Πραγματικά ελπιδοφόρα ιστορία OCD

Καλησπέρα σε όλους!! Θα μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι μου στην (μάλλον ελαφριά) OCD και κυρίως θα μοιραστώ αυτά που νιώθω ότι με βοήθησαν να τελειώνω με αυτήν.
Μέχρι τα 21 μου δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα ψυχολογικό πρόβλημα έβερ. Μεγάλωσα σε μια καλή οικογένεια, ήμουν καλός μαθητής με κλίση στις θετικές επιστήμες, πέρασ εύκολα εκεί που ήθελα από παιδί και ασχολιόμουν από την εφηβεία μου με την μουσική (πλέον ασχολούμαι σχεδόν επαγγελματικά). Ακόμα κοινωνικά είχα πολλές και καλές παρέες και φλερτ, σχέσεις κλπ. Στα 21 μου έπαθα ένα κοκομπλόκο. Μία μέρα είχα μια σκέψη τι θα γίνει αν πηδήξω από το μπαλκόνι, και πανικοβλήθηκα. Όντας έτσι κι αλλιώς λίγο στρεσσαρισμένος εκείνη την περίοδο για άσχετους λόγους η σκέψη έγινε εμμονή. Επίσης το γεγονός ότι ήταν καλοκαίρι, και μάλιστα ένα καλοκαίρι από το οποίο είχα μεγάλες προσδοκίες (πχ να χαλαρώσω κλπ) έπαιξε κυρίαρχο ρόλο, και θα εξηγήσω αργότερα γιατί. Μην σας τα πολυλογώ δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε, είχα τρομοκρατηθεί και ήθελα να σταματήσουν οι σκέψεις. Έψαχνα ολημερίς το ίντερνετ, έπεσα πάνω σε άρθρα για ιψδ και είπα εδώ είμαστε. Αυτό με καθησύχασε αρκετά. Είχα πλέον αρκετές διαφορετικές ιδεοληψίες τραυματισμού, κυρίαρχη αυτή για το μπαλκόνι. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ούτε αυτοκτονικός, ούτε τρελός, αλλά ότι απλώς είχα ιψδ. Τότε ξεκίνησε το μαρτύριο. Βλέποντας στο ίντερνετ πλήθος άρθρων που υποστήριζαν ότι η ιψδ, όπως όλες οι αγχώδεις διαταραχές είναι χρόνια, ειδικά χωρίς θεραπεία τα έχανα. Προσπαθούσα μανιωδώς να σταματήσω να νιώθω χάλια και να έχω αυτές τις σκέψεις. Είχα μπει σε ένα σπιράλ που με οδήγησε να περάσω 10 μήνες τεράστιας μιζέριας. Ωστόσο ήμουν λειτουργικότατος, και ίσως ήταν 10 από τους πιο παραγωγικούς μου μήνες έβερ. Παρόλαυτα η πεποίθηση ότι η ιψδ μου είναι χρόνια με καθιστούσε πολύ συχνά ανίκανο να χαρώ το παραμικρό. Θεωρούσα ότι αν δεν απαλλαγώ από αυτό δεν μπορώ να ζήσω, μπορώ απλά να επιβιώσω. Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιωνόταν από ιστορίες σε γκρουπ υποστήριξης, ατόμων που επί χρόνια είχαν τέτοια θέματα και δεν έβρισκαν γιατρειά. Τότε μετά από 10 μήνες αποφάσισα ότι πρέπει να φλερτάρω. Με το ζόρι αρχικά, καθώς είχα αφήσει την ερωτική μου ζωή σχεδόν στον πάγο για τόσο καιρό. Έβαλα μια φίλη μου να μου γνωρίσει μια φίλη της. Μετά από έναν μήνα φλερτ, αυτό απέδωσε καρπούς. Όταν αποδόθηκαν οι καρποί ένιωσα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ένιωσα ένα κλικ. Ξαφνικά δεν είχα κανένα πρόβλημα με τις σκέψεις και τα συναισθήματα. Θεωρούσα μέχρι αρκετό καιρό μετά ότι επειδή χάρηκα πολύ λόγω του ότι αυτή η ιστορία πήγε καλά βελτιώθηκα και έγινα όπως πριν. Πλέον έχω αναθεωρήσει, και θα πω αργότερα γιατί. Μετά από αυτή την ιστορία πέρασα ίσως τα δύο πιο ευτυχισμένα και πλήρη χρόνια της ενήλικης ζωής μου μέχρι τότε. Στο ενδιάμεσο (1 χρόνο αφού η ιψδ τελείωσε) άρχισα να βιώνω μια ελαφριά ανησυχία μήπως όλο αυτό επιστρέψει και αποφάσισα να πάω πρώτη φορά σε ψυχολόγο. Δεδομένου ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα δεν έκανα ψυχοθεραπεία, αλλά ψυχοεκπαίδευση στην γσθ και έμαθα κάποια πράγματα τα οποία με βοήθησαν πλήρως, και όπως το κόβω θα με βοηθάνε πάντα, είτε ξαναέχω κάποια αγχώδη διαταραχή κάποτε στο μέλλον είτε όχι.
Και εξηγούμαι: το βασικό πράγμα που έμαθα και μου άλλαξε πραγματικά την ζωή θα έλεγα (αν και ήμουν ήδη πολύ καλά) ήταν ότι οι σκέψεις και οι ψυχαναγκασμοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από συμπτώματα. Αυτό ισχύει για κάθεμια αγχώδη διαταραχή. Πολεμώντας το σύμπτωμα, κάτι κάνεις, αλλά πρέπει να χτυπήσεις την αιτία για να ανακουφιστείς πραγματικά. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ αιτία που οδηγεί σε αγχώδεις διαταραχές δεν είναι τα μάγια, δεν είναι κάποια ανωμαλία στην δομή του εγκεφάλου ή στην ισορροπία των νευροδιαβιβαστών. Είναι μια παρόρμηση η οποία υπάρχει σε όλο το ζωικό βασίλειο, και δη στον άνθρωπο: η παρόρμηση να αποφύγει κανείς τα αρνητικά συναισθήματα. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Όταν είχα τις ιδεοληψίες μου θεωρούσα ότι έπρεπε να μπλοκάρω τις σκέψεις. Ακόμα και όταν το κατάφερνα με το που εξαφάνιζα μια σκέψη, θα ξεπεταγόταν μια άλλη, και μετά μια άλλη και μετά μια ακόμη. Είχα διαβάσει τα πάντα για την ERP. Έβγαινα σε μπαλκόνια για να ξεπεράσω την ιδεοληψία ότι θα φουντάρω. Σύντομα άρχισα να νιώθω πολύ πιο άνετα. Αλλά βελτιωνόμουν; Όχι, έβρισκα λόγο να αγχώνομαι αλλού. Οπότε πίσω στην δικιά μου ιστορία. Τι με έκανε όταν φλέρταρα να γίνω καλά; Κάποιος θα έλεγε ότι πήρα χαρά από αυτό και έτσι έγινε το κλικ. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι απλά αφιέρωσα μεγάλο μέρος της συνειδητής μου σκέψης σε κάτι διασκεδαστικό και απαιτητικό πρώτη φορά μετά από καιρό. Το συνειδητό μου μυαλό έπαψε να ασχολείται μόνο με το πως θα σταματήσει να νιώθει χάλια! Και ω του θαύματος μέσα σε έναν μήνα άλλαξαν τα πάντα χωρίς καν να πάρω χαμπάρι! Δέχτηκα ότι κάποιο άγχος και κάποια κακή διάθεση θα υπάρχει εκεί στην άκρη και μετά από μόλις έναν μήνα δεν μπορούσα να τα επαναφέρω με τίποτα! Και προς επίρρωση αυτών, σχεδόν δύο χρόνια μετά από την "ανάρρωση" μου, ξαναέπεσα πολύ. Όχι γιατί ο εγκέφαλος μου έχει δομικό πρόβλημα, ούτε επειδή με μάτιασαν. Επειδή τα έκανα όλα λάθος. Ήταν πάλι καλοκαίρι και έχοντας πιεστεί πολύ τους τελευταίους μήνες της χρονιάς με πολύ διάβασμα για σχολή και με πολλές υποχρεώσεις κλπ ανυπομονούσα να πάω τις ταξιδάρες μου με τις μπάντες μου, να παίξω συναυλίες, να φλερτάρω κλπ. Ωστόσο μερικές μέρες ένιωθα λίγο ντάουν, αρχές Ιούλη. Αντί να το αποδεχτώ, έχοντας μάλιστα την γνώση, ότι το νταούνιασμα είναι νορμάλ γιατί κουράστηκα πολύ και παραμέλησα και κάποιες πτυχές του εαυτού μου, προσπάθησα πάση θυσία να αποφύγω τα αρνητικά συναισθήματα. Ε και φυσικά μπήκα σε ένα τρυπάκι που μου πήρε κανά δίμηνο να βγω. Το χειρότερο πράγμα που έκανα και με διέλυσε, ήταν ότι στην προσπάθεια να αποφύγω τα άγχη μου έμπαινα καθημερινά ολημερίς στο ίντερνετ να διαβάζω άρθρα για αγχώδεις διαταραχές. Σημειωτέον στην αρχή δεν είχα καν ιδεοληψίες! Ωστόσο τρομοκρατήθηκα τόσο πολύ που σχεδόν απελπίστηκα. Πρώτον γιατί παντού λέγανε ότι οι ψυχολογικές διαταραχές είναι χρόνιες και πάντα θα χρειάζεται να τις διαχειρίζεσαι κάπως και δεύτερον γιατί διαβάζοντας σε φόρουμ υποστήριξης το μόνο που σε πιάνει είναι απελπισία! Δεν θα έπρεπε να λέγονται καν φόρουμ υποστήριξης και εγώ γράφω για να κάνω την διαφορά. Είναι απολύτως λογικό τα περισσότερα μηνύματα ανθρώπων εδώ μέσα να είναι αρνητικά φορτισμένα. Ένας άνθρωπος που είναι καλά δεν νιώθει συνήθως την ανάγκη να γράψει την ιστορία του γιατί δεν αναζητά παρηγοριά. Είχα φτάσει σε σημείο να θεωρώ ότι σίγουρα κάποια στιγμή θα πάθω ένα νευρικό κλονισμό και θα μπαινοβγαίνω στα ψυχιατρεία. Ωστόσο μέσα στην φουρτούνα κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω το μόνο λογικό πράγμα που ήξερα, και ας μην μου φαινόταν καθόλου καλή ιδέα τότε. Να αποδεχτώ όχι τις σκέψεις, γιατί άντε τις αποδέχεσαι, θα έρθουν και άλλες, αλλά τα συναισθήματα: άγχος, απογοήτευση, αποτροπιασμός, θλίψη, απελπισία. Καθόμουν ξάπλα και άφηνα το μυαλό μου να κάνει ότι γουστάρει πραγματικά. Η πρώτη μέρα που το έκανα ήταν μια φρικτή μέρα όπου είχα κοιμηθεί το τελευταίο τριήμερο 6 ώρες όλες κ όλες και έτρωγα με το ζόρι γιατί μου χε κοπεί η όρεξη. Σας πληροφορώ ότι σε μισή ώρα μέσα μου φαινότανε αδιανόητο πως αγχωνόμουν προηγούμενως. Σηκώθηκα και έκανα διάφορα πράγματα που ήθελα. Εννοείται ξαναέπεσα την επόμενη μέρα. Το επανέλαβα. Στο να εμείνω στο πλάνο βοήθησε ότι έκανα ταυτόχρονα και Mindfulness διαλογισμό. Έπειτα από λίγες μέρες η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Δεν είχα κανένα πρόβλημα και ζούσα την ζωή μου κανονικά όπως και πριν! Και ας είχα περάσει ένα δίμηνο που τα έκανα όλα λάθος. Μια διαταραχή η οποία φεύγει τόσο γρήγορα αν κάνεις τα σωστά μεν, επίπονα δε, πράγματα μπορεί να είναι χρόνια; ΟΧΙ! Κατηγορηματικά όχι. Υπάρχουν ένα σωρό επιστημονικά άρθρα που υποστηρίζουν την χρονιότητα των διαταραχών. Πάντα ωστόσο υπάρχουν σε αυτές τις μελέτες άνθρωποι που ξεπέρασαν μια και καλή το θέμα τους για πάντα. Γιατί δεν ρωτάνε τους ανθρώπους αυτούς να δουν τι έκαναν και δεν ξανακύλησαν; Υπάρχουν και οι άνθρωποι οι οποίοι ξανακύλησαν. Τους ρώτησε κανείς τι έκαναν και ξανακύλησαν; Πιθανόν όπως και εγώ δύο χρόνια μετά ήξεραν τι δεν έπρεπε να κάνουν και το έκαναν. Πιθανόν ποτέ δεν κατάλαβαν ακριβώς την φύση της διαταραχής και της θεραπείας και απλά για λίγο εμφάνισαν βελτίωση. Οι μελέτες αυτές δυστυχώς μπάζουν ακόμα. Και πιστέψτε με, αν δεν είχα διαβάσει χιλιάδες άρθρα στο ίντερνετ, θα είχα γλιτώσει την τότε απελπισία ότι έχω κάτι χρόνιο και πιστεύω θα είχα τελειώσει μια ώρα αρχύτερα. Δεν χρειάζεται να μάθετε να διαχειρίζεστε τίποτα, πέρα από το να ελέγξετε μια παρόρμηση σας. Ίσως σας είναι πιο δύσκολο από ότι εμένα (πχ το ξεπέρασα δύο φορές χωρίς ψυχοθεραπεία και χωρίς φάρμακα, απλά κάνοντας ψυχοεκπαίδευση). Αλλά γίνεται! Μπορεί να χρειάζεστε φάρμακα και ψυχοθεραπεία. Do it! Αν μάθετε να ελέγχετε την παρόρμηση να αποφύγετε αρνητικά συναισθήματα γενικώς μπορεί να ζήσετε μια ζωή όπου δεν θα χρειάζεται να το κάνετε συνειδητά μετά από ένα σήμειο και μαντέψτε, ως άνθρωποι και θα αγχώνεστε και θα στεναχωριέστε και θα απογοητεύεστε και, και, και. Αλλά θα έχετε μάθει ότι δεν χρειάζεται να κάνετε κάτι ιδιαίτερο για να βγείτε από αυτή την θέση. Και έτσι δεν έχετε κάποια αγχώδη διαταραχή πλέον :). Και προς Θεού, αν είστε μέσα σε μια ζόρικη κατάσταση αυτή την στιγμή μην διαβάζετε ιστορίες άλλων ανθρώπων με αντίστοιχα προβλήματα. Νιώθετε λιγότερο μόνοι ναι, αλλά σκεφτείτε ξανά: σε ένα γκρουπ υποστήριξης θα γράψουν σε συντριπτική πλειοψηφία άνθρωποι απελπισμένοι που χρόνια έχουν πρόβλημα δυστυχώς. Και για αυτούς εννοείται υπάρχει λύση εκεί εξώ, ίσως θέλουν λίγο σμπρώξιμο, λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά μπορούν να το κάνουν. Ωστόσο, εσύ που είσαι ευάλωτος και διαβάζεις ένα κείμενο κάποιου με πρόβλημα ή θα τρομοκρατηθείς ή θα απογοητευτείς, είναι το μόνο σίγουρο, αποκλείεται πάντως να βοηθηθείς. Άσε το ίντερνετ και αν νιώθεις χαμένος μόνος σου, βρες έναν κατάλληλο ειδικό και ακολούθα ότι σου πει. Η βελτίωση θα είναι τόσο σύντομη που δεν θα το πιστεύεις. Και αν ακολουθήσεις το πλάνο σύντομα θα έχεις αφήσει κάθε διαταραχή πίσω σου! Καλή σου τύχη, αν και το έχεις, δεν σου χρειάζεται.

