Τι εχω τελικα??

Καλημερα παιδια...Θα μπω κατευθειαν στο θεμα
Ειμαι η Νατασα ειμαι 26 χρονων
και τον τελευταιο χρονο
παω απο το κακο στο χειροτερο
πηγα σε ψυχιατρο και ενω εχω ολα τα συμπτωματα καταθλιψης και τρελας
επιμενει οτι δεν εχω ουτε διπολικη διαταραχη ουτε τιποτα
οτι χρειαζομαι μονο ψυχοθεραπεια
ομως εγω δν αντεχω αλλο αυτο το αγχος
ποναει η καρδια μου καθε μερα καθε ωρα και λεπτο
δεν μπορω ν αποδωσω στη δουλεια εχω προβληματα
εχω προβληματα με ολους τους ανθρωπους
νιωθω οτι ολοι με μισουν
εχω αποδεχτει ποσο κομπλεξικη ειμαι αλλα δε βοηθαει
δεν αντεχω αλλο να ζησω ετσι
μια συνεδρια εχουμε κανει
μου εγραψε τα ζολατριν αφου επεμενα
αλλα φοβαμαι να τα ξεκινησω
τελικα
Μου ειπε πως χρειαζομαι ψυχοθεραπεια
ομως νιωθω οτι θα πεθανω
πηγα κ εκανα εξετασεις για θυροειδη
θα τις παρω αυριο
παιδια θελω απεγνωσμενα καποιον να μ καταλαβει
νιωθω ολο τον κοσμο εχθρικο απεναντι μου

Καλημέρα... Επιλέγεις την εύκολη και γρήγορη λύση (έτσι πιστεύεις) που είναι τα χάπια.
Ξεκίνησε κανονικά ψυχοθεραπεία και δώσε χρόνο. Αυτό δυστυχώς δεν είναι κουμπί και θα το πατήσεις και θα ξυπνήσεις το πρωί μια χαρά. Είναι βασανιστικό ναι, είναι δύσκολο ναι αλλα ο πανικός δεν βοηθάει. Αν έχεις ανάγκη να μιλήσεις κάνε το. Τι είναι αυτό που σε έριξε; Έγινε κάτι αυτή την περίοδο; Τι είναι αυτό που σε τρομάζει πιο πολύ; Τι εννοείς "κόμπλεξ";

Καλημερα και σ ευζαριστω για το ενδιαφερον
δεν τα πηρα τα χαπια φοβηθηκα... Νιωθω κατωτερη απο ολους τους ανθρωπους
φοβαμαι τα βλεματα τους παντα δημιουργω εχθρες με
ολους
δε μπορω ν συγκεντρωθω στο γραφειο απλα δεν μπορω
δεν μπορω ομως να χασω τη δουλεια μου γιατι εχω μετακομισει κ δεν θελω να γυρισω σπιτι
δεν μπορω να κανω δουλειες
δεν μπορω να ζησω

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Καλημερα και σ ευζαριστω για το ενδιαφερον
δεν τα πηρα τα χαπια φοβηθηκα... Νιωθω κατωτερη απο ολους τους ανθρωπους
φοβαμαι τα βλεματα τους παντα δημιουργω εχθρες με
ολους
δε μπορω ν συγκεντρωθω στο γραφειο απλα δεν μπορω
δεν μπορω ομως να χασω τη δουλεια μου γιατι εχω μετακομισει κ δεν θελω να γυρισω σπιτι
δεν μπορω να κανω δουλειες
δεν μπορω να ζησω

---

Δεν μπορώ να ζήσω, είναι η φράση που περιγράφει ή έχει περιγράψει για ένα διάστημα την ζωή των περισσότερων στο forum.
Περιγράφει και τη δική μου φυσικά.
Ο, τι και να αποφασίσεις για τα χάπια, ξεκινά την ψυχοθεραπεία, ειναι μια διαδικασία που σε φέρνει σιγά σιγά πολύ κοντά στον εαυτό σου, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Σε φέρνει κοντά στους φόβους σου, στις ανάγκες σου, στα θέλω σου, στα καλά σου και στα κακά σου.
Κάνω ψυχοθεραπεία ένα χρόνο τώρα και θα σου πω ότι από την εμπειρία μου είναι μια διαδικασία δύσκολη αλλά ταυτόχρονα λυτρωτική.
Πάντως σε περιπτώσεις άγχους θεωρώ οτι είναι η μόνη λύση, γιατί αγωγή χωρίς θεραπεία δεν έχει λόγο ύπαρξης σε περίπτωση άγχους και μόνο. Κουκουλωνει το πρόβλημα που μετά τη διακοπή της αγωγής παραμένει εκεί.
Δεν ειναι ευχάριστο πάντα και δεν είναι πάντα εύκολο, έχω βγει από συνέδρια είτε γελαστή, είτε ευτυχισμένη, είτε ουδέτερη, είτε ευχαριστημένη, είτε να καλιω με λίγους ή και με κρίση πανικού αλλά στο σύνολο προχωράς σαν άνθρωπος, ακόμα και όταν πισωγυριζεις.

