Είμαι εξαρτημένη από έναν άνθρωπο.
Μέχρι πρόσφατα με το αγόρι μου, με το οποίο παρεμπιπτόντως πέρυσι είχαμε χώρισε αλλά μετά από προσπάθεια δική μου τα βρήκαμε πάλι, ήμασταν πολύ καλά. Ή έτσι νόμιζα. Και ήμουν ήρεμη. Ένιωθα όμως ήρεμη μόνο μαζί του. Μόνο τότε ένιωθα καλά. Ένιωθα δυνατή. Μέσα όμως σε λίγες μέρες άλλαξαν όλα. Και κυρίως η συμπεριφορά του. Πόνεσα πάλι τόσο μα τόσο πολύ. Και αυτό που με σκοτώνει είναι ότι είμαι εξαρτημένη από την παρουσία του στη ζωή μου. Ακόμα και τώρα που έχουμε χωρίσει, δεν αντέχω. Τον θελψ στη ζωή μου. Με οποιονδήποτε τρόπο. Μόνο οτνσ τον ακούβ νιώθω να αναπνέω. Μόνο όταν μοθ δινει σημασία. Μόνο όταν μου αφιερώνει χρόνο. Όταν μου μιλάει. Όταν τον ακούω να μου λέει πως με αγαπα. Δεν μπορώ. Υποφέρω. Και αυτός τώρα ακοψε επαφή. Και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Πως να προχωρήσω. Πως να ξυπνήσω το πρωί. Δεν ξέρω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να του μιλήσω και να είμαι μαζί του. Δεν γίνεται όμως αυτό πια. Και έτσι νιώθω ακόμα πιο εξαρτημένη από αυτόν.