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και εγώ προσωπικα σε ευχαριστώ που μοιράστηκες ένα post τόσο διαφορετικό από όλα τ'άλλα!Απορροφομαστε στο να διαβάζουμε ιστορίες άλλων ανθρώπων για να μην αισθανομαστε(όπως ειπες)τόσο μόνοι ή ακόμα και δυστυχως για να αισθανθούμε καλύτερα που δε βρισκόμαστε σε τόσο δύσκολη κατάσταση όσο κάποιος άλλος.Και τελικά ξεχνάμε ότι αυτός θα πρέπει να είναι ένας χώρος ναι μεν εκθεσης των συναισθημάτων και των ανησυχιών μας,αλλά πρωτίστως προώθησης αισιοδοξίας και δύναμης.Και κάπως έτσι ένα forum καταλειγει χώρος επίσκεψης ψυχολογικα επιβαρυντικος όπου εχει μεγαλυτερη σημασια ο καυγας και η "ταπα" από την κατανόηση και την προσφορά βοήθειας.Κι αυτό γιατί?Γιατί εμάς τους ανθρώπους μας τραβάει περισσότερο το τραγικό απ'το χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο..

Σε ευχαριστώ πολύ,φίλε μου. :)

Καλημερα!! Εγω σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Ενα αλλο πραγμα που μετα απο ενα σημειο αρχισε να με εκνευριζει μεσα στε φορουμ είναι οτι, δεν ξερω γιατι, ελεγε ο καθενας το μακρυ του κ το κοντο του σαν συμβουλες. Αυτο αρχισε να με εκνευριζει οταν αρχισα να μπαινω ον τρακ και να καταλαβαινω πως γινεται η θεραπεια γ τις αγχωδεις διαταραχές. Οποτε εβλεπα: απειρες διαβεβαιώσεις (πχ εγραφε καποιος "μηπως κολλησα την ταδε ασθένεια; και εσπευδαν απο κατω ολοι να σχολιασουν οτι οχι μην ανησυχεις) - δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακο που μπορεις να κανεις σε αγχωδη ανθρωπο και ας μην το καταλαβαίνεις, προτροπες για προσευχες (καταλαβαινω την δυναμη της αυθυποβολής αλλα το πολυ πολυ να γινει κ η προσευχή μια καταναγκαστική συμπεριφορά και ενω βραχυπρόθεσμα ανακουφιζει, μακροπρόθεσμα κανει κακο), προτροπες για συμπληρώματα (αν λυναν τέτοια προβληματα θα ηταν πανακριβα - κ γενικα ανθρωποι που ακολουθουν μια σχετικα ισορροπημενη διατροφη δεν χρειάζονται συμπληρώματα, αυτα ειναι για καποιον που για καποιο λογο εχει ελλειψη πχ καποιον που αναρρωνει απο καποια γαστρεντερικη διαταραχή, as science says), προτροπες να διωχνουν οι ανθρωποι τις σκεψεις η να προσπαθουν να ηρεμησουν (πρωτον ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ δεν θα καταφερει να διωξει σκεψεις, δευτερον δεν ειναι το νοημα να ηρεμησει κανεις βραχυπρόθεσμα, αυτο συντηρει ολη την διαταρραχη). Να ειστε πολυ προσεκτικοι στο τι διαβαζετε εδω μεσα γιατι υπαρχουν ενα σωρο ασυναρτησιες (θυμαμαι διαβασα καποτε μια ιστορια που ελεγε καποιος-καποια για την κβαντικη φυσικη κ τον ρολο της στην αναπτυξη κ θεραπεια της ιψδ - επειδη ειμαι των θετικων επιστημων κ ξερω απ αυτα, κ λατρευω την κβαντικη φυσικη, πιστεψτε με η θεωρια αυτη ειναι πιο ασυναρτητη κ παραλογη απο αυτες που θα διαβαζε κανεις στο κομματι για τις ψυχώσεις - κ ομως οι πιο πολλοι δεν ξερανε και λεγαν κ ευχαριστώ). Καταλαβα οτι πολυς κοσμος εδω μεσα δυστυχως εχει μαυρα μεσάνυχτα απο το πως λειτουργεί γενικως το παθολογικο αγχος και μεγαλο μερος του κοσμου αυτου εχει κ την αυτοπεποίθησή να δινει συμβουλες.. Θα αφησω εδω πέρα ενα καναλι το οποιο με βοηθησε οσο τιποτα αλλο στο να απαλλαγω απο την ιψδ, ριχτε μια ματια, εξηγει την τωρινη γνωση που εχουμε για τα αγχη πολυ απλα και θετει απλές πρακτικες συμβουλες. Δεν λεω να αντικαταστήσει την βοηθεια απο εναν ειδικο απλα σε μια πρώτη φαση, αν καποιος θελει ν το παλεψει μονοσ του μπορει να βοηθησει τρομακτικά. Προσοχη ομως, δεν θα ειναι καλο αν κανεις μπαινει ολημερις στο καναλι κ βλεπει βιντεο για να ηρεμει γιατι ετσι απλα διαιωνίζεται το θεμα. Το κονσεπτ ειναι να δει κανεις τα βιντεο, να δει τι πρεπει να κανει και ετσι να καταστρωσει ενα προγραμμα για να βγει απ την κατασταση. Ιδου το καναλι https://www.youtube.com/user/everybodyhasabrain ευχομαι να βοηθησει, και ξαναλεω οχι καταχρηση :) καλη συνεχεια

