Αποφάσισα πρώτη φορά να συμμετάσχω σε μία τέτοιου είδους επικοινωνία. Δεν ξέρω τι θα ήθελα ακριβώς, αλλά αυτή την στιγμή, έχω ανάγκη να μιλήσω κ δεν έχω κανέναν. Κανέναν. Προφανώς, και βρίσκονται πολλοί, σε ανάλογη θέση, αλλά το βάρος που αισθάνομαι στο κορμί μου, ο κόμπος στον λαιμό μου, η ανικανότητα μου να τα αντιμετωπίσω, ο φαύλος κύκλος των προσπαθειών μου, να σταθώ στα πόδια μου, και ο μονόδρομος, να πέσω, και πάλι από την αρχή. Δεν υπάρχει εφεδρικό σχέδιο, ή plan b όπως λέγεται πια, και ούτε ένα χέρι και μία πρακτική βοήθεια δίπλα μου. 46 χρονών πια, και τα τελευταία χρόνια, θεωρώ πως είμαι 80. Άνεργη, πτυχιούχος πανεπιστημίου, συνοικώντας με τη φιλάσθενη μητέρα μου, με προβλήματα υγείας σοβαρά και δικά μου, και αναπολώντας ένα ευτυχισμένο και ανέφελο παρελθόν, όσο ζούσα στην ασφάλεια και άνεση (από κάθε άποψη) της πατρικής μου οικογένειας. Ο χαμός όμως του πατέρα μου, πριν 9 χρόνια, και όσα ακολούθησαν, με κατέστησαν αδύναμη να ακολουθήσω τους ρυθμούς της ζωής. Περιορίστηκα μόνο στην αναζήτηση εργασίας, που έβρισκα περιστασιακά, χωρίς στην πραγματικότητα, να επιλύεται το βιοποριστικό μου ζήτημα. Πάντα, έφτανα σε μία βρύση χωρίς να ξεδιψώ. Ντρεπόμουν τους φίλους μου τις παρέες μου, που αυτοί είχαν καταφέρει στην ζωή τους δουλειά και οικογένεια. Κι εγώ τίποτα, σε κανέναν τομέα. Έτσι περιχαρακώθηκα και απομονώθηκα. Αισθανόμουν πως δεν ήμουν και δεν είμαι άξια.
Και τα προβλήματα συνεχώς αναζωπυρώνονται, πολλαπλασιάζονται, υπάρχουν και εγώ μπροστά τους μικρή...
