Πως να βελτιώσω τη σχέση μου με την μητέρα μου

Καλησπέρα σας,

όπως αναφέρει και ο τίτλος, έχω πρόβλημα στην σχέση με την μητέρα μου. Βασικά οι σχέσεις μας πάντα ήταν των 2 άκρων,ή πολύ καλές ή πολύ κακές. Τώρα βρισκόμαστε στη 2η κατηγορία, εδώ και 4 μήνες. Εχω προσπαθήσει να την πλησιάσω και να της μιλήσω, έχουν γίνει λάθη και από τις δυο πλευρές, πάνω σε τσακωμό προσβλητικά λογια κλπ, ομως η ίδια θεωρεί ότι δεν κάνει κάτι και ότι εγώ θα πρέπει να κάνω συνεχώς πίσω. Δυστυχώς είμαι άτομο, που όταν με πνίγει το δίκιο δυσκολεύομαι να κάνω πίσω, ξέρω πόσες προσπάθειες έχω κάνει να τα βρω μαζί της όμως είναι ανένδοτη και γίνεται όλο και πιο σκληρή απέναντί μου. Έχω άλλα 3 αδέρφια, και αυτή τη σχέση μόνο μαζί μου την έχει διότι εγώ αντιδρώ συνεχώς. Επίσης εργαζόμαστε μαζί και αυτό κανει ακόμα πιο τεταμένες τις σχέσεις μας καθημερινά. Την αγαπώ πραγματικά πολύ, όμως η σκληρότητά της δεν έχει όρια απέναντί μου, και δυστυχώς γινομαι και εγώ σκληρή. Δεν μου αφήνει άλλα περιθώρια από την στιγμή που όλες μου οι προσπάθειες επανασύνδεσης πήγαν χαμένες. Δεν θέλω να έχω τέτοια σχέση μαζί της, την θέλω στην ζωή μου γιατί ξέρω πως και αυτή αγάπη θέλει, όμως δεν το παραδέχεται και προτιμά να δείχνει τον σκληρό της εαυτό.

Quote:

---

Originally Posted by laour

Καλησπέρα σας,

όπως αναφέρει και ο τίτλος, έχω πρόβλημα στην σχέση με την μητέρα μου. Βασικά οι σχέσεις μας πάντα ήταν των 2 άκρων,ή πολύ καλές ή πολύ κακές. Τώρα βρισκόμαστε στη 2η κατηγορία, εδώ και 4 μήνες. Εχω προσπαθήσει να την πλησιάσω και να της μιλήσω, έχουν γίνει λάθη και από τις δυο πλευρές, πάνω σε τσακωμό προσβλητικά λογια κλπ, ομως η ίδια θεωρεί ότι δεν κάνει κάτι και ότι εγώ θα πρέπει να κάνω συνεχώς πίσω. Δυστυχώς είμαι άτομο, που όταν με πνίγει το δίκιο δυσκολεύομαι να κάνω πίσω, ξέρω πόσες προσπάθειες έχω κάνει να τα βρω μαζί της όμως είναι ανένδοτη και γίνεται όλο και πιο σκληρή απέναντί μου. Έχω άλλα 3 αδέρφια, και αυτή τη σχέση μόνο μαζί μου την έχει διότι εγώ αντιδρώ συνεχώς. Επίσης εργαζόμαστε μαζί και αυτό κανει ακόμα πιο τεταμένες τις σχέσεις μας καθημερινά. Την αγαπώ πραγματικά πολύ, όμως η σκληρότητά της δεν έχει όρια απέναντί μου, και δυστυχώς γινομαι και εγώ σκληρή. Δεν μου αφήνει άλλα περιθώρια από την στιγμή που όλες μου οι προσπάθειες επανασύνδεσης πήγαν χαμένες. Δεν θέλω να έχω τέτοια σχέση μαζί της, την θέλω στην ζωή μου γιατί ξέρω πως και αυτή αγάπη θέλει, όμως δεν το παραδέχεται και προτιμά να δείχνει τον σκληρό της εαυτό.