Καλή σου μέρα! :)
Ευχαριστούμε για την παράθεση!Εγώ θα την τσεκάρω.
Βρίσκω τρομερό δίκιο σε όσα λες.Το ίδιο το forum μπορεί να γίνει μια μορφή καταναγκασμού εντείνοντας τον ψυχαναγκασμο.Εμμενουμε στο να αναζητούμε ιστορίες όμοιες με τις δικές μας για να απαλυνουμε προσωρινά τα αρνητικά μας συναισθήματα,όμως αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει με τους καταναγκασμούς.Επισης,η επίσκεψη στο forum πολλές φορές μπορεί να ρίξει την ψυχολογία μας και να μας χωσει βαθύτερα ακόμα μέσα στο πρόβλημα.Και σ'αυτό φταίνε πολύ πολλά από τα μηνύματά που γράφονται εδώ μεσα: διαγνώσεις που εκφέρονται με τρόπο που δε μοιάζουν με διαγνώσεις,προτροπές για επισκέψεις σε συγκ ειδικους(και όχι με τη μορφή προτασης αλλά επιβολης, "Χρειαζεσαι οπωσδηποτε ψυχιατρο,οχι ψυχολογο","Πρέπει οπωσδήποτε να πας σε γιατρό γιατί μόνη σου δε θα δεις προκοπη" κλπ.),προτροπες για φαρμακευτικες αγωγες(πραγμα που με ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ οσο τίποτα άλλο εδώ μέσα!!Δε μπορείς εσυ να κρίνεις αν κάποιος άνθρωπος χρειάζεται φάρμακα ή οχι!!),επαναλαμβανόμενες συμβουλές του τυπου("Εχω φίλους που το έχουν αυτό και ξέρω,το έχεις κι εσυ"),θρησκοληπτικες προσεγγισεις(που οκ η πίστη βοηθάει σε μεγάλο βαθμό την ψυχή αλλά όχι κάτι υπερβολές που διαβάζω εδώ μεσα)και άλλα τόσα πολλά που κάνουν χειρότερο το πρόβλημα αυτού που τα διαβάζει.
Δεν είμαι φυσικά αρμόδια να κρίνω,γιατί κι εγώ άθελά μου μπορεί να έχω κάνει κάτι από τα παραπάνω,αλλά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων και να μη λέει ο καθένας ο,τι του κατεβαίνει στο μυαλό.

Έχω ιδψ βαριας μορφής και κατάθλιψη από την παιδική μου ηλικία. Μου επισημάνθηκε από τον ψυχολογο ότι η διαταραχή δεν είναι ιασιμη αλλα διαχειρίσιμη στην καλύτερη των περιπτώσεων αε ένα ποσοστό της τάξης των 80%.
Για να καταλάβω αυτό που λες με απλά λόγια είναι ότι πρέπει να αποδεχτούμε τα αρνητικά συναισθήματα; Να τα βιώνουμε και να τα αποδεχόμαστε;
Αυτό σε βοήθησε; Να αποδέχομαι δηλ τις αρνητικές μου σκέψεις;
Ανέφερες κάποια στιγμή ότι μέσα στη διαδρομή σου ξανά έπεσες. Και ξανά βρήκες τον τρόπο να γινεις καλά.
Γίνεσαι ποτε καλά από την ιδψ;
Πράγματι δεν φταίνε εκει μέσα οι νευρώνες του εγκεφάλου και η χημεία τους;

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έχω ιδψ βαριας μορφής και κατάθλιψη από την παιδική μου ηλικία. Μου επισημάνθηκε από τον ψυχολογο ότι η διαταραχή δεν είναι ιασιμη αλλα διαχειρίσιμη στην καλύτερη των περιπτώσεων αε ένα ποσοστό της τάξης των 80%.
Για να καταλάβω αυτό που λες με απλά λόγια είναι ότι πρέπει να αποδεχτούμε τα αρνητικά συναισθήματα; Να τα βιώνουμε και να τα αποδεχόμαστε;
Αυτό σε βοήθησε; Να αποδέχομαι δηλ τις αρνητικές μου σκέψεις;
Ανέφερες κάποια στιγμή ότι μέσα στη διαδρομή σου ξανά έπεσες. Και ξανά βρήκες τον τρόπο να γινεις καλά.
Γίνεσαι ποτε καλά από την ιδψ;
Πράγματι δεν φταίνε εκει μέσα οι νευρώνες του εγκεφάλου και η χημεία τους;