Quote:

---

Originally Posted by Layla123

Δεν μπορώ να ζήσω, είναι η φράση που περιγράφει ή έχει περιγράψει για ένα διάστημα την ζωή των περισσότερων στο forum.
Περιγράφει και τη δική μου φυσικά.
Ο, τι και να αποφασίσεις για τα χάπια, ξεκινά την ψυχοθεραπεία, ειναι μια διαδικασία που σε φέρνει σιγά σιγά πολύ κοντά στον εαυτό σου, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Σε φέρνει κοντά στους φόβους σου, στις ανάγκες σου, στα θέλω σου, στα καλά σου και στα κακά σου.
Κάνω ψυχοθεραπεία ένα χρόνο τώρα και θα σου πω ότι από την εμπειρία μου είναι μια διαδικασία δύσκολη αλλά ταυτόχρονα λυτρωτική.
Πάντως σε περιπτώσεις άγχους θεωρώ οτι είναι η μόνη λύση, γιατί αγωγή χωρίς θεραπεία δεν έχει λόγο ύπαρξης σε περίπτωση άγχους και μόνο. Κουκουλωνει το πρόβλημα που μετά τη διακοπή της αγωγής παραμένει εκεί.
Δεν ειναι ευχάριστο πάντα και δεν είναι πάντα εύκολο, έχω βγει από συνέδρια είτε γελαστή, είτε ευτυχισμένη, είτε ουδέτερη, είτε ευχαριστημένη, είτε να καλιω με λίγους ή και με κρίση πανικού αλλά στο σύνολο προχωράς σαν άνθρωπος, ακόμα και όταν πισωγυριζεις.

---

Ξεκινησα... εκανα μια συνεδρια και εχω ξανα την παρασκευη
ο ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι δυσκολη η περιπτωση μου αλλα
ο,τι μαθαινεται ξεμαθαινεται
πως γινεται να αλλαξω τον εαυτο μου που με σαμποταρει??
μου φαινεται απιθανο
θελω να φυγω απο τη δουλεια
αλλα νιωθω ανικανη να βρω αλλου δουλεια
το αγχος μου με εχει κανει και δε μπορω να παρω ουτε μια αποφαση
εχω εκτεθει ανεπανορθωτα στη δουλεια δεν καταλαβαινω τι μου λενε εχω χαζεψει
το αγχος μου με κυριευει καθε ωρα και στιγμη
δεν ξερω ποια ειμαι δεν ξερω τι μου συμβαινει

Δεν μπορω να απολαυσω τιποτα
με εχει πιασει και μια τρομερη υπνηλια
δεν τρωω με το ζορι μια φορα τη μερα
ξυπναω το βραδυ και ειναι σαν να ερχεται ο διαολος και να με προκαλει ν αυτοκτονησω
το μυαλο μου με μισει
νιωθω οτι θα πεθανω συντομα
ολους τους βλεπω σαν εχθρους οτι με
μισουν ειμαι τοσο κομπλεξικη

Τι εννοεί είναι δύσκολη η περίπτωση σου; Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.. Το αν είναι δύσκολη ή όχι μόνο εσύ θα το κρίνεις. Αν μείνεις εκεί και περιμένεις το θαύμα χωρίς να προσπαθήσεις τότε ναι είναι δύσκολη η περίπτωση σου. Αν όμως αποφασίσεις να το αντιμετωπίσεις τότε όχι δεν είναι. Δύσκολη είναι η φάση που περνάς. Μόνο αυτό.


