Πως χτίζουμε υγιή σχέση με τον εαυτό μας;

Καλημέρα σε όλα τα μέλη !! Με αφορμή ένα άρθρο που διάβαζα τώρα το πρωί, έχω διαπιστώσει εδώ και καιρό ότι έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση γενικά και χαμηλή αυτοπεποίθηση σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Σαφώς έπαιξε μεγάλο ρόλο και η οικογένεια μου σε αυτό. Αυτό μπορούμε να το δουλέψουμε με κάποιο ψυχολόγο, όμως όταν δεν υπάρχουν τα χρήματα , πως μπορούμε να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με προσωπική προσπάθεια; Πως μπορούμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα ; Προσωπικά διαβάζω άρθρα και βιβλία ψυχολόγων, παρακολουθώ τακτικά βιντεάκια στο Youtube από έμπειρους ψυχολόγους και με βοηθάνε. Όσοι το καταφέρατε αυτό, θα ήθελα τη γνώμη σας. Η σχέση με τον εαυτό μας είναι η πιο σημαντική σχέση που θα χτίσουμε στη ζωή μας θεωρώ και πρέπει να είναι υγιής. Δεν ξέρω αν ταιριάζει το θέμα σε αυτό το forum..

Καλημέρα.

Η άποψή μου από ότι έχω δει και στον εαυτό μου και γύρω μου είναι ότι πολύ καλή είναι η ομφαλοσκόπηση και η ανάλυση του εαυτού μας, αλλά το βασικότερο είναι η τριβή με την πραγματική ζωή, η απόκτηση εμπειριών και γενικότερα οι πράξεις. Όσο μένουμε για καιρό στην αδράνεια και στην ανακύκλωση θεωριών, συζητήσεων κτλ, τόσο πιο πιθανό είναι να μένουμε απλά σε αυτό και να μην προχωράμε παρακάτω.

Sonia έχεις ένα point και μου αρέσουν οι απαντήσεις σου. Η τριβή με την πραγματική ζωή, κάποιες εμπειρίες, δεν πιστεύεις ότι μπορεί να μας κάνει να έχουμε ακόμα πιο χαμηλή αυτοπεποίθηση ;

Quote:

---

Originally Posted by Optimistic mind

Sonia έχεις ένα point και μου αρέσουν οι απαντήσεις σου. Η τριβή με την πραγματική ζωή, κάποιες εμπειρίες, δεν πιστεύεις ότι μπορεί να μας κάνει να έχουμε ακόμα πιο χαμηλή αυτοπεποίθηση ;

---

Αυτό που λέει η Sonia πιο πάνω λειτούργησε θαυμάσια σε μένα. Διαβλέπω όμως ότι το αποτέλεσμα μπορεί να εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου. Ίσως σε άλλες περιπτώσεις να χρειάζονται κι άλλα στοιχεία εκτός από τον εμπλουτισμό της ζωής με εμπειρίες.

Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του. Αν δεν έχεις κάποιον από πίσω να σε στηρίζει είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά είτε οτιδήποτε, θα μπεις αναγκαστικά στο χορό και θα χορέψεις. Δηλαδή η ίδια η ζωή σε κάνει να στέκεσαι καλύτερα στα πόδια σου σταδιακά. Λόγω διαφόρων καταστάσεων για πολλά χρόνια είχα συναδέλφους και φίλους κτλ από άλλες χώρες. Σε πολλές περιπτώσεις 18χρονοι είχαν νοοτροπία κι εμπειρίες που δεν έχουν ούτε οι 30χρονοι στην Ελλάδα. Δηλαδή αν σε κάποιες χώρες θεωρείτε αυτονόητο ότι πλέον 15 ή 16 ή είσαι ενήλικας έχεις δικαιώματα και υποχρεώσεις, εδώ τρέχουν οι γονείς από πίσω και σε κάνουν αιώνιο μωρό.

