ΑΓΧΟΣ, ΚΑΚΙΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ

Πραγματικά είμαι στη χειρότεση φάση που έχω βρεθεί ποτέ. Δεν ξέρω καν τι αποζητώ συντάσσοντας αυτό το μήνυμα. Απλά θέλω κάπως να εκφραστώ. Είμαι σε φάση όπου τελειώνοντας το μεταπτυχιακό, άρχισα να ψάχνω για δουλειά, καθώς χρειάζομαι προφανώς χρήματα αλλά και να φύγω από το πατρικό στο οποίο έχω επιστρέψει. Σε πρώτη φάση φαινόταν μονόδρομος για εμένα το να φύγω από εδώ για το καλό της ψυχολογίας μου. Διότι έχω τα δικά μου θέματα, και επιστρέφοντας πίσω σπίτι πριν 2 χρόνια άρχισα να χειροτερεύω. Οπότε οι τάσεις φυγής χτυπάνε κόκκινο. Επίσης μπαίνοντας στα 27 με έπιασε μία κρίση ηλικίας και ένας απολογισμός για το τι έχω κάνει στη ζωή μου. Και πραγματικά πάγωσα όταν αντιλήφθηκα ότι στην ουσία τόσα χρόνια ζω με ένα μόνιμο άγχος, δεν έχω αφήσει τον εαυτό μου ούτε μία φορά να ζήσει κάτι πραγματικά. Φόβος, άγχος ψυχοσωματικά από τότε που μπήκα στην εφηβεία. Απωθημένα πολλά. Νιώθω σαν να μην έχω ζήσει τη ζωή μου βασικά. Και ήταν τρομερή σφαλιάρα αυτό. Κάνω τόσα χρόνια προσπάθειες να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου μέσω της ψυχοθεραπείας, και κατέληξα στο ότι ακόμα και με αυτό πάλι μία μίζερη ζωή ζω. Τι να το κάνω που έχω καλύτερη αντίληψη του τι κάνω και πως συμπεριφέρομαι κλπ. Θέλω να ζήσω και δεν μπορώ. Και δεν ξέρω εάν θα μπορέσω και ποτέ. Δύσκολα φεύγει αυτή η μαυρίλα απο μέσα μου. Κάνω μακάβριες σκέψεις διότι νιώθω ότι σε αυτόν τον κόσμο πραγματικά απλά θα επιβιώνω και δε θα ζω. Και σιγά τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Απλά μία βαρετή ζωή μέσα στο φόβο και το άγχος, προσπαθώντας να βρω νόημα και γαλήνη. Μόνο στην προσπάθεια έμεινα και με 1002 ψυχοσωματικά δωράκι. Δεν έχει νόημα όλο αυτό. Νιώθω σα να είμαι σε μία γυάλα και όλος ο κόσμος να είναι έξω από αυτήν και να ζει. Και είναι φρικτό αυτό, γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Νιώθω εγκλωβισμένος στο υπερβολικο άγχος μου και τις καταθλιπτικές μου φάσεις. Όλα τα βιώνω υπερβολικά. Νιώθω σαν να έχω γίνει υπερευαίσθητος. Δεν μπορώ να ελέγξω το άγχος μου πλέον. Τα γαμάει όλα. Και δεν νιώθω ότι υπάρχει σωτηρία από αυτό. Είμαι σε φάση τώρα που πάω σε συνεντεύξεις για δουλειά κλπ, ώστε τουλάχιστον να αλλάξω περιβάλλον για να βοηθηθώ κάπως, αλλά μία η κατάσταση στη χώρα μας, μία το υπερβολικό άγχος μου, πάλι με έπιασαν ψυχοσωματικά και πάλι τα ίδια, πάλι κλεισμένος στο σπίτι. Δε θα μπορέσω ποτέ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Αυτό νιώθω. Είναι απαίσιο όλο αυτό. Γιατί εν τέλει δε νιώθω οτι το προκαλώ εγώ. Νιώθω σαν να έχει σπάσει κάτι μέσα μου και να μην υπάρχει έλεγχος συναισθημάτων και άγχους. Θέλω να ζήσω. Έστω και τώρα, και ας έχω αργήσει. Θέλω μία φορά, μια γαμημένη φορά να αισθανθώ γαλήνη και όμορφα συναισθήματα όπως έχει περιγράψει πόσες πολλές φορές ο περίγυρός μου. Έχω κουραστει να τα βλέπω όλα μέσα από το πρίσμα του άγχους και των ψυχοσωματικών. Πίστευα ότι έφταιγε για όλα αυτά η κάποτε καταπιεσμένη μου σεξουαλικότητα και η επιθυμία μου να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό. Αλλά συνειδητοποίησα καθώς έψαχνα να τα λύσω όλα αυτά, ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ τελικά. Και απλά εθελοτυφλούσα για να κερδίσω χρόνο και να μου χρυσώσω το χάπι. Μία τελευταία μου ελπίδα είναι να πάω σε ψυχίατρο. Αλλά δεν ξέρω. Απλά νιώθω απαίσια. Με τρομάζει το γεγονός ότι όταν κάνω αυτοκτονικές σκέψεις νιώθω μία σχετική ηρεμία και μία ελπίδα. Θέλω να σταματήσει όλο αυτό. Καλή συνέχεια.

