Θέλω να πω την ιστορία μου εδώ μέσα, με πιθανό στόχο περισσότερο από το να ακούσω γνώμες, για να δώ πως φαίνεται καταγεγραμμένη.
Δυστυχώς δεν είμαι καλή στις εκθέσεις, οπότε το κάνω με τον δικό μου τρόπο.
Μόλις με χώρισε αυτός που αγαπώ. Περίπου για 20η φορά. Είμαστε μαζί 7 χρόνια. Και χώρια από μία μέρα μέχρι 4 μήνες.
Υποθέτω ότι η λογική λέει ότι όντως πρέπει να χωρίσουμε. Αλλά δε θέλω. Καθόλου.
Ζούμε τη ζωή ενός κανονικού ζευγαριού, με μερικές παραλλαγές. Είμαστε μαζί περίπου κάθε μέρα, βγαίνουμε έξω συχνά, χαζεύουμε ταινίες στην τηλεόραση, μόνο που δεν κοιμόμαστε μαζί. Κάνουμε συχνότατο και καταπληκτικό έρωτα. Μιλάμε για τα πάντα διαρκώς. Πάμε εκδρομές κάθε 2-3 μήνες, ακριβώς όπως μας αρέσουν. Είμαι το έτερό του ήμιση και είναι το δικό μου, παρόλο που εκείνος δηλώνει επισήμως single. Τα πρώτα χρόνια "είχα το πάνω χέρι" στη σχέση μας, ενώ τα τελευταία 4-5 είμαι στη διάθεσή του για τα πάντα. Θέλω και ευχαριστιέμαι αυτά που θέλει.
Εγώ μιλάω για τη σχέση μου με όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους. Εκείνος με 2-3 φίλους του μόνο, που απλά έχει αναφέρει την ύπαρξή μου.
Δουλεύουμε στον ίδιο χώρο και δεν μπορούμε να είμαστε επισήμως μαζί.
Μαζί φτιάξαμε το σπίτι του πριν από 3,5 χρόνια που χώρισε. Ασχολούμαι με όλα, πολύ περισσότερο απ'ότι στο σπίτι μου. Μαστορεύουμε. Φροντίζω τα φάρμακά του. Πάω super market. Πληρώνω το νοίκι του σπιτιού του, πολλούς λογαριασμούς του και ό,τι περίεργο σκεφτόμαστε να πάρουμε στο σπίτι του. Εκείνος πληρώνει τη διατροφή και το σχολείο της 9χρονης κόρης, και με τα καθημερινά έξοδα βγαίνει ίσα-ίσα. Εγώ αντέχω πολύ περισσότερο.
Καθόλου τυχαία (υποθέτω), ο τρόπος που αποκαλούμαστε πλέον είναι εκείνος Master κι εγώ Βλήμα.
Στην αρχή της σχέσης μας του έκανα τη ζωή πατίνι, παραδεχόμενη όλες τις παροδικές ερωτικές μου εμπειρίες (πολλές με ανθρώπους που ξέρει). Είχα και σχέση, παράλληλα, με παιδικό μου φίλο, που δεν έλεγα να αποχωριστώ. Τελικά το πήρα απόφαση μετά από πιέσεις αυτού που αγαπώ. Τότε με χώριζε περίπου κάθε φορά που δεν απαντούσα αμέσως το τηλέφωνο, γιατί προφανώς το έκανα με κάποιον (αναληθές όλες τις φορές). Η ζήλεια του ήταν απίστευτη (όχι αδικαιολόγητα όμως, αφού σε φορές που με είχε χωρίσει, εγώ μπορεί να πήγαινα με κάποιον άλλο).
Η επιστροφή στη σχέση, κάθε ανεξαιρέτως φορά, γίνεται με δική μου παρότρυνση, που άλλες φορές πιο εύκολα κι άλλες πιο δύσκολα, γυρνάει στην αγκαλιά μας. Όταν γυρνάει, έχουμε μερικά πισωγυρίσματα, και τελικά είναι εκεί. Δίπλα μου.
