Πως ξεφεύγει κανείς από το άγχος??
Καλημέρα σας, σκέφτηκα να δημοσιεύσω την εμπειρία μου έτσι ώστε άνθρωποι που αναγνωρίζουν σημεία της συμπεριφοράς τους στην αφήγησή μου, να έχουν ένα σημείο αναφοράς, για αποφυγή, παραδειγματισμό ή συζήτηση. Απαντώντας τις προηγούμενες μέρες σε διάφορα θέματα για το άγχος, νιώθω την ανάγκη να γίνω πιο συγκεκριμένος με κάποια πράγματα.
Ξεκινώντας λοιπόν τη ζωή μου σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, με δυο γονείς πλασμένοι για να γίνουν γονείς και ένα μεγαλύτερο αδερφό, ανακαλύπτω σε πολύ μικρή ηλικία ότι διαφέρω από τα άλλα παιδάκια. Δεν έκανα τις αγορίστικες σκανδαλιές ελαφρά τη καρδία, καθώς σκεφτόμουν ότι το "θύμα μου" θα στεναχωρηθεί. Ενδιαφερόμουν περισσότερο για τα μαθηματικά παρά για τους Power Rangers που ήτνα στη μόδα τότε, ήμουν πειθαρχημένος αθλητής με πρόγραμμα πρωταθλητισμού σε ηλικία 11 ετών και στο σχολείο ο ένας έπαινος διαδέχονταν τον άλλο.
Οι γονείς μου άνθρωποι μορφωμένοι, είχαν απογοητευτεί από τη στάση του αδερφού μου, που είναι 8 χρόνια μεγαλύτερος, καθώς δεν επεδείκνυε ενδιαφέρον για τπτ, δεν διάβαζε, δεν ασχολούνταν με κάτι και γενικά ήταν και παραμένει ανώριμος για την ηλικία του. Μοιραία, έμπαινα σε μια σύγκριση που προέκυπτε από την προσπάθεια για την παρακίνηση του αδερφού μου." Κοίτα το μικρό, διαβάζει αθλείται, παίζει μουσική, 8 χρόνια μεγαλύτερος εσύ αλλά ο μικρός είναι σαν να σε περνά 8 χρόνια". Προσποαθώντας έτσι να γίνω το "παράδειγμα" για τον αδερφό μου, το υπόδειγμα, το "παιδι-θαύμα", κάπου έχασα τον εαυτό μου. Παραμέρισα τα θέλω μου για να γίνω αυτό που οι άλλοι θέλουν.
Τελειώνω το σχολείο και πετυχαίνω στο τμήμα που ήθελα στο πολυτεχνείο της θεσσαλονίκης. Αυτό ήτνα και το πρώτο χαστούκι. Αθηναίος γαρ, έχασα το ΜΕτσόβειο για 35 μόρια, ενώ ο κολλητός μου μπήκε έχονας 37 μόρια παραπάνω από μενα. Αργότερα, συνειδητοποιώ πως η σχολή μου δεν έχει καμία σχέση μ αυτό που φανταζόμουν. Εγώ πήγα εκεί νομίζοντας πως 8α διαπρέπω συνέχεια, αλλά με την πρώτη αποτυχία, και συνάμα με την επιτυχία κάποιων άλλων που συναναστρεφόμουν, ένιωθα κουρέλι. Ένιωθα πως έχω χάσει τον εαυτό μου, ένιωθα μετέωρος. Πάντα είχα άγχος να ικανοποιήσω τις φιλοδοξίες των άλλων, μα τώρα αυτό φάνταζε μάταιο. Το άγχος τώρα με πνίγει, δε μπορώ να διαβάσω γιατί αγχόνομαι πως δε θα τα καταφέρω. δεν πιστεύω πια σε μένα. Μετά ακολουθεί ένα κορίτσι, μέσα σε εξεταστική περίοδο, που ήταν και το μεγαλύτερο πλήγμα. Κορίτσι από επαρχία, με λεφτά και νοοτροπία ότι οι άντρες πρέπει να μου συμπεριφέρονται σα το μπαμπά μου, μη βρέξει και μη στάξει, κορώνα στο κεφάλι, σκλάβοι του φαραώ κλπ. Έρχεται και η κατάθλιψη, έρχεται και το zanax τα βράδια, έρχεται και μαζική απώλεια βάρους, σε ένα μήνα και μισό, έχασα 10 κιλά.