Περιέγραφε ας πούμε ένας φίλος μου πως όταν πέρασε σε κάποια σχολή στην άλλη άκρη της χώρας, βρήκε ένας γνωστός ένα διαμέρισμα για να μείνει σε σχετικά καλή τοποθεσία και στα λεφτά που μπορούσαν να δώσουν, τον βάλανε οι γονείς του στο τραίνο να πάει να το δει, το είδε, του έκανε, υπέγραψε τα συμβόλαια. Πήγε στη σχολή, έκανε την εγγραφή κι ότι χρειαζότανε, γύρισε πίσω, τον βοηθήσανε οι δικοί του να πάρει κάποια πράγματα επιπλέον που θα χρειαζότανε, τον βοηθήσανε κάποια να τα στείλει με μεταφορική, όταν αρχίζαν τα μαθήματα έφιαξε τις βαλίτσες του, μπήκε στο τρένο, άρχισε την φοιτητική του ζωή. Δεν είχαν έννοια οι γονείς του νομίζεις ή δεν τον αγαπούσαν; Απλά το θεωρούσαν αυτονόητο ότι μπορεί να κανονίσει μόνος του 5 βασικά πράγματα. Του στέλναν για αρχή αρκετά λεφτά να ζει αξιοπρεπώς, είδε ότι ήθελε περισσότερα αν θέλει να κάνει 5 ταξίδια το καλοκαίρι ή να βγαίνει πιο πολύ, έπιασε απο μόνος του ημιαπασχόληση, δεν ζήτησε περισσότερα από τους γονείς. Πήγαν πρώτη φορά να τον επισκεφτούν όταν μπορέσαν την επόμενη άνοιξη κι ενώ στο μεταξύ είχε περάσει μόνο μέρος των χειμερινών διακοπών μαζί τους, ένα μέρος έμεινε και διάβαζε και δούλευε και λέγες μέρες πήγε να το περάσει με έναν φίλο του. Τα έλεγε αυτά και οι Έλληνες στην παρέα τον κοιτάγανε σαν ούφο.

Φέρνω αυτό το παράδειγμα γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν τρομερά κοινωνικός ή με τρομερή αυτοπεποίθηση, μάλλον σχετικά ντροπαλό θα τον έλεγα. Ωστόσο εκ των πραγμάτων δεν είχε περιθώρια να κάνει πίσω. Αν δεν ρωτούσε να βρει τον δρόμο του για την σχολή, δεν μπορούσε να οργανωθεί να ζήσει μόνος του και καθόταν κάτω να κλαίει ας πούμε ποιός θα τον βοηθούσε; Εκ των πραγμάτων απέκτησε μία αυτοπεποίθηση σταδιακά και στάθηκε στα πόδια του, όταν είδε ότι πράγματι μπορούσε και έφερνε κάποια πράγματα εις πέρας. Και επειδή τον άνθρωπο αυτό τον γνώριζα χρόνια, με τον καιρό είδα πόσο άλλαζε προς το καλύτερο και γινόταν και πιο κοινωνικός και έκανε πράγματα και αποκτούσε μεγαλύτερη σιγουριά για τον εαυτό του. Για να έρθει για δουλειά καλοκαίρι σε άλλη χώρα και στο τέλος να κάνει κι επιχείρηση εδώ, κάτι τον έμαθε η ζωή, δεν του ήρθε επιφοίτηση. Έχω πάρα πολλά παραδείγματα τέτοια.

