Προσπαθώντας 20 χρόνια να δω τι φταίει
Την καλημέρα μου στο φόρουμ. Δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθώντας να βρω άκρη με τα ψυχολογικά προβλήματα που με απασχολούν, έχει τύχει μέσω google αφού έχω πατήσει φυσικά και τις κατάλληλες λέξεις που ψάχνω να με κατευθύνει στο εν λόγω site που γράφω αυτή τη στιγμή. Καταρχήν συγχαρητήρια σε όσους το διαχειρίζονται γιατί όλα είναι πολύ σωστά κατηγοριοποιημένα και βρίσκεις εύκολα ότι σε ενδιαφέρει. Λοιπόν περνάω στο θέμα:
Είμαι άντρας 33 ετών και στη μισή μου ζωή ψάχνω να βρω τι φταίει και είμαι τόσο στενάχωρος και υπέρμετρα αγχώδης. Να ξεκινήσω από τη παιδική μου ηλικία λέγοντας πως ήμουν πάντα μοναχικός σαν αγόρι, δηλαδή ποτέ δε μου έλειπαν οι φίλοι και έτσι δεν είχα πολλούς. Παρατηρούσα δηλαδή πως την έβρισκα περισσότερο με τον εαυτό μου παρά με παρέα άλλων και προτιμούσα πάντα ακόμα και τώρα στα 33 να έχω λίγους εκλεκτούς φίλους. Μόνο στο θέμα των σχέσεων με το άλλο φύλο δεν ήμουν έτσι αφού είχα αρκετές σχέσεις και το επιδίωκα φυσικά. Από παιδικά τραύματα μου έχουν μείνει αρκετά αρνητικά σκηνικά χαραγμένα και όλα αυτά επειδή δεν ήμουν ενταγμένος σε κάποια παρέα συγκεκριμένη με αποτέλεσμα σε διαμάχες να μην έχω ουσιαστική υπεράσπιση και πάντα να έχω να αντιμετωπίσω αρκετά άτομα ταυτόχρονα. Αυτές όλες τις καταστάσεις τις αξιολογώ αυθαίρετα σαν παιδικά τραύματα γιατί τις θυμάμαι ακόμα με κάθε λεπτομέρεια σαν να έγιναν χτες. Από την άλλη πάλι, επειδή φαινόμουν από μικρός καθαρός και δίκαιος είχα και τη συμπάθεια αρκετών μεμονωμένων ατόμων με αποτέλεσμα να είμαι πρόεδρος του 15μελους στο Λύκειο. Τέλος η παιδική αναδρομή.
Στα φοιτητικά μια από τα ίδια, λίγοι φίλοι και καλοί οι οποίοι υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Όλη αυτή την αναδρομή την έκανα μήπως και χρειαστεί σε κάποιον εδώ μέσα που έχει κάποιες γνώσεις για να αξιολογήσει καλύτερα τη κατάσταση. Και κάπου εκεί στη φοιτητική μου ζωή ξεκινάω να τη ψάχνω πιο αναλυτικά με τα ψυχολογικά μου γιατί μου χτύπησε τη πόρτα στα 20 μου χρόνια η πρώτη κρίση πανικού. Απαίσια εμπειρία, εφάμιλλη του να σου βγάζουν έγκλειστο φρονιμίτη. Αυτή τη στιγμή μετά από τόσες προσπάθειες να βρω τι φταίει, αποφάσισα να γράψω εδώ μέσα μήπως και πάρω κάποια απάντηση! Τα προβλήματά μου άπειρα:
1. Δε μπορώ πλέον να μιλήσω χωρίς να μπερδευτώ. Κάνω κουβέντα με κάποιους και ξεχνάω τα λόγια μου, χρησιμοποιώ άλλες λέξεις, ξεχνάω λέξεις.
2. Δε μπορώ να κοιτάξω τον συνομιλητή μου στα μάτια γιατί αποσυντονίζομαι και γενικά όταν μιλάω πλέον προτιμώ να κοιτάω αλλού.
3. Συνεχώς νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε και με κατακρίνουν. Αλλάζω τον τρόπο που κάνω κάποια πράματα απλά και μόνο για να μη μπω στο στόμα διαφόρων με αποτέλεσμα να μην είμαι ο εαυτός μου. Διατηρώ μια καφετέρια με την αδερφή μου σε κάποια επαρχιακή πόλη και άρχισαν να με εκνευρίζουν οι ίδιοι μου οι πελάτες αφού το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται όλη μέρα με ένα καφέ και να σχολιάζουν τους πάντες και είμαι σίγουρος ότι σχολιάζουν και εμένα. Έχει τύχει φορές να είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μιλάνε για μένα αφού τους παρατηρώ και καμιά φορά όταν πηγαίνω κοντά τους ή για να πληρώσουν ή για κάποιο άλλο λόγο, έχουν ένα ηλίθιο χαμόγελο μερικοί από αυτούς. Είμαι έξω με κάνα φιλαράκι ή με τη γυναίκα μου και προσέχω πολύ πως θα μιλάω, θέλω να δείχνω καλός, παρατηρώ αν με κοιτάζουν.
