Γιατί να μου συμβαίνει?

Καλησπέρα παιδιά, κατ αρχάς συγχαρητήρια για την ομάδα.. Είναι πολύ ανθρώπινη η αλληλοστηριξη εδώ μεσα.. Μετά από πολλές σκέψεις αποφάσισα να σας γράψω κ εγω..είμαι 23 χρόνων, τελείωσα με τη σχολή μ προσφατα.. Εδώ κ 2 μήνες περίπου περνώ μια περίοδο έντονου μονιμου άγχους, δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί, δεν είναι ότι μ έχει συμβεί κάποιο συνταρακτικό γεγονός, το αντίθετο όλα έχουν εξελιχθεί ομαλά μέχρι στιγμής.. Σκέφτομαι συνέχεια πόσο ανάξια είμαι, πόσο μη ενδιαφέρον κ αδυναμο άτομο, τεράστια κατωτεροτητα γενικα.. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι δε θέλω να βλέπω κόσμο, προτιμώ ν μένω σπίτι, κοιμάμαι πολύ, με το ζόρι πηγαίνω στη δουλειά.. Με τρομάζει πολύ αυτό γτ ζούμε σε μια κοινωνία, μαζί με άλλους ανθρώπους, είναι αναποφευκτο.. Εγώ όμως αποφεύγω τις πολλές συναναστροφες με φίλους κτλ, νιώθω πιο ασφαλής όταν είμαι μόνη μ αλλά κ ταυτόχρονα απεγνωσμενη...έχω εγκλωβιστει στον εαυτό μου κ στις αβάσιμες σκέψεις μου. Εχω ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχολόγο αλλά δε νιώθω ότι με βοηθάει να ξεκολλήσω, μ είπε ότι έχω συμπτώματα κατάθλιψης αλλά εγώ νιώθω πολύ πιο σοβαρά.. Νιώθω ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τα πάντα, ότι αφήνω τα πιο ξεγνοιαστα χρόνια μου να χαθούν έτσι, ότι έχω κουρασει όλους όσους προσπαθώ να τους ξηγησω πώς νιώθω (οικογένεια, 2 φίλες), δεν καταλαβαίνει κανείς πόσο χάλια νιώθω, κ ελπιζω να μην το νιώσει ποτέ, έχω γεμίσει φόβους για το μέλλον, το χα ξαναπάθει κ πριν 3 χρόνια κ έπειτα μ πέρασε αλλά επανέρχεται βλέπω.. Τι να κάνω? νιωθω ότι παλεύω με κάτι αόρατο το οποίο όμως με ταλαιπωρεί πολύ.. Εύχομαι συνέχεια να μουν κάποια άλλη με άλλη προσωπικότητα κ σκέψεις αλλά αυτό το ξέρω, δεν βοηθάει.. Προσπαθώ συνέχεια ν κάνω πράγματα, να βγαίνω για να εξχαστω αλλά δε βοηθάει.. Πλέον απλώς προσπαθώ για τα απλά, για έναν καφέ με φίλους πχ, προσπαθώ να ζήσω.. Ως πότε? Συγγνώμη αν σας κούρασα, ελπίζω να μ αφήσετε κάποιο σχόλιο.. Θα εκτιμούσα τη γνώμη σας..

Quote:

---

Originally Posted by Athina10

Καλησπέρα παιδιά, κατ αρχάς συγχαρητήρια για την ομάδα.. Είναι πολύ ανθρώπινη η αλληλοστηριξη εδώ μεσα.. Μετά από πολλές σκέψεις αποφάσισα να σας γράψω κ εγω..είμαι 23 χρόνων, τελείωσα με τη σχολή μ προσφατα.. Εδώ κ 2 μήνες περίπου περνώ μια περίοδο έντονου μονιμου άγχους, δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί, δεν είναι ότι μ έχει συμβεί κάποιο συνταρακτικό γεγονός, το αντίθετο όλα έχουν εξελιχθεί ομαλά μέχρι στιγμής.. Σκέφτομαι συνέχεια πόσο ανάξια είμαι, πόσο μη ενδιαφέρον κ αδυναμο άτομο, τεράστια κατωτεροτητα γενικα.. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι δε θέλω να βλέπω κόσμο, προτιμώ ν μένω σπίτι, κοιμάμαι πολύ, με το ζόρι πηγαίνω στη δουλειά.. Με τρομάζει πολύ αυτό γτ ζούμε σε μια κοινωνία, μαζί με άλλους ανθρώπους, είναι αναποφευκτο.. Εγώ όμως αποφεύγω τις πολλές συναναστροφες με φίλους κτλ, νιώθω πιο ασφαλής όταν είμαι μόνη μ αλλά κ ταυτόχρονα απεγνωσμενη...έχω εγκλωβιστει στον εαυτό μου κ στις αβάσιμες σκέψεις μου. Εχω ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχολόγο αλλά δε νιώθω ότι με βοηθάει να ξεκολλήσω, μ είπε ότι έχω συμπτώματα κατάθλιψης αλλά εγώ νιώθω πολύ πιο σοβαρά.. Νιώθω ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τα πάντα, ότι αφήνω τα πιο ξεγνοιαστα χρόνια μου να χαθούν έτσι, ότι έχω κουρασει όλους όσους προσπαθώ να τους ξηγησω πώς νιώθω (οικογένεια, 2 φίλες), δεν καταλαβαίνει κανείς πόσο χάλια νιώθω, κ ελπιζω να μην το νιώσει ποτέ, έχω γεμίσει φόβους για το μέλλον, το χα ξαναπάθει κ πριν 3 χρόνια κ έπειτα μ πέρασε αλλά επανέρχεται βλέπω.. Τι να κάνω? νιωθω ότι παλεύω με κάτι αόρατο το οποίο όμως με ταλαιπωρεί πολύ.. Εύχομαι συνέχεια να μουν κάποια άλλη με άλλη προσωπικότητα κ σκέψεις αλλά αυτό το ξέρω, δεν βοηθάει.. Προσπαθώ συνέχεια ν κάνω πράγματα, να βγαίνω για να εξχαστω αλλά δε βοηθάει.. Πλέον απλώς προσπαθώ για τα απλά, για έναν καφέ με φίλους πχ, προσπαθώ να ζήσω.. Ως πότε? Συγγνώμη αν σας κούρασα, ελπίζω να μ αφήσετε κάποιο σχόλιο.. Θα εκτιμούσα τη γνώμη σας..

---

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, μα ακριβώς, σα να με διαβάζω, ξεκίνησα αντικαταθλιπτικα από τέλη Αυγούστου.. Πήγα κατευθείαν σε ψυχίατρο γτ είμαι έτσι εδώ κ ένα χρόνο κ παραπάνω.. Τα κάνω όλα με το ζόρι..
Δε μπορώ να σου πω ότι έχω μια τεράστια αλλαγή με τα αντικαταθλιπτικα πάντως.. Κυρίως θέλει προσπάθεια από εμας

Πρώτα από όλα να ξέρεις πως αυτό που περνάς το περνάνε κι άλλοι και το πέρασαν άλλοι τόσοι. Οι δικοί σου άνθρωποι δεν θα σε καταλάβουν απόλυτα ή και καθόλου γιατί δεν το έζησαν οπότε δικαιολόγησε τους. Ξέρω ότι έχεις ανάγκη να σε καταλάβουν, να σου πουν αυτά που θες να ακούσεις αλλά δεν είναι εύκολο για τους άλλους.
Από ότι έχεις πει το έχεις ξαναπεράσει. Τι έκανες και το ξεπερασες τότε; τι ήταν αυτό που τώρα σου το "ξύπνησε" πάλι; Τα παιδικά σου χρόνια πως ήταν; η σχέση σου με τους γονείς σου; Στο σχολείο;

Αυτες οι ερωτήσεις ίσως σε βοηθήσουν να βρεις την άκρη του κουβαριου.