---

Αυτά τα θέματα συνήθως λύνονται με συζήτηση , αλλά θα πρεπει να υπάρχει και αλληλο-κατανόηση . Κάτσε μαζί της μια μέρα που θα είστε ήρεμες και πες της ότι την αγαπάς και όλα αυτά που σε ενοχλούν για να δεις εαν μπορείτε να βρείτε μια λύση . Δεν ειναι ευκολο πράγμα αυτό βέβαια . Εγώ με τον πατέρα μου που πάντα είχαμε διαμάχες , δεν κάτσαμε ποτέ να τα πούμε και φταίω εγώ γι αυτό διότι ειμαι άνθρωπος που δεν μπορώ να εκφράσω εύκολα τα συναισθήματα μου . Εάν μπορείς να το κάνεις θα κάνει πολύ καλό στην σχέση σας .

Καλησπέρα. Την έχεις μιλήσει ξεκάθαρα τι θες; Τις ανάγκες σου; Τις σκέψεις σου; Αυτη πως αντιδράει;

Έχω προσπαθήσει και να συζητήσουμε, ενώ έδειχνε να κατανοεί, δυστυχώς συνεχίζει την ίδια τακτική. Δεν θέλει από ότι έχω καταλάβει να της πηγαίνω κόντρα, να μην της αντιμιλάω, να δέχομαι ότι λέει, δεν δέχεται άλλη άποψη και φυσικά πάντα έχει δίκιο. Οπότε οι συζητήσεις με ένα τέτοιο άτομο είναι πολύ δύσκολες. Ναι αποδέχομαι πως την έχω πληγώσει με λόγια, όμως αυτά ειπώθηκαν αφού μου έδειχνε τον σκληρό της εαυτό. Πάντα ήμουν το παιδί που ήταν δίπλα της, που την καταλάβαινε, που άκουγε τα παράπονά της, που πάντα έτρεχε για αυτήν όταν κάτι ήθελε, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι. Της έχω πει αρκετές φορές πως νιώθω ότι στα αδέρφια μου δεν έχει συμπεριφερθεί ποτέ ετσι, και φυσικά δεν το δεχεται. Και είναι άνθρωπος που δεν θα μου μιλήσει με ηρεμία, συνεχώς στην τσίτα, και απειλές τυπου σταμάτα να μιλάς, με επιτακτικό ύφος για να επιβληθεί.

Αν πηγαίνω με τα νερά της όλα καλά, αν δείξω μια αντίδραση εκεί γίνεται πυρ και μανία. Αυτή είναι η κατάστασή της. Και όπως είπα πιο πάνω μόνο με εμένα συμβαίνει αυτό, με τα υπόλοιπα αδέρφια μου δεν την παίρνει προφανώς, και ότι δεν μπορεί να κάνει εκεί τα κάνει σε εμένα.

Η μάνα σου χρειάζεται ψυχοφάρμακα και θεραπεία με ψυχίατρο και ψυχολόγο.
Εσύ μάλλον χάνεις τον χρόνο σου μαζί της να της βάλεις μυαλό.

Δεν μπορούμε να βγάζουμε έτσι συμπεράσματα .. θελει να βελτιώσει την σχέση που έχει με την μητέρα της.

Έχεις πει οτι ειχατε μια καλη σχέση. Τι ειναι αυτό που ηταν η αφορμή να "χαλασει" η σχέση σας;