Πες μου εδώ ποιος γονιός π.χ. από την Κρήτη που το παιδί του πέρασε στην Ξανθη δεν θα πάρει το παιδί του από το χεράκι να πάει να του βρει σπίτι, να το διαλέξει ο ίδιος ο γονιός, να το συνοδεύσει στη σχολή, να ελέγξει το περιβάλλον, να μείνει μαζί του μέχρι να προσαρμοστεί και μετά δεν το παίρνει 700 τηλέφωνα τη μέρα και δεν προσπαθεί να το επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία και δεν στέλνει λεφτά όταν το παιδί ζητάει και πάει λέγοντας. Πως να μάθει ο φοιτητής να απολαμβάνει τα δικαιώματά του και να αναλαμβάνει ευθύνες αν στην πρώτη δυσκολία έχει την οικογένεια από πίσω να καθαρίζει για αυτόν;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του. Αν δεν έχεις κάποιον από πίσω να σε στηρίζει είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά είτε οτιδήποτε, θα μπεις αναγκαστικά στο χορό και θα χορέψεις. Δηλαδή η ίδια η ζωή σε κάνει να στέκεσαι καλύτερα στα πόδια σου σταδιακά. Λόγω διαφόρων καταστάσεων για πολλά χρόνια είχα συναδέλφους και φίλους κτλ από άλλες χώρες. Σε πολλές περιπτώσεις 18χρονοι είχαν νοοτροπία κι εμπειρίες που δεν έχουν ούτε οι 30χρονοι στην Ελλάδα. Δηλαδή αν σε κάποιες χώρες θεωρείτε αυτονόητο ότι πλέον 15 ή 16 ή είσαι ενήλικας έχεις δικαιώματα και υποχρεώσεις, εδώ τρέχουν οι γονείς από πίσω και σε κάνουν αιώνιο μωρό.

Περιέγραφε ας πούμε ένας φίλος μου πως όταν πέρασε σε κάποια σχολή στην άλλη άκρη της χώρας, βρήκε ένας γνωστός ένα διαμέρισμα για να μείνει σε σχετικά καλή τοποθεσία και στα λεφτά που μπορούσαν να δώσουν, τον βάλανε οι γονείς του στο τραίνο να πάει να το δει, το είδε, του έκανε, υπέγραψε τα συμβόλαια. Πήγε στη σχολή, έκανε την εγγραφή κι ότι χρειαζότανε, γύρισε πίσω, τον βοηθήσανε οι δικοί του να πάρει κάποια πράγματα επιπλέον που θα χρειαζότανε, τον βοηθήσανε κάποια να τα στείλει με μεταφορική, όταν αρχίζαν τα μαθήματα έφιαξε τις βαλίτσες του, μπήκε στο τρένο, άρχισε την φοιτητική του ζωή. Δεν είχαν έννοια οι γονείς του νομίζεις ή δεν τον αγαπούσαν; Απλά το θεωρούσαν αυτονόητο ότι μπορεί να κανονίσει μόνος του 5 βασικά πράγματα. Του στέλναν για αρχή αρκετά λεφτά να ζει αξιοπρεπώς, είδε ότι ήθελε περισσότερα αν θέλει να κάνει 5 ταξίδια το καλοκαίρι ή να βγαίνει πιο πολύ, έπιασε απο μόνος του ημιαπασχόληση, δεν ζήτησε περισσότερα από τους γονείς. Πήγαν πρώτη φορά να τον επισκεφτούν όταν μπορέσαν την επόμενη άνοιξη κι ενώ στο μεταξύ είχε περάσει μόνο μέρος των χειμερινών διακοπών μαζί τους, ένα μέρος έμεινε και διάβαζε και δούλευε και λέγες μέρες πήγε να το περάσει με έναν φίλο του. Τα έλεγε αυτά και οι Έλληνες στην παρέα τον κοιτάγανε σαν ούφο.