Απλά πρέπει να καταλάβεις ότι θέλει χρόνο. Αυτή η ανυπομονεσια είναι και αυτη που σε ρίχνει. Δυστυχώς δεν γίνονται όλα σε μια στιγμή.
Θες να μιλήσεις λίγο για την ζωή σου.. Χωρίς πανικό. Μπορεί έτσι να μπορέσεις και να τα βάλεις σε μια σειρά. Μένεις μόνη; Έμενες με γονείς? Γιατί φοβάσαι μην επιστρέψεις πίσω; ποια είναι η σχέση σου μαζί τους;

Εχω κακοποιηθει απο τον πατερα μου σε μικρη ηλικια
ξυλο
δεν μπορεσα ποτε να το αποδεχτω
αυτο ομως που με ποναει πιο πολυ ειναι οτι ποτε δε με καταλαβε
ποτε δε με αποδεχτηκε
εχω σχεση με μεγαλυτερο που τον λατρευω
αυτη ηταν και η αφορμη να με απορριψει τελειως
θυμα, οτι βρωμαω που ειμαι με το βρωμιαρη
οτι με εκμεταλλευεται για να μου τρωει τα λεφτα
λες κ ειμαι καμια πλουσια 600 ευρω παιρνω
οτι ειναι μαζι μου για να μου φαει τα σπιτια οταν πεθανει ο μπαμπας
η μανα μου παντα σιγονταρε αλλα πισω απο την πλατη του με
βοηθαει
μενω με το φιλο μου τωρα
οπως καθε αρχη τα εχω βρει σκουρα με μαγειρεματα με δουλειες παω να ζητησω καμια συμβουλη και ακουω οτι χαραμιζω τα καλυτερα μου χρονια οτι ειμαι δουλα
δεν εχουν πατησει ποτε σπιτι μου
ενα χρονο θα κλεισω τον ιανουαριο
ο πατερας μου με εβαλε στη δουλεια και τον τελευταιο καιρο δεν τα παω καλα
δε μπορω να συγκεντρωθω
υποσυνειδητα οτι κακο μου εχει πει το ενστερνιστηκα
θυμα με ειπε
θυμα νιωθω
βρωμιαρα με ειπε
δεν θελω να κανω μπανιο
η κατασταση δεν αλλαζει
ειναι ενας ανθρωπος σκληρος παντα μαζι μου ετσι ηταν απο μικρη και μου ελεγε οτι το μισω κιολας
στη σχεση μου βγαζω ολα μου τα κομπλεξ
και πως με ανεχεται ακομα απορω
δεν εχω φιλους
δεν εχω κανεναν περα απο αυτο τον ανθρωπο που οταν πεθανει τι θα κανω... ο πατερας μου εχει κ αλλο παιδι πριν απο μενα απο τον πρωτο του γαμο με το οποιο δεν μιλαει καν!
εχω μια αδερφη μικροτερη που ποτε δε τη χτυπησε και παντα μου την εφερνε σαν παραδειγμα οτι ειναι σωστη και καλη
μεχρι να παθω αυτα τα κομπλεξ τα εκρυβα μεσα στην κακια
πλεον ομως τα πραγματα αλλαξαν και εγινα αδυναμη να κοιταω τους ανθρωπους με ενα βλεμμα απλανες να φοβαμαι τα παντα

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Δεν μπορω να απολαυσω τιποτα
με εχει πιασει και μια τρομερη υπνηλια
δεν τρωω με το ζορι μια φορα τη μερα
ξυπναω το βραδυ και ειναι σαν να ερχεται ο διαολος και να με προκαλει ν αυτοκτονησω
το μυαλο μου με μισει
νιωθω οτι θα πεθανω συντομα
ολους τους βλεπω σαν εχθρους οτι με
μισουν ειμαι τοσο κομπλεξικη

---

Καλησπέρα Νατάσα!
Δεν θέλω να απελπίζεσαι, δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι άμα διαβάσεις λίγες ιστορίες εδώ θα καταλάβεις.. Ίσως και πολλοί από το περιβάλλον σου να νιώθεις έτσι και απλά να μην το γνωρίζεις, ναμλ μην στο έχουνε πει ποτέ..
Είναι πολύ βασικό που ξεκίνησες ψυχοθεραπεία, καμία περίπτωση δεν είναι δύσκολη όλοι είμαστε διαφορετικοί και μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα.
Η υπόλοιπη μερα σου εκτός από την δουλειά πως είναι? Οι δικοί σου καταλαβαίνουν πως νιώθεις? Το έχεις συζητήσει?

