κατάθλιψη?

Γεια σας.Με λένε Α. και είμαι 18,5 ετών.Μεγάλωσα στην επαρχία και τους τελευταίους 4 μήνες βρίσκομαι στην Αθήνα
για σπουδές.Από τη 2ρα γυμνασίου και μετά άρχισα να έχω ένα σωρό κόμπλεξ, αρχικά εμφανισιακά και λίγο αργότερα ψυχολογικά.Από τότε άρχισα να κλαίω και να έχω αρνητικές σκέψεις.Σταθερή παρέα είχα για μικρά χρονικά διαστήματα και πάντοτε ήταν ο κύριος λόγος της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης.Γενικά ενώ μπορεί να φαίνομαι πολύ κλειστό άτομο, δε θα έλεγα ότι είμαι κιόλας.Πάντοτε θα ανοιγόμουν, κυρίως από υπερβολική ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον.Αλλά δεν ένιωθα ότι ξαλάφραινα.Αντιθέτως..Επίσ� �ς κάτι πολύ σημαντικό που παρέλειψα είναι ότι στην ίδια ηλικία άρχισα να κάνω μεγάλη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή.Σε βαθμό που άρχισα αισθητά να απομακρύνομαι από όλα.Στην πρώτη λυκείου η παρέα που είχα για 2 περίπου χρόνια διαλύθηκε και έμεινα μόνη..Ένιωθα αβοήθητη, άχρηστη..Είχα χάσει το ενδιαφέρον μου για πολλά πράγματα..στο σχολείο οι επιδόσεις μου έπεσαν κάπως, ενώ μέχρι τότε θεωρούνταν άριστες.Η εμμονή με τον Η/Υ γινόταν όλο και μεγαλύτερη..Είχα αποξενωθεί, έκλαιγα και ένιωθα αβοήθητη.Μόνη μου συντροφιά η μουσική και οι διαδικτυακοί φίλοι.Στα πρόθυρα της κατάρρευσης λοιπόν..Η αδράνειά μου σε όλους τους τομείς μεγάλωνε..όπως και οι φοβίες μου, η αυτοπεποίθησή μου, η ντροπή..Τη ζωή μου χαρακτήριζε το άγχος, η παθητικότητα..Από την άλλη όλη αυτή η μοναξιά με έκανε να ασχοληθώ με τη μουσική, την ψυχολογία..Τίποτα όμως δε με γέμιζε..Τα είχα παρατήσει όλα, αθλητισμό, γλώσσες..Στην πρώτη και τη δευτέρα λυκείου οι φορές που βγήκα ίσως να είναι και μετρήσιμες..Οι γονείς μου ανησυχούσαν(ανησυχούν..)για την κατάστασή μου, αλλά όπως θα γνωρίζετε, όλοι στην εφηβεία μας είμαστε αρνητικοί και επιθετικοί, έτσι και γω..
Στο τέλος μάλιστα της πρώτης λυκείου η ενασχόληση με τον Η/Υ έγινε υπερβολική.Τότε μάλιστα γνώρισα και ένα άτομο που αργότερα ερωτεύθηκα πολύ και αυτό ίσως κρατά και μέχρι σήμερα.Αυτό για τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι δηλαδή να αποφοιτήσω μου κατέστρεψε ακόμα περισσότερο την ψυχολογία.Καθώς μιλούσαμε με τις ώρες,ήταν μακρυά, δεν μπορούσα να πω τη νιώθω και δεν νομίζω να ένιωθε τα ίδια..Τα χρόνια κύλησαν αποθαρρυντικά για την ψυχολογία μου μιας και η μοναξιά, η απόγνωση διακατείχαν τη ζωή μου.Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ντροπή επίσης μου έκαναν τη ζωή πολύ δύσκολη μιας και δε μπορούσα να κάνω
πολλά απλά πράγματα.Οι υπόλοιποι με έβλεπαν σαν κάτι μίζερο, απαισιόδο και περίεργο..Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και απαισιοδοξία δε σημαίνειπως ποτέ δε γελούσα ή δεν έζησα αστείες και ευτυχισμένες στιγμές, απλά δεν είναι αυτέςπου έμειναν στη μνήμη μου.\'Ηθελα να φύγω μακρυά από όλα αυτά, αλλά στην τρίτη λυκείου δε διάβαζα όσο έπρεπε και ένιωθα ότι τα όνειρά μου για σπουδές και ένα καινούργιο ξεκίνημα σε μία άλλη πόλη(και κυρίως στην Αθήνα που ήθελα)ήταν άπιαστα..