Υποκρισία παντού/"πρέπει"

Αδυνατώ να είμαι γύρω από τα άτομα της σχολής. Δεν μπορώ, πώς το λένε; Η υποκρισία και τα δήθεν, το ότι νιώθω αναγκασμένη να υποκριθώ και εγώ. Ίσως η ειρωνία που παρατηρώ πολλές φορές. Και παίρνουμε και απουσίες, δηλαδή έλεος πια. Σηκώνομαι και φεύγω από τα μαθήματα μόνο και μόνο γιατί έχω εκνευριστεί τόσο πολύ από αυτήν την εικόνα που δεν την αντέχω. Και μετά θα πρέπει να εξηγήσω κιόλας γιατί. Άντε να καταλάβει κανένας. Δεν πρέπει να λείπεις, εκτός αν έχεις σοβαρό θέμα στο σπίτι. Διαφορετικά, είσαι τεμπέλης, αχάριστος, χαζός, αφελής, ανεύθυνος, απρόσεκτος, αμελείς πράγματα. Μία φορά να πάω και να πω, εντάξει δεν ήταν λάθος που ήρθα. Δυστυχώς είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω. Τίποτα στη ζωή μου δεν είναι επιλογή πια. Είναι όλα πράγματα του "πρέπει".

Κακώς επηρεάζεται από τους άλλους αγαπητή μου. Όλη η ζωή είναι με πρέπει σωστά το λες. Είναι ανάγκη όμως να τα ακολουθήσεις; κάνε αυτό που θεωρείς εσύ καλό για σένα και σου αρέσει.επισης δεν είναι σωστό να το βάζεις στα πόδια όπως το λες.δηλαδη δεν υπάρχουν άλλα άτομα μη δήθεν εκεί;;

Όχι, μου έδειξαν πως είναι, τουλάχιστον προς εμένα ήταν υποκριτές. Δεν τους κρίνω στο σύνολο, γιατί μπορεί με άλλους να μην είναι έτσι. Σίγουρα με άλλους δεν θα 'ναι έτσι. Με εμένα υποκρίνονται. Επίσης, (ως προς εμένα) είναι ένα κλίμα του τύπου "δεν έχω τι να κάνω, ας περάσω την ώρα μου", είναι τόσο επιφανειακό και δεν το μπορώ αυτό άλλο πια. Με είχαν γραμμένη και ξεχασμένη όλο το καλοκαίρι και τώρα που ξεκίνησε ξανά η σχολή άρχισαν τα "μας έλειψες" και μπλα μπλα μπλα. Βλέπεις για ποια δήθεν μιλώ; Γιατί νιώθουν την ανάγκη να έρθουν να μου πουν πως τους έλειψα, τη στιγμή που όλο το καλοκαίρι πραγματικά δεν υπήρχα για κανέναν;

Ετσι ειναι πολλοι απο την νεα γενια , στην γενια μου δεν υπηρχαν τετοια , προσαρμοσου ....... βεβαια ως ανηκων στην προηγουμενη γενια αδυνατω να καταλαβω την νεα γενια ......

Πώς προσαρμόζεσαι σε αυτό;

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Πώς προσαρμόζεσαι σε αυτό;

---

Παυεις να ενδιαφερεσαι για την γνωμη των πολλων , και εχεις κανα-δυο φιλους της απολυτου αρεσκειας σου ........

Πώς είναι δυνατό αυτό όταν:
Α)Υποκρίνονται και φεύγουν ή
Β)Μένουν επειδή νιώθουν αναγκασμένοι και υποκρίνονται.

Συγγνώμη, αλλά αυτά που λες είναι έλεος. Κάπου αλλού είναι το πρόβλημα. Στη σχολή πας για να πιάσεις κολλητηλίκια ή για να σπουδάσεις; Αν πας για να σπουδάσεις, απλά προσηλώνεσαι στο στόχο σου και δεν ασχολείσαι με τα γύρω γύρω και δεν σε λυγίζουν οι όποιες "δυσκολίες". Υποκρισία θα βρεις παντού, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σηκώνεις τα χέρια ψηλά και θα κρύβεσαι στο λαγούμι σου, ούτε ότι θα πηγαίνει η ζωή σου πίσω σε βασικούς τομείς επειδή δεν μπορείς να προσαρμοστείς.

Πρέπει να μάθεις να μη σε ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Μόνο κακό στον εαυτό σου θα κάνεις. Ζεις για σένα και όχι για τους άλλους! Αν σε ενοχλεί που υποκρινονται μπορείς κάλλιστα να αδιαφορήσεις. Δεν είναι ανάγκη να τσακωθείς. Σίγουρα θα υπάρχουν άτομα που κολλάς σαν παρέα καλύτερα.