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Ξεκινησα... εκανα μια συνεδρια και εχω ξανα την παρασκευη
ο ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι δυσκολη η περιπτωση μου αλλα
ο,τι μαθαινεται ξεμαθαινεται
πως γινεται να αλλαξω τον εαυτο μου που με σαμποταρει??
μου φαινεται απιθανο
θελω να φυγω απο τη δουλεια
αλλα νιωθω ανικανη να βρω αλλου δουλεια
το αγχος μου με εχει κανει και δε μπορω να παρω ουτε μια αποφαση
εχω εκτεθει ανεπανορθωτα στη δουλεια δεν καταλαβαινω τι μου λενε εχω χαζεψει
το αγχος μου με κυριευει καθε ωρα και στιγμη
δεν ξερω ποια ειμαι δεν ξερω τι μου συμβαινει

---

Quote:

---

Originally Posted by Πες το μου και αυτό

Καλησπέρα Νατάσα!
Δεν θέλω να απελπίζεσαι, δεν είσαι η μόνη που νιώθει έτσι άμα διαβάσεις λίγες ιστορίες εδώ θα καταλάβεις.. Ίσως και πολλοί από το περιβάλλον σου να νιώθεις έτσι και απλά να μην το γνωρίζεις, ναμλ μην στο έχουνε πει ποτέ..
Είναι πολύ βασικό που ξεκίνησες ψυχοθεραπεία, καμία περίπτωση δεν είναι δύσκολη όλοι είμαστε διαφορετικοί και μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα.
Η υπόλοιπη μερα σου εκτός από την δουλειά πως είναι? Οι δικοί σου καταλαβαίνουν πως νιώθεις? Το έχεις συζητήσει?

---

Σας ευχαριστω για το χρονο σας
η ζωη μου ειναι στο σπιτι
δε βγαινω δεν κανω τιποτα
δεν θελω να βλεπω ανθρωπους εχω μονο το φιλο μου
που κ εκεινος ειναι μεσα
η διαθεση μου αλλαζει καθε δευτερολεπτο οχι προς το καλυτερο αλλα προς το χειροτερο
στη δουλεια ειμαι δε μπορω να συγκεντρωθω
πργματα που παλια εκανα πλεον δεν τα θελω φοβαμαι
εχω πειστει οτι ειμαι αχρηστη και ανικανη
ντρεπομαι που υπαρχω νιωθω ασχημη και χαζη
το μυαλο μου δεν κοβει πια
και δεν υπαρχει λυση!! τιποτα δεν μπορει να με ανακουφισει
καθε νεα μερα ειναι ενας αγωνας χωρις νοημα
οτι εχω νιωθω οτι θα το χασω
με βλεπουν τωρα οι συναδελφοι που δεν κανω τη δουλεια μου και ντρεπομαι που δεν την κανω