Παρ\'όλα αυτά, είχα αρκετή τύχη πιστεύω και πέρασα, κάτι πολύ απρόσμενο για \'μενα και για τους δικούς μου μιας και πάντοτε όταν έβγαινα από κάθε μάθημα έλεγα πως έγραψα χάλια(κάτι που έκανα ανέκαθεν στα διαγωνίσματα του σχολείου κτλ).Μπορώ να πω πως ενώ αυτό θα έπρεπε να με είχε ανεβάσει αρκετά ψυχολογικά, δεν έγινε.Δεν ένιωθα τίποτα, μόνο μία επιφανειακή χαρά..Πάντα νιώθω ότι αυτό που γίνεται μου χαρίζεται και ότι δεν το αξίζω..Και αυτό πάντα λειτουργούσε ανασταλτικός παράγοντας.Ένιωθα παρείσακτη και ανεπιθύμητη.Ποτέ δεν επικοινωνούσα πρώτη με κάποιον γιατί ένιωθα ότι τον ενοχλώ και ότι θα τον φέρω σε δύσκολη θέση..Έτσι ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες φορές έχω μείνει κλεισμένη σπίτι..
Το προηγούμενο καλοκαίρι, δηλαδή το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις, αποφάσισα να εργαστώ σε κατάστημα με ρούχα έχοντας την ελπίδα ότι έτσι θα βελτίωνα την επικοινωνία που είχα χάσει με τους ανθρώπους, θα ελάττωνα το αίσθημα ντροπής, θα έβγαινα από το σπίτι αναγκαστικά και θα είχα ως στόχο την αγορά ενός laptop.Πραγματικά προσπάθησα πάρα πολύ να ξεπεράσω τις φοβίες,την ντροπή μου κτλ..και τα είχα καταφέρει κάπως..Όμως, σταματώντας όλα τα συμπτώματα επανήλθαν.Επίσης, μπορώ να πω ότι αυτό ήταν ένα ακόμη απαίσιο καλοκαίρι, που βγήκα ελάχιστες φορές και για όλα κατηγόρησα τα ωράρια της δουλειάς, κάτι αναληθές.Μιας και όλα μπορούν να συνδυαστούν, θέλω ακόμη να ελπίζω..Έτσι, ενώ όλοι ήταν χαρούμενοι και γεμάτοι εμπειρίες και ωραίες αναμνήσεις..εγώ για ακόμη μία φορά δεν είχα τίποτα να πω..μέσα στη μιζέρια και τη θλίψη..Όπως και να \'χει, λίγο αργότερα μετακόμισα για τις σπουδές, έπεισα τον εαυτό μου να νιώσει καλά..με σκέψεις του τύπου: σε αυτή την πόλη θα χαθείς,κανείς δε θα σε προσέχει..Όμως, η αγοραφοβία μου, την οποία σήμερα έχω αρχίσει να αντιμετωπίζω με κάποια θετικά αποτελέσματα, με αποθάρρυνε.Την πρώτη μέρα στη σχολή, είχα γίνει κατακόκκινη,ένιωθα έτοιμη να λιποθυμήσω και τελευταία στιγμή πήρα την απόφαση να πάω και γω με το συγκεντρωμένο πλήθος.Λίγο αργότερα γνώρισα 2 κοπέλες και άρχισα να νιώθω πιο άνετα.Όπως και να έχει,η ζωή εδώ δεν ήταν όπως την περίμενα.Πλέον έχω γνωρίσει αρκετά άτομα αλλά μόνο με 2-3 έχω βγει μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού φορές.Δεν έχω καταλάβει τι εστί φοιτητική ζωή.
Συνεχίζω να είμαι αδρανής, έχω κλειστεί στο σπίτι και κάθομαι με τις ώρες στον υπολογιστή.Έχω πάψει να γράφω στο ημερολόγιό μου κάτι που με έκανε να νιώθω καλύτερα..Δεν έχω πραγματικά κανέναν.Έχω γίνει τόσο επιλεκτική και το τίμημα είναι να μένω μόνη..Νιώθω απαίσια και αντιπαθής..Συν τοις άλλοις, η εξεταστική πλησιάζει και δε βλέπω να κάνω κάτι γι\'αυτό..Σπαταλάω τον χρόνο μου..δεν κάνω καν τα πράγματα που με ευχαριστούσαν..σπάνια διαβάζω πλέον..Και τέλος, ποτέ δεν είχα σχέση ερωτικής φύσης, πάντα μιλούσα μέσω sms με κάποιον και όταν πήγαινε να γίνει κάτι
το διέκοπτα.Νιώθω..αξιολύπητη. .είμαι τόσο εγωίστρια όπως λέει η μητέρα μου;γιατί να μην μπορώ να δω κάτι θετικό;έχω προσπαθήσει άπειρες φορές..νομίζω ότι χρειάζομαι βοήθεια ψυχολόγου..φοβάμαι να πορευτώ πλέον..νιώθω ότι δε θα μπορέσω να κάνω τίποτα...ούτε με τις σπουδές, ούτε με τη ζωή μου..φοβάμαι..

