βοηθήσουν και γω να αντιστέκομαι.Να του λέω συνέχεια είμαι οκ...
Θέλω τόσο μέσα μου να φωναξω να μιλήσω ελευθερα για αυτα που νιώθω αλλά δε μπορώ...ΦΟΒΑΜΑΙ.
Μεσα στο κόσμο μόνος....και οσο προχωράει ο καιρός τόσο να με πλακώνει στη καρδια καθε μερα ολο περισσοτερο το άγχος...Τι θα γινεις, που θα πας έτσι;;; Θα βρεις καμια κοπέλα;;;Που θα τη βρεις ετσι χαλια που εισαι;
Πόσες προσπαθειες καθε μερα...με διαιτες και γυμναστηρια και τρεξιματα για να χασω βαρος, με συζητησεις και διαβασματα που στην αρχη φέρνουν μια παριγοριά στο μυαλο αλλα μετα αμεσως βουλιαζει ακομα περισσοτερο....

Το ξέρω,τόση ώρα που τα διαβαζετε αυτα θα λετε τι χαμενος ειναι αυτός.....

Ξέρετε τι οδηνηρο είναι να βλεπεις τους γνωστούς και φιλους να ειναι μια χαρα και να προοδευουν και εγω να βουλιαζω....
Πραγματικα όμως δε ξερω γιατί βουλιάζω.....εκεί ειναι το θεμα....
Θελω τοσο να μιλησω για αυτα αλλα όταν παω να ξεστομησω μια λεξη με πιανει ταχυκαρδία και μια αγχώνη μπένει στο λαιμό μου....

Να θέλω τοσο να ζητησω βοήθεια αλλά να μη μπορώ...Να αισθανομαι τοσο ντροπή γι αυτα που εχω μεσα μου που λέω όλο αστα.....και να παρατηρω να βλέματα και τις κουβεντούλες των άλλων να μου λενε , αχ κακομοίρη και ποτε θα εκραγείς.....

Συγγνώμη που σας τα λεω έτσι χυμα, αλλά έτσι μου βγήκαν τώρα.......

Καλησπέρα. Ήδη εκανες το πρώτο βήμα. Έγραψες αυτα που σκέφτεσαι δημόσια. Αυτο που ίσως σε κάνει να θεωρείς πως ολα αυτά που νιώθεις και σκέφτεσαι οτι είναι λάθος είναι γιατί πιστεύεις πως οι άλλοι δεν θα καταλάβουν. Ναι συνήθως οι άνθρωποι που δεν το έχουν περάσει δεν μπορούν να καταλάβουν. Αλλά πολλοί πέρασαν, περνάνε και θα περάσουν αυτα που περνάς εσυ.. Το θεμα ειναι να θες να το αντιμετωπίσεις και να βγεις νικητής.

Πες αυτα που αισθάνεσαι. Τι σε τρομάζει; Τι πιστεύεις οτι ηταν η αρχή ολου αυτού που αισθάνεσαι;

Κατ αρχήν σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.... Θα πω σε λίγες γραμμές τι είναι αυτό που με τρομάζει τόσο πολύ και με αγχώνει.....

Είμαι 30 χρονών και είμαι ακόμα παρθένος...Δεν έχω κάνει ολοκληρωμένη επαφή ακόμα....Ούτε σχέση..τίποτα....Όλοι οι άλλοι έχουν κάνει και γω τίποτα....Γιατί;;;γιατί δεν ξέρω πως γίνεται να κάνεις σχέση....Ενώ έχω σεξουαλική όρεξη και γουσταρω να έχω και γω μια σχέση...δεν ξέρω στην πράξη πως να το κάνω....Στο μυαλο μου νομιζω ότι δεν μου αρεσουν οι γυναικες αλλα οι άνδρες...αλλα έχω δοκιμασει με ανδρες και δε με γεμίζει καθόλου.....πριν 2 χρόνια πέχτηκε μια φαση με μία κοπέλα αλλα χάλασε απότομα, και ήταν τελεια....αισθάνθηκα τέλεια...αλλα δυστυχως δεν συνεχησε μαλλον από δικη μου βλακεία...Θα σας πω την ιστορια αλλη ώρα.....