Φέρνω αυτό το παράδειγμα γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν τρομερά κοινωνικός ή με τρομερή αυτοπεποίθηση, μάλλον σχετικά ντροπαλό θα τον έλεγα. Ωστόσο εκ των πραγμάτων δεν είχε περιθώρια να κάνει πίσω. Αν δεν ρωτούσε να βρει τον δρόμο του για την σχολή, δεν μπορούσε να οργανωθεί να ζήσει μόνος του και καθόταν κάτω να κλαίει ας πούμε ποιός θα τον βοηθούσε; Εκ των πραγμάτων απέκτησε μία αυτοπεποίθηση σταδιακά και στάθηκε στα πόδια του, όταν είδε ότι πράγματι μπορούσε και έφερνε κάποια πράγματα εις πέρας. Και επειδή τον άνθρωπο αυτό τον γνώριζα χρόνια, με τον καιρό είδα πόσο άλλαζε προς το καλύτερο και γινόταν και πιο κοινωνικός και έκανε πράγματα και αποκτούσε μεγαλύτερη σιγουριά για τον εαυτό του. Για να έρθει για δουλειά καλοκαίρι σε άλλη χώρα και στο τέλος να κάνει κι επιχείρηση εδώ, κάτι τον έμαθε η ζωή, δεν του ήρθε επιφοίτηση. Έχω πάρα πολλά παραδείγματα τέτοια.

Πες μου εδώ ποιος γονιός π.χ. από την Κρήτη που το παιδί του πέρασε στην Ξανθη δεν θα πάρει το παιδί του από το χεράκι να πάει να του βρει σπίτι, να το διαλέξει ο ίδιος ο γονιός, να το συνοδεύσει στη σχολή, να ελέγξει το περιβάλλον, να μείνει μαζί του μέχρι να προσαρμοστεί και μετά δεν το παίρνει 700 τηλέφωνα τη μέρα και δεν προσπαθεί να το επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία και δεν στέλνει λεφτά όταν το παιδί ζητάει και πάει λέγοντας. Πως να μάθει ο φοιτητής να απολαμβάνει τα δικαιώματά του και να αναλαμβάνει ευθύνες αν στην πρώτη δυσκολία έχει την οικογένεια από πίσω να καθαρίζει για αυτόν;

---

Η απάντηση σου με κάλυψε και σε ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μου τη ιστορία αυτού του παιδιού. Μου έδωσε και μένα δύναμη και τροφή για σκέψη.

Χμμμ δύσκολο θέμα ανοιξες....
Οι περισσότεροι από μας ίσως δεν χτίζουν και ποτέ......
Από τη στιγμή που αναρωτιέσαι και θες να γίνεις καλύτερη σημαίνει ότι θα το δουλέψεις και θα αποκτήσεις καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου σε αντίθεση με τα άτομα που δεν έχουν μπει ποτέ στη θέση να κάνουν αυτοκριτική παρά μόνο να γίνονται τοξικοι στους άλλους

Η ψυχοθεραπεία λένε ότι βοηθάει....
Ίσως.....
Σίγουρα έχει να κάνει με την οικογένεια σου.... πόση αγάπη πήρες και πόση ένιωθες ότι πήρες (γτ πολλές φορές οι γονείς αγαπάνε Αλλά δεν ξέρουν να το δείξουν με το σωστό τρόπο και μπορεί να μην γίνεται αντιληπτό σε μας)

Πέρα από αυτά νομίζω ότι η αισιόδοξη σκέψη και το να βάζουμε όρια στη σχέση μας με τους αλλους είναι μια καλή αρχή για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας ......όπως και το να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε

Επίσης σε περίπτωση που έχουμε μεγαλώσει με επικριτικους γονείς βοηθάει και το να απενοχοποιουμε τον εαυτό μας και να μην τον κατηγορούμε εξολοκλήρου για ότι συμβαίνει γύρω μας....(οι επικριτικοι γονείς μεγαλώνουν λένε ενοχικά παιδιά)......μερικές φορές ρίχνω το βάρος πάνω μου για ότιδηποτε συμβαίνει και γίνομαι αυστηρή με τον εαυτό μου......Αυτό δεν βοηθάει σίγουρα

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Χμμμ δύσκολο θέμα ανοιξες....
Οι περισσότεροι από μας ίσως δεν χτίζουν και ποτέ......
Από τη στιγμή που αναρωτιέσαι και θες να γίνεις καλύτερη σημαίνει ότι θα το δουλέψεις και θα αποκτήσεις καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου σε αντίθεση με τα άτομα που δεν έχουν μπει ποτέ στη θέση να κάνουν αυτοκριτική παρά μόνο να γίνονται τοξικοι στους άλλους