Υ.Γ. Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και τις ασυνάρτητες και μπερδεμένες προτάσεις..

Γεια σου! Αρχικά θα ήθελα να σου πω ότι διαβάζοντας την ιστορία σου είδα πολλά κοινά σημεία με την δική μου ιστορία όταν άλλαξα κ εγώ πόλη για σπουδές. Παρ\' ότι μου άρεσε η σχολή και το γεγονός ότι θα μείνω σε άλλη πόλη, δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ και στην αρχή δεν είχα παρέες γιατί νόμιζα ότι δεν μου ταιριάζει κανένας. Στην αρχή είναι λογικό να νιώθεις άσχημα αλλά αν δείξεις λίγη αυτοπεποίθηση και πλησιάσεις κάποια άτομα που σου κάνουν κλικ εξωτερικά θα δεις ότι πολλοί βρίσκονται στη θέση αυτή. Όλοι ψάχνονται όταν φτάνουν σε ένα καινούριο περιβάλλον, δεν είσαι μόνη. Κατά την γνώμη μου πρέπει να αφήσεις το υπολογιστή και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις σχέσεις.. Ο υπολογιστής δεν νομίζω ότι σου προσφέρει τίποτα το ουσιώδες, ούτε καν επικοινωνία.. Προσπάθησε να διώξεις λίγο αυτές τις σκέψεις από το μυαλό σου και να δεις πόσο ωραία πράγματα θα γνωρίσεις έξω.. Στην ζωή με άλλους ανθρώπους και όχι με μια οθόνη.. Τελικά δεν είναι τυχαίο το ότι λένε ότι η τεχνολογία αποξενώνει και καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις.. Λίγη ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ...

Βεβαρημενη ζωη εχεις Α.
Και εισαι μονο 19 οπως λες.
Ωστοσο αυτο δεν ειναι κακο, εισαι πολυ νεα για να μην μπορεις να αντιστρεψεις το κλιμα.
Αυτο που βλεπω ειναι οτι καταρχην πρεπει να βρεις καποια στηριγματα για να μπορεσεις στην συνεχεια να στηριχθεις στις δικες σου δυναμεις.

Διαπιστωνω οτι δεν εχεις να ακουμπησεις καπου.
Εφοσον εισαι αθηνα, μπορεις να βρεις ενα ψυχολογο σε πρωτη φαση για να ακουσεις μια υπευθυνη γνωμη που ειμαι σιγουρος οτι την χρειαζεσαι. (σε πολλους δημους υπαρχουν κεντρα ψυχολογικης στηριξης με λιγα χρηματα)
Σκεφτομαι οτι αυτη μπορει να ειναι μια αρχη.
Στην συνεχεια θα πρεπει να επενδυσεις σε φιλους και βλεπεις.


Παντως ενα ειναι σιγουρο, πρεπει να σταματησεις την αδρανεια και την παθητικη σταση νομιζωντας οτι θα νιωσεις καλα, σαν θελημα θεου....
Πρεπει να παρεις εστω και μια μικρη αποφαση να κανεις ενα μικρο βηματακι.
Καντο και μετα αν θες ελα να ξαναδουμε τα αποτελεσματα.