Είμαι σε μία δουλεια,που ειναι πανω στο αντικείμενο μου αλλα αισθανομαι καταπιεσμενος...θα θελα να φυγω να ψαξω αλλου αλλα φοβαμαι...τουλαχιστον εδω εχω ενα στανταρ μισθό να ζω....αλλου αν παω τι θα γινει;

Αισθανομαι ότι οι άλλοι ετσι που με βλεπουν οτι ειμαι στα @@ μου...μου το εχουν πει κιολας συγκενικα προσωπα...ότι όπως φαινομαι σαν να μη με νοιαζει τιποτα...που να ξερουν όμως οτι εγω βραζω μεσα μου απλα δεν μπορω να εκφραστω....ή και να θελω δε βρισκω τις καταλληλες λεξεις...

Οι γωνεις και οι άλλοι συγγενεις περιμενουν καποια αποκατασταση απο μενα.....ολο ρωτανε αν εχω κοπελα, και λεω ψεματα εν μερει...οτι κατι γινεται ,αλλα οχι το σοβαρο....

Βλεπω τους φιλους και αλλους γνωστους και μιλανε ανοιχτα γι αυτο που σκεφτονται, εχουν ορεξη δεν εχουν κομπλεξ....εγω ειμαι γεματος κομπλεξ για την εμφανιση μου, την ομιλια μου, τη συμπεριφορα μου.....και άλλα....

Ένα παραδειγμα...μου λενε παμε για μπανιο, εγω αμεσως θα σκεφτω...ωχ και να παω που αυτοι εχουν ωραιο σωμα και εγω θα βγαλω εξω τις κοιλιες μου να με κοροιδευουν...........Θα τους κοιταζουν οι γκομενες και γω θα καθομαι σε μια γωνια στεναχωρημενος....Αυτα ολα ειναι σκεψεις στο μυαλο μου..Δηλαδη και κοπελα να με κοιταξει στο δρομο,που κοιτανε εγω σκεφτομαι αμεσως,,,καλα τοσο ασχημος ειμαι και με κοιταει αυτη, ή μηπως εχω κατι πανω μου....

Είδες που τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να πεις αυτά που αισθάνεσαι; Το γεγονός ότι είσαι 30 χρονών χωρίς να έχεις ολοκληρώσει ποτέ δεν είναι τραγικό οπότε χαλάρωσε. Σταμάτα να συγκρίσεις την ζωή σου με την ζωή οποιοιδήποτε άλλου γιατί εκεί χάνεις την ουσία. Να ξέρεις την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας αυτή δίνουμε και στους άλλους. Θέλω σε παρακαλώ να μου γράψεις τα καλά που έχει ο χαρακτήρας σου και τα καλά που έχεις στην ζωή σου και μετά θα σχολιάσω τα υπόλοιπα που έχεις γράψει.

Λοιπόν τώρα ειμαι σε σχετικά καλή ψυχολογική κατάσταση....ανεβασμένος...ο� �οτε αυτα που θα γραψω δεν ξερω αν τα έγραφα όταν ειμαι στα χάλια μου.

Τα καλα του χαρακτήρα μου πιστεύω είναι οτι ειμαι καλό άτομο,φιλότιμος,εργατικός,� �υαίσθητος,φιλόπονος...αυτά μου ήρθαν τώρα...

Τα καλά που έχει η ζωή μου είναι ότι μένω μόνος σε ενα σπίτι που νοικιάζω, εχω τη δουλειά μου ,το αμαξάκι μου, έχω φίλους κι ας παραπονιεμαι συνεχεια, μπορώ να κάνω τη βόλτα μου εξω, να πιω το καφεδακι μου..... αυτα σκεφτηκα τώρα

Όσο αφορά το κομμάτι που αναφέρεις με τους γονείς και συγγενείς που ρωτάνε συνεχώς αν είσαι με κάποια κτλ, να ξέρεις ότι το κάνουν απο ενδιαφέρον. Ξέρω πόσο ενοχλητικό είναι γιατί και εγώ το ζω. Αν σε βοηθάει να τους λες ότι κάτι έχεις στην ζωή σου έτσι ώστε να φεύγεις απο το κεφάλι σου μια ακόμη σκέψη καλα κάνεις. Το κάνω κι εγώ όταν δεν έχω σχέση.