πολυ απλα ηρεμια θα βρεις μονο οταν δε σε ενδιαφερει τι θα πει καν

Καλή σχέση μάλλον τελικά δεν είχαμε, γιατί αν είχαμε δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Η αφορμή ήταν μια προσωπική μου επιλογή που αφορά οικογενειακό θέμα. Μου έδειξε την αντίδρασή της χωρίς να συζητήσει μαζί μου. Το λάθος μου είναι ότι δεν συγκρατήθηκα και ξέσπασα γιατί ένιωσα πως δεν με καταλαβαίνει και δεν με στηρίζει. Δεν έκανε πίσω ούτε αυτή αλλά ούτε κι εγώ. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με το να με κατηγορεί ότι της μίλησα άσχημα, χωρίς φυσικά να αναγνωρίζει τη δική της συμπεριφορά και να επιρρίπτει ευθύνες μόνο σε εμένα. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν για άσχετο λόγο αλλά την ίδια περίοδο μάλωσα με τον αδερφό μου, για δικό μας θέμα, όπου ο ίδιος για να εκμεταλλευτει την κατάσταση της είπε τι έγινε και τώρα φυσικά έχει πάρει το μέρος του και με κατηγορεί ακόμα πιο πολύ. Είμαι δυστυχώς άτομο που όταν νιώθει ότι αδικείται θα τα πει έξω από τα δόντια, πάντα είχα αυτό το κακό, σίγουρα δεν θα μιλήσω ήρεμα, σίγουρα ο τόνος της φωνής μου δεν θα είναι χαμηλός, αλλά όταν με πνίγει το δίκιο θα πω αυτά που με πονάνε. Τώρα κατάλαβα πως κακώς το κάνω, πως θα πρέπει να μην λέω τίποτα γιατί όχι μόνο θα πληγώσω τους άλλους αλλά πληγώνω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Θα πρέπει να αποδεχτώ τον δικό τους χαρακτήρα και να μην λέω τίποτα. Για μένα δύσκολο, γιατί σκέφτομαι γιατί και οι άλλοι να μην μπουν καν στον κόπο να σκεφτουν γιατί μπορεί να αντιδρώ. Ίσως όμως μόνο αυτή τη λύση έχω. Δεν περιμένω να αλλάξει η μάνα μου, με πληγώνει όμως που πάντα με διαχώριζε από τα αδέρφια μου.

Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί σκληρό: Θα υποχωρούσες συνεχώς ή θα προσπαθούσες συνεχώς να έχεις κολλητηλίκια με κάποιον άσχετο που δεν σε καταλαβαίνει όσες προσπάθειες κι αν έχεις κάνει, δεν παραδέχεται ποτέ ότι μπορεί να έχει κάνει κάπου λάθος, που μπλέκεται ανάμεσα στη σχέση σου με άλλα άτομα, που είστε σε άλλο μήκος κύματος; Όχι; Τότε εδώ γιατί το κάνεις;

Εγώ θεωρώ ότι οι γονείς είναι πάντοτε γονείς και ιδανικά πρέπει να έχουμε κατανόηση και καλές σχέσεις μαζί τους, ωστόσο σε καμία πολιτισμένη χώρα του δυτικού κόσμου (εκτός ίσως της Ιταλίας) δεν υπάρχει αυτή η βαρύτητα κι αυτό το μπλέξιμο στις ζωές των ενήλικων παιδιών με τους γονείς τους. Αν είσαι ενήλικας, κοίτα τη ζωή σου και φρόντησε αυτό που λένε από μακριά κι αγαπημένοι. Όσο η καθημερινότητά σου, οι υποθέσεις σου, τα αισθήματά σου είναι αλλού, τόσο λιγότερα σημεία προστριβής θα έχεις και τόσο λιγότερο θα σε επηρεάζει η όποια ασυνεννοησία με τη μητέρα σου. Κράτα την ανάλογη απόσταση ώστε να επηρεάζεσαι και να αλληλεπιδράς τόσο όσο. Μόνο έτσι θα φιάξουν οι σχέσεις σας.

Σας ευχαριστώ όλους σας για τις απαντήσεις σας έως τώρα.