---

Πολλες ερωτησεις χαχα.. θα προσπαθησω να απαντησω σφαιρικα.. ειλικρινα ποτε δεν καταλαβα τι θα πει διαχειρισιμη. Αν εννοουμε με τον ορο διαχειρισιμη οτι θα συνεχισουμε να εχουμε τετοιες "ψυχαναγκαστικες" σκεψεις (δεν μ αρεσει καθολου ο ορος, προτιμω να τις αποκαλω σκεψεις) τοτε ναι ειναι διαχειρισιμη. Αλλα θα σου δωσω ενα παραδειγμα του γιατι δεν το θεωρω διαχειριση αυτο: θυμαμαι να εχω περιεργες σκεψεις τετοιες απο πιο μικρος.. πχ ειχα 17-18 χρονων εναν καθηγητη στο φροντιστηριο, πολυ κουλ τυπο ο οποιος ερχοταν κ καθοταν διπλα μας οταν μας επεστρεφε διορθωμενα γραπτα για να μας εξηγησει τα λαθη. Ετσι οπως καθοταν θυμαμαι να νιωθω μια παρορμηση σαν να θελω να τον χτυπησω.. αντι ωστοσο να φρικαρω μ αυτο, αποδεχομουν το οτι ενιωθα λιγο αβολα και θυμαμαι να το συζηταω με τον τοτε κολλητο μου, ο οποιος ειχε τον ιδιο καθηγητη κ ο οποιος επισης ειχε νιωσει την ιδια παρορμηση και ειλικρινα θυμαμαι να κλαιμε απο τα γελια με τις σκεψεις αυτες.. η θυμαμαι, λιγους μονο μηνες πριν "κολλησω" ιψδ να ειμαι στο αστικο κ να πηγαινω στα τρενα για ενα ταξιδι και σε καποια φαση να μπαινει διπλα μου μια κυρια και ξαφνικα αρχισε να βρωμαει ο τοπος.. απευθειας μου εσκασε μια σκεψη να γυρισω και να την πω: "συγγνωμη μηπως αεριστηκατε;" και αμεσως μετα θυμαμαι οτι σχεδον γελουσα μονος μου κ ανυπομονουσα να συναντησω τους φιλους μου στον σταθμο να τους πω τι σκεφτηκα, γιατι το θεωρησα εξαιρετικη ατακα για κωμωδία. Συγγνωμη για τις γλαφυρες περιγραφες, αλλα σε καμια απο τις δυο περιπτώσεις δεν θεωρω οτι διαχειριζομουν κατι σε σχεση με ιψδ. Απλα μερικες απο τις σκεψεις μου ηταν περιεργες, οπως ολων των ανθρωπων κ το ειχα υποψιν. Αν εκανα την σκεψη εκεινη στο λεωφορειο δυο τρεις μηνες μετα θα ενιωθα χαλια.. κ αυτο γιατι εγω θα της εδινα τρομερη σημασια. Θα ελεγα στον εαυτο μου "αν εχεις τετοιες σκεψεις δεν θα μπορεις να νιωθεις καλα ποτε και θα εχεις μια μιζερη ζωη απο δω κ στο εξης".. αυτη η πεποιθηση μου δημιουργουσε αρνητικα συναισθηματα αυτοματα και προσπαθουσα διακαως να απαλλαγω απο αυτα με το να ψαχνω στο ιντερνετ αν υπαρχει θεραπεια κ ποια ειναι κ αν ειναι εφικτη η ιαση ή αν θα πρεπει να στοχευσω στην διαχειριση. Και αν δεν μπορουσα να ψαξω στο ιντερνετ η αν ειχα βαρεθει θα επαιζα αυτες τις ερωτησεις στο μυαλο μου προσπαθωντας να τις απαντησω.. στην πραγματικοτητα η προσπαθεια μου να νιωσω καλυτερα ηταν η αιτια που ενιωθα ασχημα. Πχ ξυπνουσα το πρωι, ενιωθα νταουν και εψαχνα να βρω πως θα σταματησω να νιωθω ετσι. Αλλα ασχολιομουν διαρκως με αυτο. Καποια στιγμη, χωρις καλα καλα να το καταλαβω ειπα "λοιπον δεν με νοιαζει τι σκεψεις θα εχω, δεν με νοιαζει πως θα νιωσω, θα συνεχισω την ζωη μου κανοντας αυτα που θελω κ οχι αυτα που το αγχος μου υπαγορευει (ιντερνετ, εσωτερικος διαλογος)".. ηταν εντυπωσιακο το ποσο γρηγορα βγηκα απο την κατασταση.. στην αρχη μπορει να ενιωθα πιο αγχωμενος αλλα δεν με ενοιαζε, λεω δεν θα ασχοληθω με αυτο τωρα, θα κανω αυτο που θελω.. το αρνητικο συναισθημα ερχοταν κ εφευγε χωρις να χρειαζεται να κανω κατι γι αυτο.. ειδα οτι δεν ηταν καμιά απειλη κ η ιστορια τελειωσε... ολο αυτο ειναι στην ουσια η αποδοχη.. ειναι οτι προτιμω να νιωσω το αρνητικο συναισθημα και να κανω τα πραγματα που γουσταρω παρα να φαω χρονο κ ενεργεια προσπαθωντας να αποφυγω το αρνητικο συναισθημα και ετσι να μην κανω τα πράγματα που γουσταρω.. στην δικια μου περιπτωση ηταν να στοχαζομαι ασκοπως αν κ πως κ ποτε θα απαλλαγω απο αυτες τις σκεψεις, σε καποιον αλλον με ιψδ θα ηταν να πλενει ασκοπως 90 φορες τα χερια του πχ.. μετα απο ενα σημειο κυριολεκτικα παυει να σε νοιαζει.. αυτο ειναι σημαντικο κ για εναν ακομα λογο.. οταν το ξεπερασα την πρωτη φορα δεν ηταν οτι κοπηκαν τα αρνητικα συναισθηματα η οι περιεργες σκεψεις μαχαιρι, ηταν οτι κατανοησα οτι κυριολεκτικα εχω 2000 καλυτερα πραγματα να κανω απο το να ασχοληθω με αυτα.. ε σταδιακα εξαφανιστηκαν οι περιεργες αυτες σκεψεις και οταν επανερχονταν ηταν τυπου οπως πριν το πρωτο επεισοδιο ιψδ, δηλαδη αστειες η αδιαφορες η δημιουργικες κιολας.. σταματησα να τις θεωρω διαφορετικες ποιοτικα απο τις αλλες σκεψεις.. για αυτο εχω την εντυπωση οτι ο χαρακτηρισμος "ψυχαναγκαστικες σκεψεις" ειναι δυσλειτουργικος.. δημιουργει την πεποίθηση οτι υπαρχουν δυο κατηγοριες σκεψεων, οι θεμιτες κ οι αθεμιτες που πρεπει να αντιμετωπιστουν.. ειναι λαθος προσέγγιση. Οι "ψυχαναγκαστικές" σκεψεις δεν χρειαζεται να αντιμετωπιστουν, δεν ειναι κατι κακο, επικινδυνο, δυσλειτουρικο η γουατεβερ, ειναι σκεψεις οι οποιες υπαρχουν σε ολους τους ανθρωπους.. αυτο που πρεπει να αντιμετωπιστεί ειναι η λανθασμένη αντίληψη που εχουν καποιοι ανθρωποι για αυτές κ οι εφευρετικοτατοι τροποι που καποιοι εχουν για να τις αντιμετωπιζουν.. στην ουσια μια σκεψη εχει συνδεθει με ενα πολυ αρνητικο συναισθημα κ υποκυπτει κανεις στην αναγκη να απαλλαγει απο αυτο το συναισθημα.. ετσι το μυαλο του εμπεδωνει οτι η σκεψη ειναι επικινδυνη κ πρεπει να φυγει.. αυτο εμπεδωνεται εμπειρικα και μονο εμπειρικα ξεεμπεδωνεται.. δηλαδη καθεσαι 1,2,10,30 φορες με την σκεψη κ το συναίσθημα, επιλεγεις να μην ασχοληθεις με αυτα αλλα να ασχοληθεις με αυτα που γεμιζουν την ζωη του, η που νομιζουν οτι σε γεμιζουν.. αυτο είναι πολυ σημαντικο παρτ της θεραπειας θεωρω, ισως το πιο σημαντικο, να βρεις τι σ αρεσει να κανεις με τι θες να ασχοληθεις κλπ και συχνα δεν γινεται, δινεται υπερβολικη βαρυτητα στα συμπτώματα.. δεν μπορεις να θεραπευτεις θεωρω απο μια ψυχολογικη διαταρραχη αν το μονο που θες ειναι να θεραπευτεις απο αυτην, οσο παραδοξο κ αν ακουγεται.. μπορεις να απαλλαγεις μονο αν δεν σε νοιαζει αν θα απαλλαγεις, αν πεις δεν με νοιαζουν οι σκεψεις κ τα συναισθήματα με νοιαζει να κανω αυτα που θελω.. σε αυτο βοηθαει πολυ ο διαλογισμός.. και ναι θεωρω οτι αν καποιος διατηρησει αυτες τις αρχες στην ζωη του μπορει να ιαθει, γιατι μετα απο καποια φαση γίνεται αυτοματη διαδικασια.. και το οτι ξαναπεσα τοτε με βοηθησε να αποκτησω αυτην την κατανοηση.. δηλαδη επεσα ψυχολογικα για ασχετους λογους, και αντι να πω ειναι οκ να εισαι νταουν αυτην την περίοδο, αραξε, προσπαθησα να το αποφύγω και κυριως να αποφυγω την επιστροφη της ιψδ.. ετσι ενω για τις πρώτες τρεις βδομαδες δεν ειχα κανενα ιψδ συμπτωμα, τα επανεφερα μονος μου γιατι δεν ηθελα να ερθουν!! Ε οταν τα εβαλα σε μια σειρα μεσα σε λιγο καιρο τυπου καποιες βδομαδες σταματησαν να με επηρεαζουν οι "ψυχαναγκαστικες σκεψεις" και μετα απο λιγο και το αρνητικο συναισθημα και επεστρεψα εκει που ήμουν..
Θεωρω οτι ειναι πολυ στο ατομο το αν θα θεραπευτει η οχι.. κυριως ποσο διατεθειμένο ειναι να αλλαξει.. αν ειναι πραγματικα διατεθειμένο (πραγμα σπανιο θα ελεγα γιατι αλλαγη σημαίνει αντιμετωπιση κ εκθεση σε φοβους που μπορει να ειναι βαθια ριζωμενοι) τοτε ναι κατα την γνωμη μου γινεται..
Οσον αφορα τα αλλα με τις χημειες του εγκεφαλου κλπ δεν υπαρχει ουδεμια οριστικη αποδειξη, και κυριως δεν ξερουμε καν αν ειναι αιτιο η χημικη ανισορροπια η συμπτωμα του αγχους..
Ελπιζω να βοηθησαν οι απαντήσεις μου

Σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Είναι ελπιδοφόρα όλα αυτά που λες.
Καταναλώνω πολύ χρόνο, σκέψη και φαια ουσία για να «γινω καλά» όπως λες και το ότι δεν γίνομαι αμέσως αμέσως με κάνει χειρότερα. Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με πράγματα που μου αρέσουν και προσπαθώ πάντα να κάνω πράγματα για μένα. Παρόλο που είμαι φουλ σε προγραμμα με δουλειά και οικογένεια.
Θα προσπαθήσω να κάνω αυτή την τακτική που αναφερεις. Να μην εστιάζω στο να γινω καλά. Να αποδεχτώ όλες τις σκέψεις και να προσπαθήσω να ζήσω....

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Είναι ελπιδοφόρα όλα αυτά που λες.
Καταναλώνω πολύ χρόνο, σκέψη και φαια ουσία για να «γινω καλά» όπως λες και το ότι δεν γίνομαι αμέσως αμέσως με κάνει χειρότερα. Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με πράγματα που μου αρέσουν και προσπαθώ πάντα να κάνω πράγματα για μένα. Παρόλο που είμαι φουλ σε προγραμμα με δουλειά και οικογένεια.
Θα προσπαθήσω να κάνω αυτή την τακτική που αναφερεις. Να μην εστιάζω στο να γινω καλά. Να αποδεχτώ όλες τις σκέψεις και να προσπαθήσω να ζήσω....