4. Νομίζω ότι δεν αγαπάω κανέναν. Πιάνω τον εαυτό μου να μην έχει καθόλου ενσυναίσθηση. Τυχαίνει π.χ να έχω πάει σε κηδείες δικών μου ανθρώπων και να μη νιώθω την παραμικρή λύπη. Γενικά τα προβλήματα των άλλων δε με απασχολούν καθόλου ενώ παράλληλα τα δικά μου τα θεωρώ σημαντικότατα. Μπορεί π.χ να μάθω ότι κάποιος φίλος μου έχει κάποια κακιά αρρώστια και εγώ αντί να συμπονέσω λίγο τον φίλο μου, να στεναχωριέμαι γιατί έχασε η ομάδα μου σήμερα.
5. Είμαι σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ βαθμό άρρωστος με την ομάδα μου. Δε θα αναφέρω ποια ομάδα γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός που έγραψα το κείμενο. Αν δεν είναι καλά εκείνη, τίποτα δε πάει καλά στη ζωή μου. Έχω φτάσει σε σημείο το πρώτο πράμα που κάνω πριν καλά-καλά ξυπνήσω να μπαίνω στο ίντερνετ από το κινητό να βλέπω τα νέα και αν διαβάσω κάτι δυσάρεστο για την ομάδα μου να ξεκινάει πάρα πολύ άσχημα η μέρα μου και χωρίς διάθεση. Τυχαίνει βράδια που δε μπορώ να κοιμηθώ από το σφίξιμο και τη στεναχώρια αλλά αυτό μπορώ να πω πως ισχύει και σε άλλους. Γενικά όταν δε πάει καλά η ομάδα το μυαλό μου δε μπορεί να σκεφτεί απολύτως τίποτα άλλο. Έχω μαλώσει με πάρα πολύ κόσμο γιατί δε μπορώ να συγκρατηθώ. Νιώθω πως είμαι ένα πρεζάκι και επειδή έχω και 1 γιο, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να τον απομακρύνω από όλα αυτά για να μη βγει σαν εμένα.
6. Μπορώ να πω πως τις κρίσεις πανικού τις έχω διώξει εδώ και πολλά χρόνια από πάνω μου αλλά υπάρχουν στιγμές που στρεσάρομαι τόσο έντονα που νιώθω να έρχεται και ξέρεις εκείνη τη στιγμή γίνεσαι ακόμα χειρότερα προσμένοντας το μοιραίο.
7. Επειδή όπως προανέφερα είμαι πολύ αγχώδης αυτό επηρέαζε και την σεξουαλική μου ζωή. Από τα 17 μου που έκανα πρώτη φορά σεξ ήταν καλή εμπειρία όπως για κάθε πιτσιρικά αλλά παράλληλα και κακή αφού άργησα αρκετά να ανταποκριθώ καταλαβαίνετε... Από τότε και έπειτα πέρασαν αρκετές γυναίκες αλλά με όλες σχεδόν οι πρώτες φορές ειδικά ήταν πάρα πολύ αγχωτικές και σε κάποιες φορές δε μπόρεσα καν να ανταποκριθώ από το άγχος μου. Αφού φοβόμουν μη με πουν και τίποτα άλλο δηλαδή....
8. Γενικά η αυτοεκτιμηση μου έχει πιάσει πάτο. Τρέφομαι από τα καλά σχόλια των άλλων και αν ακούσω κάτι κακό βάζω μαύρες πλερέζες. Δε θελω να λένε το παραμικρό αρνητικό για μένα και αν ακούσω κάτι μπορεί να μου γίνει εμμονή και να το σκέφτομαι για μέρες ολόκληρες. Μακάρι να ήμουν σαν κάποιους που δε δίνουν σημασία στο τι θα πει ο κόσμος.
9. Έχω σε άρρωστο βαθμό τον ανταγωνισμό μέσα μου. Μπορεί να παίζω ένα παιχνίδι της πλάκας στο internet και να χτυπάει η καρδιά μου σαν τρελή μήπως και χάσω από τον αντίπαλο μου! Με τους άλλους συναδέλφους της περιοχής μου δεν έχω και τις τέλειες σχέσεις και δε με ενδιαφέρει κιόλας γιατί το βλέπω πάρα πολύ εγωιστικά και θέλω να έχω τα πρωτεία της περιοχής εγώ!
10. Εκτός από την αυτοεκτίμηση κλονίστηκε και η αυτοπεποίθηση μου αφού από το πολύ άγχος τα μαλλιά μου έπεσαν (γενεαλογικό δέντρο φουλ με μαλλιά όλοι) και τώρα στα 33 μου δεν έχω ίχνος τρίχας πάνω. Ευτυχώς δηλαδή που εχω ωραιο σώμα και προσωπο αλλιως δε θα τη παλευα ακομα παραπανω. Παντως η αλήθεια είναι πως νιώθω τόσο κόμπλεξ που δεν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη πλέον.
Έχω γράψει τόσα πολλά και μπορώ να γράψω άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Ίσως η γραφή μου να μην είχε πολύ συνοχή αλλά επειδή είναι Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που μιλάω κάπου έστω κι από εδώ μέσα, ένιωσα καλύτερα. Σχεδόν όλοι με θεωρούν ψυχικά υγιή αλλά μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΆ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ.