Οι δικοί μου τα χαν χάσει, νόμιζαν πως έχω AIDS ή κάποια σοβαρή ασθένεια. Κόβω τα φάρμακα και πειθω τον εαυτό μου να πάω σε ένα γυμναστήριο. Από τα συσωρευμένα νεύρα, έφτασα να σηκώνω το βάρος μου σε 20 μέρες, κάνοντας τους γύρω να νομίζουν πως παίρνω αναβολικά. Η σχολή αποτελεί για μένα μια πρόφαση πλεόν για να μαι στη θεσσαλονίκη και τπτ παραπάνω. Έρχονται και οι καταλήψεις οπότε έχω και δικαιολογία για την παράταση των σπουδών. Ώσπου γνρίζω για ακόμα μια φορά το σκληρό πρόσωπο του έρωτα, και ταυτόχρονα τη διπροσωπία κάποιων "φίλων". Κατάθλιψη ξανά, 4 μήνες χάλι, κανένα ενδιαφέρον και σκέψεις ακόμα και για .... το έσχατο.
Περνά ο καιρός και βλέπω το παιδί με τα όνειρα να γίνει σπουδαίος άνδρας, να αποτυγχάνει παταγωδώς. Ταυτόχορνα όμως βλέπω, πως με το 1/10 του διαβάσματος και της παρακολήθησης των μαθημάτων χρωτάω πολύ λιγότερα απ' οσα θα άξιζα και με συναναστροφές με συμφοιτητές, έβλεπα το πως με άκουγαν, το πωςζητούσαν από μένα συμβουλές για το τι να δώσουν, τι να ακολουθήσουν, τι να διαβάσουν, πράγμα που με παραξένευε. Ώσπου είπα θα το παλέψω, να βρω ένα τομέα της επιστήμης μου που θα μπορώ να είμαι αυτό που θέλω. Μετά από ψάξιμο και αποτυχίες ανακαλύπτω ένα τομέα στον οποίο μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα και να δημιουργήσω. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους του άγχους και της αυτοκαταπίεσης.
Μετά από ένα μήνα συνεδριών με ένα ψυχίατρο και με δική μου απαίτηση να μη μου χορηγήσει φάρμακα και ας μην κοιμάμαι και καλά, είχα καταλάβει ότι δεν είναι η σχολή ή οι γυναίκες που με χάλασαν, αλλά εγώ ο ίδιος, που δε μου άφηνα περιθώριο για λάθος. Δε μου άφηνα περιθώριο για αναζήτησηκαι ενδοσκόπηση. δεν ρωτούσα ποτε τον εαυτό μου τι θέλω πραγματικά απ τη ζωή. Και τελικά επαναπαυόμουν στη διακιολογία του άγχους και των κακών γονιδίωνμ και της κακής μου τύχης. δεν πάω καλά λόγω του άγχους άρα μια ζωή έτσι θα μαι οπότε τι να αλλάξω?? τΑ πάντα είναι μάταια. Κι όμως όχι, η δική μου όχθη είναι πιο όμορφη απ την απέναντι. Αλλά για να ρθεις, θέλει κουπί, και κανείς δεν εγγυάται πως το νερό θα ναι ήρεμο.
Εγώ αυτό που έχω να πω είναι πως όλα λυνονται, όσον αφορά το άγχος. Μπορεί να πάρει και χρόνια, δεν αντιλέγω, μπορεί να χρειαστει και φαρμακοθεραπεία. Αυτό όμως που πολλοί δεν κάνουν, και τελικά είναι το μόνο που βοηθά ουσιαστικά, είναι η θετική σκέψη. Οι περοσσότεροι μπαινοβγαίνουν στα ιατρεία με συνταγές για ηρεμιστικά, περιμένοντας το άγχος ή η κατάθλιψη να εξαχθεί αό το γιατρό σα δόντι, να μην κουνήσουν δλδ δάχτυλο οι ίδιοι. Θετική σκέψη, και δουλειά. Όταν κάτι σας αγχώνει, σκεφτείτε το γιατί. Για παράδειγμα σας αγχώνει το να πάτε στην εφορία γιατό οι υπάλληλοι είνια "άγριοι" και σεις δεν έχετε γνώσεις επί των οικονομικών. Σκεφτείτε τι είναι αυτό που σας αγχώνει: Να μη σας μιλήσει απότομα ο υπάλληλος αν δεν έχετ όλα τα χαρτιά, να μην καταλάβετε τι λέει και να μη ρωτήσετε για να μη φαβείτε άσχετοι? Σας θυμίζει κάτι το σκηνικό??