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Εχω κακοποιηθει απο τον πατερα μου σε μικρη ηλικια
ξυλο
δεν μπορεσα ποτε να το αποδεχτω
αυτο ομως που με ποναει πιο πολυ ειναι οτι ποτε δε με καταλαβε
ποτε δε με αποδεχτηκε
εχω σχεση με μεγαλυτερο που τον λατρευω
αυτη ηταν και η αφορμη να με απορριψει τελειως
θυμα, οτι βρωμαω που ειμαι με το βρωμιαρη
οτι με εκμεταλλευεται για να μου τρωει τα λεφτα
λες κ ειμαι καμια πλουσια 600 ευρω παιρνω
οτι ειναι μαζι μου για να μου φαει τα σπιτια οταν πεθανει ο μπαμπας
η μανα μου παντα σιγονταρε αλλα πισω απο την πλατη του με
βοηθαει
μενω με το φιλο μου τωρα
οπως καθε αρχη τα εχω βρει σκουρα με μαγειρεματα με δουλειες παω να ζητησω καμια συμβουλη και ακουω οτι χαραμιζω τα καλυτερα μου χρονια οτι ειμαι δουλα
δεν εχουν πατησει ποτε σπιτι μου
ενα χρονο θα κλεισω τον ιανουαριο
ο πατερας μου με εβαλε στη δουλεια και τον τελευταιο καιρο δεν τα παω καλα
δε μπορω να συγκεντρωθω
υποσυνειδητα οτι κακο μου εχει πει το ενστερνιστηκα
θυμα με ειπε
θυμα νιωθω
βρωμιαρα με ειπε
δεν θελω να κανω μπανιο
η κατασταση δεν αλλαζει
ειναι ενας ανθρωπος σκληρος παντα μαζι μου ετσι ηταν απο μικρη και μου ελεγε οτι το μισω κιολας
στη σχεση μου βγαζω ολα μου τα κομπλεξ
και πως με ανεχεται ακομα απορω
δεν εχω φιλους
δεν εχω κανεναν περα απο αυτο τον ανθρωπο που οταν πεθανει τι θα κανω... ο πατερας μου εχει κ αλλο παιδι πριν απο μενα απο τον πρωτο του γαμο με το οποιο δεν μιλαει καν!
εχω μια αδερφη μικροτερη που ποτε δε τη χτυπησε και παντα μου την εφερνε σαν παραδειγμα οτι ειναι σωστη και καλη
μεχρι να παθω αυτα τα κομπλεξ τα εκρυβα μεσα στην κακια
πλεον ομως τα πραγματα αλλαξαν και εγινα αδυναμη να κοιταω τους ανθρωπους με ενα βλεμμα απλανες να φοβαμαι τα παντα

---

Θα ήθελα να διαβάσεις ξανά αυτά που γράφεις και να μου πεις που φταις εσύ; Ποια η ευθύνη σου; Ο πατέρας σου έχει μάθει να φέρεται έτσι και είναι έτσι!!! Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται γονείς γιατί θα μεγαλώσουν δυστυχισμενους ανθρώπους.
Έχω φάει πάρα πολύ ξύλο από την μητέρα μου. Μια ζωή με θεωρούσε άχρηστο, ανίκανο και πως οι επιλογές μου ήταν πάντα λάθος. Μια μέρα ξύπνησα και όλα αυτά που με τάιζε τα υιοθετησα. Στα λέω για να δεις πως δεν είσαι μόνη. Στα λέω για να καταλάβεις πώς ότι και να λένε αυτοί οι άνθρωποι είναι η γνώμη τους με βάση τα βιώματα τους, με τον τρόπο που βλέπουν την ζωή και όχι το τι είσαι εσύ! Το τι είσαι εσύ μόνο ΕΣΎ το ξέρεις. Ναι είναι οι γονείς σου, ναι είναι αίμα σου και πρέπει αυτοί να σε ανεβάζουν.. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. είναι συναισθηματικα ανάπηροι.

Μόλις βρήκες την αιτία όλων αυτών που περνάς. Πρέπει να τα αποβάλεις όλα αυτά με ψυχοθεραπεία. Να φύγεις όλα αυτά που σου φόρτωναν. Δεν σου αξίζει να τραβας εσύ όλα αυτά αλλά πρέπει. Για να ζήσεις. Να αναπνευσεις. Ακόμη και το θέμα της δουλειάς. Επειδή την βρήκε ο πατέρας σου νιώθεις δίπλα ευθύνη. Ότι πρέπει να του αποδείξεις ότι αξίζεις, ότι μπορείς και όλο αυτό σε έχει παγώσει..

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Ξεκινησα... εκανα μια συνεδρια και εχω ξανα την παρασκευη
ο ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι δυσκολη η περιπτωση μου αλλα
ο,τι μαθαινεται ξεμαθαινεται
πως γινεται να αλλαξω τον εαυτο μου που με σαμποταρει??
μου φαινεται απιθανο
θελω να φυγω απο τη δουλεια
αλλα νιωθω ανικανη να βρω αλλου δουλεια
το αγχος μου με εχει κανει και δε μπορω να παρω ουτε μια αποφαση
εχω εκτεθει ανεπανορθωτα στη δουλεια δεν καταλαβαινω τι μου λενε εχω χαζεψει
το αγχος μου με κυριευει καθε ωρα και στιγμη
δεν ξερω ποια ειμαι δεν ξερω τι μου συμβαινει

