Μια ημέρα ηρεμίας υπάρχει;;;

Καλημέρα σε όλους.
Γράφω για ακόμη μια φορά για να μοιραστώ μαζί σας, ένα σύμπτωμα που με ταλαιπωρεί πολύ.
Ενώ έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία εδώ και 9 μήνες, όπου πάει περίφημα, παίρνω που και που ένα αγχολυτικό στη χαμηλότερη δόση όταν τα δω πολύ σκούρα και δε μπορώ να το διαχειριστώ και ένα άγχος που πλέον δεν είναι τόσο όσο ήταν στο παρελθόν, το μούδιασμα που ένιωθα σε όλο μου το σώμα έχει αντικατασταθεί με αίσθημα καψίματος. Πόδια, γλουτοί, χέρια, πρόσωπο όλη μέρα, κάθε μέρα έχω μια έντονη αίσθηση καψίματος που ξεκινά από το πρωί ως το βράδυ που θα πέσω στο κρεβάτι.
Δε κάθομαι να το αναλύσω και να αναρωτιέμαι (τι έχω, τι έχω) αλλά είναι τόσο έντονο που ακόμη και να θέλεις να εστιάσεις τη προσοχή σου αλλού δε το καταφέρνεις. Αυτό που νιώθω, το κάψιμο, είναι επιδερμικό και κατακλύζει όλο μου το κορμί σχεδόν. Έχω παρατηρήσει σποραδικά και έντονο κνησμό σε μερικά σημεία του σώματος όπως και το πρόσωπο.
Λόγω της δουλειά μου έρχομαι σε επαφή σχεδόν καθημερινά με ιατρούς όλων των ειδικοτήτων κανείς μα κανείς δε μου έχει μιλήσει για κάτι παθολογικό, (γιατί το έχω συζητήσει περισσότερο στο παρελθόν και λιγότερο τώρα) ίσα ίσα μου λένε ότι είναι σύμπτωμα άγχους. Με χρόνια ΓΑΔ λοιπόν, ακόμη και σήμερα μετά από σχεδόν 9 χρόνια δεν έχει υπάρξει μια ημέρα που να είναι κενή.
Φυσιολογική.
Τώρα θα μου πεις τι είναι φυσιολογικό και πως μπορείς να το ορίσεις αφού αυτό που βιώνεις είναι πλέον το φυσιολογικό.... Ναι οκ.
Όμως γιατί να μην υπάρχει; Θα ήθελα μια μέρα, σαν αυτές που είχα πριν ξεκινήσει όλο αυτό...

Μια από τα ίδια είμαι και εγώ. Νιώθω κάψιμο και κάποιες φορές κνησμό πιο πολύ στο κεφάλι. Όπως το λες και να μην θέλεις να δίνεις σημασία και όμως δεν υποχωρούν.Σχεδόν ένα χρόνο είμαι έτσι και δεν μπορώ να βρω γιατρειά.

Καλημέρα Βίκυ.
Ο κνησμός στο κεφάλι (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση) είναι Σμηγματορροϊκή δερματίτιδα, όπου υπάρχει και γύρω από τα φρύδια, πίσω από τα αυτιά ή και στο πρόσωπο.
Αλλά αυτό που επικρατεί στο υπόλοιπο σώμα είναι κάπως χαοτικό θα έλεγα! Η ύπαρξη κνησμού δεν είναι κάτι που με ενοχλεί τόσο, όσο το βασικό σύμπτωμα που είναι το αίσθημα καψίματος, το οποίο υποχωρεί σε έναν σημαντικό βαθμό, μόλις λάβω ένα αγχολυτικό.
Εγώ είμαι έτσι σχεδόν 3,5 χρόνια. Στην αρχή δε με ενοχλούσε πολύ γιατί ήταν ήπιο αλλά πλέον μου διαταράσσει τη ροή όλης μου της μέρας.

Βούρκωσα όταν το διάβασα. Ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι και εγώ, μία μέρα ηρεμίας τόσα χρόνια δεν έχει υπάρξει.
Όλη την ώρα κάτι νιώθω κι εγώ και υπάρχουν μέρες που το παίζω στον εαυτό μου αδιάφορη και τα προσπερνάω μήπως και με πείσω και άλλες που απορώ πως είμαι ακόμα εδώ μετά από 10 μήνες ψυχανάλυση, και ότι για να συμβαίνει ακόμα δεν είναι ψυχοσωματικο είναι κάτι άλλο για αυτό με ταλαιπωρεί.