Εσυ θα δωσεις νοημα στην ζωη σου , εχοντας εναν στοχο .............. αν το αγχος δεν σαφηνει , που θα δυσκολευτεις αρκετα στην αρχη , τοτε αστα να πανε ...... ......

Αγαπητέ μου, τι κρίση ηλικίας στα 27; Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα οι περισσότεροι μπαίνουν σε φάση πραγματικής "ενηλικίωσης" μετά τα 30 και αν. Λένε οι γονείς "Άντε να σπουδάσει το παιδί, αλλά έχει τις σπουδές του, πρέπει να διαβάζει, πως θα γίνει, μη και βρει καμια δουλειά, θα του πληρώνουμε εμείς τα έξοδα, πάει για ψηλά, τελείωσε τις βασικές σπουδές, αντέ άλλα 1,2,3,4,5 15 χρόνια να πάρει το μεταπτυχιακό, μετά τι το σπούδασα εγώ το παιδί, να γίνει λατζέρης, έχει κάνει τα χαρτιά του για εκεί κι εκεί, ά τώρα θα τον πάρουν διευθυντή της giant δίπλα στον Γιάγκο Δράκο, α, είναι εποχές δύσκολες, έχει ο πατέρας του δουλειά στρωμένη, ά, έχει μπάρμπα στη Κορώνη και βουλευτή νονό, θα δούμε αν θα τον πάρουν μόνιμο στο δημόσιο". Ή αν πράγματι είναι δύσκολα τα οικονομικά "είναι δύσκολες οι εποχές, τώρα βρήκε αυτή την δουλεία, που να την αφήσει, άσε κι εκεί έξω είναι ζούγκλα, κάλλιο 5 και στο χέρι λένε,έχει εδώ το φαγητό της μανούλας έτοιμο, δεν πληρώνει και νοίκι, τον βοηθάμε με τον πατέρα του" κι έχει φτάσει ο άλλος κοτζάμ γαϊδούρι και κάθεται ακόμα και βγάζει χνούδια από τον αφαλό του.

Έχουμε φτάσει και η νεολαία στην μεγάλη της πλειοψηφία είναι κάτι ασπόνδυλα μαλάκια που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες, φοβούνται να εκφραστούν, δεν ξέρουν να σταθούν στα πόδια τους και ανακυκλώνουν τις ίδιες μπούρδες που λένε οι γονείς τους για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους. Και ΟΧΙ, δεν αναφέρομαι σε εσένα που έχεις ιστορικό πιθανόν ΓΑΔ από την εφηβεία, αλλά για τα λεγόμενα "υγιή" παιδιά.