---

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Θα ήθελα να διαβάσεις ξανά αυτά που γράφεις και να μου πεις που φταις εσύ; Ποια η ευθύνη σου; Ο πατέρας σου έχει μάθει να φέρεται έτσι και είναι έτσι!!! Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται γονείς γιατί θα μεγαλώσουν δυστυχισμενους ανθρώπους.
Έχω φάει πάρα πολύ ξύλο από την μητέρα μου. Μια ζωή με θεωρούσε άχρηστο, ανίκανο και πως οι επιλογές μου ήταν πάντα λάθος. Μια μέρα ξύπνησα και όλα αυτά που με τάιζε τα υιοθετησα. Στα λέω για να δεις πως δεν είσαι μόνη. Στα λέω για να καταλάβεις πώς ότι και να λένε αυτοί οι άνθρωποι είναι η γνώμη τους με βάση τα βιώματα τους, με τον τρόπο που βλέπουν την ζωή και όχι το τι είσαι εσύ! Το τι είσαι εσύ μόνο ΕΣΎ το ξέρεις. Ναι είναι οι γονείς σου, ναι είναι αίμα σου και πρέπει αυτοί να σε ανεβάζουν.. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. είναι συναισθηματικα ανάπηροι.

Μόλις βρήκες την αιτία όλων αυτών που περνάς. Πρέπει να τα αποβάλεις όλα αυτά με ψυχοθεραπεία. Να φύγεις όλα αυτά που σου φόρτωναν. Δεν σου αξίζει να τραβας εσύ όλα αυτά αλλά πρέπει. Για να ζήσεις. Να αναπνευσεις. Ακόμη και το θέμα της δουλειάς. Επειδή την βρήκε ο πατέρας σου νιώθεις δίπλα ευθύνη. Ότι πρέπει να του αποδείξεις ότι αξίζεις, ότι μπορείς και όλο αυτό σε έχει παγώσει..

---

Ξερω τι λες... Εχω σκεφτει ατελειωτες ωρες και ατελειωτες φορες προσπαθησα να ερθω κοντα του
τιποτα
Θελω να φυγω απο τη δουλεια
θελω να φυγω πνιγομαι εδω μεσα
αλλα με το μισθο του φιλου μου μονο δεν θα
καταφερουμε να κρατησουμε το σπιτι κ ειναι κ αυτος σε φαση μια τον πληρωνουνε μια οχι
την κινηση μου για την ανεξαρτητοποιηση
μου τη βγαλανε οχι απλα ξινη
οτι με εκμεταλλευεται ο καθενας
γιατι τα υιοθετησα αυτα τα πιστευω τους? γιατι ξιωθω ακομα ενοχες? γιατι νιωθω το πιο αχρηστο πλασμα που υπαρχει στη γη
τα ειπα στον ψυχιατρο
αλλα δεν με ωφελησε που τα ειπα
και αυτη η αισθηση οτι ειμαι αδυναμη δεν φευγει
ξερεις ποσο ξυλο ετρωγα εγω λεει απο το δικο μου πατερα? χεστηκα ρε μαλακα!
τον μισω και τον αγαπαω με την ιδια δυναμη το μπαμπα μου
ειμαι κ εγω αναπηρη συναισθηματικα
η καθημερινοτητα μου εχει γινει ενα χαλι
παω φερνω ρουχα τα ξαναπαω παλι πισω γτ δεν εχω κουραγιο να τα πλυνω
δεν αντεχω αλλο δεν υπαρχει κανεις να με βοηθησει
ολους τους βλεπω σαν εχθρους
οτι θελουν να με
κοροιδεψουν
και οκ αναγνωριζω οτι ειναι λαθος η σκεψη μου
αλλα τι να κανω ? αυτο το μυαλο εχω
πως να το αλλαξω ολες οι προσπαθειες μου να γινω χαρουμενη μετα απο λιγα ΛΕΠΤΑ
μου το γυρνανε χειροτερα

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Σας ευχαριστω για το χρονο σας
η ζωη μου ειναι στο σπιτι
δε βγαινω δεν κανω τιποτα
δεν θελω να βλεπω ανθρωπους εχω μονο το φιλο μου
που κ εκεινος ειναι μεσα
η διαθεση μου αλλαζει καθε δευτερολεπτο οχι προς το καλυτερο αλλα προς το χειροτερο
στη δουλεια ειμαι δε μπορω να συγκεντρωθω
πργματα που παλια εκανα πλεον δεν τα θελω φοβαμαι
εχω πειστει οτι ειμαι αχρηστη και ανικανη
ντρεπομαι που υπαρχω νιωθω ασχημη και χαζη
το μυαλο μου δεν κοβει πια
και δεν υπαρχει λυση!! τιποτα δεν μπορει να με ανακουφισει
καθε νεα μερα ειναι ενας αγωνας χωρις νοημα
οτι εχω νιωθω οτι θα το χασω
με βλεπουν τωρα οι συναδελφοι που δεν κανω τη δουλεια μου και ντρεπομαι που δεν την κανω