Πρόσφατα ειπώθηκε από κάποιον γνωστό μου ιατρό, ότι πιθανόν να πάσχω από ινομυαλγία, γι'αυτό και όλα αυτά τα συμπτώματα που με ταλαιπωρούν.
Σύμφωνοι, του λέω. Ας είναι ότι είναι. Δεν έχω κανένα θέμα. Ακόμη και στις πιο σοβαρές παθήσεις (δε μιλάω για αυτές που είναι απειλητικές για την ίδια τη ζωή) παίρνεις ένα χάπι, ένα σκεύασμα, μια θεραπεία κάτι και επανέρχεται ο οργανισμός στη φυσιολογικότητα ή τέλος πάντων σε μια κανονικότητα. Γνωρίζεις ότι πάσχεις από κάτι και προστατεύεις το σώμα σου και την ψυχολογία σου, αλλάζοντας πιθανότατα ολότελα τον τρόπο ζωής σου.
Εδώ δε γνωρίζεις τίποτα. Έρχονται, φεύγουν, αλλάζουν, ξανά έρχονται, ξανά φεύγουν συμπτώματα και δε ξέρεις πως να αντιδράσεις. Επειδή έχω περάσει από το "μονοπάτι του αρρωστοφοβικού" πλέον δε με αγγίζει τίποτα στο να με αγχώσει κάτι περί ασθένειας. Απλά αναζητώ μια παύση. Που οι παύσεις στα τελευταία 9 χρόνια είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και χρονικά μικρές.
Και να σας πω και κάτι;

Αρνούμαι να ανήκω στη κατηγορία των ανθρώπων που είναι με έναν ιατρό παραμάσχαλα ή διαγνωστικές εξετάσεις όλων των τύπων κάθε 2ο 15νθήμερο. Αν μπορούν να το κάνουν, όσοι το κάνουν, καλά κάνουν. Εγώ δε θέλω να το κάνω. Απλά θέλω ηρεμία και παύση. Να σταματήσω να τρενάρω υπέροχα πράγματα γιατί νιώθω (και στη προκειμένη περίπτωση αισθάνομαι) ότι έρχονται τα χειρότερα.

Quote:

---

Originally Posted by nightlost

Πρόσφατα ειπώθηκε από κάποιον γνωστό μου ιατρό, ότι πιθανόν να πάσχω από ινομυαλγία, γι'αυτό και όλα αυτά τα συμπτώματα που με ταλαιπωρούν.
Σύμφωνοι, του λέω. Ας είναι ότι είναι. Δεν έχω κανένα θέμα. Ακόμη και στις πιο σοβαρές παθήσεις (δε μιλάω για αυτές που είναι απειλητικές για την ίδια τη ζωή) παίρνεις ένα χάπι, ένα σκεύασμα, μια θεραπεία κάτι και επανέρχεται ο οργανισμός στη φυσιολογικότητα ή τέλος πάντων σε μια κανονικότητα. Γνωρίζεις ότι πάσχεις από κάτι και προστατεύεις το σώμα σου και την ψυχολογία σου, αλλάζοντας πιθανότατα ολότελα τον τρόπο ζωής σου.
Εδώ δε γνωρίζεις τίποτα. Έρχονται, φεύγουν, αλλάζουν, ξανά έρχονται, ξανά φεύγουν συμπτώματα και δε ξέρεις πως να αντιδράσεις. Επειδή έχω περάσει από το "μονοπάτι του αρρωστοφοβικού" πλέον δε με αγγίζει τίποτα στο να με αγχώσει κάτι περί ασθένειας. Απλά αναζητώ μια παύση. Που οι παύσεις στα τελευταία 9 χρόνια είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και χρονικά μικρές.
Και να σας πω και κάτι;

Αρνούμαι να ανήκω στη κατηγορία των ανθρώπων που είναι με έναν ιατρό παραμάσχαλα ή διαγνωστικές εξετάσεις όλων των τύπων κάθε 2ο 15νθήμερο. Αν μπορούν να το κάνουν, όσοι το κάνουν, καλά κάνουν. Εγώ δε θέλω να το κάνω. Απλά θέλω ηρεμία και παύση. Να σταματήσω να τρενάρω υπέροχα πράγματα γιατί νιώθω (και στη προκειμένη περίπτωση αισθάνομαι) ότι έρχονται τα χειρότερα.