Με τους φίλους σου γιατί νιώθεις έτσι; Είστε χρόνια φίλοι; Βγαίνετε συχνά; Έχετε κοινά ενδιαφέροντα;

Το βασικοτερο που με απασχολεί τώρα είναι ότι θελω να αλλαξω τη ζωη μου προς το καλύτερο....γενικα εχω ψηλούς στοχους...
Θέλω να χασω βαρος αλλα παντα εγκαταλειπω, θα θελα να βρω κι άλλη δουλεια,θα θελα πολυ να παω σε μία άλλη δουλειά που μου αρεσει πραγματικα ...θα θελα να γινω σε πολλά καλύτερος.....

Με τσακίζει πολύ η αδράνεια που έχω πέσει τώρα.....

Επίσης βλεπω τους ανθρωπους και τις σχεσεις μεταξυ τους διαφορετικά από οτι παλιά...Παλια μου αρεσε η επαφη μαζί τους,δεν ζήλευα καθολου,αρκόμουν στη παρέα τους....

Τώρα τους βλεπω,τους κοιταω όλους με ζήλια και σκεφτομαι συνεχεια γιατι το κανω αυτό....

Είμαι στη δουλεια καθε μερα και σκεφτομαι ότι οι άλλοι οι συναδερφοι κανουν μια χαρα τη δουλεια τους και γω καθομαι και τους ζηλευω για ολα....

Μήπως πρεπει να επισκευτώ ενα ψυχιατρο;;;

Παλαιότερα ειχα ξαναπαει ,μου εδωσε καποια χαπακια αλλα απο βλακεια μου πανω στο μήνα τα εγκατέλειπα γιατί έβλεπα ότι δεν κανουν κατι.....

Γραψε σε ενα χάρτη τι θες να αλλάξεις στην ζωή σου. Αρχισε με τα μικρά μικρά και θα δεις πως οι μεγάλες αλλαγές στο μέλλον θα είναι απλες. Βαλε την γυμναστική στην ζωή σου. Θα αλλαξει η ψυχολογία σου, θα γνωρίσεις νεο κόσμο και θα φτιάξεις καλύτερα το σωμα που θες

Δεν πιστεύω οτι ζηλεύεις τους άλλους. Πιστεύω πως νιώθεις πως ποτέ δεν θα είσαι αρκετός για την δουλειά σου και οι άλλοι ειναι καλύτεροι. Αυτό ίσως να είναι κι ο λόγος που βλέπεις και τους συναδέλφους σου ετσι. Πρέπει όμως να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να βλέπεις ολα αυτά που προσφέρεις και να μην τον μειώνεις.

Γνώμη μου ειναι να πας πρώτα σε ψυχολόγο και αν πιστεύει οτι χρειάζεται κάποια αγωγή κλθα σου το πει.

Χαιρε εν Χριστο αδερφε, αυτο που θα ηθελα να σου πω εγω απο την μερια μου ειναι να βρεις εναν πνευματικο ανθρωπο στην Ορθοδοξη Εκκλησια του Χριστου μας για να αποκτησει νοημα η ζωη σου.

Γνωριζω οτι αυτα που σου γραφω τωρα θα τα περιγελασεις και δεν θα δωσεις την αναλογη σημασια, αλλα στο λεω εκ πειρας,διοτι αυτα που εσυ θελεις να δοκιμασεις, εγω τα εχω δοκιμασει στο επακρο, αλλα πιστεψε με,μετα απο την υδονη αυτων των απολαυσεων ερχεται η οδυνη και η βαρεμαρα. Σου συνιστω αν θελεις να βρεις εναν πνευματικο της Ορθοδοξου Εκκλησιας οχι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ και να αρχισεις να εξομολογεισαι. Ευχομαι ο Ιησους Χριστος μας να σε φωτισει αδελφε.