Η ψυχοθεραπεία λένε ότι βοηθάει....
Ίσως.....
Σίγουρα έχει να κάνει με την οικογένεια σου.... πόση αγάπη πήρες και πόση ένιωθες ότι πήρες (γτ πολλές φορές οι γονείς αγαπάνε Αλλά δεν ξέρουν να το δείξουν με το σωστό τρόπο και μπορεί να μην γίνεται αντιληπτό σε μας)

Πέρα από αυτά νομίζω ότι η αισιόδοξη σκέψη και το να βάζουμε όρια στη σχέση μας με τους αλλους είναι μια καλή αρχή για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας ......όπως και το να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε

Επίσης σε περίπτωση που έχουμε μεγαλώσει με επικριτικους γονείς βοηθάει και το να απενοχοποιουμε τον εαυτό μας και να μην τον κατηγορούμε εξολοκλήρου για ότι συμβαίνει γύρω μας....(οι επικριτικοι γονείς μεγαλώνουν λένε ενοχικά παιδιά)......μερικές φορές ρίχνω το βάρος πάνω μου για ότιδηποτε συμβαίνει και γίνομαι αυστηρή με τον εαυτό μου......Αυτό δεν βοηθάει σίγουρα

---

Miliva μου πιστεύω ότι όλοι θα έπρεπε να ψαχτούμε για τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας, καθώς είναι πηγή πολλών προβλημάτων μας. Θα ήθελα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία για να διαπιστώσω αν όντως βοηθά. Αυτό που λέμε αγάπη από την οικογένεια μου δε το πήρα, ίσως μου την έδειξαν με λάθος τρόπο, όχι όπως θα ήθελε ένα παιδί και με τραυμάτισαν. Και εγώ κάπως έτσι είμαι. Τα ρίχνω όλα στον εαυτό μου και προσπαθώ να το αλλάξω αυτό σαν εσένα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Πες μου εδώ ποιος γονιός π.χ. από την Κρήτη που το παιδί του πέρασε στην Ξανθη δεν θα πάρει το παιδί του από το χεράκι να πάει να του βρει σπίτι, να το διαλέξει ο ίδιος ο γονιός, να το συνοδεύσει στη σχολή, να ελέγξει το περιβάλλον, να μείνει μαζί του μέχρι να προσαρμοστεί και μετά δεν το παίρνει 700 τηλέφωνα τη μέρα και δεν προσπαθεί να το επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία και δεν στέλνει λεφτά όταν το παιδί ζητάει και πάει λέγοντας. Πως να μάθει ο φοιτητής να απολαμβάνει τα δικαιώματά του και να αναλαμβάνει ευθύνες αν στην πρώτη δυσκολία έχει την οικογένεια από πίσω να καθαρίζει για αυτόν;