Καλησπέρα!
Όσο διάβαζα την ιστορία σου εντόπισα πολλά κοινά σημεία με τη δική μου εφηβεία. Παρατήρησα οτι η εφηβεία συνεχίζει, κάποιες φορές, πολύ περισσότερο απο όσο λένε..Είμαι 21 χρονών και απο τα 19 μου περίπου άρχισα να εξισορροπούμαι - να βρίσκω τον εαυτό μου.
Απ’ όσα περιγράφεις - ναί είναι κατάθλιψη. Αυτό στο λέω μόνο με τις γνώσεις μιας τελειόφοιτης φοιτήτριας ψυχολογίας και τίποτα παραπάνω. Και ναί πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο για να σε καθοδηγήσει όπως πρέπει. Πάντως πιστεύω πως ένα μεγάλο ποσόστο αυτών που νιώθεις οφείλεται στην εφηβεία. Δε σου λέω όμως οτι θα περάσει μόνο του..Πολλές φορές χρειαζόμαστε καθοδήγηση..
Κάτι που μόνη σου μπορείς να κάνεις είναι να δραστηριοποιηθείς. Ξέρω οτι είναι δύσκολο αφού ένα απο τα κύρια χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι η αδράνεια. Είναι όμως μια απόφαση (όπως λένε και για το τσιρότο ή την αποτρίχωση με κερί, μια κι έξω!).. Κάνε τη πρώτη κίνηση..Βγες έξω, κάνε κάτι που σου αρέσει και έχε συνεχώς στο μυαλό σου πως ο,τι νιώθεις δεν είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Βλέπεις τα πράγματα μέσα απο ένα διαστρεβλωμένο φίλτρο. Η αντικειμενική πραγματικότητα είναι πως είσαι ένας άνθρωπος με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του - όπως ΟΛΟΙ οι άνθρωποι. Δεν είσαι χειρότερη και έχεις μέσα σου δύναμη που τώρα δε βλέπεις, λόγω του ‘‘φίλτρου‘‘ που σου είπα. Έχεις δύναμη..Για να την ανακαλύψεις πρέπει να δράσεις! Χωρίς δράση ούτε ο Άϊνσταιν θα εκδήλωνε την ιδιοφυία του. Θα ήταν απλά ένας ακόμα άνθρωπος με δυσλεξία..

Πάντως όλα θα πάνε καλά..Τίποτα δε μένει στάσιμο..

Υ.Γ.:Αν θες να μιλήσουμε μπορείς να μου στείλεις U2U ή email..

Καλησπερα Α. Να πω κι εγω οτι μου θυμηζεις τον εαυτο μου? Να το πω... Εμενα μου θυμιζεις, με τη διαφορα οτι εγω σαν λιγο μεγαλυτερος, δεν ειχα τον υπολογιστη ωστε να ξεχνιεμαι. Απλως βιωνα μια κατασταση αδρανειας, παθητικοτητας και εσωστρεφειας.
Δεν αναφερεις πουθενα ποια πιστευεις οτι ειναι η αιτια για αυτο. Καλο θα ηταν να μας πεις αν εχεις οικονομικα ή οικογενειακα προβληματα που σου δημιουργησαν αυτην τη κατασταση.
Το οτι εισαι στην αθηνα, καθως και οτι εισαι μονο 18.5 ειναι υπερ σου.
Πρωτη συμβουλη που εχω να σου δωσω ειναι το οτι αν εχεις τη δυνατοτητα να συζητησεις με τους γονεις σου ειλικρινα καλο ειναι να το κανεις.
Αν παλι οχι, θα ταυτιστω με το κρινο. Ζεις στην Αθηνα, πανε σε εναν ψυχολογο - ψυχιατρο (εσυ θα το κρινεις). Μην το αφησεις ετσι. Το οτι ανησηχεις πλεον για την κατασταση σου ειναι δειγμα οτι κατι τρεχει. Χωρις να εχω γνωσεις ψυχολογιας, παρα μονο, την δικη μου ψυχολογικη διαγνωση (μειζον καταθλιψη), τα ιδια συμπτωματα που περιγραφεις εσυ πολυ γλαφυρα, καθως και την αποψη του evath, τολμω να πω κι εγω οτι πασχεις απο καταθλιψη.
Δεν πρεπει να το αφησεις ετσι. Θα χειροτερεψει και θα ειναι ποιο δυσκολο να το αντιμετωπισεις. Για αυτο σου ειπα οτι η ηλικια σου ειναι υπερ σου, καθως και το οτι το καμπανακι το ακουσες εγκαιρα.
Κανε κατι για αυτο... Μην το αφησεις....
Καντο για σενα.