Απόγνωση, απελπισία, τι άλλο;

Καλησπέρα. Αυτή είναι μια μικρή στιγμή της ζωής μου, σπάνια για μένα, που θέλω να ακουστώ χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο.
Είμαι 45 ετών και ζω στη Θεσσαλονίκη. Άστεγος τα τελευταία χρόνια, χωρίς οικογένεια από 2 ετών, χωρίς φίλους, χωρίς ανθρώπους. Πάλεψα με την εξάρτηση και νίκησα, πάλεψα με την κατάθλιψη και νίκησα (νομίζω), παλεύω καθημερινά να βρω φαγητό και τα ψιλοκαταφέρνω, παλεύω να βρω δουλειά και πάντα χάνω.
Όλα αυτά είναι μάλλον αντιμετωπίσιμα. Όμως...
Έχω πλέον βουλιάξει και νιώθω ότι η μοναδική διέξοδος είναι ο θάνατος. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου να κοιμηθώ, παρακαλάω να μην τα ανοίξω ποτέ ξανά. Σκέφτομαι το έμφραγμα σαν λύτρωση και την ταράτσα σαν το σκαλί για το επόμενο βήμα. Απ'όσο καταλαβαίνω τον εαυτό μου, δεν έχω κατάθλιψη ή αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Τα έχω περάσει αυτά. Η απόγνωση λοιπόν έχει μεγάλη συμβολή στην ψυχολογία μου. Έχω περάσει από θεραπεία, πολλές ομάδες αυτοβοήθειας και τολμώ να πω ότι έχω αυτογνωσία σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν θέλω να πεθάνω ότι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως είναι μια πολεμική μάχη. Θα σκοτώσεις για να μην σε σκοτώσουν. Έτσι κι εγώ θα πεθάνω, για να μην πεθαίνω κάθε μέρα μέσα στο σκοτάδι, την μοναξιά, την αίσθηση ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους έχω αρχίσει να μισώ τους πάντες, απογοητευμένος από τον εαυτό μου μισώ εμένα, απογοητευμένος από την ζωή, μισώ την ζωή.
Έτσι λοιπόν, απόγνωση, απελπισία, τί άλλο;

Quote:

---

Originally Posted by HalfHuman

Καλησπέρα. Αυτή είναι μια μικρή στιγμή της ζωής μου, σπάνια για μένα, που θέλω να ακουστώ χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο.
Είμαι 45 ετών και ζω στη Θεσσαλονίκη. Άστεγος τα τελευταία χρόνια, χωρίς οικογένεια από 2 ετών, χωρίς φίλους, χωρίς ανθρώπους. Πάλεψα με την εξάρτηση και νίκησα, πάλεψα με την κατάθλιψη και νίκησα (νομίζω), παλεύω καθημερινά να βρω φαγητό και τα ψιλοκαταφέρνω, παλεύω να βρω δουλειά και πάντα χάνω.
Όλα αυτά είναι μάλλον αντιμετωπίσιμα. Όμως...
Έχω πλέον βουλιάξει και νιώθω ότι η μοναδική διέξοδος είναι ο θάνατος. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου να κοιμηθώ, παρακαλάω να μην τα ανοίξω ποτέ ξανά. Σκέφτομαι το έμφραγμα σαν λύτρωση και την ταράτσα σαν το σκαλί για το επόμενο βήμα. Απ'όσο καταλαβαίνω τον εαυτό μου, δεν έχω κατάθλιψη ή αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Τα έχω περάσει αυτά. Η απόγνωση λοιπόν έχει μεγάλη συμβολή στην ψυχολογία μου. Έχω περάσει από θεραπεία, πολλές ομάδες αυτοβοήθειας και τολμώ να πω ότι έχω αυτογνωσία σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν θέλω να πεθάνω ότι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως είναι μια πολεμική μάχη. Θα σκοτώσεις για να μην σε σκοτώσουν. Έτσι κι εγώ θα πεθάνω, για να μην πεθαίνω κάθε μέρα μέσα στο σκοτάδι, την μοναξιά, την αίσθηση ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους έχω αρχίσει να μισώ τους πάντες, απογοητευμένος από τον εαυτό μου μισώ εμένα, απογοητευμένος από την ζωή, μισώ την ζωή.
Έτσι λοιπόν, απόγνωση, απελπισία, τί άλλο;

---

αυτη τη στιγμη εισαι αστεγος?η εχει βρεθει καποια λυση?νομιζω οτι δικαιολογιμενα εισαι κουρασμενος απ τις συνθηκες ζωης σου...δε μπορω να σ δοσω καποια συμβουλη(εαν εγραψες για αυτο τ λογο)....το θεμα που τιθεται εδω ειναι ταξικό...αυτο σου δημιουργει την απελπισια φανταζομαι...βεβαια λες οτι εχεις συνηθησει πλεον και ειναι αντιμετωπισιμη η κατασταση και ξαφνικα το γυρνας στα περι αυτοκτονιας...γιατι ετσι?δεν συμφωνεις οτι εαν οι συνθηκες διαβιωσης σου και η εξαλειψη του φοβου για επιβιωση θα σου ελυνε το προβλημα?

