Η μαμά μου ίσον το πρόβλημά μου
Εχω τεράστιο πρόβλημα και δεν ξέρω πραγματικά από πού να αρχίσω. Ζητώ από τώρα συγγνώμη για το μάκρος της επιστολής μου, αλλά είμαι απεγνωσμένη.
Το πρόβλημά μου είναι η μητέρα μου. Ας αρχίσω από το τέλος όμως. Προσπαθεί εδώ και 34 χρόνια να διαλύσει την οικογένειά μου. Από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον άντρα μου μου τον κακολογούσε συνεχώς και αυτό διότι τόλμησε να μην έχει ίδια άποψη με εκείνη, όπως έπρεπε, και την είπε. Να τονίσω ότι και οι δύο είναι δυναμικοί χαρακτήρες, ενώ εγώ είμαι ήπιων τόνων.
Φυσικά, έκτοτε ο άντρας μου ήταν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Μου έλεγε «ο άντρας που θα πάρεις πρέπει πρώτα να αγαπάει εμένα και μετά εσένα» !!! Ποτέ φυσικά δεν της έχω φέρει αντίρρηση, καθότι μεγάλωσα και με το ρητό «η μανούλα σου, που σε γέννησε στα 15 της με πόνους, σαν την Παναγίτσα??». Αυτό ήταν το σλόγκαν σαν παιδί για να της κάνω τα χατήρια. Στους τσακωμούς της με τον πατέρα μου, με έβαζε να κάνω το δικηγόρο τους και να πω ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Θεωρεί ότι είναι η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη του κόσμου. Αδύνατον να της φέρεις αντίρρηση, γίνεσαι εχθρός της, γιατί εκείνη έχει σε όλα δίκιο και τα ξέρει όλα και τα καταλαβαίνει όλα. Αν τολμήσω να φέρω αντίρρηση (περιττό να σας αναφέρω ότι είμαι πλέον 55 ετών !!!!), δεν φταίω ποτέ εγώ, κατ’εκείνη, αλλά ο άντρας μου μου έχει βάλει λόγια. Φυσικά, κάποιος άλλος φταίει, αφού θεωρεί ότι εμένα με χειραγωγεί απόλυτα και νομίζει ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Η μητέρα μου είναι ξένη και ευτυχώς ζει στο εξωτερικό. Κάθε καλοκαίρι όμως έρχεται για 3 μήνες στην Ελλάδα και εμένα μου μαυρίζει το καλοκαίρι και την οικογενειακή ηρεμία. Εχει αγοράσει κάποιο σπίτι και εγώ κάθε πρωί την πάω στη θάλασσα και της πηγαίνω φαγητό, μαγειρεύω δηλαδή και για τρίτο «παιδί» ! Αντί να μου μαγειρέψει εκείνη, όπως βλέπω ότι κάνουν οι ελληνίδες μάνες, εγώ κάνω τη μάνα της μάνας μου. Πολλές φορές βέβαια λέει «αναρωτιέται κανείς ποια από τις δύο μας είναι η μαμά και ποια το παιδί».
Για τα παιδιά μου δεν αισθάνεται απολύτως τίποτε και μου το λέει, μόνο εσένα αγαπάω στη ζωή μου.
Για τη σχέση μου με τον πατέρα μου, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δεν υπήρχε σχέση. Ο πατέρας μου ήταν κολλημένος με τη μάνα μου, με εμένα καμμία σχέση και στα 14 μου χώρισαν, όπου πέρασα πολύ άσχημες καταστάσεις ( ξύλο από τον πατέρα μου, ότι φταίω εγώ κλπ. Κλπ.) Οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου έφτιαξαν κάπως όταν παντρεύτηκα και έκανα τα παιδιά μου, τα οποία τα αγαπούσε πολύ. Όταν δεν ήταν καλά ο πατέρας μου, μετά από 30 χρόνια, τον παντρεύτηκε πάλι, ενώ μέχρι τότε μου τον έβριζε. Το ίδιο βράδυ που πέθανε ο πατέρας μου, τα λόγια της ήταν «πρέπει να συζητήσουμε για τα οικονομικά θέματα».
Το αυτοκίνητο που είχε ο πατέρας μου και το προόριζε για τα παιδιά μου, δεν με άφησε να τους το δώσω, αλλά να το πουλήσω και να της δώσω τα λεφτά, γιατί λέει ο πατέρας μου δεν ήθελε να το δώσει στα παιδιά. Το τι ψέματα έχω ακούσει, δεν περιγράφεται. Νομίζει βέβαια ότι δεν τα καταλαβαίνω, γιατί ποτέ δεν αντιδρω και δεν λέω τη γνώμη μου και της κάνω όλα τα χατήρια και βάζω και την οικογένειά μου να της κάνουν τα χατήρια.
Φέτος, μετά από μια λογομαχία που είχε πάλι με τον άντρα μου, και δεν την βγάλαμε για 2 εβδομάδες έξω, και μου είπε ότι την έχουμε τιμωρία, της είπα ότι δεν θέλω να ξανασυναντηθεί με τον άντρα μου, γιατί βαρέθηκα να κάνω το χωροφύλακα και έχω κάθε φορά τρομερό άγχος μην τσακωθούν πάλι. Οπότε καλύτερα να μη βλέπονται. Τσαντίστηκε βέβαια και την επομένη την πήγα στο σταθμό γιατί ήθελε να φύγει.
Ο άντρας μου και τα παιδιά μου δεν την αντέχουν, κάνουν μόνο για μένα υπομονή, γιατί κάθε καλοκαίρι αρρωσταίνω (3 φορές μπήκα στο νοσοκομείο, μόλις έφυγε, αλλά όλα είναι ψυχοσωματικά και μου βγαίνει όλη η πίεση του καλοκαιριού).
Τέλος πάντων, είναι τόσα πολλά, που θα σας κουράσω πάρα πολύ. Το τελειωτικό όμως που έχω συγχιστεί αφάνταστα, είναι ότι είπε του γιού μου (28 ετών) πόσο κακός είναι ο πατέρας του, υπαινίχθη ότι με απατούσε, ότι είναι τσιγγούνης – πράγματα τρελλά δηλαδή - και η χαζή η κόρη της τα ανέχεται όλα. Ο γιός μου μου είπε ότι μόνο δολοφόνο δεν τον είπε. Το θέμα είναι, ότι ο γιός μου μένει τώρα στο σπίτι της στην Αθήνα, το οποίο του το παραχωρεί και το θεωρεί φοβερή παραχώρηση (ένα σπίτι που είναι όλο το χρόνο άδειο) και εγώ έχω αναλάβει όλα της τα θέματα στην Ελλάδα και δεν θέλω να της πω ότι μου τα είπε όλα το παιδί,
Εχουμε καθημερινή επικοινωνία μέσω e-mail , η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν φεύγει πάλι από την Ελλάδα. Καθημερινά το καλοκαίρι, μετά την επαφή μου μαζί της, αισθάνομαι άρρωστη. Είμαι γεμάτη τύψεις, άγχος, ότι δεν είμαι καλή κόρη και φοβάμαι κάθε φορά τι θα γίνει, τι θα μου πει, τι θα θέλει. Γενικά κατάλαβα ότι βασικά τη φοβάμαι, γι’αυτό λέω συνέχεια ναι, γιατί μου είναι αδύνατον να βρω το δίκιο μου σε μια αντιπαράθεση μαζί της.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.