---

Σε ευχαριστώ που μου δινεις τη δυνατοτητα να εκφραστω. Στη δικη μου περιπτωση τα χλμ ηταν πανω απο 500. Η λαχταρα μου να εξαφανιστω απο τον πατρικο Οικο ηταν τεραστια. Δεν με πηραν απο το χερακι. Πηρα κτελ ανακαλυψα αξαφνα το " χαοτικο αισθημα της πολης " ενιωθα αγωνια αλλα και εξαψη. Εμ βεβαια ημουν μικρο και ονειροπολο. Ξαφνικα εμαθα τι θα πει αξια ευρω παγια εξοδα στις ΔΕΚΟ εξοικονομηση χρηματων χρηση υπηρεσιων εν ολιγοις χρημα ισον Υπαρξη. 2ον τη πρωτη φορα που νοσησα με υψηλο πυρερο εκτιμησα δεοντως οσα πριν θεωρουσα δεδομενα ( φροντιδα μητερας ). Τριτον ανελαβα μετακομισεις μονη μου. Το πιο δυσκολο μακραααν ηταν η αντιμετωπιση της ψυχικης νοσου. Η μητερα μου με αποκαλουσε υπερβολικη (τηλεφωνικα) και εγω φοβομουν να βγω απο το σπιτι πλεον. Βγηκα εν τελει επειδη επρεπε να φαω. Να αποφοιτησω. Οταν εργασθηκα τα παραπανω μ φαινονταν ευκολα. Ομως !!!! * τα καταλοιπα απο καθε μαχη που εχανα συγκεντρωνονταν αθροιστικα μεχρι που βγηκα νοκ αουτ. Επρεπε να τους κατηγορησω ;; Τους κατηγορησα μονον επειδη υπηρχε ιστορικο ψυχικης παθολογιας και δεν με βοηθησαν τουλαχιστον να χτυπησω τη πορτα του γιατρου. Αντιθετως για να μην τους απογοητευσω στην οικονομικη τους επενδυση τη χτυπησα μονη 1 χρονο μετα. Αποτελεσμα;;; ενα μεγαλο κομματι μεσα μου μισει το αντικειμενο που σπουδασα γιατι ετυχε να γινει αυτο η αφορμη να με τεντωσω υπερβολικα.
Ανακαλυψα οτι μπορω να επιβιωσω αλλά δεν αισθανθηκα δυνατη. Επισης δεν δεχομαι ευκολα βοηθεια απο κανεναν διοτι τις 1 2 π ζητησα απο γονεις ελαβα μπινελικι.

Μα εδώ το πας στο άλλο άκρο. Ο φίλος δεν ήθελε να εξαφανιστεί από τον πατρικό οίκο, ούτε αργότερα του αρνήθηκε κανείς τη βοήθειά του όταν τη ζήτησε, αλλά και φυσικά είχε κι ένα ισορροπημένο υπόβαθρο πριν φύγει από το πατρικό. Πάντως ξέρω και περιπτώσεις που δεν είχαν ούτε το υπόβαθρο, ούτε στήριξη, αλλά σταθήκαν στα πόδια τους και τα βρήκαν και με τον εαυτό τους και με τους άλλους.

Αρα ειχε σωστη βαση, σωστη βιοχημεια εγκεφαλου, μεγαλο πεισμα και αντοχη στις δυσκολιες που ετσι και αλλιως παντοτε εμφανιζονται στις ζωες μας. * δε καταλαβα οτι ηταν το αλλο ακρο οταν εκφραζομουν :(

Όταν λέω ισορροπημένο υπόβαθρο, δεν αναφέρομαι σε βιοχημείες του εγκεφάλου Constantly. Αναφέρομαι στο ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πιο ισορροπημένα και γίνονται πιο ώριμα εκεί, καθώς υπάρχει αναλογικά με την ηλικία τους μία αντίστοιχη αντιμετώπιση. Π.χ. δεν θα καθίσει η μάνα να ξεσκατίζει το δωμάτιο του παιδιού στα 16, ούτε θα τρέχει από πίσω του αν π.χ. χρειαστεί να πάει σε μία υπηρεσία να βγάλει ένα χαρτί. Από την άλλη αν προκύψει ένα θέμα π.χ. τσακωθεί με κάποιον στο σχολείο, θα καθίσει να το συζητήσει με το παιδί να βρει τι έφταιξε, δεν θα είναι η πρώτη κίνηση να πάρει τους γονιούς του άλλου παιδιού να ζητήσει το λόγο. Θα είναι εκεί για αυτό να το στηρίξουν σε λογικά πλαίσια αλλά δεν θα το νταντεύουν κιόλας. Για πιο μεγάλη ισορροπία χαρακτήρα που προκύπτει όταν ο άλλος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του όσο γίνεται μιλάω. Δεν ξέρω πως αλλιώς να γίνω πιο σαφής.