---

Τώρα διάβασα για την κακοποίηση που δέχτηκες από τους γονείς σου.
Ναι είναι μια κατάσταση που σίγουρα θα σε έχει στιγματίσει και πάντα θα υπάρχει αυτή η πληγή μέσα σου.
Θα σου πω κάτι που μπορεί να ακουστεί σκληρό αλλά είναι η αληθεία, κάνεις δεν πρόκειται να σε σώσει άμα δεν το κάνεις εσύ για τον ευατο σου.
Το κατάλαβα μικρή αυτό, είχα έναν πατέρα πάντα απών και κάποια στιγμή στα 16 που του ζήτησα 5 ευρώ να πάω για καφέ μου είπε καλά ως πότε θα σε ταΐζω, τρως πίνεις εδώ σπίτι και θέλεις και λεφτά για να βγαίνεις κιόλας? Και ήμουν ένα παιδί που ποτέ δεν ζήτησα τίποτα.
Εκείνη την στιγμη κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω..δεν είχα άλλη επιλογή από το να γίνω δυνατή. Την επόμενη μέρα κιόλας βρηκα δουλειά για να έχω τα λεφτά μου.

Ηρθε η στιγμή να σταθείς στα πόδια σου και να νοιαστεις για την Νατάσα, να την αγαπήσεις.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, πολλές φορές είναι και πιο δύσκολη από όσο φαντάζεσαι αλλα είναι απαραίτητη.
Σιγά σιγά θα βρίσκεις άκρη στο τούνελ, δεν θα νιώθεις πια την ίδια απόγνωση.
Είναι πολύ σημαντικό που έχεις το αγόρι σου και σε υποστηρίζει και σου συμπαραστεκεται.
Όσο αφορά την δουλειά, ίσως δεν σου κάνει καλό να είσαι στο ίδιο περιβάλλον με τον πατέρα σου.στειλε βιογραφικά πάντου, ρώτα παντού για δουλειά, μην εξαρτάται από αυτόν.

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Ξερω τι λες... Εχω σκεφτει ατελειωτες ωρες και ατελειωτες φορες προσπαθησα να ερθω κοντα του
τιποτα
Θελω να φυγω απο τη δουλεια
θελω να φυγω πνιγομαι εδω μεσα
αλλα με το μισθο του φιλου μου μονο δεν θα
καταφερουμε να κρατησουμε το σπιτι κ ειναι κ αυτος σε φαση μια τον πληρωνουνε μια οχι
την κινηση μου για την ανεξαρτητοποιηση
μου τη βγαλανε οχι απλα ξινη
οτι με εκμεταλλευεται ο καθενας
γιατι τα υιοθετησα αυτα τα πιστευω τους? γιατι ξιωθω ακομα ενοχες? γιατι νιωθω το πιο αχρηστο πλασμα που υπαρχει στη γη
τα ειπα στον ψυχιατρο
αλλα δεν με ωφελησε που τα ειπα
και αυτη η αισθηση οτι ειμαι αδυναμη δεν φευγει
ξερεις ποσο ξυλο ετρωγα εγω λεει απο το δικο μου πατερα? χεστηκα ρε μαλακα!
τον μισω και τον αγαπαω με την ιδια δυναμη το μπαμπα μου
ειμαι κ εγω αναπηρη συναισθηματικα
η καθημερινοτητα μου εχει γινει ενα χαλι
παω φερνω ρουχα τα ξαναπαω παλι πισω γτ δεν εχω κουραγιο να τα πλυνω
δεν αντεχω αλλο δεν υπαρχει κανεις να με βοηθησει
ολους τους βλεπω σαν εχθρους
οτι θελουν να με
κοροιδεψουν
και οκ αναγνωριζω οτι ειναι λαθος η σκεψη μου
αλλα τι να κανω ? αυτο το μυαλο εχω
πως να το αλλαξω ολες οι προσπαθειες μου να γινω χαρουμενη μετα απο λιγα ΛΕΠΤΑ
μου το γυρνανε χειροτερα

