Printable View
Καλή σας μέρα! Σε τι ηλικία μείνατε μόνοι σας και είσασταν εσείς υπεύθυνοι για το νοικοκυριό του σπιτιού σας και για τα έξοδα σας ; Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα για να καταφέρετε να σταθείτε στα πόδια σας και οικονομικά... και γενικότερα ; Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε ; Ειδικά για όσους έφυγαν από μια ψυχολογικά κακοποιητική οικογένεια και συναισθηματικά δεν είχαν κάποιο στήριγμα, πως τα καταφέρατε; Θα ήθελα να διαβάσω τις εμπειρίες σας.
Εγώ δεν μπορώ να μπω στη κουβέντα εφόσον μένω με τους δικούς μου ...
Πιστεύω πάντως πως είναι μια πολύ καλή εμπειρία και ευκαιρία για να ανεξαρτητοποιηθεί κάποιος και να πάρει την ευθύνη του εαυτού του....
Μπορεί να ζορίζεσαι τώρα όμως στο μέλλον είμαι σίγουρη ότι θα δεις πόσο σε βοήθησε
Και εγώ προς το παρόν λόγω οικονομικών και δυσκολία στο να βρω μια δουλειά, μένω μαζί τους. Αλλά θα ήθελα να κάνω το μεγάλο βήμα να φύγω. Κάποιες φορές τρομάζω με αυτή τη αλλαγή.Quote:
Originally Posted by Miliva21
Βρέθηκα σ' αυτή την κατάσταση στα 18. Τα χρήματα που είχα στη διάθεσή μου ήταν λίγα αλλά δικαιολογούνταν (με το παραπάνω μάλιστα) από την καλοκαιρινή εργασία μου. Τα έξοδά μου ήταν επίσης λιγοστά οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα.Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Αργότερα υπήρξαν υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις, οπότε η συγκεκριμένη καλοκαιρινή εργασία έλαβε τέλος.Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Η κυριότερη δυσκολία αρχικά ήταν το ότι ήμουν τελείως άβγαλτος. Τελείως όμως. Αυτό ήταν πηγή στρες τους πρώτους μήνες όταν βρέθηκα μόνος σε αστικό περιβάλλον, σε μια εποχή που η πληροφορία και για τα πιο τετριμμένα δεν ήταν εύκολα διαθέσιμη (αν ήταν), κάτι που οι σημερινοί νέοι γενικά δεν αντιμετωπίζουν.Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Δε θυμάμαι ψυχολογική κακοποίηση. Εξάλλου είχα περιορισμένη επαφή με τους στενούς συγγενείς.Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Στην Αγγλια που εμεινα με συγκατοικους. Το δυσκολο ηταν η συγκατοικηση γιατι δεν με σεβονταν. Μονος μου θα ημουν πολυ καλυτερα. Με την οικογενεια δεν ειχα πολλες επικοινωνιες. Μετα απο τρεις μηνες γυρισα πισω και αυτο ηταν το μεγαλι μου λαθος γιατι στην Ελλαδα δεν υπηρχε τιποτα για μενα, μονο κακια, θανατος και καταστροφη. Αν ειχα μεινει Αγγλια θα ειχα βρει μια δουλιτσα και λιγο λιγο θα εβρισκα το δρομο μου. Γενικα η Ελλαδα ειναι μια χωρα που θελει διασυνδεσεις, γνωστους, περιβαλλον. Αν δεν τα εχεις την πουτσισες. Ουτε να αρρωστησεις δε μπορεις. Αυτο δεν ισχυει στη Δυση.Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Εφυγα από το πατρικό μου, όταν σπούδαζα στα 19-20.. Εμεινα μαζί με μια φίλη μου από την σχολή..Ημουν υπεύθυνη για τα προσωπικά έξοδα μου και για το σπίτι να καθαρίσω να μαγειρέψω πολυ πιο πριν οπότε αυτό δεν ήταν κάτι που με φόβισε..Quote:
Originally Posted by Optimistic mind
Δούλευα ήδη από πιο παλιά, ήξερα να διαχειριζομαι τα λεφτά μου και ήξερα ότι έπρεπε να την βγάλω με αυτά..
Ψυχολογική στήριξη δεν είχα από κανέναν ίσως μόνο από την μαμά μου αλλά και πάλι ένιωθα ότι είμαι μόνη μου.
Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα γιατί ήμουν μικρή αλλά κατά βάση περνούσα καλά και πιστεύω ότι με βοήθησε πολύ αυτό να δω πως πραγματικά είναι η ζωή!
Και το καλοκαιρι στις διακοπες εμεινα μια εβδομαδα μονος μου. Καθαριζα απο σεβασμο στις καθαριστριες, εφτιαχνα σαντουιτς, εβγαινα. Γενικα ημουν πολυ πιο δραστηριος απο οτι ειμαι στην Αθηνα. Εδω με πλακωνει η αναβλητικοτητα, η απογοητευση... Μια βδομαδα μου φανηκε μηνας γιατι γεμιζα τη μερα μου. Οταν γυρισα ηθελα να εκμεταλλευτω το Σεπτεμβρη, να μην παει χαμενος. Μου εδωσε φορα δηλαδη η εμπειρια μου, παροτι δεν ηταν απολυτα ευχαριστη. Τελη Οκτωβρη εχασα τη φορα που ειχα.
Γενικα δεν πρεπει να σε αγχωνει το μαγειρεμα το νοικοκυριο και η διαχειριση των χρηματων. Αυτα ειναι ευκολα. Θα σου αρεσει να τα κανεις.
Κι εγώ στην Αγγλία ήμουν με συγκατοίκους και, παρά τη μοναχικότητά μου, ήταν μια εμπειρία που δε με χάλασε! Και τώρα ελπίζω ότι μέσα στον επόμενο χρόνο θα ζήσω ανεξάρτητα από τους γονείς μου
Αναλογα τους συγκατοικους.Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Είτε φοιτητής είτε μετά τις σπουδές, το πρώτο και βασικό είναι το οικονομικό. Αν έχεις σε σταθερή βάση τα λεφτά να αυτοσυντηρείς όλες σου τις ανάγκες σε ένα διαμέρισμα, είτε το χρήμα προέρχεται από τους γονείς ως φοιτητής είτε από σενα ως απασχολούμενος πλέον. Το σε τι ηλικία θα κάνεις την κίνηση δεν παίζει ρόλο, μάλλον όσο πιο νωρίς γίνει αυτό τόσο λιγότερο θα σου λείψει η οικογενειακή στέγη κι η παρέα της που ας μην την υποτιμούμε, η ελλειψη της κι η αξία της θα φανεί τότε εκτος κι αν όντως σου ναι ανυπόφορη. Έπειτα, εξίσου σημαντικό με το πρώτο, είναι αν αντέχεις τη μοναξιά. Αν δεν έχεις κύκλο εκεί που μενεις, εννοώ καλούς φίλους, τότε θα βιώνεις έντονα αισθήματα μοναξιάς.