---

Χαιρομαι που σου φανηκαν ελπιδοφορα.. για να καταλαβει κανεις τι πραγματικα τον ενδιαφέρει στην ζωη του και πως μπορει να το ζησει προσπαθησα να δω στα χειροτερα μου τι σκεφτομουν, γιατι με πειραζε αυτο και τι εκανα για να ξεφυγω. Ειδα οτι μπορει να ειχα ενα σωρο σκεψεις που ειχαν να κανουν με τραυματισμο, με το να προσβαλλω καποιον η οτιδηποτε. Δεδομενου οτι ποτε δεν φοβηθηκα ιδιαιτερα οτι θα πραξω τις παραπανω σκεψεις, με ενοχλουσε τρομερα η συνθηκη του να μην μπορω να συγκεντρωθω σε μια οποιαδηποτε κατασταση (πχ μια εξοδος για ποτο με φιλους) επειδη διαρκώς θα μου σκανε τετοιες αβολες σκεψεις. Αρα αυτο που ηθελα, που εκτιμουσα (και εκτιμω) πραγματικα στην ζωη μου ειναι το να μπορω να μενω στο τωρα, να ζω την στιγμη οπως λενε. Και το εντυπωσιακο και παραδοξο ηταν οτι ενω αυτος ηταν ο απωτερος στοχος μου, για να βεβαιωθω οτι θα τον πετυχω ξεκινουσα να το υπεραναλυω στο.μυαλο μου ενω καθομαι εξω με φιλους, η να ψαχνω στο ιντερνετ, οποτε καταφερνα να απομακρυνομαι καθε μερα απο τον στοχο μου. Οταν εκανα αυτην την συνειδητοποίηση την δευτερη φορα που επεσα βοηθησε πολυ. Για να δωσω ενα πιο ιψδ παραδειγμα του ιδιου πραγματος, εστω οτι μια κοπελα φοβαται οτι θα κολλησει η εχει κολλησει στο αγορι της καποιο σμν. Για να ξεφυγει απο τον φοβο μπορει να κανει διαρκως εξετασεις για σμν, να ρωταει χιλιαδες φορες το αγορι της αν εχει καποια συμπτωματα η αν εχει τσεκαρει το προφυλακτικο πχ κ οτιδήποτε άλλο μπορεις να φανταστεις. Βαθια μεσα της φοβαται οτι ετσι θα προκαλεσει κακο στο αγορι της και ετσι θα του χαλασει την ζωη και αυτο θα οδηγησει στο να την μισησει η οτιδήποτε. Αυτος ο φόβος δειχνει οτι θεωρει πολυ σημαντικο η κοπελα το να εχει μια ομορφη και ωραια σχέση με το αγορι της. Αλλα αντι να προσπαθησει να χτισει μια σχεση με υγιη τροπο, να κανει υγιεινες δραστηριότητες με το αγορι της (βολτες, ταξιδια, ταινιες κλπ) αφιερωνει μερος του χρονου που θα μπορουσε να περασει ετσι με το να κανει πχ πολλα μπανια για να νιωσει ασφαλεια. Ευχομαι να βοηθαν κ αυτα.

Βοηθάνε πολύ. Αρκεί να σου πω ότι φοβάμαι πως έχω κολλήσει hiv από το τσεκποιντ που πήγα να κάνω 3η φορά εξέταση....

Συγνωμη που θα στο πω αλλα νομιζω εσενα απλα σε χαιδεψε η ιδεοψυχανναγκαστικη διαταραχη.εισαι σαν αυτους που καπνιζαν 5 τσιγαρα μονο οποτε εβγαιναν κ γυρνανε και λενε σ εναν που καπνιζει δυο πακετα την ημερα οτι κ καλα το εκοψαν.απλα δεν το μαθανε ποτε το τσιγαρο.καπως ετσι κι εσυ.

Ειπες βεβαια κα κατι σωστο.τοτε που εκανες σχεση.ενα ευχαριστο γεγονος που σε απορροφησε κι εστρεψε ολη σου την προσοχη εκει.τροφοδοτησες το μυαλο σου με ωραιες σκεψεις κ μια κ δεν ηταν πολυ δυνατη η ιδψ σου αρχισε να σβηνει.ειχε πει κατι πολυ σωστο και ο σωκρατης νομιζω που ισως μπορει να μας βοηθησει."το μυστικο της αλλαγης ειναι να στρεψεις την προσοχη σου οχι στο να πολεμησεις το παλιο αλλα στο να χτισεις το καινουριο.

