Διάβασε με... ίσως βρεις εσένα σ' αυτές τις γραμμές.

Έχει γίνει μια μορφή ανάγκης ακόμα και εθισμού μπορείς να το πεις...
Κάθε βράδυ ξαπλώνω και πιάνω το κινητό να διαβάσω τα ποστ στο φόρουμ.
Και με έναν ανορθόδοξο τρόπο νιώθω "ανακούφιση" γιατί τελικά δεν είμαι μόνη μου σ αυτό το λούκι που λέγεται ψυχολογικά προβλήματα.
Τύψεις και για το "ανακούφιση"
ενώ κανονικά θα έπρεπε να θλίβομαι που τόσοι άνθρωποι βασανίζονται άδικα....
Έτσι είμαι και εγώ με αυτή την ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη να προσπαθώ να στηρίξω το κουφάρι μου όρθιο παίρνοντας δύναμη από εσάς με την σκέψη δεν είσαι μόνη!
Ενας "υγιής" άνθρωπος δεν θα άνοιγε ποτέ ένα τέτοιο φόρουμ αλλά θα κοιταγε να κάνει γνωριμίες στο Facebook η θα αγόραζε θήκη κινητού απ' το Σκρουτζ.
Όμως είμαστε κι εμείς. Αυτή η μερίδα ανθρώπων που παλεύουν με αόρατα θεριά. Και λέω αόρατα γιατί οι φόβοι μας είναι αόρατοι μπροστά σε άλλες ασθένειες που έχουν σώμα και ύλη.
Κι ενώ ζούμε θάβοντας τις περισσότερες φορές όσα μας συμβαίνουν γιατί ζούμε οι πιο πολλοί με τις οικογένειές μας και δεν θέλουμε να τους πληγώνουμε άλλο... Είμαστε και κάποιοι άλλοι που δεν βρίσκουμε ανταπόκριση και βοήθεια.
Η λέξη κατάθλιψη αν δεν την βιώσεις είναι απλά μια λέξη.
Η φοβία για μια ασθένεια ή ένα έμφραγμα είναι απλά μια χαζή σκέψη" για τους υγιείς". Η πιο συνηθισμένη απάντηση τους είναι έλα ρε όλα στο μυαλό σου είναι.
Ναι φίλε στο μυαλό μου είναι αλλά δεν ξέρεις πως είναι να έχεις ένα τόσο μπερδεμένο μυαλό γεμάτο φόβους.
Και ποτέ μην μάθεις. Στο εύχομαι ολόψυχα.
Η οικογένεια μου προσπαθεί να δείξει κατανόηση.
Και τελευταία απλά δεν μου την λένε όπως έκαναν πάντα. Έπαψαν να ξεφυσανε σαν να λένε μας τα επρηξες πάλι. Έπαψαν να μου λένε την λέξη έλεος. Έπαψαν να μου λένε όλο με αυτά ασχολείσαι ξεκόλλα επιτέλους.
Απλά με αγνοούν και κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πετάνε κι ενα σε καταλαβαίνω. Πόση δηθενια...
Δυστυχώς δεν μου αρκεί.
Δεν μου αρκεί γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
Ούτε μια προσποιητή αγκαλιά μου φτάνει. Θα ήθελα πραγματικά να με βοηθήσουν. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η βοήθεια είναι να μας ακούνε και να μας ξανά ακούνε μέχρι να κουραστουμε να αραδιαζουμε τους φόβους μας.
Όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Πρώτον γιατί δεν βγάζει πουθενά και δεύτερον γιατί οι φυσιολογικοί κάπου έχουν ένα όριο που λέγεται λογική ενώ εμείς όχι. Σε εμάς κυριαρχεί ο φόβος και το αν... Αν συμβεί αυτό αν έχω αυτό εάν έχω το άλλο...αν πάθω έμφραγμα ...αν ο πόνος είναι καρκίνος???
Κι έτσι πέρα από τα θεριά που μας κυνηγούν έχουμε να παίξουμε και το θέατρο ότι είμαστε καλά σήμερα ,ότι γελάμε,οτι έχουμε όρεξη να βγούμε να δουλέψουμε και να μιλήσουμε για κουτσομπολιά και τα ζώδια.
Κι έτσι λοιπόν ο φαύλος κύκλος μας φέρνει εδώ. Στο φόρουμ που μας νιώθει ο άγνωστος.
Εδώ δεν είμαστε μόνοι.
Δεν ξέρω αν βοηθάει όλο αυτό ή αν μας ρίχνει πιο βαθιά στον λάκκο. Και πριν βιαστειτε να αναρωτηθείτε αν μιλάω σε ψυχολόγο η ψυχίατρο... ναι κάνω ψυχοθεραπεία 1μιση χρόνο και ναι είμαι σε αγωγή....αλλά
ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ. Και το εννοώ.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ κι ας έχω οικογένεια φίλους συγγενείς... Η ψυχίατρος είναι 1 ώρα την εβδομάδα. Πόσα να χωρέσεις σε 60 λεπτά?
Κλείνομαι κάθε μέρα πιο βαθιά σε εμένα δεν μιλάω πλέον γιατί δεν θέλω να κουράζω και γιατί καταθλιπτική είμαι όχι χαζή. Βλέπω στα μάτια τους το ότι απλά ακούνε χωρίς να ακούνε χωρίς να νιώθουν. Χωρίς να θέλουν να νιώσουν.
Μακάρι να μπορούσα να μοιράζομαι κάθε μέρα λίγο απ' το μέσα μου. Ίσως έβρισκα ένα νόημα.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ.