Ε λοιπόν, σκεφτελιτε εναλλακτικά, έστω και για λιγο. Ο υπάλληλος, είναι υπάλληλός σας γιατί εσείς τον πληρώνετε. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο, της υποτίμησης. Αν κάποιος υπάλληλος δείχνει εκνευρισμένος με την "ασχετοσύνη"σας, αγνοείστε τον, καθώς ο ίδιος πάσχει από χειρότερη ασθένεια. Αυτή της έλλειψης κινήτρου. Ξέρει ότι μια ζωή θα ναι εκεί, κάνοντας αυτό, με αυτά τα λεφτά και χωρίς περιθώρια για ανέλιξη. Αυτό τον κάνει να βαριέται, γιατί δεν έχει να κυνηγήσει κάποιο όνειρο και ξεσπαέι έτσι. Η νέα τάση θέλει τους νέους να πασχίζουν για μια θέση στο δημόσιο, χωρίς ευθύνες και πρωτοβουλίες, έτσι για να είναι ασφαλείς μια ζωή. ΓΙ αυτό και αυτοί οι νέοι, όταν δε θα ναι πια τόσο νέοι, θα χρειάζονται ψυχίατρο. Γιατί άνθρωπος βολεμένος, είναι άνθρωπος άρρωστος. Δείτε τα ζώα στη φύση και στο ζωολογικό. δεν είναι ανόμοια η σύγκριση, όλες οι θεωρίες της ψυχιατρικής βασίζονται στην ενδελεχή παρατήρηση της άγριας ζωής. Στ φύση τα ζώα μπορεί να μέινουν και νηστικά για μέρες μέχρι να βρουν τροφή, Στον κήπο όχι. Στη φύση κυνηγο΄τν, διεκδικούν, μάχονται, μηχανεύονται. Στο κλουβί όχι. Έχετ δει πολλά ζώα κλεισμένα σε κλουβί, που να μην τρώνε καναβούρι, να ναι ευτυχή, να τεκνοποιούν και να ζουν για πολλά χρόνια??
Κια θα κλείσω λέγοντας το εξής: Δεν κάνει λάθη μόνο αυτός που κοιμάται όλη τη μέρα. Δεν κάνει λάθη μόνο ο Θεός, για όσους πιστεύουν. Το πρότυπό μας δεν είναι άλλος παρά ο εαυτός μας στην καλή του κατάσταση. Μαχόμαστε για το αυτονόητο, τη ζωή μας και την ποιότητά της. Ζούμε για μας, γιατί μόνοι και πεθαίνουμε. Αν θέλουμε κάτι, είνια και σωστό κα ιτο κυνηγάμε, και ας αποτύχουμε. Οι γονείς πέρα από το όνειρό τους να πραγματώσουν τα όνειρά τους μέσω των παιδιών τους, χαίρονται να έχουν παιδιά ευτυχισμένα, αυτός είναι και ο σκοπός τους. Στα χρόνια πολλά, ευχόμαστε για υγεία και ευτυχία, όχι για πανεπιστήμια και ιδιωτικές κλινικές. Στο κάτω κάτω, οι γονείς μας έιχαν 60 χρόνια ευκαιριών να πετύχουν, γιατί να περιμένουν από μας σε 20 χρόνια να γίνουμε 60αρηδες??
Μετά το μακροσκελές αυτό γράμμα, οφείλω να πω πως ακόμα ζω με το άγχος, αλλά σε πλαίσια που όχι απλώς το ελέγχω, αλλά μερικές φορές και το επιζητώ για να ενεργοποιηθώ ή να "τρέξω" μια υπόθεση. Αν άγχος είναι ένας απροσδιόριστος φόβος, προσδιορίστε τον, και απομυθοποιήστε τον, αυτός είνια ο μοναδικός τρόπς να ξεφύγετε. δε ξεφεύγει κανείς με το να αλλάζει γιατρούς και φάρμακα. Εμείς τα βάλαμε στο μυαλό μας, εμείς και θα τα βγάλουμε.... Καλή ζωή!!
