Κάπου να τα πω

Καλησπέρα σε όλους. Ειμαι τελείως νέο μέλος αλλά χάρηκα που σας βρήκα γιατί έχω φτάσει στο αμήν και ελπίζω να βρω τη βοήθεια που χρειάζομαι εδώ.
Έχω διαγνωστεί με κατάθλιψη πριν 3 χρόνια, ψάχνοντας ψυχολόγο εξ αποστάσεως γιατί δεν ζω Ελλάδα. Μου έστειλαν ένα τεστ, αλλά επειδή τα αποτελέσματα έδειξαν βαριάς μορφής κατάθλιψη, δεν μπορούσαν να με αναλάβουν. Οπότε κάθε μέρα για εμένα είναι μια μάχη. Έχω την τύχη να ειμαι αισιόδοξος άνθρωπος οπότε έχω μια ασπίδα. Ένα ακόμα μπόνους είναι ότι έχω χάλια μνήμη, άρα ακόμα κι αν κάτι με στεναχώρησε, σε λίγες ώρες θα το έχω ξεχάσει. Το γενικό κλίμα όμως παραμένει.
Νιώθω χαμένη. Νιώθω σαν απλά να υπάρχω κι όχι να ζω. Έχω κουραστεί τόσο πολύ... Νομίζω ότι ειμαι 80 χρονών. Το μόνο που περιμένω με ανυπομονησία είναι η μέρα που θα πεθάνω.
Μου φταίνε όλοι και όλα. Δεν έχω υπομονή, δεν έχω κουράγιο και δεν έχω θέληση. Έχω κουραστεί τόσο πολύ από αυτή τη συνεχή μάχη. Νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου και ενώ προσπαθώ να το γεμίσω λίγο λίγο είναι σαν κάποιος να τραβάει μεσα σε μια στιγμή αυτό που εγώ μάζευα. Έχω χάσει τον εαυτό μου και δεν ξέρω πώς να τον βρω μετά από τόσα χρόνια. Δεν είμαι εγώ και το βλέπουν όλοι. Και το να μου το λένε, αντί να μου δώσει κίνητρο να παλέψω περισσότερο, έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Έψαχνα στο γκουγκλ λεξοτανιλ κι έτσι βρήκα το φόρουμ. Δεν ξέρω τι ακριβώς ζητάω. Βασικά μάλλον δεν ζητάω τίποτα. Απλά ένιωσα ότι ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Αλλά είναι τόσα πολλά. Και ξεκινάνε από τόσο παλιά... Και δεν ξέρω από που πρέπει να αρχίσω ώστε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο επιτέλους.
Βασικά όχι. Ζητάω κάτι. Ζητάω αν έχετε να προτείνετε ψυχολόγους που να δουλεύουν μέσω ίντερνετ. Γιατί ζω στο εξωτερικό και δεν ξέρω τη γλώσσα ακόμα καλά. Και αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν μπορούν να μου την προσφέρουν.
Αυτά για απόψε. Ευχαριστώ που είστε εδώ κι ευχαριστώ όσους με διαβάσουν.

Καλημέρα και καλωσήρθες.

Δεν ξέρω κάποιον να σου προτείνω, αλλά νομίζω ότι δεν έπεσες σε πολύ σοβαρή περίπτωση την πρώτη φορά. Ένας πιο σοβαρός ψυχολόγος ή ψυχίατρος θα θελήσει να κάνετε κάποιες συνεδρίες και όχι να βγάλει συμπέρασμα απλά από ένα τεστ. Ελλάδα δεν έρχεσαι ποτέ; Το ιδανικό θα ήταν να επικοινωνήσεις από πριν με κάποιον, να βρεθείτε από κοντά κάποιες φορές και μετά να συνεχίσετε μέσω skype ή κάτι.

