Παρε κι αυτο, παρε κι εκεινο....

Τι να πρωτοπω φιλες και φιλοι...Το ενα ψυχοσωματικο μετα το αλλο...Πριν απο 10 περιπου χρονια εμφανιστηκε το πρωτο ψυχοσωματικο..Φοβομουν μην λιποθυμησω.Αρχισα να υποφερω απο κρισεις πανικου και μετα ηρθε και η καταθλιψη..Τα γνωστα σε ολους σας..Κλειστηκα μεσα, χωρις συνοδεια πουθενα, και εντονη ανασφαλεια στο να μην παθουν τιποτα οι γονεις μου και μεινω μονη..Η αρρωστοφοβια δε, στο αποκορυφωμα..Ολα αυτα τα χρονια λοιπον εως σημερα, εχω που παλευω με αυτεσ τις καταστασεις.Εχω καταντησει ομως μία να μην μπορω να καταπιω, μία να μην εχω δυναμεις, μία να νιωθω ολα τα συμπτωματα του εμφραγματος...Βαζω με το μυαλο μου συνεχως οτι θα μου πρηστουν οι αμυγδαλες(λογω του οτι ειναι υπερτροφικες) και θα πεθανω απο ασφυξια..Μου βρηκαν σε κατι εξετασεις 250 χοληστερινη και απο τοτε φοβαμαι οτι θα παθω τα χειροτερα...Αυτο με το λαιμο ειναι τρομερο..Κατα καιρους αισθανομαι οτι κατι μου μενει καθισμενο στον λαιμο αφου τελειωσω το φαγητο μου.Αλλες φορες παλι νιωθω οτι ενα κομματακι τροφης θα φραξει το σημειο που παιρνουμε αερα στον λαρυγγα! Ο,τι να΄ναι βρε παιδια.... αλλα ΥΠΟΦΕΡΩ..και το φωναζω εδω μεσα, γιατι καταλαβαινετε....Υπαρχουν κι αλλοι με τοσα συμπτωματα?

Ναι Βαλεντινη, φωναξε το!!! και οπως λες ολοι μας εδω μεσα σε καταλαβαινουμε απολυτα!....

Πες μας ωστοσο...Ποσο εισαι? (εαν επιτρεπεται βεβαια....) , επισης 10 χρονια που ταλαιπωρησε, δεν εχεις δοκιμασει καποια \"θεραπεια\"?

Να σαι καλα....

Ειμαι 31 και ναι εχω δοκιμασει τα παντα! Ψυχοθεραπειες, ladose, seroxat, xanax....Αλλαξα πραγματα στις συνηθειες μου, στη δουλεια μου...ΤΙΠΟΤΑ..

Κι εσυ να εισαι καλα...

Και ειναι επισης φοβερο το οτι εμενα τα ψυχοσωματικα(αισθηση επικειμενου κακου, συμπτωματα εμφραγματος, εγκεφαλικου, σφιξιματα στο στηθος, κομπος στο λαιμο,τρομος κλπ) δεν μου εφυγαν ουτε δευτερολεπτο! Οπου κι αν βρεθηκα, ο,τι κι αν εκανα...Εκτος απο τις περιοδους που επαιρνα σεροξατ και κατευναστηκαν κατα πολυ...

Αραγε, αδικα παλευω?

Εσύ φωνάζεις στο φόρουμ...αλλά αντίστοιχα ο εαυτός σου φωνάζει σε σένα, όλα αυτά τα χρόνια.
Όλα αυτά που σου συμβαίνουν μου μοιάζουν σαν κραυγές, απο σένα προς εσένα. Σε έχουν ξεκουφάνει και προσπαθείς να βουλώσεις τα αυτιά σου ή να τις κάνεις να σκάσουν. Αλλά αυτές είναι εκεί και δεν φεύγουν. Κάποιο λόγο έχουν για να υπάρχουν, κατά την άποψή μου. Κάτι θέλουν να σου πουν.
Πιστεύω οτι δεν παλεύεις άδικα. Πιστεύω οτι μπορείς να βρεις την άκρη σου, αρκεί να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια. Διάβασα οτι έχεις δοκιμάσει πολλές ψυχοθεραπείες και πολλά φάρμακα. Συνέχισε να προσπαθείς, να απευθύνεσαι και σε άλλους ειδικούς μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος, με τον οποίο θα βρείτε μια άκρη. Πιστεύω οτι υπάρχει κάπου εκεί έξω ο άνθρωπος που θα σε βοηθήσει να ακούσεις το μέσα σου.

Σε ευχαριστω πολυ για το κουραγιο που μου δινεις Φοιβη μου... Να εισαι καλα.....προσπαθω και θα συνεχισω να προσπαθω γιατι πολυ απλα ειναι αδικο να προσπαθουν αλλοι ανθρωποι που εχουν τριςχειροτερα απο τα δικα μου-μας...


καλημερα

Καλημέρα.
Αφού προσπαθούν εκείνοι με τα πολύ χειρότερα, μπορείς κι εσύ με αυτό που σου συμβαίνει, λες.
Κι είναι και το δικό σου δύσκολο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έτσι φαίνεται, και δεν το βάζω πιο πάνω ή πιο κάτω απο οτιδήποτε άλλο.
Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Και πιστεύω οτι εσύ μπορείς να τα καταφέρεις, Βαλεντίνη.