Καλημερα αγαπητη Σονια. Εισαι σαφης και κατανοητη. Το συνδρομο συνεξαρτησης στην Ελληνικη οικογενεια ειναι σε τεραστιο βαθμο. Δεν ξερω κατα ποσο θα δημιουργηθουν νεα υγιη προτυπα οπως αναφερεις. Ενας ανθρωπος με ευαισθησια στις κακουχιες και αμφιθυμα μηνυματα εκπαιδευσης εκ γονεων διχως ορθες γνωσεις οταν βρεθει στην κοινωνια μοιαζει σαν το ψαρι εξω απο το νερό. Μακαρι να αλλαξει το σεναριο.

Να σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα τι εννοώ για την τριβή με την πραγματική ζωή. Εγώ ας πούμε μια ζωή ασχολούμαι γενικά με τουρισμό. Από μικρό παιδάκι είχα δουλέψει ή βοηθήσει σε πόστα ρεσεψιόν, σε πωλήσεις σουβενίρ, σε κρατήσεις, σε τέτοια πράγματα. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν πιο πολύ ρεσεψιόν και διοίκηση, σέρβις ας πούμε δεν το είχα καθόλου. Πρώτο έτος στη σχολή είχε μεγάλη πρακτική πάνω σε μαγειρική και σέρβις, πέρα από τα μαθήματα τα θεωρήτικά, μέρος της εκπαίδευσης ήταν τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα να αναλαμβάνει ο καθένας μας πόστο είτε στο σνακ μπαρ, είτε στο εστιατόριο είτε στην κουζίνα κτλ. Εγώ πάντοτε αισθανόμουν αμήχανα και δεν το είχα πολύ, άπειρες φορές έβρισκα τρόπους να τα σκαπουλάρω αυτά τα καθήκοντα ή να τα περνάω όσο γίνεται χαλαρά.
Φτάνει λοιπόν το καλοκαίρι που η πρακτική είναι απαραίτητη και με στέλνουν σε ξενοδοχείο σερβιτόρα, πρωινά μεσημεριανά μπουφέ και τα βραδινά εναλλάξ μπουφέ και αλα καρτ. Εκεί τι κάνεις; Ομφαλοσκοπείς και λες δεν την παλεύω, δεν είμαι εγώ για αυτά, δεν θα τα καταφέρω, ή σκας και κολυμπάς;
Τον πρώτο μήνα ζορίστηκα τρομερά, αλλά μετά διαπίστωσα ότι χωρίς να το καταλάβω είχα προσαρμοστεί και τα πήγαινα και πολύ καλά. Στο τέλος της σεζόν με πιάνει η μετρ και μου λέει "Στην αρχή έλεγα ωχ, αμάν, πως θα βγει η σεζόν με αυτήν την κοπέλα, αλλά με εξέπληξες, τρομερή πρόοδος και αφού το είχες βρε παιδί μου, γιατί τόσο διστακτική στην αρχή;". Και εκεί έκπληκτη συνειδητοποίησα ότι πραγματικά το είχα, κι ας μη μου το 'χα λολ Ήμουν η μόνη από τους πρακτικάριους που από Ιούλιο και μετά μου δίναν δικό μου πόστο και δικούς μου βοηθούς, όλοι οι άλλοι μείναν βοηθοί. Δηλαδή μέσα από την τριβή με την καθημερινότητα κατάλαβα ότι είχα κάποιες δυνατότητες, αν έμενα στην σκέψη, δεν θα το είχα ανακαλύψει ποτέ. Αυτό με έκανε να έχω πολύ μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό μου από τότε. Αφού δηλαδή τα πήγα καλά σε ένα αντικείμενο που θεωρούσα ότι ήταν πολύ έξω από τις δυνατότητές μου, γιατί να μην τα πάω καλά σε κάτι που ξέρω ότι το έχω και είναι στις δυνατότητές μου; Μαθαίνεις καλύτερα πλευρές του εαυτού σου όταν πειραματίζεσαι και σε βλέπεις στην πράξη.