Εσύ με κάποια θέματα, κατάφερες να τελειώσεις τις σπουδές σου και να έχεις ώριμους προβληματισμούς αντί να ζεις στην κοσμάρα σου. Η ζωή τώρα σου ανοίγεται μπροστά σου. Δεν έχεις κανένα λόγο να αισθάνεσαι μειονεκτικά σε σχέση με τους συνομηλίκους σου. Μόλις τριφτείς λίγο περισσότερο με τις απαιτήσεις της καθημερινότητάς ενός ώριμου ατόμου, θα δεις ότι μέσα από τις δυσκολίες θα τα φιλοσοφήσεις αλλιώς τα πράγματα. Μη σταματάς τις προσπάθειες για δουλειά, αλλά και μην απογοητεύεσαι. Ένα βήμα τη φορά. Επίσης να προσέχεις τον εαυτό σου περισσότερο. Να αποφορτίζεσαι μέσα στη μέρα. Βγες για έναν καφέ, πήγαινε σινεμά, διάβασε ένα βιβλίο, κάνε κάτι που σε ευχαριστεί εσένα και σε χαλαρώνει. Αγνόησε τα ψυχοσωματικά. Αν δεν μπορείς να ηρεμίσεις από μόνος σου, ναι, δες έναν ψυχολόγο. Να πας συνειδητοποιημένος να δεσμευτείς μακροχρόνια στην προσπάθεια να βελτιώσεις τον εαυτό σου όμως και να εφαρμόζεις ότι σου πει. Εξαιρετικά σπάνια αλλάζει η ζωή μας από τη μία μέρα στην άλλη, ωστόσο μικρές αλλαγές προς το καλύτερο κάθε μέρα, μπορεί να σε εκπλήξουν σαν σύνολο μετά από καιρό.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Αγαπητέ μου, τι κρίση ηλικίας στα 27; Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα οι περισσότεροι μπαίνουν σε φάση πραγματικής "ενηλικίωσης" μετά τα 30 και αν. Λένε οι γονείς "Άντε να σπουδάσει το παιδί, αλλά έχει τις σπουδές του, πρέπει να διαβάζει, πως θα γίνει, μη και βρει καμια δουλειά, θα του πληρώνουμε εμείς τα έξοδα, πάει για ψηλά, τελείωσε τις βασικές σπουδές, αντέ άλλα 1,2,3,4,5 15 χρόνια να πάρει το μεταπτυχιακό, μετά τι το σπούδασα εγώ το παιδί, να γίνει λατζέρης, έχει κάνει τα χαρτιά του για εκεί κι εκεί, ά τώρα θα τον πάρουν διευθυντή της giant δίπλα στον Γιάγκο Δράκο, α, είναι εποχές δύσκολες, έχει ο πατέρας του δουλειά στρωμένη, ά, έχει μπάρμπα στη Κορώνη και βουλευτή νονό, θα δούμε αν θα τον πάρουν μόνιμο στο δημόσιο". Ή αν πράγματι είναι δύσκολα τα οικονομικά "είναι δύσκολες οι εποχές, τώρα βρήκε αυτή την δουλεία, που να την αφήσει, άσε κι εκεί έξω είναι ζούγκλα, κάλλιο 5 και στο χέρι λένε,έχει εδώ το φαγητό της μανούλας έτοιμο, δεν πληρώνει και νοίκι, τον βοηθάμε με τον πατέρα του" κι έχει φτάσει ο άλλος κοτζάμ γαϊδούρι και κάθεται ακόμα και βγάζει χνούδια από τον αφαλό του.

Έχουμε φτάσει και η νεολαία στην μεγάλη της πλειοψηφία είναι κάτι ασπόνδυλα μαλάκια που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες, φοβούνται να εκφραστούν, δεν ξέρουν να σταθούν στα πόδια τους και ανακυκλώνουν τις ίδιες μπούρδες που λένε οι γονείς τους για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους. Και ΟΧΙ, δεν αναφέρομαι σε εσένα που έχεις ιστορικό πιθανόν ΓΑΔ από την εφηβεία, αλλά για τα λεγόμενα "υγιή" παιδιά.