Το κατανοώ απόλυτα να μη μπορούν ν δουν ακριβώς πώς νιώθω, έχεις απόλυτο δίκιο.. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω ότι φταίει η κατωτεροτητα που νιώθω, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, που ένιωθα πάντα ήδη από πολύ μικρή, φυσικά δεν έλεγα τπτ στους γονείς μου γτ δεν ήθελα να τους απασχολήσω με κάτι "εξωτερικά" ανύπαρκτο... Από το σχολείο ακόμα ένιωθα ανασφάλειες, ότι δεν είμαι αρεστή ως μέλος παρέας ή τουλ κάπως βαρετη.. Γενικά προσπαθούσα πάντα να αποκρυψω ο, τι "προβληματικό" σε συμπεριφορά ή σκέψεις έβρισκα πάνω μου, τα εθαβα μέσα μου προκειμένου να μην ανησυχήσω κ τους δικούς μου, τώρα αργά κατάλαβα οτι αυτό δε βοηθά.. κ την προηγούμενη φορά ήρθε ξαφνικά (οκ μετά από κπ προβλήματα με κπ φίλους κ άλλα μικρογεγονοτα, δυσανάλογα για να με καταλήξουν σε ελαφρά μορφή κατάθλιψης) όπως κ έφυγε ξαφνικά όταν ξεκόλλησε κάπως το μυαλό μου.. Κ ένιωθα να λειτουργώ στο κοινωνικό περιβάλλον, να περνάω καλά με τον εαυτό μ κ τον περίγυρο μ, κ τωρα πάλι τα ίδια.. Μια ματαιοτητα κ ένα κενό, όλα να περνούν από μπροστά μ δίχως νόημα, ένας φόβος να συναναστραφω με κόσμο ή να φέρω εις πέρας κπ δουλειά, γτ θ αποτυχω, φόβος ότι σε μια πραγματική δυσκολία/απώλεια/αρρώστια δεν θ μπορέσω να αντεξω..μου λένε ότι όλα είναι στο μυαλό μου, ότι πρπειε ν αλλάξω τρόπο σκέψης γτ δε δείχνω τπτ προβληματικό στον έξω κόσμο αλλά απλώς εγώ προσπαθώ να μη το δείξω, προσπαθώ να φερθω φυσιολογικά κ να κρύψω το σταθερό άγχος για τα πάντα.. Για να μη μιλήσω για κάποια ερωτική σχέση που δεν είχα ποτέ κτ αξιόλογο κ καπως διαρκές κ νιώθω επίσης ανίκανη γ να έχω στο μέλλον.. Απλώς θέλω πρωτα να καταλάβω τι συμβαίνει ώστε να προσπαθήσω να το αντιμετωπισω..

Πρώτη φορά σου συμβαίνει? Το συζητάς με καποιον δικό σου?... Δε θέλω να ξεκινήσω τέτοια θεραπεία γτ φοβάμαι ότι έπειτα θα εξαρτώμαι πάντα από κπ αντικαταθληπτικο, κ εγώ επισκέφτηκα ψυχίατρο, μ έδωσε βαλεριάνα σε χάπι αλλά απλά ηρεμώ κπ φορές χωρίς ν φεύγουν οι απαισιόδοξος σκέψεις από πανω μ..

εγω θα σου πω αλλα θα το ξεσ μονο εσυ με το που βγηκε ο αλεξησ τουσ εδωσε τεχνολογια να δερνουν μιλωντασ και να μασ μαστουρωνουν οτι κι αν κανεισ δε νικιεται γτ εσυ βλεπεισ απλα να σου μιλαν λιγο εντονα κι εκεινη την ωρα σε δερνουν εμενα με δειραν ολοι με μαστουρωσαν 2-3 φορεσ και με εκαναν μπουρδελο αυτη η τεχνολογια ειναι η τησ μαφιασ η του αλεξη αυτα πηγαινε νοσοκομειο να τουσ πεισ τα ειπα κι εγω μαλλον σε δειρανε

Quote:

---

Originally Posted by Athina10

Το κατανοώ απόλυτα να μη μπορούν ν δουν ακριβώς πώς νιώθω, έχεις απόλυτο δίκιο.. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω ότι φταίει η κατωτεροτητα που νιώθω, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, που ένιωθα πάντα ήδη από πολύ μικρή, φυσικά δεν έλεγα τπτ στους γονείς μου γτ δεν ήθελα να τους απασχολήσω με κάτι "εξωτερικά" ανύπαρκτο... Από το σχολείο ακόμα ένιωθα ανασφάλειες, ότι δεν είμαι αρεστή ως μέλος παρέας ή τουλ κάπως βαρετη.. Γενικά προσπαθούσα πάντα να αποκρυψω ο, τι "προβληματικό" σε συμπεριφορά ή σκέψεις έβρισκα πάνω μου, τα εθαβα μέσα μου προκειμένου να μην ανησυχήσω κ τους δικούς μου, τώρα αργά κατάλαβα οτι αυτό δε βοηθά.. κ την προηγούμενη φορά ήρθε ξαφνικά (οκ μετά από κπ προβλήματα με κπ φίλους κ άλλα μικρογεγονοτα, δυσανάλογα για να με καταλήξουν σε ελαφρά μορφή κατάθλιψης) όπως κ έφυγε ξαφνικά όταν ξεκόλλησε κάπως το μυαλό μου.. Κ ένιωθα να λειτουργώ στο κοινωνικό περιβάλλον, να περνάω καλά με τον εαυτό μ κ τον περίγυρο μ, κ τωρα πάλι τα ίδια.. Μια ματαιοτητα κ ένα κενό, όλα να περνούν από μπροστά μ δίχως νόημα, ένας φόβος να συναναστραφω με κόσμο ή να φέρω εις πέρας κπ δουλειά, γτ θ αποτυχω, φόβος ότι σε μια πραγματική δυσκολία/απώλεια/αρρώστια δεν θ μπορέσω να αντεξω..μου λένε ότι όλα είναι στο μυαλό μου, ότι πρπειε ν αλλάξω τρόπο σκέψης γτ δε δείχνω τπτ προβληματικό στον έξω κόσμο αλλά απλώς εγώ προσπαθώ να μη το δείξω, προσπαθώ να φερθω φυσιολογικά κ να κρύψω το σταθερό άγχος για τα πάντα.. Για να μη μιλήσω για κάποια ερωτική σχέση που δεν είχα ποτέ κτ αξιόλογο κ καπως διαρκές κ νιώθω επίσης ανίκανη γ να έχω στο μέλλον.. Απλώς θέλω πρωτα να καταλάβω τι συμβαίνει ώστε να προσπαθήσω να το αντιμετωπισω..

---

Επαναλαμβάνω να μην σε στεναχωρουν αυτά που σου λένε οι δικοί σου. Νομίζουν πως έτσι σε βοηθάνε. Νομίζουν πως είναι ένα κουμπί (να σταματήσεις να σκέφτεσαι έτσι) και δεν το πατάς.

Απάντησε μου όμως σε αυτό που ρώτησα. Ποια είναι η σχέση σου με τους γονείς σου; Ποια ήταν στην παιδική σου ηλικια; Στο σχολείο πως ήσουν; είχες φίλους; πως σε αντιμετώπιζαν;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Επαναλαμβάνω να μην σε στεναχωρουν αυτά που σου λένε οι δικοί σου. Νομίζουν πως έτσι σε βοηθάνε. Νομίζουν πως είναι ένα κουμπί (να σταματήσεις να σκέφτεσαι έτσι) και δεν το πατάς.

Απάντησε μου όμως σε αυτό που ρώτησα. Ποια είναι η σχέση σου με τους γονείς σου; Ποια ήταν στην παιδική σου ηλικια; Στο σχολείο πως ήσουν; είχες φίλους; πως σε αντιμετώπιζαν;

---

Χμμ ωραία, λοιπόν πάντα είχαμε μια καλή σχέση με τους γονείς, δεν υπήρχαν έντονα επεισόδια-ξύλο-βρισιές είτε προς εμένα είτε μεταξύ τους, εκτός από ελάχιστες φορές.. Αλλά ήταν η τυπικά ωραία σχέση, εγώ ήμουν άριστη στο σχολείο κ αυτοί να χαίρονται με τις επιδόσεις μου κ με την κανονικοτητα...ποτέ δεν συζήτησα κάτι παραπάνω μαζί τους για τις παρέες μ ή κάτι πιο προσωπικό, ίσως φταίω κ εγώ γ αυτό γτ είμαι πιο κλειστός άνθρωπος σ αυτά... Πρόσφατα που διάλεξα να μοιραστώ κτ προσωπικό μ μαζί τους υπήρξε μεγάλη σύγχυση, δεν ένιωσα ότι καταλαβαίνουν τι τους λέω, έβγαζαν τα δικά τους συμπεράσματα.., ενώ όταν όλα κυλούν καλά δεν υπάρχει προβλημα στη σχέση μας.. Στο σχολείο έκανα κπ παρέες, αρχικά με κορόιδευαν (άλλαξα σχολεία 3 φορές λόγω επαγγέλματος της μάνας μ), πχ κρύβονταν όλοι κ εγώ τους έψαχνα, ένιωθα χάλια κ πάντα ακόμα ως φοιτήτρια προσπαθούσα κ επεμενα εγώ γ να ενσωματωθω παραβλεποντας συμπεριφορές που δεν μ άρεσαν.. Κ έβλεπα ότι σ όλους τους άλλους βγαίνει φυσικά να είναι μέλος μιας παρέας.. Αυτά γενικά, δεν είναι ότι έζησα κπ τρομερό τραυματικο συμβάν γ αυτό αναρωτιέμαι ποια είναι η ρίζα όλου αυτου που βιωνω τώρα.