Αν θες απλά μία γνώμη κάποιου τρίτου που δεν έχει περάσει κατάθλιψη (από όσο ξέρω), μην κολλάς σε ταμπέλες "πολύ σοβαρή κατάθλιψη" ή οτιδήποτε είναι αυτό. Καμια φορά τα φορτώνουμε όλα στις ταμπέλες και απογοητευόμαστε ακόμα περισσότερο και κολλάμε εκεί. Το θέμα είναι το πως θα το αλλάξουμε όλο αυτό. Ο ειδικός θα βοηθήσει, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει λένε. Εσύ ποιες αλλαγές προσπάθησες να κάνεις στον τρόπο σκέψης σου και στη ζωή σου τα τελευταία χρόνια και γιατί δεν λειτούργησαν; Κι από τα λάθη μας κάτι μαθαίνουμε, μη νομίζεις.

Να έρχεσαι εδώ και να συζητάς, υπάρχουν πολλοί με παρόμοια θέματα, που ξέρεις, μπορεί κάτι να βγει.

Σε ποιο μέρος είσαι? Γιατί δε ψάχνεις Έλληνα γιατρό κάπου εκεί κοντα,?

Πες μας λίγο για τι ζωή σου για να καταλάβουμε σε τι φάση είσαι.

Μην απελπιζεσαι , παρότι το τεστ δε μπορεί να σου πει με σιγουριά, ακόμα και σωστό να είναι, θα το ξεπεράσεις. Το σημαντικότερο είναι να δράσεις, κάτι που ευτυχώς βλέπω, κάνεις :)

Δυστυχώς έχω να έρθω Ελλάδα 4 χρόνια. Από τότε που έφυγα δηλαδή. Εδώ που είμαι έψαξα, αλλά δεν υπάρχει κοντά σε εμένα κανένας. Γενικά εδώ που είμαι δεν έχει Έλληνες. Εκτός αν ταξιδέψω 2 με 3 ώρες. Που πραγματικά δεν βολεύει γιατί δεν οδηγώ.
Είναι λίγο περίεργη η φάση, οπότε στη πράξη δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Ειμαι στη Γερμανία μόνη με τον άντρα μου και δύο παιδιά. Δεν ξέρω τη γλώσσα, δεν οδηγώ, δεν κυκλοφορώ, δεν δουλεύω. Σε λίγο καιρό το μικρό παιδί θα πάει σχολείο. Το πρόγραμμα λοιπόν λέει ότι μόλις γίνει αυτό θα πάω κι εγώ σχολείο να μάθω τη γλώσσα. Και μετά δουλειά. Και ίσως μια σχολή για να πάρω κάποιο πτυχίο από γερμανική σχολή. Απλά έχω βαρεθεί να μένω κλεισμένη μέσα, δεν μου αρέσει καθόλου η Γερμανία, έχω βαρεθεί να ειμαι μόνη μου. Θέλω να ελπίζω ότι μόλις βγω και αρχίσω να γνωρίζω κόσμο και να κάνω πράγματα, όλα θα φτιάξουν έστω και λίγο. Αλλά αν δεν;

Το ότι ψάχτηκες για το τι έχεις πριν 3 χρόνια και το ότι έχεις 4 χρόνια στο εξωτερικό με την καθημερινότητα που περιγράφεις θεωρείς ότι είναι τυχαίο ή ότι η το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου;