Εσύ με κάποια θέματα, κατάφερες να τελειώσεις τις σπουδές σου και να έχεις ώριμους προβληματισμούς αντί να ζεις στην κοσμάρα σου. Η ζωή τώρα σου ανοίγεται μπροστά σου. Δεν έχεις κανένα λόγο να αισθάνεσαι μειονεκτικά σε σχέση με τους συνομηλίκους σου. Μόλις τριφτείς λίγο περισσότερο με τις απαιτήσεις της καθημερινότητάς ενός ώριμου ατόμου, θα δεις ότι μέσα από τις δυσκολίες θα τα φιλοσοφήσεις αλλιώς τα πράγματα. Μη σταματάς τις προσπάθειες για δουλειά, αλλά και μην απογοητεύεσαι. Ένα βήμα τη φορά. Επίσης να προσέχεις τον εαυτό σου περισσότερο. Να αποφορτίζεσαι μέσα στη μέρα. Βγες για έναν καφέ, πήγαινε σινεμά, διάβασε ένα βιβλίο, κάνε κάτι που σε ευχαριστεί εσένα και σε χαλαρώνει. Αγνόησε τα ψυχοσωματικά. Αν δεν μπορείς να ηρεμίσεις από μόνος σου, ναι, δες έναν ψυχολόγο. Να πας συνειδητοποιημένος να δεσμευτείς μακροχρόνια στην προσπάθεια να βελτιώσεις τον εαυτό σου όμως και να εφαρμόζεις ότι σου πει. Εξαιρετικά σπάνια αλλάζει η ζωή μας από τη μία μέρα στην άλλη, ωστόσο μικρές αλλαγές προς το καλύτερο κάθε μέρα, μπορεί να σε εκπλήξουν σαν σύνολο μετά από καιρό.

---

Ώρες ώρες εύχομαι να ήμουν ένα από αυτά τα μαλάκια ώστε να ένιωθα μια ηρεμία, έστω και πλασματική. Προσπαθώ από το 2013 πάρα πολύ με όλα αυτά. Πηγαίνω και σε ψυχολόγο. Και αυτό με πονάει πιο πολύ. Προσπαθώ να λύσω το κουβάρι, και πάλι πέφτω σε αδιέξοδο. Δηλαδή εάν δεν ασχολιόμουν καθόλου με το κουβάρι τι θα γινόταν; Πραγματικά έχω γειωθεί πάρα πολύ με όλη την κατάσταση. Και απογοητευμένος νιώθω, και αποκαρδιωμένος. Διότι όλα αυτά που προανέφερες τα έχω δοκιμάσει, και όντως είχαν λειτουργήσει, το καθένα στο δικό του βαθμό. Πλέον δε βοηθάει κάτι. Πέφτω το βράδυ για ύπνο και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να μου δώσει ελπίδα. Ίσως το γεγονός ότι θα κοιμηθώ και θα δω κάνα όμορφο όνειρο να μου δίνει μία τζούρα ελπίδας. Pathetic. Προτιμώ να ονειρεύομαι, από το να ζω. Νιώθω σα να συμβιώνω με ένα τέρας που μου ρουφάει κάθε ελπίδα για ζωή και κάθε ηρεμία από μέσα μου. Νιώθω ένα περιττό βάρος. Δεν ξέρω αν είναι ΓΑΔ, ή ότι άλλο, αλλά πραγματικά αν κάποιος νιώθει κάτι παρόμοιο θα ήθελα να μου πει τη γνώμη μου περι ψυχιατρικής και αν τον βοήθησε κάποια αγωγή. Δε μου μένει κάτι άλλο.