Quote:

---

να προσπαθώ να στηρίξω το κουφάρι μου όρθιο

---

Quote:

---

ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ. Και το εννοώ.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ κι ας έχω σύντροφό παιδιά φίλους συγγενείς...

---

μια φραση λεει οτι οι ανθρωπο δεν αλαζουν εσυ νομιζες οτι τους ηξερες και τι θελω να πω με αυτο αυτα που γραφεις σιγουρα δεν ειναι τωρινο φαινομενο η διαφορα του πριν με του τωρα ειναι οτι στη προηγουμενη εποχη μπορουσες χωρις κανενα προβλημα να εισαι ετσι χωρις αυτο να φαινεται και να σου δημιουργει καπιο προβλημα στη σημερινη εποχη οι συσκευασιες δωρου ξεφτιζουν και μενει μονο το περιεχομενο και δεν ειναι οτι αυτο το επιθυμω εγω εγω απλως αναλυω το πως εχουν τα πραγματα για οσους θελουν να ακουσουν και αποφευγω να εκφερω προσωπικη γνωμη

Έτσι είναι... Δεν θα διαφωνήσω

και ομως σου δινω το λογο μου οτι εγω δεν ειχα ιδεα οτι θα ερθει η εποχη αυτη σα να δρομολογησε καποιος αλλος τα παντα και εγω να ειμαι ενα πιονι που ακολουθησε μια πορεια που εμαθε κατοπιν εορτης ποια ηταν
το οτι μου προκαλει θυμο να βλεπω καπιον απεναντι μου αυτο ειναι αληθεια ομως νομιζω οτι και αυτο ηταν μερος του ρολου που κληθηκα να παιξω οταν γεννηθηκα στο κοσμο αυτο

καποτε ειχα δει ενα ονειρο πολυ σημαδιακο ειχα δει ενα μαυρο φοντο που αυτο που ειδα δε το κατονομαζω να βγαινει απο μεσα μου και να στεκεται διπλα μου τοτε καταλαβα οτι το μαυρο φοντο ηταν ο καφρεφτης μου και εγω ο εαυτος μου ομως επειδη σιγουρα εχεις αισθανθει το πως ειναι να δεχεσαι εντολες απο μια αορατη δυναμη γνωριζεις το λογο που δε μπορει να σε καταλαβει κανενας και προσεξε τη λεξη που τονισα ειναι θεμα πεπρωμενου οπως μια αμαξα που την οδηγεις εσυ εμενα δε μπορει να με καταλαβει κανενας για τον ιδιο λογο αρα συμφωνουμε οτι ειμαστε δυο αντιθετοι κοσμοι.και εσυ με τον ιδιο τροπο βλεπεις καφρεφτη σου το λευκο

Η φοβία για μια ασθένεια ή ένα έμφραγμα είναι απλά μια χαζή σκέψη" για τους υγιείς". Η πιο συνηθισμένη απάντηση τους είναι έλα ρε όλα στο μυαλό σου είναι.
Ναι φίλε στο μυαλό μου είναι αλλά δεν ξέρεις πως είναι να έχεις ένα τόσο μπερδεμένο μυαλό γεμάτο φόβους.
Και ποτέ μην μάθεις. Στο εύχομαι ολόψυχα

