Το επομενο βημα.

Φετος καταφερα για πρωτη φορα μετα απο 20 χρονια αγωνων να παω διακοπες. Ηταν ενα μεγαλο βημα για εμενα που μου εδωσε φορα και ορεξη για να κανω και αλλα βηματα προς μια φυσιολογικη ζωη.

Αυτο που θα μου αρεσε να κανω θα ηταν να μαθω μια ξενη γλωσσα. Οι λογοι περα απο τη χρησιμοτητα της ιδιας της γλωσσας, ειναι οτι θα με φερει σε επαφη με ενα κοινωνικο περιβαλλον, και θα μου προσφερει καποια οργανωση στην καθημερινοτητα μου γιατι θα πρεπει να διαβαζω και να πηγαινω στη σχολη, και γιατι μαλλον θα μου αρεσει η διαδικασια της μαθησης.

Θεωρω οτι για να παω καλα στη ζωη μου πρεπει να αρχισω να κανω τα πραγματα που αρεσουν σε εμενα και οχι τα πραγματα που αρεσει στους αλλους να κανω.

Ωστοσο σκεφτομαι εντονα τα προβληματα ενσωματωσης που θα αντιμετωπισω πιθανα σε ενα τμημα ξενων γλωσσων, καθοτι θα ειμαι ενας αντρας 40 ετων με ψυχολογικα προβληματα που δεν εχει δουλεψει ποτε στη ζωη του και προφανως οχι οτι πιο συμπαθητικο σαν παρουσια.

Σκεφτομαι τις αντιδρασεις των αλλων που σιγουρα θα ειναι αρνητικες. Κατ ελαχιστον θα με αποφευγουν και θα μου φερονται με αγενεια. Ισως και χειροτερα.

Νιωθω σαν να επιχειρω κατι ανηθικο ή γελοιο.

Επισης σκεφτομαι οτι λογω των προβληματων στο σπιτι και της υγειας μου ισως εγκαταλειψω και χασω τα διδακτρα που κυμαινονται απο 450 εως 700 ευρω, αναλογα τη σχολη, και τα οποια πληρωνονται προκαταβολικα.

Μπορείς να κάνεις ιδιαίτερο ή να διαλέξεις μικρό τμήμα ενηλίκων! Δε θα σε κοροιδεύει κανείς στο μικρό τμήμα, κιεγώ ήμουν κλειστός και έκανα γαλλικά στο γαλλικό ινστιτούτο και γερμανικά σε τμήμα φροντιστηρίου, όλα καλά ήταν! Στη χειρότερη μπορείς να αναφέρεις ότι έχεις κάτι ψυχολογικό. Αλλά αν αντέχει η τσέπη σου το ιδιαίτερο, ακόμα καλύτερα.

Μπορείς να ρωτήσεις στο Καποδιστριακό αν είσαι από Αθήνα...έχει πολλές γλώσσες και τα δίδακτρα είναι πιο οικονομικά

Δε με παιρνει για ιδιαιτερα. Εκτος αυτου, αν ολα πηγαιναν ιδανικα, θα ηταν καλυτερα σε μια ταξη. Αλλα τα πραγματα δεν πανε ποτε ιδανικα. Κοιταξα και στο Καποδιστριακο, ειναι 450 για μη φοιτητες, και δεν τα τσιγγουνευομαι αν ειναι για καλο, αλλα εχω τις ανησυχιες που σας ειπα.

Σκέψου ότι δεν πας εκεί για να αρέσεις στον κόσμο, αλλά για να μάθεις μια γλώσσα και ταυτόχρονα να νιώσεις λίγο καλύτερα.
Αν αρέσεις, θα είναι μπόνους.

Και γω πήγα για γαλλικά σε τμήμα ενηλίκων πριν κάποια χρόνια και δεν ήταν καθόλου περίεργο να υπάρχουν εκεί άτομα μεγαλυτερης ηλικίας. Είναι κάτι που το κάνεις γιατί το νιώθεις ανεξαρτήτως ηλικίας. Παρεμπιπτόντως και γω πάσχω από κοινωνικό άγχος

Δε θα γραφτω πουθενα τελικα. Νιωθω πολυ πεσμενος ψυχολογικα. Απλα αλλη μια χρονια χαμενη απο τωρα.

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Δε θα γραφτω πουθενα τελικα. Νιωθω πολυ πεσμενος ψυχολογικα. Απλα αλλη μια χρονια χαμενη απο τωρα.

---

Γιατί όμως? Αν πας σε τμήμα για ενήλικες, ειδικά σε κάποιο από τα επίσημα Ινστιτούτα (Γκαίτε, Γαλλικό, Βρετανικό Συμβούλιο) θα έχει πολύ οκ άτομα και δε θα νιώσεις άσχημα. Άσε που θα έχει και πολλούς μεγάλους σε ηλικία μάλλον. Υπάρχουν πάντως πλέον και μαθήματα μέσω skype που είσαι μόνος σου και δεν πληρώνεις όσο σε ένα ιδιίτερο με φυσική παρουσία

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Γιατί όμως? Αν πας σε τμήμα για ενήλικες, ειδικά σε κάποιο από τα επίσημα Ινστιτούτα (Γκαίτε, Γαλλικό, Βρετανικό Συμβούλιο) θα έχει πολύ οκ άτομα και δε θα νιώσεις άσχημα. Άσε που θα έχει και πολλούς μεγάλους σε ηλικία μάλλον. Υπάρχουν πάντως πλέον και μαθήματα μέσω skype που είσαι μόνος σου και δεν πληρώνεις όσο σε ένα ιδιίτερο με φυσική παρουσία

---

Δεν ξερω, μου βγαινει μια αρνητικοτητα. Οτι ολα ειναι ματαια, οτι ειναι χαμενος κοπος, οτι δεν εχουν σκοπο. Σα να βρισκομαι σε αδιεξοδο. Ειναι και τα προβληματα της υγειας μου που δε θεραπευονται, ειναι και οι συγγενεις μου που ειναι επικριτικοι στα παντα (εκτος απο το να μην κανω τιποτα), αλλα φοβαμαι οτι πλεον μπορει να εχουν δικιο. Και στο τελος κουραστηκα να πηγαινω κοντρα στη μοιρα. Συνεχεια εμποδια και ανηφορες. Κουραστηκα.