Δύσκολες καταστάσεις…δεν αντέχω
Γεια σας, πήρα την απόφαση και γράφτηκα σε αυτό το φόρουμ μιας και δεν υπάρχει απολύτως κανένας για να πω έστω μια κουβέντα, καλησπέρα π.χ. Το προφίλ μου είναι το εξής: Είμαι 35 ετών, έχω μετακομίσει στην Αθήνα εδώ και ενάμιση χρόνο από το νησί μου λόγω εργασίας. Έχω υπάρξει ξανα στην Αθήνα, σπούδασα εδώ. Την εργασία μου θα τη χαρακτήριζα λίαν επιεικώς ως μία βαθιά τραυματική λόγω της φύσης της καθώς σχετίζεται με τη διαχείριση του μεταναστευτικού, πολεμικών εμπειριών κλπ, σε απολυτα αυστηρα μικρες προθεσμιες με δουλεια και στο σπιτι εκτος ωραριου, ελλειψη υπνου κλπ. Το γνώριζα αυτό, δεν περιμενα την τοση εκταση του. Ερχόμενη στην Αθήνα, ευελπιστουσα πως θα εβλεπα ξανα τους παλιούς φίλους και συμφοιτητές. Μα όχι…δεν υπήρχε ουδεμία διάθεση και χρόνος για επαφή, έναν απλό καφέ. Οι συνάδελφοι στη δουλειά μου ασχολούνται μονον με την αυτοπροβολη τους μεσω καθε τροπου, θεμιτου και μη, εχοντας εισαγει ενα ειδος ομερτα, ως προς τα οσα τους αφορουν. Η πατρικη οικογενεια μου υποφερει εδω και χρόνια απο ψυχικές ασθενειες. Δύο απο τα μέλη της ειναι διαγνωσμενα, το μεν πρώτο με αυτοανοσο σχετικο με αρθριτιδα καθως κ μανιοκαταθλιψη κ το δε δευτερο με σχιζοφρενεια. Ειναι ελεγχομενες, υπο αγωγη και οι δυο. Λοιποι φίλοι δεν υφίστανται, ζήτημα ένας ή δυο, οι οποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν την κατασταση και να ειναι θετικοι και αισιοδοξοι. Ειναι μαλλον αδιαφοροι. Έχω επειγουσα αναγκη απο καλη διαθεση κ επικοινωνια, νιωθω οτι θα χασω το μυαλο μου, θυμωνω πολυ ευκολα και εχω περιεργα ξεσπασματα. Εχω καταφυγει σε ιντερνετικα chat για ανταλλαγη εστω μιας κουβεντας. Ειδάλλως, θα αρχισω να μιλάω με τον τοίχο… Είμαι οριακά στο να κάνω πράγματα απο το θυμό μου για τα οποία ίσως μετανιώσω …δεν μιλάω για κακό στον εαυτό μου…μιλαω για κατάσταση υστερίας …σε αυτήν βρίσκομαι …Ευχαριστώ …
