θλιψη-καταθλιψη?ε

εδω και 9 χρονια παλευω με μια αρκετα δυσκολη ασθενεια,τι νοσο crohn.εχω ξαναγραψει σε αυτο το σαιτ κ αλλη φορα αλλα για αλλο λογο και ενοιωσα την αναγκη να ξαναγραψω.το προβλημα μου δε ειναι ενα αλαλ νοιωθω οτι ειναι πολλα μαζι που αποτελουσ φαυλο κυκλο,το ενα προκαλει το αλλο κ ολα μαζι επιωαρυνουν το προβλημα μου με την νοσο.
απο τα 9 μου εμπαινα κ εβγαινα στα νοσοκομεια,γιατρουσ,εξετασ εισ,αβασταχτοι πονοι,παρολα αυτα τα εβγαζα περα με το σχολειο ,πηγαινα μαλιστα και ενοργανη-πραγμα δυσκολο οταν εχεισ πονοκοιλο και διαρροιες-παρολα αυτα πηγαινα!-γενικα ημουν πολυ χαρουμενο παιδακι παρα τα οσα περνουσα.
απο τα τα 15 μου ομςσ κ οταν μπηκα στο λυκειο αρχισαν ολα να αλαλζουν.οι καταστασεις οπωσ το γεγονοσ οτι επρεπε μονιμωσ να πηγαινω α8ηνα-μεγαλωσα σε νησι-κ το οτι δεν ειχα φιλους-το κλασσικο φαινομενο στο σχολειο ποου κοροιδευουν τους ''outsiders''-εκεινο το διαστημα αρχισε να πεφτει ι αυτοεκτιμηση μου και η αυτοπεποιθηση μου κατακορυφα,να νοιωθω κενη οτι δε χωραω πουθενα...ακουγα πολλα και πολυ ασχημα σχολια για την εμφανιση μου μιασ και ειχα μεινει πισω με την αναπτυξη και ειχα παρει πολλα κιλα λογω κορτιζονησ.αγορι εννοειται δεν ειχα.ενοιωθα απαισια.εκανα παρεα με ατομα που ουσιαστικα δε μεηθελαν στην παρεα τουσ,ενοιωθα χαλια με τον εαυτο μου και που δε μπορουσα να τα ωγαλω περα με το σχολειο.η μητερα μου ποτε δε ακουγε τι ειχα να τησ πω,τησ ειχα ζητησει μαλιστα στα 15 μου να επισκεφτω ψυχολογο και εωσ και σημερα μου το αρνειται μιας κ θεαρει οτι θα μου δωθει κατευθειαν φαρμακευτικη αγωγη.

τελειωσα με το ζορι το ενιαιο περασα στη σχολη ποθ ηθελα με το ζορι αλλα εωσ σημερα δε εχα καταφερει πολλα.σε οτι κ αν κανω βρισκα οτι το κανω λαθος-εχοντασ τη μητερα μου να μου λεει ποσο αχρηστη ειμαι.- και εγα να κανω το λαθοσ να την ακουω ...
ηρθα αθηνα αρχικωσ πιστευα θα αλαλζαν ολα,και οντωσ το πρωτο διαστημα περνουσα υπεροχα.μπηκα σε μια σχεση που με εφθειρε μερα με τη μερα απο την οποια ομως μου πηρε καιρο -2 χρονια-να το παρω αποφαση και να την τελειωσω.μετα γυρισε η αδερφη μου απο το εξωτερικο και αναγκαστικα μενουμε μαζι.η σχεση μαζι τησ ειναι κακιστη.τρεφει απεναντι μου εναν απιστευτο ανταγωνισμο χωρισ λογο,μια κακια και γενικωσ οτι κανω ειναι πανω απο το κεφαλι μου και με κρινει η με καρφωνει σε οτι κανω λαθος απο τα πιο μικρα ανθρπινα καθημερινα εωσ τα πιο μεγαλα.γενικα μου φερετε λεσ κ στο σπιτι ποθ μενουμε ειμαι φιλοξενουμενη!λεσ και δεν εχω δικαιωματα.επιπλεον σχεδον καθημερινα κανει πλυση εγκεφαλου στη μητερα μου λεγοντασ κακιεσ για μενα και παρουσιαζοντασ τα με απιστευτο ταλεντο πιο τραγικα απο οτι ειναι η γενικωσ οτι ειμαι το χειροτερο ατομο για να κερδισει την ευνοια τησ μανασ μου μεσα απο τα δικα μου λαθη!
το προβλημα μου ειναι οτι δε μπορω να τησ μιλησω γιατι δε ειναι ατομο συζητισιμο αλλα πολυ υστερικο και εγωκεντρικη.
τελευτεα ολα αυτα με εχουν φερει σε πολυ οριακα σημεια και βλεπω οτι πλεον επηρεαζουν την καθε μου κινηση και την καθημερινοτητα μου.με τρελαινει η κυκλοθυμια μου,μερεσ που βλεπω τι ειναι σωστο τι λαθοσ,μερεσ που δε ξερω τι οχι.και μερεσ που ξερω τι ειναι καλο αλαλ δε μπορω να το κανω για καποιο λογο....μερεσ που δε εχω ορεξη να κανω τιποτα,να μη δω κανενα να μη σκεφτομαι.
ενω μεσα στην παρεα δε ωγαζω προσ τα εξω τιποτα το αρντηικο και ειμαι χαροθμενο ατομο οταν ειμαι με κοσμο και ευχαριστο με χιουμορ-θελω να πιστευω δηλαδη χαχαχα-
δυσκολευομαι να κανω παρεα-φιλουσ.ενω ειμαι πολυ κοινωνικη και γνωριζω πολλα ατομα ,δε μπορω να κρατησω επαφεσ και φιλιεσ.η εξαφανιζονται και εμφανιζονται οι αλλοι οποτε να ναι η παλι νοιωθω οτι κατι δε κανω εγω καλα.
σχεση δε εχω εδω και 2 χρονια γιατι δε θα αντεχα αλλη πιεση απο πουθενα.βγαινω κατα καιρους με τυπους που ομως δε υπαρχει μετα τιποτα περα του σωματικου.