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Να σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα τι εννοώ για την τριβή με την πραγματική ζωή. Εγώ ας πούμε μια ζωή ασχολούμαι γενικά με τουρισμό. Από μικρό παιδάκι είχα δουλέψει ή βοηθήσει σε πόστα ρεσεψιόν, σε πωλήσεις σουβενίρ, σε κρατήσεις, σε τέτοια πράγματα. Αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν πιο πολύ ρεσεψιόν και διοίκηση, σέρβις ας πούμε δεν το είχα καθόλου. Πρώτο έτος στη σχολή είχε μεγάλη πρακτική πάνω σε μαγειρική και σέρβις, πέρα από τα μαθήματα τα θεωρήτικά, μέρος της εκπαίδευσης ήταν τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα να αναλαμβάνει ο καθένας μας πόστο είτε στο σνακ μπαρ, είτε στο εστιατόριο είτε στην κουζίνα κτλ. Εγώ πάντοτε αισθανόμουν αμήχανα και δεν το είχα πολύ, άπειρες φορές έβρισκα τρόπους να τα σκαπουλάρω αυτά τα καθήκοντα ή να τα περνάω όσο γίνεται χαλαρά.
Φτάνει λοιπόν το καλοκαίρι που η πρακτική είναι απαραίτητη και με στέλνουν σε ξενοδοχείο σερβιτόρα, πρωινά μεσημεριανά μπουφέ και τα βραδινά εναλλάξ μπουφέ και αλα καρτ. Εκεί τι κάνεις; Ομφαλοσκοπείς και λες δεν την παλεύω, δεν είμαι εγώ για αυτά, δεν θα τα καταφέρω, ή σκας και κολυμπάς;
Τον πρώτο μήνα ζορίστηκα τρομερά, αλλά μετά διαπίστωσα ότι χωρίς να το καταλάβω είχα προσαρμοστεί και τα πήγαινα και πολύ καλά. Στο τέλος της σεζόν με πιάνει η μετρ και μου λέει "Στην αρχή έλεγα ωχ, αμάν, πως θα βγει η σεζόν με αυτήν την κοπέλα, αλλά με εξέπληξες, τρομερή πρόοδος και αφού το είχες βρε παιδί μου, γιατί τόσο διστακτική στην αρχή;". Και εκεί έκπληκτη συνειδητοποίησα ότι πραγματικά το είχα, κι ας μη μου το 'χα λολ Ήμουν η μόνη από τους πρακτικάριους που από Ιούλιο και μετά μου δίναν δικό μου πόστο και δικούς μου βοηθούς, όλοι οι άλλοι μείναν βοηθοί. Δηλαδή μέσα από την τριβή με την καθημερινότητα κατάλαβα ότι είχα κάποιες δυνατότητες, αν έμενα στην σκέψη, δεν θα το είχα ανακαλύψει ποτέ. Αυτό με έκανε να έχω πολύ μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό μου από τότε. Αφού δηλαδή τα πήγα καλά σε ένα αντικείμενο που θεωρούσα ότι ήταν πολύ έξω από τις δυνατότητές μου, γιατί να μην τα πάω καλά σε κάτι που ξέρω ότι το έχω και είναι στις δυνατότητές μου; Μαθαίνεις καλύτερα πλευρές του εαυτού σου όταν πειραματίζεσαι και σε βλέπεις στην πράξη.

---

Στη ουσία ξεπέρασες τους φόβους και τις ανασφάλειες σου, προσαρμόστηκες, ανακάλυψες τις δυνατότητες σου. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν γίνεται πάντα έτσι. Σε κάποιον άλλον που μπορεί να μη τα κατάφερνε και να τα πήγαινε χάλια, να του είχε πέσει πολύ η αυτοπεποίθηση και να του είχε μείνει τραύμα. Ξέρω τέτοιες περιπτώσεις.