Καλά τα λέει ο Γρηγόρης, το πρόβλημά σου είναι πρόβλημα νοήματος στη ζωή, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ λιγότερα αλλά ζουν γεμάτα. Μη χαλιέσαι που είσαι μπακούρης, εμένα μακάρι ναταν αυτό το σημαντικότερο πρόβλημά μου. Βέβαια, καταλαβαίνω ότι δεν ικανοποιείς την ανάγκη σου για επαφή με το άλλο φύλο, απλά μην το κάνεις να μοιάζει χειρότερο πρόβλημα από ό,τι πραγματικά είναι. Μην περιμένεις να λυθούν όλα με μια κοπέλα, ξέρω πολλούς που είχαν κοπέλες στο παρελθόν και πάλι δεν είναι καλά. Χρειάζεσαι να πλησιάσεις το Θεό. Και ναι, είναι πολύ σημαντικό που δουλεύεις και έχεις φίλους να βγεις για καφέ

Γεια σας και συγγνωμη για τη καθυστερηση μου.
Τώρα που λέτε για το Θεό θελω να σας πω μια εμπειρία που έχω και να μου πείτε τη γνώμη σας...Μπορεί να σας φανεί λίγο περίεργη...
Πριν πάω φοιτητής δεν είχα σχέση με εκκλησίες...Εβριζα τα θεία και τα θεωρούσα όλα τα εκκλησιαστικά κοροιδίες.....Στα φοιτητικά μου χρόνια ,με πιάσανε οι εσωτερικές αναζητήσεις και υπαρξιακές....Εκεινη την εποχή που ήμουν φοιτητής επαιζαν κατι εκπομπές με το Λιακόπουλο με νεφελίμ και τετοιες αιδιες και αγοραζαμε βιβλία με ενα φίλο και ψαχνόμασταν....μας είχαν ιντριγκάρει αυτά το μυαλό....Μετά με άλλα παιδιά συζηταγαμε σε παραλίες τα βραδυα για φαντασματα, για Θεό, για αντίχριστο και τετοια...Μετά αρχίσαμε τις βολτες στα μοναστήρια, σε παπαδες ...και από τοτε μου έχει γίνει κόλλημα...εμενα που παλιά δεν ήθελα καθόλου εκκλησίες....Δηλαδή και τώρα πηγαίνω πότε ποτε και μιλαω, ψαχνω γενικά ανθρωπους εκεί να εχουν το κατι παραπανω για να σου μιλήσουν....Το θέμα είναι ότι πιστεύω ότι από τότε μου χτύπησαν τα κολλήματα στο μυαλό....Δηλαδή να είμαι στα πιστεύω της εκκλησίας...Και μου εχουν δημιουργήσει στο μυαλό κάτι σαν ψύχωση όπως μη μιλαω για σεξουαλικά, να ντρεπομαι πολυ όταν άλλοι μιλανε ελευθερα για θεματα που κατα την εκκλησία είναι ασχημα...Πιστεύω ότι μου έκανε κακό αυτό....Αντί να ανοίξει το μυαλουδακι μου τοτε που επρεπε και να ξυπνησει , όλο με το καιρό ναρκώνεται......

Φανταστείτε ότι μετά αρχησα να ασχολούμαι πολυ με αυτά και να μιλαω σε αλλα παιδιά για αυτά ....Έχασα φίλους που αγαπουσα γι αυτά....Με πέρασαν για τρελό....Ακομα και μεχρι σήμερα με ταλαιπωρεί αυτό και δε ξέρω πως να το φτιάξω.....

Γιατί τώρα να τύχουν αυτα σε μένα;;;;Αντί να εχω αλλες αναμνήσεις από τη φοιτητική μου ζωή να έχω αυτές τις απώλεις....

Και τώρα δε τολμάω ούτε σε δικό μου να μιλήσω.....Φοβαμαι....Σου λέει καμιά πετριά εχει φάει στο κεφαλι αυτός...αστονε στο κοσμο του....

καταλαβατε παιδιά τι περνάω......

Και αυτά είναι αιτία και έχω χάσεις τον εαυτό μου, είμαι γεμάτος ψυχώσεις και δεν ξέρω τι να κάνω...ούτε στο ψυχίατρο δε μπορώ να τα πω....

καμία απάντηση;;;