Δεν θέλω να βλέπω άνθρωπο....

Δεν έχω το κουραγιο να δω τον οποιονδήποτε εκτός από τα παιδιά μου και τον άντρα μου στο σπίτι. Οτιδήποτε εκτός με διαλυει.
Δεν μπορώ με τίποτα να είμαι στη δουλειά και να έχω να κάνω με τόσο κόσμο. Δυστυχώς έχω πολλούς και διαφορετικούς συναδέλφους οι οποίοι είναι τρομερά κουτσομπόληδες όλοι και με το παραμικρό σε ρωτάνε το οτιδήποτε.
Χτες βγήκα από τον χώρο που ημασταν να πάρω ένα τηλέφωνο και έπεσαν μετά πάνω μου 2-3 να με ρωτάνε τι έχω και αν είμαι καλά.
Το απόγευμα δε, με πήρε και τηλέφωνο ένας να με ρωτήσει γιατί μίλαγα στο τηλέφωνο και αν όλα είναι καλά!
Εντάξει, καλά δεν είμαι και προφανώς φαίνεται, αλλά υπάρχει και ένα όριο στο τι ρωτάς και ποσο αδιακρίτος γίνεσαι.
Κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια ρε γαμωτο και δεν αντέχω. Νυστάζω παρα πολύ με τα χάπια που παίρνω και γενικά δεν νιώθω ο εαυτός μου. Σαν να με από συντονίζουν να με κάνουν κάτι άλλο. Να μην μπορώ να συναναστραφω με κόσμο όπως πριν. Τι θα κάνω; Πως θα βγει όλο αυτό; Έχει νιώσει κανεις σας έτσι με τα φάρμακα; Αυτά φταίνε που δεν μπορώ τις συναναστροφές;;

Αν δεν είσαι εσωστρεφής ή με αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας, και αν παλιότερα ήσουν πιο κοινωνική, λογικά φταίνε τα φάρμακα και η ασθένεια. Εγώ ας πούμε ήμουν πάντα κλειστός, αλλά μετά την ασθένεια έγινε κλειστότερος και έχω πρόβλημα σε κάθε περιβάλλον με πολλούς ανθρώπους. Κι εγώ στη δουλειά είμαι σχεδόν ακοινώνητος, μιλάω τυπικά και βγαίνω μόνο με φίλους που είχα από παλιά

Ειναι φοβερα ψυχοφθορο το pressing του " Τι εχεις ;;;;; " ειδικα οταν τα vibes διψανε για αυτο ικανοποιηση εγωισμου. Η καλυτερη απαντηση ειναι υποφερω απο ημικρανιες. Εζησα αυτο το κλιμα και με εκανε περισσοτερο απομακρη. Μου πηρε χρονια να καταλαβω πως οπως και αν νιωθω θα ειμαι στο εκαστοτε περιβαλλον. Καποια στιγμη θα παψουν. Συμφιλιωσου πρωτα εσυ πως θελεις μονο την οικογενεια σου και ειναι αναφαιρετο δικαιωμα σου να μην εισαι τσακιρ κεφι και ομιλητικη αυτη τη περιοδο. Ευκολο στα λογια ναι. Αλλα δε θα χασεις τη δουλεια σου επειδη οι αλλοι ειναι αδιακριτοι. Εγω ηξερα πως δεν ευθυνονταν τα φαρμακα αλλα η σχεση που ειχα με τον εαυτο μου. Εμενα δε μπορουσα να αποδεχθω και να διαχειριστω. Ευχομαι καθε μερα να γινεται λιγοτερο ανυποφορο.

Νομίζω ότι αν βλέπεις έναν συνάδελφο να είναι χάλια, δεν είναι κουτσομπολιό να τον ρωτήσεις τι έχει κι αν μπορείς να βοηθήσεις. Ίσως η προσέγγιση να είναι λάθος εκείνη την στιγμή που εσύ θες την ησυχία σου, αλλά δεν πάει να πει ότι το κάνουν σώνει και καλά από κουτσομπολιό, μπορεί να είναι ανθρώπινο ενδιαφέρον όλο αυτό.

Θα μπορούσες ευγενικά να τους ευχαριστήσεις για το ενδιαφέρον και χωρίς πολλές κουβέντες να τους εξηγήσεις ότι αυτό τον καιρό είναι σημαντικό για εσένα να έχεις ηρεμία και ότι δεν αντέχεις τις πολλές συζητήσεις και ότι με το να σε ρωτάνε συνεχώς άθελά τους σε επιβαρύνουν ψυχολογικά. Πες τους αν θέλω κάποια βοήθεια θα σας πω, αλλά προς το παρόν μην με ρωτάτε συνεχώς. Λογικά θα το σεβαστούν.

Τώρα για το που οφείλεται όλο αυτό, ειδικός δεν είμαι. Αν δεν είσαι έτσι από μόνη σου σαν χαρακτήρας, μάλλον φταίει η ασθένεια και τα φάρμακα μπορεί να μη σε έχουν πιάσει ακόμα ή να μη σου κάνουν. Ρώτα τον γιατρό που σε παρακολουθεί.