---

Νιώθεις άχρηστη γιατί αυτό έπαιρνες μια ζωή. Ότι αυτό είσαι. Από γονείς. Ξέρεις πως δεν είναι έτσι αλλά όταν ακούς τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα από το ίδιο σου το αίμα ποια είσαι εσύ να πεις το αντίθετο ε; Αυτό θα το αποβάλεις με ψυχοθεραπεία. Με τις ερωτήσεις του ψυχολόγου θα αρχίσεις να βλέπεις την ζωή με τα ΔΙΚΆ ΣΟΥ μάτια.. Και όχι με τα γυαλιά που σου φόρεσαν. Αν οι γονείς σου ήταν ανίκανοι να δουν τι ψυχή είσαι δεν φταις κάπου. Γιατί η συμπεριφορα και ο τρόπος που μας βλέπουν οι άλλοι να είναι και η αλήθεια;

Μπράβο σου που βρήκες την δύναμη να φύγεις από το σπίτι.. Αλλά θα ήθελα να ρωτήσω. Έφυγες γιατί ήθελες να μείνεις με αυτόν τον άνθρωπο ή ήθελες απλά να γλυτώσεις;

Quote:

---

Originally Posted by NatasaBastaki

Ξεκινησα... εκανα μια συνεδρια και εχω ξανα την παρασκευη
ο ψυχιατρος μου ειπε οτι ειναι δυσκολη η περιπτωση μου αλλα
ο,τι μαθαινεται ξεμαθαινεται
πως γινεται να αλλαξω τον εαυτο μου που με σαμποταρει??
μου φαινεται απιθανο
θελω να φυγω απο τη δουλεια
αλλα νιωθω ανικανη να βρω αλλου δουλεια
το αγχος μου με εχει κανει και δε μπορω να παρω ουτε μια αποφαση
εχω εκτεθει ανεπανορθωτα στη δουλεια δεν καταλαβαινω τι μου λενε εχω χαζεψει
το αγχος μου με κυριευει καθε ωρα και στιγμη
δεν ξερω ποια ειμαι δεν ξερω τι μου συμβαινει

---

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Νιώθεις άχρηστη γιατί αυτό έπαιρνες μια ζωή. Ότι αυτό είσαι. Από γονείς. Ξέρεις πως δεν είναι έτσι αλλά όταν ακούς τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα από το ίδιο σου το αίμα ποια είσαι εσύ να πεις το αντίθετο ε; Αυτό θα το αποβάλεις με ψυχοθεραπεία. Με τις ερωτήσεις του ψυχολόγου θα αρχίσεις να βλέπεις την ζωή με τα ΔΙΚΆ ΣΟΥ μάτια.. Και όχι με τα γυαλιά που σου φόρεσαν. Αν οι γονείς σου ήταν ανίκανοι να δουν τι ψυχή είσαι δεν φταις κάπου. Γιατί η συμπεριφορα και ο τρόπος που μας βλέπουν οι άλλοι να είναι και η αλήθεια;

Μπράβο σου που βρήκες την δύναμη να φύγεις από το σπίτι.. Αλλά θα ήθελα να ρωτήσω. Έφυγες γιατί ήθελες να μείνεις με αυτόν τον άνθρωπο ή ήθελες απλά να γλυτώσεις;

---

Μπορει να ηθελα να γλιτωσω... βεβαια ηρθα αντιμετωπη με σκληρη πραγματικοτητα
που δεν ειχα υπολογισει
αλλα ξερεις τι με ποναει περισσοτερο
ουτε ενα μπραβο ουτε τιποτα καμια ηθικη συμπαρασταση
και εγινα ρεζιλι στα δικα μου ματια πρωτα με το ποσο μονη ενιωσα
και η μανα μου να λεει αν ησουν ενταξει μ αυτον θα ησουν καλα
ελα σπιτι της λεω να με δεις
μονο αν λειπει αυτος
και εγω κατεληξα η σκια του εαυτου μου
ο εαυτος μου με μισει
θελω να ειμαι αναισθητη
θελω να μη νιωθω τιποτα
και γινεται το αντιθετο