---

Γιατί να νιώθεις πως έρχονται τα χειρότερα? Σε καταλαβαίνω πως νιώθεις και γω μια από τα ίδια όσα περιγράφεις τα βιώνω αλλά ελπίζω πως θα έρθει μια μέρα που θα σηκωθώ όλο ενέργεια και όλα θα πάνε καλά. Δίνω αξία στη ζωή γιατί κάποιοι άλλοι δεν την έχουν και είναι ένα δώρο. Ναι και γω υποφέρω καθημερινά από συμπτώματα συγκεκριμένα νοιώθω να κολλάει στον οισοφάγο το φαγητό και συνέχεια πρέπει να πίνω υγρά....το οποίο μου κάνει ακόμα και το φαγητό βασανιστικό. Σκέφτομαι πως δεν ειμαι μόνη έχω οικογένεια και πιστεύω σε καλύτερες μέρες. Όσο για τους γιατρούς μην πηγαίνεις έκανες έλεγχο είσαι ΟΚ. Δε λέω υπάρχουν και τα σοκαριστικά όπως αυτό με τη σχεδιάστρια μόδας που έφυγε μέσα σε 2 μήνες αλλά και ένα συνάδελφο μου που έφυγε σε μια εβδομάδα αλλά είναι λαχείο δε μπορείς να τα προβλέψεις ούτε να τα εμποδίσεις.

Όταν κάθε σύμπτωμα είναι επαναλαμβανόμενο ή και καινούριο και δε μένεις σε ησυχία ούτε μια ημέρα, ε κάποια στιγμή, έστω και υποσυνείδητα περιμένεις κάτι κακό να έρθει. Όπως σήμερα τα πόδια μου μουδιασμένα από τα γόνατα και κάτω, το πρόσωπο μου και τα χέρια. (αυτό είχα ανάγκη να το γράψω)
Το ξέρω ότι με καταλαβαίνεις. Είμαι στο μεταίχμιο οριακά για να καταλάβω αν αυτό που μου συμβαίνει είναι αποτέλεσμα του άγχους & του μυαλού ή λόγο κάποιας πάθησης. Και σε αυτό το σημείο πρώτη φορά φτάνω. Θεωρώ πως με το επόμενο βήμα, που λογικά θα έρθει σε εύλογο χρονικό διάστημα, το να αντιληφθώ πως είναι αποτέλεσμα του μυαλού και του τρόπου σκέψης, θα λύσει το πρόβλημα και θα με απελευθερώσει.
Μέχρι τότε θα πρέπει να υποστώ μια εσωτερική σύγκρουση του τύπου "είμαι καλά - δεν είμαι καλά, κάτι έχω - δεν έχω τίποτα" :mad:
Ο εσώτερος κύκλος μου πλέον αδιαφορεί για ότι μου συμβαίνει, όχι γιατί δε νοιάζονται, αλλά γιατί πιστεύουν πως είμαι καλά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Προφανώς μένει να το πιστέψω και γω.

Fibromyalgia (ινομυαλγια), γνωστή και με διάφορα άλλα ευφάνταστα ονόματα, είναι μια διάγνωση που δίνουν οι γιατροί, όταν δεν μπορούν να διαγνωσουν τίποτα παθολογικό, και θέλουν να καθησυχασουν αυτόν που ψάχνει απεγνωσμένα να δει από τι πάσχει!

Κώστα όπως βλέπεις μετά το καλοκαίρι (με την ανεξήγητη αδυναμία) ξανά εδώ!
Έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι ξανά την φαρμακευτική αγωγή. Το μόνο που με κρατάει είναι το σύνδρομο απόσυρσης και η ομοιόσταση του οργανισμού(σε συζήτηση που είχαμε κάνει στο παρελθόν)
Κατά τα άλλα είμαι θετικός, γιατί έχω κάνει μεγάλα άλματα ψυχοθεραπευτικά, όμως εδώ και κάποιους μήνες έχω κολλήσει κάπου στο ενδιάμεσο του είμαι καλά-δεν είμαι καλά.

Και ναι με έπιασα πάλι να διαβάζω στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ που μπορεί να οφείλονται τα μουδιάσματα στα άκρα και στο πρόσωπο. Και ωωω που καταλήγουμε? Στο τέλος των πάντων.
Θα ήθελα πολύ να σταθώ μπροστά από έναν καθρέφτη και να ξεκινήσω να με χαστουκίζω.