ΚΑτ΄αρχήν γιατί έβαλες σε όλα ένα στοπ με σχέδιο να ξεκινήσεις κάτι χρόνια μετά βρε κοπέλα μου; Το να έχεις πολύ μικρά παιδιά να μεγαλώσεις το καταλαβαίνω, αλλά το να μην κάνεις από την πρώτη στιγμή κάτι να μάθεις τη γλώσσα και να προσαρμοστείς στο μέρος που είσαι το θεωρώ εντελώς απαράδεκτο! Κάθε προσαρμογή σε νέο περιβάλλον είναι δύσκολη, αλλά να σου πω και κάτι; Είναι άδικο να κατηγορείς τη χώρα ότι δεν σου αρέσει. Όταν τη γνωρίσεις τη χώρα, μπορεί να σου αρέσει μπορεί και όχι. Προς το παρόν δεν την έχεις γνωρίσει. Αυτό που δε σου αρέσει είναι η ζωή που κάνεις στους 4 τοίχους του σπιτιού σου. Είτε στην Ελλάδα είτε στη Γουατεμάλα, πάλι δεν θα σου άρεσε. Δεν σου φταίει η Γερμανία σε αυτό. Με τον σύζυγο τα είχατε συζητήσει από πριν και τα είχατε κανονίσει έτσι ή αλλιώς τα υπολόγιζες κι αλλιώς σου ήρθαν; Όταν δεν είναι στη δουλειά σε βοηθάει καθόλου;

Θα ξεκινήσω με το θέμα της χώρας. Ζω εδώ 4 χρόνια. Οπότε μπορώ με σιγουριά να πω ότι δεν μου αρέσει. Δεν μου ταιριάζει. Πήγα κι αλλού και ήταν σαν να είναι σπίτι. Αυτή η χώρα εχειβτρλριως διαφορετικούς ρυθμούς στους οποίους δεν είμαι μαθημενη και δεν μπορώ να προσαρμοστώ.
Τώρα για τα υπόλοιπα. Ναι, εννοείται ότι για να πάει κάποιος σε μια χώρα με άλλη γλώσσα, θα πρέπει να φροντίσει να μάθει τη γλώσσα πρώτα. Και είναι αυτό που λέω δε όσους σκέφτονται να έρθουν. Δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου κυρίως να το κάνω κι έτσι ήρθαμε απλά έτσι. Με δύο μικρά παιδιά, σε χωριό ξένης χώρας, χωρίς συγκοινωνία, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς γνωστούς, χωρίς γλώσσα, δεν είναι κι εύκολο να κυκλοφορήσεις. Κάτι να πάθεις στο δρόμο δεν μπορείς να ζητήσεις βοήθεια από πουθενά. Δεν ήμουν διατεθειμένη να πάρω τέτοιο ρισκο. Κι ούτε ειμαι.
Ο άντρας μου με βοηθάει και με το σπίτι και με τα παιδιά. Και με το παραπάνω κιόλας. Δεν έχω παράπονο. Δεν είναι το σπίτι δηλαδή το πρόβλημα μου.

Ναι, αλλά στις άλλες χώρες δεν είχες μικρά παιδιά και ήταν άλλες οι συνθήκες. Δηλάδή νομίζω ότι δεν είναι αποκλειστικά θέμα χώρας. Τώρα αν πραγματικά θεωρείς ότι το πρόβλημα σου είναι αυτό, κοιτά να δεις πως θα το αλλάξεις. Είχε ανοίξει θέμα εδώ πριν κάποιους μήνες μία γυναίκα με μικρά παιδιά, πάλι στη Γερμανία αν θυμάμαι καλά, ήδη κάποια χρόνια, δεν της άρεσε η καθημερινότητά της και μας έλεγε πλάνα δεκαετίας και, να σπουδάσει κάτι άλλο τότε και να κάνει κάτι άλλο επαγγελματικά στο πολύ μέλλον και πάει λέγοντας. Εγώ έχω να πω: Μπαρμ******λα. Το να καταπιέζει κανείς τον εαυτό του για χρόνια ολόκληρα για εμένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, οι εποχές είναι δύσκολες, ωστόσο αν κάτι μας πιέζει τόσο πολύ, συγγνώμη, τα χρόνια φεύγουν και πίσω δεν γυρνάνε. Άλλωστε αν αισθανόμαστε οι ίδιοι τόσο χάλια, θα επιβαρύνουμε και τους γύρω μας θέλουμε δεν θέλουμε.