Βεβαίως και είμαι άστεγος. Βεβαίως και είμαι δικαιολογημένος για ότι κι αν κάνω. Δεν αναφέρω πουθενά οτι το συνήθισα ούτε οτι φοβάμαι την επιβίωση. Πίστεψέ με επιβιώνω μόνος από 12 ετών και δεν με τρομάζει καμία κατάσταση. Μιλάω για ψυχική εξόντωση όμως. Για συναισθηματικό τέλμα. Μίσος, απόγνωση, φοβίες, μοναξιά και όλες τις συναισθηματικές ελλείψεις που μπορεί να έχει κάποιος. Αγάπη, συντροφιά, στήριξη, φροντίδα κ.α. Αναζητώντας πλέον όχι την ζωή, αλλά την έξοδο. Τι να πω...

λυπαμαι ειλικρινα που υπαρχουν ανθρωποι στην κατασταση σου

μην το παιρνεις προσωπικα απλα διαβαζω αυτα που λες και σκεφτομαι οτι αυριο μπορει να ειμαι στην θεση σου η και ο καθενας

γενικα με θλιβει ολο αυτο που ακομα υπαρχουν αστεγοι χωρις να υπαρχει το δεδομενο η τροφη τουλαχιστον

Γεια σου Ανθρωπε. Πόντου 22 Τούμπα,ΝΑ απευθυνθηκες ; Λογικα εκτος απο την απεξαρτηση ( δεν αρκει το μπραβο να καλυψει τη νικη σου απεναντι στον εθισμο ) νομιζω ειχα ακουσει πως θα παρεχουν κοινωνικες υπηρεσιες. Εν αρχη βιολογικη αναγκη η τροφη αλλά και το αισθημα της ομαδας. Της συντροφιας. Σε κανεναν δεν αξιζει να νιωθει Μόνος και έρημος.

Quote:

---

Originally Posted by HalfHuman

Καλησπέρα. Αυτή είναι μια μικρή στιγμή της ζωής μου, σπάνια για μένα, που θέλω να ακουστώ χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο.
Είμαι 45 ετών και ζω στη Θεσσαλονίκη. Άστεγος τα τελευταία χρόνια, χωρίς οικογένεια από 2 ετών, χωρίς φίλους, χωρίς ανθρώπους. Πάλεψα με την εξάρτηση και νίκησα, πάλεψα με την κατάθλιψη και νίκησα (νομίζω), παλεύω καθημερινά να βρω φαγητό και τα ψιλοκαταφέρνω, παλεύω να βρω δουλειά και πάντα χάνω.
Όλα αυτά είναι μάλλον αντιμετωπίσιμα. Όμως...
Έχω πλέον βουλιάξει και νιώθω ότι η μοναδική διέξοδος είναι ο θάνατος. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου να κοιμηθώ, παρακαλάω να μην τα ανοίξω ποτέ ξανά. Σκέφτομαι το έμφραγμα σαν λύτρωση και την ταράτσα σαν το σκαλί για το επόμενο βήμα. Απ'όσο καταλαβαίνω τον εαυτό μου, δεν έχω κατάθλιψη ή αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Τα έχω περάσει αυτά. Η απόγνωση λοιπόν έχει μεγάλη συμβολή στην ψυχολογία μου. Έχω περάσει από θεραπεία, πολλές ομάδες αυτοβοήθειας και τολμώ να πω ότι έχω αυτογνωσία σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν θέλω να πεθάνω ότι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως είναι μια πολεμική μάχη. Θα σκοτώσεις για να μην σε σκοτώσουν. Έτσι κι εγώ θα πεθάνω, για να μην πεθαίνω κάθε μέρα μέσα στο σκοτάδι, την μοναξιά, την αίσθηση ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους έχω αρχίσει να μισώ τους πάντες, απογοητευμένος από τον εαυτό μου μισώ εμένα, απογοητευμένος από την ζωή, μισώ την ζωή.
Έτσι λοιπόν, απόγνωση, απελπισία, τί άλλο;

---

Καλησπέρα halfhuman!
Φαντάζομαι υπάρχουν σίγουρα δωρεάν δομές για τους άστεγους για να έχουν κάπου να μείνουν, να τρώνε και τις βασικές ανάγκες. Το έχεις ψάξει καθόλου αυτό;
Όπως υπάρχουν και δωρεάν ψυχολόγοι σε δημόσια νοσοκομεία φαντάζομαι το ξέρεις ήδη αυτό.. Γιατί δεν ξεκινάς ξανά;
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς καθημερινά για τις βασικες ανάγκες σου και να έχεις και να παλέψεις και με την ψυχολογία σου..
Δεν υπάρχει κανείς κοντινός σου άνθρωπος;