Ακριβώς αυτό!! Κι εγώ δεν μιλάω πια.. Αυτή τη φορά δεν ξέρει κανένας τι έχω μέσα στο κεφάλι μου... Τι να τους πω?και το κυριότερο τι να μου πουν? Αυτό που λένε πάντα.. Μα γιατί??? Αντε τώρα να βγάλεις άκρη... Μακάρι να ήξερα γιατί.. Αυτό ψάχνω.. Αλλα μόνη μου... Όπως το λες.. Με τη βοήθεια της ειδικού... Και με όλους εσάς από εδώ μέσα που μόνο μεταξύ μας καταλαβαινομαστε.. Όταν πέρσι έπιασε η αγωγή και ένιωθα τελεια σταμάτησα να μπαίνω... Ήμουν ένας άνθρωπος που δν το είχα ανάγκη.. Μήνες μετά η ανάγκη ήρθε πάλι πιο δυνατή από την προηγούμενη φορά..

Κάνεις δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ακριβώς η κατάθλιψη αν δεν την περάσει. Όσο και να θες να εξηγήσεις τι είναι κανένας δεν θα καταλάβει τι κουβαλάς γιατί όλα όσα ακούνε από το στόμα σου τους φαίνονται χαζά. Αν είχες μια πληγή στο χέρι θα μπορούσες να την δείξεις να καταλάβουν αλλά τις πληγές της ψυχής κανένας δεν μπορεί. Κάποιοι τα ακούνε και μπορεί πάνω στην ένταση να στο ρίξουν μέσα στα μούτρα. Δεν πρέπει να τους καταδικαζουμε όμως. Δεν ξέρουν. Και εμείς λογικά αν ήμασταν στην θέση τους δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε. Όταν βγεις από αυτή την κόλαση και συναντήσεις ένα άνθρωπο που περνάει κατάθλιψη μπορείς να τον καταλάβεις, να του πεις αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη να ακούσει γιατί ξέρεις. Εγώ συνήθως άκουγα Αλλοι δεν έχουν πόδια και είναι καλά εσύ τι παράπονο έχεις;
Ενώ στην ουσία απλά ήθελα να καταλάβουν. Αφού όμως δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί (δικαιολογημενα) ας ξυπνήσουμε τον ενήλικα που έχουμε μέσα μας. Αυτός θα σε ηρεμήσει, αυτός θα σου μιλήσει, θα σταθει δίπλα σου. Γιατί όλοι έχουμε ένα πληγωμένο παιδί που απλά θέλει κάποιον να του πει πως όλα θα πάνε καλά. Κι αυτός ο κάποιος είναι ο γονιός (δηλαδή εμείς). Οπότε προσπαθήστε να μην πληγωνεστε και από την απόρριψη που παίρνετε επειδή δεν καταλαβαίνουν και πεισμωστε και αντιμετωπιστε αυτό το μαύρο πράγμα με θάρρος. Θέλετε κάπου να τα πείτε; Μιλήστε τους, δεν θα καταλάβουν; δεν πειράζει. Κάποιοι ίσως καταλάβουν λίγο, κάποιοι καθόλου.

George 1520
Δεν θυμώνω με κανέναν που δεν μπορεί να με καταλάβει.... απλά νιώθω ότι είμαι μόνη σε όλο αυτό και πιο πολύ στον φόβο.

Lina φοβάμαι πολύ την επιστροφή της κατάθλιψης μετά την παύση της θεραπείας. Αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι από τώρα

Φοβάσαι αυτό που περνάς γιατί στην ουσία δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Είσαι εσύ ενάντια στους φόβους σου. Πιστεύεις πως αν έχεις ένα σύμμαχο (κάποιον να σε καταλαβαίνει) ότι ολο αυτό θα το αντιμετωπίσεις πιο εύκολα. Ισχύει.. Αλλά όταν δεν γίνεται; Θα μείνουμε εκεί να περιμένουμε να μας καταλάβουν; να επιμένουμε; να στεναχωριομαστε που δεν κάνουν αυτό που έχουμε ανάγκη;

εγω νομιζω οτι ενοεις οτι δε μπορεις να βρεις καπιον να δει το κοσμο απ τα ματια σου

Quote:

---

Originally Posted by Total_black

Έχει γίνει μια μορφή ανάγκης ακόμα και εθισμού μπορείς να το πεις...
Κάθε βράδυ ξαπλώνω και πιάνω το κινητό να διαβάσω τα ποστ στο φόρουμ.
Και με έναν ανορθόδοξο τρόπο νιώθω "ανακούφιση" γιατί τελικά δεν είμαι μόνη μου σ αυτό το λούκι που λέγεται ψυχολογικά προβλήματα.
Τύψεις και για το "ανακούφιση"
ενώ κανονικά θα έπρεπε να θλίβομαι που τόσοι άνθρωποι βασανίζονται άδικα....
Έτσι είμαι και εγώ με αυτή την ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη να προσπαθώ να στηρίξω το κουφάρι μου όρθιο παίρνοντας δύναμη από εσάς με την σκέψη δεν είσαι μόνη!
Ενας "υγιής" άνθρωπος δεν θα άνοιγε ποτέ ένα τέτοιο φόρουμ αλλά θα κοιταγε να κάνει γνωριμίες στο Facebook η θα αγόραζε θήκη κινητού απ' το Σκρουτζ.
Όμως είμαστε κι εμείς. Αυτή η μερίδα ανθρώπων που παλεύουν με αόρατα θεριά. Και λέω αόρατα γιατί οι φόβοι μας είναι αόρατοι μπροστά σε άλλες ασθένειες που έχουν σώμα και ύλη.
Κι ενώ ζούμε θάβοντας τις περισσότερες φορές όσα μας συμβαίνουν γιατί ζούμε οι πιο πολλοί με τις οικογένειές μας και δεν θέλουμε να τους πληγώνουμε άλλο... Είμαστε και κάποιοι άλλοι που δεν βρίσκουμε ανταπόκριση και βοήθεια.
Η λέξη κατάθλιψη αν δεν την βιώσεις είναι απλά μια λέξη.
Η φοβία για μια ασθένεια ή ένα έμφραγμα είναι απλά μια χαζή σκέψη" για τους υγιείς". Η πιο συνηθισμένη απάντηση τους είναι έλα ρε όλα στο μυαλό σου είναι.
Ναι φίλε στο μυαλό μου είναι αλλά δεν ξέρεις πως είναι να έχεις ένα τόσο μπερδεμένο μυαλό γεμάτο φόβους.
Και ποτέ μην μάθεις. Στο εύχομαι ολόψυχα.
Η οικογένεια μου προσπαθεί να δείξει κατανόηση.
Και τελευταία απλά δεν μου την λένε όπως έκαναν πάντα. Έπαψαν να ξεφυσανε σαν να λένε μας τα επρηξες πάλι. Έπαψαν να μου λένε την λέξη έλεος. Έπαψαν να μου λένε όλο με αυτά ασχολείσαι ξεκόλλα επιτέλους.
Απλά με αγνοούν και κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πετάνε κι ενα σε καταλαβαίνω. Πόση δηθενια...
Δυστυχώς δεν μου αρκεί.
Δεν μου αρκεί γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
Ούτε μια προσποιητή αγκαλιά μου φτάνει. Θα ήθελα πραγματικά να με βοηθήσουν. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η βοήθεια είναι να μας ακούνε και να μας ξανά ακούνε μέχρι να κουραστουμε να αραδιαζουμε τους φόβους μας.
Όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Πρώτον γιατί δεν βγάζει πουθενά και δεύτερον γιατί οι φυσιολογικοί κάπου έχουν ένα όριο που λέγεται λογική ενώ εμείς όχι. Σε εμάς κυριαρχεί ο φόβος και το αν... Αν συμβεί αυτό αν έχω αυτό εάν έχω το άλλο...αν πάθω έμφραγμα ...αν ο πόνος είναι καρκίνος???
Κι έτσι πέρα από τα θεριά που μας κυνηγούν έχουμε να παίξουμε και το θέατρο ότι είμαστε καλά σήμερα ,ότι γελάμε,οτι έχουμε όρεξη να βγούμε να δουλέψουμε και να μιλήσουμε για κουτσομπολιά και τα ζώδια.
Κι έτσι λοιπόν ο φαύλος κύκλος μας φέρνει εδώ. Στο φόρουμ που μας νιώθει ο άγνωστος.
Εδώ δεν είμαστε μόνοι.
Δεν ξέρω αν βοηθάει όλο αυτό ή αν μας ρίχνει πιο βαθιά στον λάκκο. Και πριν βιαστειτε να αναρωτηθείτε αν μιλάω σε ψυχολόγο η ψυχίατρο... ναι κάνω ψυχοθεραπεία 1μιση χρόνο και ναι είμαι σε αγωγή....αλλά
ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ. Και το εννοώ.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ κι ας έχω οικογένεια φίλους συγγενείς... Η ψυχίατρος είναι 1 ώρα την εβδομάδα. Πόσα να χωρέσεις σε 60 λεπτά?
Κλείνομαι κάθε μέρα πιο βαθιά σε εμένα δεν μιλάω πλέον γιατί δεν θέλω να κουράζω και γιατί καταθλιπτική είμαι όχι χαζή. Βλέπω στα μάτια τους το ότι απλά ακούνε χωρίς να ακούνε χωρίς να νιώθουν. Χωρίς να θέλουν να νιώσουν.
Μακάρι να μπορούσα να μοιράζομαι κάθε μέρα λίγο απ' το μέσα μου. Ίσως έβρισκα ένα νόημα.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ.