Είμαι ενήλικας άνθρωπος φυσικά, και για αυτό αντιδρώ από τη στιγμή που δεν δέχεται τις επιλογές μου ή και να μην τις δέχεται τουλάχιστον θα μπορούσε να κάτσει και να το συζητήσει μαζί μου. Όταν όμως δέχομαι συνεχώς ξεσπάσματα ή αυξημένο τόνο φωνής και επιτακτικό, τότε θα αντιδράσω με το ίδιο ύφος. Δεν τα έχω καταφέρει έως τώρα στη ζωή μου να συγκρατηθώ δυστυχώς. Και δεν μπορώ να την δικαιολογώ συνεχώς επειδή είναι γονιός μου. Σημασία έχει πως πια οφείλει να κατανοήσει ότι όπως σέβεται την προσωπικότητα και τις αδυναμίες των άλλων της παιδιών έτσι να σεβαστεί και τις δικές μου. Και όπως έχω αναφέρει παραπάνω εργαζόμαστε μαζί πράγμα που το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Εχω φτάσει στο σημείο να μην θέλω να πηγαίνω για δουλειά. όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ξέρω πως δεν θα διορθωθεί η κατάσταση, όμως εγώ είμαι αυτή που πρέπει να κάνω πιο δυνατό προφανώς τον χαρακτήρα μου απέναντί της, γιατί σαφώς και γνωρίζει τις αδυναμίες μου και για αυτό μου συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο. Ενώ της λέω ξεκάθαρα τι θέλω, τα όριά μου, δεν τα υπολογίζει ποτέ. Και δεν μπορώ να βρω ακόμα τον τρόπο με τον οποίο θα την κάνω να με υπολογίσει. Δεν είμαι εκδικητικός χαρακτήρας όμως και με το καλό που της έχω μιλήσει αλλά και με πιο έντονο ύφος, δεν βγάζω άκρη. Θεωρεί σαφώς τον εαυτό της θύμα σε όλους και συνεχίζει να με κατηγορεί πως εγώ την έφερα σε αυτό το σημείο και πως εγώ την ανάγκασα να φερθεί άσχημα απέναντί μου. Κοινώς δεν δέχεται ότι έχει κάνει λάθος πουθενά και αυτό είναι που με εξοργίζει. Άρα λοιπόν αποστάσεις πολλές δεν μπορώ να κρατήσω από την στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή αρκετές ώρες της ημέρας, οπότε πρέπει να βρω ένα τρόπο ή να φτιάξουμε λίγο τη σχέση μας ή να την αφήσουμε ως έχει, δηλαδή να μην μιλάμε καθόλου μόνο ότι αφορά την δουλειά.

Πατέρας υπάρχει?

Quote:

---

Originally Posted by laour

οπότε πρέπει να βρω ένα τρόπο ή να φτιάξουμε λίγο τη σχέση μας ή να την αφήσουμε ως έχει, δηλαδή να μην μιλάμε καθόλου μόνο ότι αφορά την δουλειά.

---

Αφού έχεις προσπαθήσει κι άκρη δε βγάζεις, περιορίσου να μιλάτε μόνο στα της δουλειάς, τουλάχιστον προς το παρόν.

Δεν υπάρχει πατέρας όχι, ούτε ζω μαζί της.

Σήμερα μάλιστα κατάλαβα πως δεν είναι πολύ καλά στην υγεία της, και αντί να μου πει κάτι, προτίμησε να μου μιλάει συνεχώς με νεύρα στη δουλειά, λες και θέλει να πιστέψει πως εγώ την έχω φέρει σε αυτή την κατάσταση. Αν και είμαι σίγουρη ότι αυτό πιστεύει.

Αντί να κάτσει σαν μάνα και να μου μιλήσει και να θέλει να διορθωθεί όλη αυτή η κατάσταση, κάθεται και επιμένει να κρατάει εκδικητική στάση. Δηλαδή αν πεθάνω αύριο τι θα λέει, πέθανε το παιδί μου και δεν της μιλούσα; Πόσο εγωισμός πια; Ναι συμφωνώ πάνω στα νεύρα μου της μίλησα άσχημα, περνούσα πολύ πιεστική περίοδο, και περνάω ακόμα, αλλά δεν ξύπνησα ένα ωραίο πρωί και είπα να πάω να τσακωθώ, έπαιξε ρόλο και η δική της συμπεριφορά. Αυτό θέλω να δει, να σκεφτεί που ίσως έχει επηρεάσει και αυτή όλη την κατάσταση και ότι προφανώς δεν είναι μόνο δικό μου το φταίξιμο. Μάνα μου είναι και δεν μπορώ να την βγάλω από τη ζωή μου. Θέλω να την φέρω πάλι κοντά μου γιατί ξέρω πως έχει ανάγκη να είμαι δίπλα της , απλά δεν θέλει να το δείξει και να το παραδεχτεί. Δεν ξέρω όμως τον τρόπο σε ένα πληγωμένο και θυμωμένο άνθρωπο πως τα καταφέρνεις....

το σενάριο του να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μπορεί να μην υπάρχει η δυνατότητα να διορθωθεί η σχέση με την μητέρα σου, το έχει σκεφτεί καθόλου?