Σημεία των καιρών... Η κατάθλιψη επέστρεψε!
Σημεία των καιρών…
Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.
Και για να το κατατάξω κάπου όλο αυτό, θα πω προκαταβολικά πως η κατάθλιψη επέστρεψε.
Δεν θα είναι το θέμα αυτό από τα θέματα που πουλάνε στο φόρουμ. Μπορεί και να μην το ανεβάσω. Όπως και να έχει… Όσοι ξέρετε από παλιά την ιστορία μου, ίσως και να με καταλάβετε.
Είναι οι μέρες περίεργες. Μια περίληψη. Πριν 3 χρόνια τέτοιο καιρό ετοίμαζα μετακόμιση με τον πρώην μου από το νησί στη Θεσσαλονίκη. 3 Οκτωβρίου 2016 άφησα το νησί μου. Τέλοσπάντων, επειδή ο κύριος είχε «λεφτά αισθήματα» με χώρισε 6 μήνες μετά για κάποια κυρία η οποία μπορούσε να του παρέχει «ανέσεις» και εύκολη ζωή. Με μένα έπρεπε να προσπαθήσει για την κοινή μας ζωή. Οπότε εγκατέλειψε «το πλοίο». Σημεία των καιρών λοιπόν. Και μικρές οι αξίες μας που μετρώνται σε ευρώ. Πριν λίγες μέρες έμαθα πως αυτή την κυρία την παντρεύτηκε σε μια τελετή με περίσσια πολυτέλεια, που φυσικά και δεν θα είχε αν έκανε μια τέτοια κίνηση με εμένα. Με μένα θα ήταν μια λιτή τελετή. Δεν με πονά. Διαπιστώνω όμως… Μεγαλώνω κι άλλο. Σκληραίνω στο περίβλημα περισσότερο για να προστατεύσω το παιδί που ζει μέσα μου. Αυτό που ταξιδεύει ακόμα ακούγοντας μουσική και που χαζεύει ακόμα τη θάλασσα και νομίζει πως αυτά που βλέπει γύρω του (και που δεν αγοράζονται) είναι υπερβολικά όμορφα για να είναι αληθινά, και τα κοιτάζει κάθε φορά σαν να είναι πρώτη φορά και όχι σαν κάτι δεδομένο…!
Πριν μια βδομάδα έκανα μια επέμβαση. Οι δικοί μου από το νησί δεν ήρθαν. Τους είχα ανάγκη η αλήθεια είναι. Αλλά τι να κάνεις; Μαγείρεψα για μια βδομάδα , έβαλα τάπερ στο ψυγείο. Είπα και σε ένα φίλο να βγάζει βόλτα τα σκυλιά μου όσο εγώ δεν θα μπορώ και βουρ… Τώρα αναρρώνω. Εντάξει, αυτό δεν ξέρω αν είναι σημείο των καιρών! Πάντα είχα μια παράξενη σχέση με τους γονείς μου. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον βίαιο. Όσοι έχετε διαβάσει το παρελθόν μου γνωρίζετε. Μπόλικη σωματική βία, και λεκτική βία και ταπεινώσεις από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου μια γυναίκα η οποία έχει παραιτηθεί από τη ζωή σε μεγάλο βαθμό, δεν προσπαθεί για τίποτα. Και ταυτόχρονα περιμένει από τον πατέρα μου να την υπηρετεί… Το πουλάκι που περιμένει να της δώσουν μέχρι και τη τροφή στο στόμα! Όλα έτοιμα. Ένας άνθρωπος που δεν πάλεψε ποτέ για κάτι και που για μένα ήταν το «παράδειγμα προς αποφυγή». Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια δεν είμαι τόσο θυμωμένη μαζί τους όσο ήμουν κάποτε. Βοηθά και η απόσταση. Βοηθά και που μεγαλώνω. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Αλλά εντάξει, έχω ένα κενό μες τη ψυχούλα μου. Ξέρω πως συναισθηματικά «πληρώνω», πολλά από τα δικά τους λάθη, ακόμα… Στα 33 μου.