Σε παρακολουθεί μόνο ένας ψυχολόγος όλα αυτά τα χρόνια ή έχεις αλλάξει πολλούς; Αυτοί τι σου λένε; Δεν βοηθήθηκες καθόλου; Λες ότι τα δύο τελευταία χρόνια που επέστρεψες αν κατάλαβα καλά στο πατρικό σου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό; Πως τα πας με τους δικούς σου και τι σε ρίχνει στην καθημερινότητά σου πιο πολύ στον τόπο σου;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Σε παρακολουθεί μόνο ένας ψυχολόγος όλα αυτά τα χρόνια ή έχεις αλλάξει πολλούς; Αυτοί τι σου λένε; Δεν βοηθήθηκες καθόλου; Λες ότι τα δύο τελευταία χρόνια που επέστρεψες αν κατάλαβα καλά στο πατρικό σου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό; Πως τα πας με τους δικούς σου και τι σε ρίχνει στην καθημερινότητά σου πιο πολύ στον τόπο σου;

---

Έχω αλλάξει 3. Βοηθήθηκα πολύ, αλλά από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μου. Θεωρούν ότι το περιβάλλον στο οποίο είμαι τώρα χειροτερεύει την ψυχολογία μου. Δυστυχώς η ευτυχώς και λόγω σεξουαλικότητας και λόγω ιδιοσυγκρασίας είμαι άνθρωπος που απέχει κατά πολύ από τον μέσο όρο. Και εδώ που επέστρεψα είναι μικρό μέρος (προάστιο συγκεκριμένα), οπότε για να προστατεύσω τον εαυτό μου ουσιαστικά όσο συναναστρέφομαι με κόσμο εδώ απλά είμαι κρυψίνος και δε λέω και πολλά. Και με την οικογένεια το ίδιο ισχύει λίγο πολύ. Προσπάθησα να πάρω το δρόμο της ειλικρίνειας, αλλά δεν είχε καλά αποτελέσματα. Είμαι ένας και είναι πολλοί, οπότε το να κρύβομαι είναι καλύτερη λύση. Επίσης δεν είμαι άνθρωπος που θα το "παίξει" κάποιος άλλος ώστε να είναι αποδεκτός κλπ. Ούτως η άλλως δεν έχω σκοπό να μείνω εδώ, οπότε δε με ενδιαφέρει και πολύ το ποιος θα με αντιπαθήσει κλπ η θα με περάσει για αλλόκοτο και περίεργο. Απλά φυσικά και μου κάνει πολύ κακό όλο αυτό. Είμαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ανήκω. Για κανένα λόγο. Ξέρω με τι ανθρώπους θέλω να είμαι στη ζωή μου, ξέρω που θέλω να είμαι, και δεν ήταν επιλογή μου να γυρίσω εδώ πίσω. Αναγκαίο κακό ήταν λόγω της κατάστασης στη χώρα. Οπότε μέχρι να καταφέρω να βρω μια δουλειά για να φύγω από εδώ, κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μου. Το άλλο που δεν είναι στο χέρι μου, όπως προείπα είναι το άγχος. Δε νιώθω ότι έχω τον έλεγχο του πλέον. Γενικα πριν επιστρέψω εδώ, είχα κατασταλάξει ότι πρέπει να το δω πιο σοβαρά, αλλά ήρθε όλη αυτή η κατάσταση και άλλαξαν οι προτεραιοτητές μου. Είναι πολλά αυτή τη στιγμή και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Το ένα συνδέεται με το άλλο. Όσο είμαι εδώ το άγχος και η ψυχολογία μου θα χειροτερεύουν, από την άλλη το να κάνω το βήμα να φύγω με την ψυχολογία που έχω τώρα απλά με διαλύει. Δεν έχω το μυαλό μου και τον εαυτό μου σε όλο αυτό τώρα. Κάνει τα δικά του το σώμα μου, ψυχοσωματικά κλπ. Δηλαδή ΟΚ, χρειάζομαι και ένα σύμμαχο σε όλο αυτό. Γιατί πολύ απλά μου φαίνεται ένα τεράστιο βουνό. Έίχα από καιρό την επίγνωση ότι όντας διαφορετικός θα βρω πολλές δυσκολίες στη ζωή μου, αλλά ήλπιζα ότι θα έχω τουλάχιστον εμένα σε όλο αυτό. Και δεν με έχω γαμώτο. Δεν με έχω. Και αυτό είναι το χειρότερο.