Αυτά που λες στο τέλος για το σχολείο θεωρείς ότι αποκλείεται να σε επηρέασαν;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Αυτά που λες στο τέλος για το σχολείο θεωρείς ότι αποκλείεται να σε επηρέασαν;

---

Πολύ πιθανό.. Αλλά και πάλι μ φαίνεται υπερβολική όλη αυτή η αντίδραση τωρα.. Μπορεί κ υποσυνειδητα να προσπαθώ να μειώσω αυτά που συνέβησαν ως δήθεν ασήμαντα.. Αυτό μ το χει πει κ η ψυχολόγος... Απλώς όσο σκέφτομαι κ προσπαθώ να βρω μια εξήγηση τόσο περισσότερο τα μπερδεύω όλα στο μυαλό μου....

Ναι ίσως να έχει και δίκαιο. Οταν ασχολησε με κάτι πολύ μπαίνει πιο πολύ μέσα σου. Αλλα αν καθησεις και διαβάσεις ιστορίες εδώ στο φόρουμ ή να μιλήσεις με άτομο που περνάει αυτά που περνάς εσύ θα δεις πως όλα τα "συμπτώματα" εμφανίστηκαν χρόνια μετά.

Το άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι η σχέση που είχες με τους γονείς σου. Ναι τα πηγαίνατε καλά αλλά όσο αφορά το συναισθηματικο επίπεδο πως ήσασταν;

Quote:

---

Originally Posted by Athina10

Πρώτη φορά σου συμβαίνει? Το συζητάς με καποιον δικό σου?... Δε θέλω να ξεκινήσω τέτοια θεραπεία γτ φοβάμαι ότι έπειτα θα εξαρτώμαι πάντα από κπ αντικαταθληπτικο, κ εγώ επισκέφτηκα ψυχίατρο, μ έδωσε βαλεριάνα σε χάπι αλλά απλά ηρεμώ κπ φορές χωρίς ν φεύγουν οι απαισιόδοξος σκέψεις από πανω μ..

---

Πρώτη φορά, ναι. Πανω από ένα χρόνο.. Κάποτε καλύτερα, κάποτε τελείως χάλια.. Με κορύφωση το καλοκαίρι, οπότε κ ξεκίνησα αντικαταθλιπτικα.. Υπήρχαν μέρες ολόκληρες που ήμουν σπίτι κ ένιωθα όπως λες κ συ. Ενώ γενικά ήμουν πολύ δραστηριο άτομο

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Ναι ίσως να έχει και δίκαιο. Οταν ασχολησε με κάτι πολύ μπαίνει πιο πολύ μέσα σου. Αλλα αν καθησεις και διαβάσεις ιστορίες εδώ στο φόρουμ ή να μιλήσεις με άτομο που περνάει αυτά που περνάς εσύ θα δεις πως όλα τα "συμπτώματα" εμφανίστηκαν χρόνια μετά.