Όταν πριν 2,5 χρόνια χώρισα λοιπόν έπειτα από μια 7ετή σχέση μπορώ να πω είχα «άγνοια κινδύνου». Τα πράγματα στον τομέα των σχέσεων τα θυμόμουν πολύ διαφορετικά! Έλεγα… Οκ, τελείωσε, έχω όλη την ικανότητα και όλα τα προσόντα να φτιάξω κάτι όμορφο και υγιές. Πονούσα, αλλά ήμουν αισιόδοξη. Σήμερα… Έφαγα πολύ σκατό η αλήθεια για να είμαι ακόμα. Είδα πολύ «άγριες καταστάσεις». Πράγματα που δεν περίμενα ποτέ να αντιμετωπίσω. Και υπήρξαν κάποια πράγματα αρκετά επώδυνα που ίσως αξίζει να αναφέρω. Ο πρώτος τύπος που με πλησίασε αφού χώρισα ήταν ένας δεσμευμένος, ο οποίος μου το έκρυψε, δεν έκανα μαζί του κάτι γιατί το πήρα χαμπάρι. Δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκή γάτα στη γειτονιά, ήμασταν σε κοινή παρέα. Και κάποια στιγμή έλεγε δεξιά και αριστερά πως «τον κυνηγάω» και «του την πέφτω», για να ρίξει στάχτη στα μάτια στην παρέα και στη δικιά του γιατί πηδούσε μια σερβιτόρα και έπρεπε να αλλάξουν στέκια και να πάνε προς τα μέρη που δούλευε εκείνη και χωρίς πρόβλημα. Ήταν ιδιαιτέρως χαζό αυτό. Και κάποια «φίλη» εκείνο το καλοκαίρι μου έκανε «δικαστήριο» , γιατί ήθελε να δει αν «ήμουν η πέτρα του σκανδάλου και θα του χαλούσα το σπίτι του ανθρώπου». Και εν τέλη αργότερα έμαθε πως άθελα της του έκανε πλάτες για να ξενοπηδάει. Συγγνώμη δεν άκουσα. Και φυσικά ξέκοψα από όλους αυτούς. Και εγώ και ο κολλητός μου. Πως «έμπλεξα» δεν κατάλαβα. Αλλά θυμάμαι είχα πολύ πολύ άγχος!!!! Και φοβόμουν ενώ δεν έφταιγα!
Την ίδια περίοδο γνώρισα ένα τύπο, ο οποίος έκανε μεταπτυχιακό εδώ και ήταν από το νησί μου. Ωραίος τύπος, καλό παιδί, κοινά ενδιαφέροντα. Το παιδί όμως κάποιο θέμα προφανώς και είχε, που μέχρι σήμερα δεν έμαθα και δεν θέλω κιόλας να μάθω. Ίδια ηλικία με μένα. Υπερβολικά μαζεμένος και φοβισμένος . Με απέφευγε. Λέω οκ … Δε γουστάρει. Αργότερα μου είπε πως με «φοβόταν» επειδή «δεν είμαι λέει σαν τις άλλες. Και πως θα μπορούσε να φάει κόλλημα και να τον κάνω λέει ό,τι θέλω». Ένιωθα πως έχω να κάνω με ένα παιδί. Ή με έναν παρθένο. Κάποια στιγμή που είχαμε βρεθεί μόνοι μας στο νησί μείναμε στα προκαταρκτικά. Δεν ήθελε με τίποτα κάτι παραπάνω. Και μετά όταν ξαναβρεθήκαμε Θεσσαλονίκη ήταν πάλι τέρμα απόμακρος. Και κάποια στιγμή, απλά μου έστειλε μήνυμα πως επέστρεψε στο νησί, χωρίς να με αποχαιρετήσει χωρίς τίποτα. Δεν ήθελα να ξανασχοληθώ. Όποτε με θυμόταν μου έστελνε μηνύματα. Ένα πάρε δώσε βασισμένο απλά σε συνομιλίες μέσω μηνυμάτων. Ένα χρόνο μετά και αφού επέμενε να με δει, είπα να