---

Αχ ρε παιδιά γιατί να μην υπάρχει ένας μαγικός τρόπος και να αλλάζαμε μυαλό; να ξυπνούσαμε ένα πρωί κ να είχαμε πάθει αμνησία στους φόβους να μη θυμόμαστε τι φοβόμαστε να μην έχουμε κανένα συναίσθημα φόβου να μην ξέρουμε καμία αρρώστια μόνο τη γρίπη όπως όταν ήμασταν μικροί που ανέβαζαμε 40 πυρετό αλλά ΠΟΤΕ δεν σκεφτόμασταν το θάνατο γιατί ήταν κάτι ανύπαρκτο στο μυαλό μας κάτι που το ξέραμε ότι συμβαίνει αλλά δεν πρόκειται να συμβεί σε εμας έτσι νιωθαμε. Βλεπαμε γύρω μας αρρώστους ακούγαμε για καρκίνους θανάτους κ δεν μας άγγιζε λέγαμε κρίμα και συνεχίζαμε τη ζωή μας γιατι ήταν κάτι που πιστευαμε ότι εμάς δεν μας αφορά δεν κινδυνεύουμε. Δεν μας περνούσε καν απ το μυαλό ότι μπορεί να πάθουμε κάτι να αρρωστησουμε βαριά. Πονούσε η κοιλιά μας κ λέγαμε ότι μάλλον κρυωσαμε η κάτι μας πείραξε όχι ότι έχουμε καρκίνο κ θα πεθάνουμε ούτε κατά διάνοια. Νιωθαμε αδιαθεσία κ δεν καθόμασταν να ασχοληθούμε πέφταμε για ύπνο κ κοιμόμασταν με αισιοδοξία ότι θα περάσει. Δεν δίναμε σημασία στο τι νιώθουμε και τελικά όντως περνούσε. Σας έβαλα λίγο σε εκείνες τις εποχές του μυαλού; Αυτό δείχνει ότι πρέπει να γίνουμε αναίσθητοι έχουμε γίνει απίστευτα ευαίσθητοι και τα ψάχνουμε όλα. Δεν υπάρχουν απαντήσεις για όλα. Παλιά πονούσε το κεφάλι μας περνάμε ένα ντεπον κ πέφταμε για ύπνο. Δεν ψάχναμε την αιτία ούτε σκεφτόμασταν πιθανές αιτίες μόνο την πιο λογική αιτία που είναι κ η πιο πιθανή να συμβαίνει. Και το βασικότερο δεν ψάχναμε στο ίντερνετ γιατί δεν είχαμε και όσο μαθαίνουμε τόσο τρομαζουμε. Το ίντερνετ μας έχει καταστρέψει. Έπαιρνα κινητό εσκεμμένα χώρις WiFi όταν όλοι είχαν κ ήμουν ευτυχισμένη. Όσο άρχισα να ανακαλύπτω τις βλακειες του ίντερνετ τόσο έπεφτα στην κατάθλιψη. Γνώμη μου το ίντερνετ φταίει για την κατάντια μας. Πριν 1 χρόνο άκουγα ανακοπη κι έλεγα οκ θα χε πρόβλημα ο άνθρωπος κ συνέχιζα τη ζωή μου. Έκανα το λάθος κ μπήκα να ψάξω και έφτασα στο σημείο να ψάχνω 1 χρονο μέρα νύχτα. Αλλά ντ άλλον το κάθε site κι εγώ έχασα τον ύπνο μου το μυαλό μου και τη ζωή μου εξ αιτίας του ίντερνετ. Και εξ αιτίας αυτού έκανα ζαμπλουτους τους γιατρούς από τις εξετάσεις κι από τότε αρρωσταίνω συνέχεια και τρέχω από τη μια ειδικότητα στην άλλη. Όλα καταλήγουν στο ότι η τεχνολογία προχωράει εις όφελος των φαρμακο βιομηχανιών όσο εμείς πέφτουμε ακόμα πιο πολύ στα προβλήματα ξεκινώντας από τα social που μας κάνουν να θέλουμε να αναταγωνιστοημε ο ένας τον άλλο κ πέφτουμε στηκ κατάθλιψη ύστερα αρχίζουν σωματικα συμπτώματα αρχίζουμε να ψαχνουμε αρρωσταινουμε, αυτοαναοσα καρκινος, καρδιά, από τη στεναχώρια ματαιοδοξία και έλλειψη ζωής που χάσαμε από τότε που γίναμε ερμαια του ίντερνετ. Αυτό πιστεύω. Σας ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο. Ευχαριστώ αν το διαβάσατε ελπίζω να είδατε μέσα άπο αυτό τον εαυτό σας πριν μετά. Καλή δύναμη σε όλους μας!!!