Μάλλον δεν ξέρω να εκφράζομαι, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση
Δεν νομίζω πως κατάλαβε κανείς τι εννοώ

Καταλάβαμε καλά. Με μια απλή απάντηση γραφτους στα φρύδια σου. :) κ με μια πιο συνθέτη πρέπει να χαλαρώσεις λιγάκι και να μην σε ενδιαφέρει πως σε βλέπουν οι άλλοι.

Όλοι επηρεαζόμαστε από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Εξ αρχής αυτή είναι η διαδικασία μέσω της οποίας αποκτάμε αυτοεικόνα. Βλέπουμε τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Γιατί όταν η κακή συμπεριφορά έρχεται από έναν, πάει στο καλό, το άτομο μπορεί να το εκλάβει ως κάτι που πήγε στραβά με τον συγκεκριμένο έναν. Όταν, όμως, επαναλαμβάνεται, ε τότε μπαίνει στη σκέψη του ότι φταίει ο ίδιος, ότι κάτι είναι λάθος με τον ίδιο. Τέλος πάντων, είτε σε ελάχιστο είτε σε μέγιστο βαθμό, κάπως θα επηρεαστείς. Είτε το θες, είτε όχι. Έχουμε βασίσει ένα μέρος της αξίας μας στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι γύρω μας.
Όσον αφορά τη σχολή, δεν πάω να κάνω κολλητούς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, καθόλου. Είναι ότι για 1000στη φορά είσαι με ανθρώπους και χωρίς αυτούς. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το θέμα είναι πως είσαι μόνος σου ξανά και ξανά. Μα ταυτόχρονα πως δεν μπορείς καν να είσαι πραγματικά μόνος σου. Έχω χάσει το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων, μιας που όλα είναι ρηχά και έρχονται και φεύγουν. Τίποτα δεν κρατάει και να σου πω κάτι; Πώς να κρατήσει; Οι άνθρωποι είναι οι ίδιες επαναλαμβανόμενες φωνές από διαφορετικά πρόσωπα. Μπορεί να πονέσουμε τόόόόσο πολύ, αλλά στο τέλος, ποιος νοιάστηκε καν; Κανένα νόημα. Με εκνευρίζει αφάνταστα να βλέπω κάποιον να υποκρίνεται πως νοιάζεται.
Δεν μπορώ τους ανθρώπους, γενικά.
Γενικότερα, δεν βλέπω νόημα.

Και κάτι ακόμη:
Αν ψάχνεις τόσα χρόνια ένα μέρος να ανήκεις, μα δεν ανήκεις πουθενά;
Ή αν βρήκες κάπου όπου άνηκες και στο πήραν για πάντα;

ειναι ετσι η ζωη αυτη που ευνοει την αποκρυψη πληροφοριων ετσι μπορει να μιλας σε καπιον αλλα να μη γνωριζεις ποιος ειναι αλλα σε αυτη τη λογικη που λες οταν ειναι απο ολους δε συμφωνω εγω δεν επειρεαζομαι απο τιποτα οπως ειναι η κολονα σε ενα ναο ενα διαστημα οταν ειμουν ασημος τους παριστανα τον καημενο για να τους ικανοποιησω το οραμα τους οτι ειμουν υποδιεστερος απο αυτους και να κανω τη δουλεια μου δηλαδη να ξεγλιστρω απο τα παντα και να με εξυπηρετουν οταν αυτο σταματησε να πιανει γιατι εγινα αναγνωρισημος πεταξα τη μασκα και εδειξα το ποιος ειμαι αλλα και παλι αναμεσα στον ενα εαυτο που δεν υπηρχε και τον αλλο εγω διαφορα δε βλεπω γιατι τις ειδες αποψεις ειχα και πριν και τωρα απλα πριν τους δουλευα ενω τωρα οχι τι θελω να πω οι ανθρωποι δεν αλαζουν εκτος αν το θελουν αλαζει ο τροπος που αντιμετωπιζουν τους αλλους

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Και κάτι ακόμη:
Αν ψάχνεις τόσα χρόνια ένα μέρος να ανήκεις, μα δεν ανήκεις πουθενά;
Ή αν βρήκες κάπου όπου άνηκες και στο πήραν για πάντα;

---

ειναι πολυ απλο γιατι δε χωρας πουθενα προερχεσαι απο αλλο πλανητη οπως εγω και δε μπορεις να συμβαδισεις με τους αλλους ανθρωπους