Το άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι η σχέση που είχες με τους γονείς σου. Ναι τα πηγαίνατε καλά αλλά όσο αφορά το συναισθηματικο επίπεδο πως ήσασταν;

---

Πιστεύεις δηλαδή ότι προϋπήρχε κάτι από το παρελθόν κ απλώς εκδηλώθηκε τώρα? Τους ενιωθα κ τους νιώθω κοντα μου, πιστεύω ότι είναι πρόθυμοι να με στηρίξουν σε κάποια δυσκολία.. Απλώς ποτέ δεν τους έλεγα κάποιο αρνητικό μ συναίσθημα (πέρα από το άγχος για τις επιδόσεις σε σχολείο - σχολή κτλ χαχ), ή κάτι προσωπικό μου, για κάποια ερωτική σχέση πχ, γτ δεν τους ένιωθα τόσο κοντά μου σ αυτό το κομμάτι.. Κ όταν βλέπω άλλους να έχουν τέτοιες συζητήσεις ακόμα κ μ κάποιον γονιό ξαφνιαζομαι... Κ τώρα που έχω αυτό το μόνιμο άγχος, απλώς μου λένε να ξεκολλήσω, η μάνα μ μ έχει ακούσει πολλές φορές δε λέω, αν και στεναχωριεται γτ δν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, νομίζει ότι της κρύβω κάποια αλήθεια.. ο πατέρας μ νευριάζει συχνά λέγοντας ότι δεν περίμενε απο μένα τέτοια συμπεριφορα.. Κ μ αγχώνει περισσότερο που είμαι έτσι.. μπαίνοντας σ έναν φαύλο κύκλο.. Ισως φταίει ότι μένω ξανά με τους γονείς μ κ με βλέπουν συχνά να χω τις μαύρες μου, "χωρίς λόγο" όπως επισημαίνουν...

Quote:

---

Originally Posted by Maria10

Πρώτη φορά, ναι. Πανω από ένα χρόνο.. Κάποτε καλύτερα, κάποτε τελείως χάλια.. Με κορύφωση το καλοκαίρι, οπότε κ ξεκίνησα αντικαταθλιπτικα.. Υπήρχαν μέρες ολόκληρες που ήμουν σπίτι κ ένιωθα όπως λες κ συ. Ενώ γενικά ήμουν πολύ δραστηριο άτομο

---

Βρίσκω αρκετά κοινά με μένα στην ιστορία σου... Τι πιστεύεις ότι σε έφερε σ αυτή την κατάσταση? Μπορείς να εντοπίσεις κάποια ή κάποιες αιτίες?

Quote:

---

Originally Posted by Athina10

Πιστεύεις δηλαδή ότι προϋπήρχε κάτι από το παρελθόν κ απλώς εκδηλώθηκε τώρα? Τους ενιωθα κ τους νιώθω κοντα μου, πιστεύω ότι είναι πρόθυμοι να με στηρίξουν σε κάποια δυσκολία.. Απλώς ποτέ δεν τους έλεγα κάποιο αρνητικό μ συναίσθημα (πέρα από το άγχος για τις επιδόσεις σε σχολείο - σχολή κτλ χαχ), ή κάτι προσωπικό μου, για κάποια ερωτική σχέση πχ, γτ δεν τους ένιωθα τόσο κοντά μου σ αυτό το κομμάτι.. Κ όταν βλέπω άλλους να έχουν τέτοιες συζητήσεις ακόμα κ μ κάποιον γονιό ξαφνιαζομαι... Κ τώρα που έχω αυτό το μόνιμο άγχος, απλώς μου λένε να ξεκολλήσω, η μάνα μ μ έχει ακούσει πολλές φορές δε λέω, αν και στεναχωριεται γτ δν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, νομίζει ότι της κρύβω κάποια αλήθεια.. ο πατέρας μ νευριάζει συχνά λέγοντας ότι δεν περίμενε απο μένα τέτοια συμπεριφορα.. Κ μ αγχώνει περισσότερο που είμαι έτσι.. μπαίνοντας σ έναν φαύλο κύκλο.. Ισως φταίει ότι μένω ξανά με τους γονείς μ κ με βλέπουν συχνά να χω τις μαύρες μου, "χωρίς λόγο" όπως επισημαίνουν...

---

Τι εννοεί ο πατέρας σου "τέτοια συμπεριφορά;". Επιλογή σου είναι;
Δεν ξέρω αν αυτό που σου συμβαίνει τώρα έχει να κάνει με το παρελθόν σου αλλά είναι πολύ πιθανόν.. Δεν είμαι γιατρός. Είμαι ένας άνθρωπος που αγχώνεται, που έχει περάσει αυτό που περνας