Στα πιο πολλα συμφωνω μαζι σου αλλα δεν λυπαμαι καθολου που ιψδ απλα με χαιδεψε, γιατι αν ισχυει αυτο ηταν κατι καλο για μενα. Εκει που διαφωνω πολυ ειναι στο οτι δεν βλεπω την ιψδ η τις αλλες αγχωδεις διαταραχές σαν κατι σχεδον μεταφυσικο που ερχεται και σε ακουμπαει με ενα μαγικο ραβδακι κ τις κολλας. Ειναι κατι που προκαλεις στον εαυτο σου. Το παραδειγμα με το τσιγαρο ηταν πολυ καλο, αυτες οι διαταραχες δεν διαφερουν πουθενα απο εθισμους, με την εννοια οτι καποιος ειναι εθισμενος σε μια ψυχαναγκαστικη συμπεριφορα για να απαλυνει το αγχος. Αλλα οπως δεν γεννιέται κανεις εθισμένος στο τσιγαρο ουτε γεννιεται εθισμενος στις αλλες συμπεριφορες. Το οτι μπορει να "καπνιζα" 5 τσιγαρα τι σχεση εχει; Πραγματι ηταν ευκολο, αλλα απο την πρωτη στιγμή ηταν δικη μου επιλογη να καπνισω 5 τσιγαρα οπως λες και οχι δυο πακετα, καθως προτου καν μαθω τι ειναι η ιψδ πηγα να καταφυγω σε ψυχαναγκαστικες συμπεριφορες, ωστοσο για καποιον λογο ειχα συναισθηση του ποσο γελοιες κ ασχετες μ το αγχος μου ειναι που ειπα δεν θα χασω τον χρονο μου με αυτες. Ειχα βεβαια αλλες ψυχαναγκαστικες συμπεριφορες για να χανω τον χρονο μου οπως η υπεραναλυση κ η αναζητηση επιβεβαιωσης οτι θα το ξεπερασω, αλλα τουλαχιστον αυτες μου φαινοταν τοτε πιο λογικες και ηταν αυτες, δεν θα κατεφευγα σε τιποτα αλλο, οποτε ηξερα οτι εχω να κοψω δυο ψυχαναγκασμούς και οχι 32. Και γιατι δεν μπορει καποιος που καπνιζει δυο πακετα να αναρρωσει; Αν θες γ τσιγαρο ο πατερας μου καπνιζε δυο πακετα την μερα κυριολεκτικά για 20 χρονια κ το εχει κομμενο εδω κ 20 χρονια. Αν θες για βαρυτερο εθισμο, εχω ξαδερφο, 50αρη πλεον, ο οποιος καπου στην δεκαετια του 90 εκανε σοβαροτατη χρηση ηρωινης για αρκετα χρονια, ηταν ενας ζωντανος σκελετος και οι παθολογοι γιατροι που τον βλεπαν θεωρουσαν θαυμα της φυσης που δεν εχει πεθανει ακομα, καθως δεν προσεχε καν να χρησιμοποιει καθαρες βελονες. Πεφταν τα μαλλια του επισης. Φυσικα αυτο συνοδευοταν απο βαρυτατη καταθλιψη, οποτε δεν εκανε χρηση. Μετα απο.μια φρικτη περιοδο ανω των 5 ετων αποφασιζει να παει για απεξαρτηση καπου στο 97-98. Εως σημερα ειναι καθαρος και εχει ζησει μια ζωη εξαιρετικα δημιουργικη μεχρι στιγμης κ εχει να δωσει. Αφου αυτος τα καταφερε, αν τον εβλεπες θα καταλαβαινες, ποιος δεν μπορει; Εκει που κυριως θελω να μεινω: ποιον θεωρεις οτι θα υποστηριξεις σε ενα φορουμ υποστηριξης αν γραψεις οτι λιγο πολυ δεν υπαρχει ελπιδα για πιο βαριες περιπτωσεις; Ερχεσαι να επιβεβαιωσεις τον ισχυρισμο μου οτι τα.φορουμ υποστηριξης δεν υποστηριζουν κανεναν. Οι ανθρωποι που αναρρωνουν, συνηθως συνεχιζουν να ζουν τις ζωες τους κ δεν γραφουν σε φορουμ. Οσοι γ χ-ψ λογους δεν αναρρωνουν γραφουν σε φορουμ. Ειναι σαν να θελει κανεις να ξεκινησει να αθλειται και να μπαινει σε φορουμ οπου γραφουν ιστοριες ανθρωποι οι οποιοι για χ-ψ λογους βρισκουν την αθληση εξαιρετικα δυσκολη. Συνηθως αυτο συμβαινει γιατι δεν εχουν προσπαθησει αρκετα η γιατι δεν εχουν βρει τον καταλληλο προπονητη. Η και τα δυο. Και ειναι λογικο: ειναι πιο βολικο στην αρχη αντι να πας να τρεξεις 3 χλμ, να μην το κανεις, οπως ειναι πιο βολικο αντι να εκτεθεις σε φοβους σου, να καταφυγεις σε μια ψυχαναγκαστικη συμπεριφορά. Ωστοσο, μακροπρόθεσμα, αν αποφευγεις να τρεξεις δυο τρια χλμ, συντομα το να περπατησεις 100μ μπορει να γινει πολυ κουραστικο. Αντιστοιχα μακροπρόθεσμα, αν αποφευγεις συστηματικα να βιωσεις αγχος, κ να εκτεθεις, συντομα θα σε αγχωνουν ολα. Οι ανθρωποι που εχουν βαρια ιψδ δεν διαφερουν απο τους ανθρωπους που αποφευγουν να περπατησουν 100μ κατα την αποψη μου. Οταν αυτοι που αποφευγουν να περπατησουν τα 100μ θελησουν να βελτιωσουν την φυσικη τους κατασταση δεν θα πανε να τρεξουν μαραθωνιο με την μια, γιατι δεν μπορουν αυτην την στιγμη. Αυτο δεν σημαινει οτι εχουν καποιο γενετικο ελαττωμα που οδηγει σε "διαταραχη αντοχης". Θα βρουνε εναν γυμναστη, κ σιγα σιγα θα χτισουν φυσικη κατασταση. Νομιζω η αναλογια ειναι σαφης. Στο τελευταιο μηνυμα που εστειλες σχετικα με τον Σωκράτη, ακριβως αυτο εννοουσα οταν ελεγα στη Νεφέλη οτι δεν μπορεις να απαλλαγείς απο μια ψυχολογικη διαταραχη αν το μονο που θες ειναι να απαλλαγεις απ αυτην. Απαλλασεσαι με παραγωγικο τροπο, λες δεν με ενδιαφερει η διαταραχη μου, εγω θα ζησω κανοντας τα πραγματα που θελω να κανω και ας μη νιωθω κινητρο αυτην την στιγμη.

Με το "χαιδεψε" εννουσα οτι ηταν ελαφριας μορφης.το χτηπησες κ μπραβο σου πριν προλαβει μα κανει δυνατες ριζες.δεν θα διαφωνισω μ αυτα που γραφεις κ μαλλον εχεις δικιο φωναζω την απαισιοδοξια μου σ ενα φορουμ που εχει αναγκη την ελπιδα.ημουν 20 κ τωρα 40 γι αυτο απογοητευτηκα.

Μπράβο πολύ ωραίο το κείμενο σου και συγχαρητήρια σου εύχομαι τα καλύτερα μπορώ να σε ρωτήσω δύο πράγματα.. είχες αυτό το συναίσθημα της ανιδονιας δηλαδή να μην σε γεμίζει τίποτα να μην σου δίνει χαρά και το άλλο είχες καθόλου σκέψεις πως μήπως χάνεις τα λογικά σου και ότι θα τρελαθείς?

Quote:

---

Originally Posted by Vaper

Μπράβο πολύ ωραίο το κείμενο σου και συγχαρητήρια σου εύχομαι τα καλύτερα μπορώ να σε ρωτήσω δύο πράγματα.. είχες αυτό το συναίσθημα της ανιδονιας δηλαδή να μην σε γεμίζει τίποτα να μην σου δίνει χαρά και το άλλο είχες καθόλου σκέψεις πως μήπως χάνεις τα λογικά σου και ότι θα τρελαθείς?

---

Ανηδονια φουλ, και ηταν ιδιαιτερα φανερη οταν αρχισε το αγχος να πεφτει. Δηλαδη, ειχα συνηθισει για ενα χ διαστημα να χαιρομαι που διαχειριζομαι το αγχος μου και οταν το αγχος αρχισε να υποχωρει ξαφνικα το κενο εγινε φανερο. Επι της ουσιας η αγχωτικη περιοδος απο τους ψυχαναγκασμούς ηταν μικρη σε σχεση με την περιοδο της ανηδονιας. Μετα απο ενα τριμηνο πχ το αγχος ειχε καταλαγιασει φουλ, αλλα δεν θυμομουν πως να ζω. Προσπαθουσα πολυ, αλλα με λαθος τροπο. Επρεπε να μην προσπαθω καθολου να αντλησω ικανοποιηση, απλα να κανω οτι ειναι να κάνω χωρις να προσπαθω να παρω το "σωστο" συναισθημα. Δεν χρειαζεται πιεση.
Οσον αφορα το αλλο που λες για την τρελα, ναι ειχα νιωσει αυτο το πραγμα. Απλα διαχειριζομουν αρκετα καλα το αγχος και αυτες οι στιγμες ηταν λιγες. Πιο πολυ ειχε να κανει με ανηδονια.