Ααα μου αρέσει και το γούστο σου σε σειρές και ταινίες που διάβασα στο άλλο θέμα :)

Quote:

---

Originally Posted by HalfHuman

Βεβαίως και είμαι άστεγος. Βεβαίως και είμαι δικαιολογημένος για ότι κι αν κάνω. Δεν αναφέρω πουθενά οτι το συνήθισα ούτε οτι φοβάμαι την επιβίωση. Πίστεψέ με επιβιώνω μόνος από 12 ετών και δεν με τρομάζει καμία κατάσταση. Μιλάω για ψυχική εξόντωση όμως. Για συναισθηματικό τέλμα. Μίσος, απόγνωση, φοβίες, μοναξιά και όλες τις συναισθηματικές ελλείψεις που μπορεί να έχει κάποιος. Αγάπη, συντροφιά, στήριξη, φροντίδα κ.α. Αναζητώντας πλέον όχι την ζωή, αλλά την έξοδο. Τι να πω...

---

αυτα προερχονται απ τη κοινωνικη κατασταση σου?η γενικα απ τη ζωη γιατι γενικα τα υπολοιπα...τα αντιμετωπιζουν πολλοι....ειτε εισαι πιο ''δυνατος''συναισθηματικα κια δεν σε πολυνοιαζει ειτε εισαι ευαλωτος συναισθηματικα και ετσι οπως ειναι ο κοσμος....αλλη αντιμετωπιση απο τις ουσιες δεν ξερω,παροτι ειναι αργος θανατος....θα σε ενδιεφερε να ζητησεις βοηθηεια απο ψυχιατρο?ψυχολογο?

Λοιπόν, πρακτικά...
Υπάρχει το κέντρο ημέρας αστέγων του Δήμου που τα μόνα που παρέχει είναι ένα μπάνιο, ένα πλυντήριο και έναν καφέ. Υπάρχει το υπνωτήριο αστέγων του Δήμου επίσης, που μπορεί κανείς να μείνει μέχρι 6 μήνες μόνο για το βράδυ, αλλά πιστέψτε με δεν παλεύεται. Από κει και πέρα είναι οι Μ.Κ.Ο. που απευθύνομαι για ρούχα και κάποια συσσίτια. Όμως...
Συναισθηματικά τώρα...
Ποιός θέλει να ζει έτσι; Όχι, δεν υπάρχει κανείς κοντινός ή μακρινός άνθρωπος. Και όταν δεν υπάρχει κανείς να μου δείξει τι σημαίνει αγάπη, πως μπορώ εγώ να αγαπήσω τον εαυτό μου; Όταν κάποιος μεγαλώνει στο σκοτάδι, πως μπορεί να δει το φως; Όταν όλη η ζωή μου είναι ένας αγώνας για τα αυτονόητα, αυτά που όλοι θεωρούν δεδομένα, πως γίνεται να μην κουραστώ; Όταν προχωράς στον δρόμο και κάποιοι σε κοιτάνε λες και θα τους κλέψεις την ζωή, πως γίνεται να μην νιώθεις ανεπιθύμητος; Πως γίνεται να μην ντρέπομαι; Πως γίνεται να μην γεννάω μίσος; Πως θα γίνει να μην πονάω άλλο;;;

Έχω απευθυνθεί και στους δύο.
Οι ψυχίατροι ο καθένας έβγαζε την δική του διάγνωση με την δική του αγωγή. Διπολική διαταραχή τύπου Β, αγχώδεις διαταραχή, κοινωνική φοβία, υποτροπιάζουσα κατάθλιψη.. Efexor, entact, lamictal, seroquel...
Όχι όχι όχι!!!!! Έφυγα από αυτά, ευτυχώς!
Ψυχολόγοι; Ναι, με βοήθησαν αρκετά μπορώ να πω. Απ'την στιγμή που βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση όμως, δυστυχώς δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν άλλο.

Ομολογουμενως εχεις μεγαλες δυναμεις που κατοπιν τοσων εισαι εδω και γραφεις. Υποθετω εργαζοσουν ολα τα χρονια για να καλυπτεις τις αναγκες σου. Στην εκκλησια δεν απευθυνθηκες ποτέ σου για καποιο ενδεχομενο να παρεχουν βοηθεια φιλοξενια ; Θελεις να γραψεις πως ξεκινησες;; πως βρεθηκες στης ζωης τις παγιδες ;; και ποιος δεν θα αισθανοταν οπως εσυ αν τον κοιτουσαν σαν απειλη ενω απο ατυχεις συμπτωσεις ειναι σε αυτη τη θεση; Για να ενταχθεις χρειαζεσαι και μια βαση. Αλλά χρειαζεσαι κυριως ανθρωπους με ενσυναισθηση και συμπονοια. Γενικα και αοριστα φανταζομαι γνωρισες αρκετους χαρακτήρες.