του δώσω μια ευκαιρία όταν κατέβηκα στο νησί. Του είπα αν θες να προσπαθήσεις ξεκινάμε από το 0, αυτό είναι και καλό και κακό. Βγήκαμε… Βρεθήκαμε μόνοι μετά… Και ενώ έκανε σαν τέρμα ερωτευμένος και κοίτα τη θάλασσα και κοίτα το φεγγάρι και νιώσε τη καρδιά μου… Πάλι θα είχαμε μια επανάληψη αυτού του πριν ενάμισι χρόνο. Προκαταρκτικά και μια δήλωση «κοίτα, εγώ δεν είμαι της μιας βραδιάς». Ένιωσα πως χάνω το χρόνο μου. Ξενέρωσα και δεν ήθελα να ασχοληθώ άλλο. Γυρνάω πίσω. Μπλα μπλα μπλα σε μηνυματά. Κάποια στιγμή μήνες μετά παίρνει το αεροπλάνο και έρχεται στα ξαφνικά για να με δει «έστω μια ώρα». Ξενερωμένη εγώ. Ρε φίλε… Τόσο καιρό μου φέρεσαι σαν να είμαι τέρμα απωθητική, τώρα τι θες από τη ζωή μου 2 χρόνια μετά; Πίνουμε μια μπύρα και πάω σπίτι μου. Δεν ένιωθα κάτι. Δεν μπορούσα. Δεν ήθελα να κοροιδεύω. Κατέβηκα στο νησί με άδεια 2 βδομάδες μετά. Δεν ήθελα να του δώσω ελπίδες. Είπα την αλήθεια. Πως είναι αργά. Πως για καιρό δεν συμπεριφερόταν όμορφα και δεν πάει έτσι. Στην αρχή ήταν σαν να τον «κυνηγάω» για να μη δώσω την εντύπωση πως τον απέρριψα επειδή δεν κάναμε σεξ. Ήταν απόμακρος. Δεν έδειχνε ενδιαφέρον, ήταν σαν να ήμουν απωθητική . Και σε εκείνη τη φάση αισθανόμουν λες και κάνω κάτι λάθος , είμαι «απωθητική» σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα. Πληγώθηκα. Ε δεν πάει έτσι… Και εγώ πια δεν μπορώ! Συνεχίζει να μου στέλνει αραιά και που. Εγώ είμαι ειλικρινής. Συγγνώμη, είναι αργά, δεν μπορώ.
Και … Η ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο… Κάποια στιγμή μες το 2015, όσο ζούσα ακόμα στο νησί και όσο ήμουν ακόμα με τον πρώην μου είχα αρχίσει να αισθάνομαι έλξη από έναν συνάδελφο μου. Δεν είπα, δεν έδειξα και δεν έκανα τίποτα. Και γιατί είχα σχέση, και γιατί είναι δεσμευμένος και γιατί ήμασταν συνάδελφοι. Προσπαθούσα να θάψω όσα σκεφτόμουν και τι ένιωθα… «Μαλακίες» έλεγα μέσα μου. Είναι απλώς μια σκέψη! Ξέχασε το! Εκείνη την περίοδο αισθανόμουν και αρκετά «θρησκευόμενη», οπότε ένιωθα και ενοχές για αυτό. Οπότε το έθαβα … Λίγο πριν φύγω από εκεί πριν 3 χρόνια, το μυαλό μου ήταν σε εκείνον. «Σκάσε ιδέα σου είναι!», έλεγα στον εαυτό μου. Άλλαξα πόλη. Τον ξέχασα για κάποιο καιρό… Όταν χώρισα δεν ξέρω πως άρχισα να τον σκέφτομαι πάλι. Μάθαινα νέα του από κοινούς γνωστούς… Κάποια στιγμή. Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί μετά από όλα αυτά. Τον εντόπισα του είπα τι σκεφτόμουν. Έλεγα… Τουλάχιστον θα ξαλαφρώσω θα το βγάλω από μέσα μου. Θα το απενοχοποιήσω. Θα το απομυθοποιήσω και θα πάω παρακάτω… Δεν περίμενα κάτι. Και έκτοτε… Σταδιακά ξεκίνησε μια επικοινωνία. Αρχικά αραιά και που και στο «φιλικό». Μετά έγινε πιο συχνή. Και έπειτα μου το έσκασε αυτό που ήξερα , πως δεν είχε περάσει μόνο από το δικό μου το μυαλουδάκι… Αλλά και από το δικό του. Και… Σημεία των καιρών! Η επικοινωνία μου και με αυτόν τον άνθρωπο ήταν (είναι) κατά 99% γραπτή. Ο καιρός περνούσε. Η επικοινωνία πύκνωνε και άλλαζε… Και από φιλική είχε γίνει ανταλλαγή φαντασιώσεων. Δεν ξέρω πόσο «ηθικό» ήταν αυτό. Τσιμπημένη όμως εγώ, ήθελα να το ζήσω όλο το έργο. Όχι να μείνει στα λόγια. Και αυτός έτσι έλεγε. Με τη διαφορά πως κάθε φορά που πήγαινα στο νησί… Πάντα υπήρχε μια δικαιολογία ώστε να μη συμβεί τίποτα και να πιούμε απλώς ένα καφέ. Αργότερα μου είπε πως «φοβάται» γιατί δεν έχει κάνει ξανά κάτι ανάλογο. Φήμες έλεγαν όμως διαφορετικά πράγματα ( που αργότερα έμαθα πως δεν ίσχυαν βέβαια)… Και εγώ το πήρα κατάκαρδα. Άρχισα να σκέφτομαι πως είμαι λίγη, πως δεν μετράω σαν γυναίκα και άλλα διάφορα. Άρχισα να έχω ξεσπάσματα, να προσπαθώ να ξεφύγω. Η μαλακία της υπόθεσης είναι πως είχαμε μπει πολύ ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου. Να λέμε τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας. Μικρά και μεγάλα πράγματα που μοιράζεσαι μόνο με πολύ δικούς σου ανθρώπους… Άρχισε η προσποίηση του «μένουμε φίλοι». Καταπιεστικό για μένα… Κάποια στιγμή με πολύ κόπο για κάποιο καιρό ξεκόψαμε το καλοκαίρι φέτος. Αλλά είχαμε καταλήξει πολύ «απαραίτητοι» ο ένας στον άλλο, οπότε ξεκινήσαμε να επικοινωνούμε ξανά. Με αυτόν τον τρόπο τον γραπτό, με κανένα τηλεφώνημα αραιά και που. Να διευκρινίσω πως οι συζητήσεις έπαψαν να είναι πονηρές περίπου τα περασμένα Χριστούγεννα. Ωστόσο… Σχεδόν καθημερινή επικοινωνία και φτάσαμε να ξέρουμε ο ένας τα μυστικά του άλλου, από μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, μέχρι τις ιστορίες μας… Και όλο λέμε «ξεκόβουμε» και ποτέ δεν μπορούμε. Υπήρξε και μια περίοδος που γινόταν προσπάθεια να «ξεκόψουμε» , με επικούς καυγάδες… Και πάλι. Κανείς δεν μπορεί! Και συνεχίζουμε να λέμε πως είμαστε «φίλοι», ενώ ξεκάθαρα υπάρχουν συναισθήματα και από τους δυο μας. Που τα έχουμε παραδεχθεί… Αλλά «δεν γίνεται»… Και «δεν πρέπει», και «δεν είναι σωστό». Και κάθε φορά που βρισκόμαστε, σε αυτό το λίγο και το σπάνιο που μπορούμε κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι, αλλά αυτό… Μέχρι εκεί…
Συνέχεια στο επόμενο ποστ...