Ακριβώς αυτά που λες ισχύουν!! Αυτό έλεγα και εγώ τις προάλλες... Μακάρι να μην είχα στο μυαλό μου τις πληροφορίες που έχω δει όλο αυτό το διάστημα.. Γιατι τώρα έχουν μπει μέσα εκεί.. Και κάθε σύμπτωμα μπορεί να φέρει στο φως την πληροφορία και να προκαλέσει πανικό.. Βέβαια υπάρχει και η επιρροή από το περιβάλλον.. Ακούς τον κόσμο να μιλάει σχεδόν μόνο για αρρώστιες.. Και για το οικονομικό... Το θέμα είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό.. Αν μπορεί να αλλάξει.. Σκέφτομαι υπερβολικά πολύ και συνέχεια... Θελω να μπορέσω να αδειάσω το μυαλό μου για λίγο και ξεκινήσω από την αρχή.. Μεσα στη μέρα μπορεί να νιώσω λίγο καλύτερα, αλλα έχω και την ανάγκη να κοιμηθώ.. Μολις κλείσω τα μάτια μου αρχίζει η ανησυχία και ξυπνάω σε κια κατάσταση τρελού άγχους.. Γιατι γίνεται αυτό? Το πάθαινα και πέρσι.. Έτσι χρειάστηκε να πάρω αγωγή γιατί άρχισε το πρόβλημα του ύπνου..

Πραγματικά η άγνοια φέρνει την ευτυχία και η πολλη γνώση δεν κάνει καλό. Όσο πιο χαζος τόσο πιο ευτυχισμένος χάχα βλέπεις έξω και ανθρώπους που λες αυτός τέρμα χάζος είναι κ είναι όμως πιο καλά από εμάς ούτε καν τον νοιάζει αν θα πάθει έμφραγμα η εγκεφαλικο. Ίσα ίσα δουλευει κιόλας κάνει οικογένεια κ προχωράει τη ζωή του. Κ στο ίντερνετ μπαίνει για διάδκεδαση η να ρίξει καμία γκόμενά. Εμείς μόλις νιώσουμε κάτι αμέσως googlaρουμε και τώρα που σου γράφω μ έπιασε ένας στιγμιαίο πόνος στο στήθος κ πέρασαν απ το μυαλό μου 100 σκέψεις. Είναι κρίμα γιατί αυτά τα χρόνια περνάνε κ τα χάνουμε έτσι ενώ δεν εχουμε τίποτα. Πόσο θα το μετανιωνουμε αργότερα. Το κεφάλι μας θα χτυπάμε.

Δεν είναι κάτι που επιλέγει κάποιος. Έρχεται χωρίς να το περιμένεις οπότε γιατί να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο? Δεν είναι επιλογή. Θα βαράς το κεφάλι σου αν δεν κάνεις κάτι να το αλλάξεις, αν δεν το παλέψεις.

Ναι έτσι είναι... Αλλα τι να κάνουμε που δεν είναι το μυαλό διακόπτης να το γυρίσουμε... Το θέμα είναι ποια είναι η πραγματική λύση? Υπάρχει?? Γιατί προσωπικά δεν αντέχω να ζω έτσι.. Βλέπω ανθρώπους που είναι χρονιά σε τέτοιες καταστάσεις.. Κι εγώ δεν με μπορώ ούτε ένα μήνα...