Ξέχασα (!) να αναφέρω ότι είμαι παντρεμένη εδώ και 15 χρόνια. Χωρίς παιδιά (από περίπου επιλογή, αφού δεν πήρα ποτέ απόφαση να κάνω). Μένω στο σπίτι των ονείρων μου, εκεί όπου μεγάλωσα, και κυρίαρχο έρωτα της ζωής μου. Ζούμε μια άνετη ζωή, με κύριο μέλημα την συντήρηση του σπιτιού.
Χωρίς σεξουαλική σχέση μαζί του εδώ και 7 χρόνια, και πριν ανά 6μηνο. Τον αγαπάω σαν οικογένειά μου, σα συγκάτοικο. Κάνουμε ό,τι κάνει μαζί μία οικογένεια (Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, παρέα με φίλους). Κοιμόμαστε σε διαφορετικά κρεβάτια εδώ και 10 χρόνια. Δε δείχνει να ενοχλείται, να ζηλεύει ή να έχει κάτι άλλο στη ζωή του. Θέλει την ησυχία του, και πιστεύει ότι τα έχουμε όλα εκτός του σέξ (όπου δυστυχώς αποτύχαμε). Δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ, δεν είχαμε ερωτευτεί ποτέ. Αυτονόητα και οι δύο είδαμε τη ζωή μπροστά μας μαζί. Έτσι τα φτιάξαμε, έτσι παντρευτήκαμε, έτσι ζούμε μέχρι τώρα.
Με χώρισε (αυτή τη φορά) ανήμερα Πρωτοχρονιά. Ήταν λέει, τόσο έντονο το συναίσθημα του να περάσει Παραμονή μόνος του στην τηλεόραση, που μου ανακοίνωσε την απόφασή του την επόμενη μέρα. Αν το άφηνε κανα δυό μέρες ακόμη -λέει, θα είχε ξεθωριάσει, και θα ήμασταν πάλι καλά, μέχρι την επόμενη αργία. Και δεν έπρεπε να ξεχάσει τη μοναξιά της ημέρας.
Τις προηγούμενες φορές με είχε χωρίσει 7/1 (πριν από δύο χρόνια), αμέσως μετά τις καλοκαιρινές διακοπές με την κόρη του (πριν από 3,5 χρόνια).
Όσο κι αν καταλαβαίνω τη μοναξιά αυτών των ημερών του, δεν νιώθω πώς για 3 ή έστω 15 μέρες το χρόνο, πετάει στα σκουπίδια τις υπόλοιπες θαυμάσιες και για τους δύο 350.
Στο κάτω κάτω, εμένα αυτή η σχέση μου μοιάζει ιδανική. Κάθε μας μέρα είναι event, εδώ και τόσα χρόνια. Τον φροντίζω και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν αναλωνόμαστε σε οικογενειακές διαπλοκές, συμβίωση που ισοπεδώνει τον ερωτισμό, μπορούμε να κάνουμε και χώρια. Έχει την κόρη του, έχω την οικογένειά μου. Δε θέλει να παντρευτεί ξανά, ούτε να κάνει άλλα παιδιά.
Όταν παντρεύτηκα είπα "φυσιολογική ζωή" και "για πάντα". Καμία από τις δύο ατάκες δεν με εκφράζουν πια. Δε θέλω για πάντα, θέλω να χαίρομαι την κάθε μέρα. Δεν νομίζω ότι η φυσιολογική ζωή που μάθαμε από τους γύρω μας είναι αυτή που μας κρατάει σε εγρήγορση και μας κάνει ευτυχισμένους.
Ο προβληματισμός μου λοιπόν τώρα, είναι φυσικά ότι δεν θέλω να ζω χωρίς εκείνον, αλλά ακόμη μακρύτερα αν το πάω, είναι : ποιά θα είναι η ζωή μου μετά? Να βρω τον επόμενο, που θα κρατήσει άλλα μερικά χρόνια, άντε και τον παραεπόμενο, και μετά να γεράσω με τον σύζυγο? Δε μου ακούγεται καθόλου ενδιαφέρον.
Εν ολίγοις, αυτά.
Τελικά, it sucks.