νοιωθω ενα τεραστιο μπερδεμα μεσα μου που δε μπορω να λυσω μονη μου.με τη μητερα μου δε μπορω να συζητησω αφου και για τα πιο απλα πραγματα καταληγουμε να τσακωθουμε.

δε ξερω που να απευθυνθω και που να μιλησω.απο που να ξεκνησω και τι να κανω.απο την πλευρα της οικογενειας μου νοιωθω οτι ειναι αντιπαλη και σε πολλα δε νοωθω πουθενα στηριξη.
ατομα -φιλους να εμπιστευτω και να μιλησω δε ειναι ευκολο γιατι επιεπλον δε 8ελω και να επιβαρυννω τους αλλους .αλλα ολα αυτα με κανουν να θελω να εκραγω και με μπερδεουν απιστευτα.τι να κανω?

βρες μια δουλειά, νοίκιασε ενα σπίτι μόνη σου, γραψε κανονικά μαμα/αδερφή (ενταξει ενα τυπικό τηλέφωνο καθε τόσο δε βλάπτει) και ακου bright eyes.

Γεια σου και παλι μικροτοσοδουλα!

Εγραψα ενα ολοκληρο μηνυμα αλλα με μια χαζομαρα μου το εσβησα...τι να κανεις...

Θα ειμαι συντομη!

δουλειες που μπορεις να κανεις τα απογευματα: ιδιατερα σε παιδακια ή φυλαξη παιδιου.

Θα μπορεις να εξασφαλισεις τουλαχιστον 400 με 500 ευρω τον μηνα.

Συμβουλη: Μην ανεχεσαι κανεναν και τιποτα να σου συμπεριφερεται ετσι.Αν το επιτρεπεις τωρα στην αδερφη σου αυριο αυτο θα το επιτρεψεις και στον συντροφο σου.Η ζωη ειναι κυκλος...

Αυτο που προτευει ειναι η καλυτερευση της υγειας μας και ως γνωστον αν ψυχολογικα δεν ειμαστε καλα η υγεια μας χειροτερευει.Βρες ςνα καλο ψυχολογο και κανε το επομενο βημα σημερα κιολας.

Μην μενεις αλλο σε αυτη την κατασταση...

Φιλικα

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ Η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

Δεν χρειαζεται να ειμαστε απολυτοι για τιποτα. Απλα οποιον γιατρο και να ρωτησεις αυτο θα σου πει. Οτι ασθενεια και να εχεις η καλη ψυχολογικη κατασταση βοηθαει σε σημαντικο βαθμο ωστε να την βελτιωσεις αν οχι να την ξεπερασεις...

Και απο προσωπικη εμπειρια τωρα που ειμαι καλα ψυχολογικα εχω ξεπερασει και την σπαστικη κολλιτιδα που πιστεψε με ενα χρονο με ειχε θερισει...

οταν η ψυχη ειναι καλα τοτε και το σωμα ακολουθει...τα προβληματα δημιουργουνται οταν υπαρχει ανισσοροπια μεταξυ τους

Φιλικα

Περνάς όντως δύσκολες καταστάσεις..... και δε σε βοηθάνε να έχεις καθόλου αυτοεκτίμηση... αλλά παρόλ' αυτά έχεις καταφέρει τόσα πράγματα... πάλεψες με δύσκολες αρρώστιες, πέρασες κάπου... κάνε κουράγιο και μη το βάζεις κάτω...