Πάλι τα ιδια

Νομίζω δεν θα ξεφυγω ποτέ από αυτόν τον κυκεώνα της κατάθλιψης..μ έχει κουράσει ο εαυτός μου ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Κάθε φορά μου με πιάνει μου πέφτει όλο και περισσότερο η αυτοεκτίμηση. Αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η απόλυση από την δουλειά μου αν και νομίζω ότι και όσο δούλευα είχα κατάθλιψη απλά επειδή ήταν απασχολημένος το μυαλό δεν είχα αφεθεί. μετα την απόλυση και κάποιες άλλες δραστηριότητες που είχα ξεκινήσει τις παράτησα και τώρα δεν μπορώ να τις ξαναρχίσω γιατι μου φαίνεται ότι έχω χαζέψει και με κάνει να νιώθω πιο χάλια να βλέπω φυσιολογικά άτομα που ουδέποτε έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Μου φαίνονται όλα άδεια κενά χωρίς νόημα. Με συμβουλή του γιατρού μου έκοψα και το αλκοολ καθώς επηρέαζε όπως μου είπε την κατάθλιψη αλλά δεν βλέπω διαφορά.

Είχες μια "ήττα" αλλά γιατι άφησες τις άλλες δραστηριότητες; Το μυαλό δουλεύει περισσότερο όταν του δίνουμε χώρο. Και εσύ αυτό έκανες. Μένεις σπίτι και αρχίζει και τα μεγαλοποιει όλα. Άσε που κάνει και δικά του σενάρια. Και εσύ τι κάνεις; είσαι απλά θεατής;

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με θεωρώ παντελώς άχρηστη και δεν μπορώ να βλέπω τους φυσιολογικους ανθρώπους γτ δεν μπορώ να τους μιλήσω για την κατάσταση μου και κάνεις δεν θα καταλάβει. Ακόμα και στο αγόρι μου που του είπα ότι πήγα σε ψυχίατρο και μου είπε να ξεκινήσω σνυικαταθλιπτικα όταν του το είπα σκάλωσε. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κ με τρομάζει αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με θεωρώ παντελώς άχρηστη και δεν μπορώ να βλέπω τους φυσιολογικους ανθρώπους γτ δεν μπορώ να τους μιλήσω για την κατάσταση μου και κάνεις δεν θα καταλάβει. Ακόμα και στο αγόρι μου που του είπα ότι πήγα σε ψυχίατρο και μου είπε να ξεκινήσω σνυικαταθλιπτικα όταν του το είπα σκάλωσε. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κ με τρομάζει αυτό.

---

Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι. Ακόμη και άνθρωποι που ίσως πέρασαν παρόμοια φάση. Είναι λογικό. Ποιος μπορεί να καταλάβει όταν του πεις "φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι μην πάθω κάτι;".. Συνήθως σου λένε άλλες ακραίες καταστάσεις και ότι εσύ έπρεπε να ήσουν εντάξει. Να μην σε στεναχωρεί η αντίδραση τους. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ. Τι κάνεις εσύ? Κλαις εκεί την μοίρα σου? (σου μιλάει κάποιος που ήταν στην φάση που είσαι).

Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω γυμναστήριο αντε και καμιά βόλτα για περπάτημα μόνη μου. Πήγαινα χορούς αλλά στην κατάσταση που είμαι ντρέπομαι να με δουν έτσι χωριά που φοβάμαι μην με πιάσουν τπτ κλάματα η ότι θα φαίνομαι σαν χαμένη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που ξεκίνησα αγωγή και έκοψα το ποτό δεν βλέπω βελτίωση. Όταν βγαίνω γίνομαι χειρότερα και λέω κοίτα πως. Λειτουργούν όλοι εγώ γιατί έχω το αισθημα της ματαιοτητας και οτι δεν είμαι φυσιολογικη και ούτω κάθε εξής και απογοητευομαι κι άλλο.

Το ποτό δεν σε βοηθά να βγεις από μια κατάσταση. Απλά την κοιμίζει. Πρέπει να δουλέψεις λίγο και με τον εαυτό σου. Κανείς ψυχοθεραπεία;

Παιδιά επειδή αντιμετώπιζα πολλά χρόνια αυτά που λέτε,θα σας πω δυο πράγματα.καταρχας δεν θα νιώθετε άσχημα και στιγματισμένοι ότι πάσχετε από κάποια ψυχική νόσο,και τι θα ο κόσμος κτλπ.δεν θα μιλάτε με ανθρώπους που δεν έχουν το επίπεδο να καταλάβουν το θέμα ψυχίατρος/φάρμακα και σε περίπτωση που δείτε το ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζετε, σας κάνει να αποφεύγετε καθημερινές δραστηριότητες λόγο φόβου κτλπ,θα πρέπει να ζητήσετε βοήθεια από ειδικό.εγω από τις κρίσεις πανικού που πάθαινα είχα κόψει τα πάντα από την ζωη μου μην τυχόν πάθω κρίση πανικού μπροστά σε κόσμο,και πως θα αντιδράσω κτλπ.πηγα σε έναν καλό ψυχίατρο, πήρα αγωγή με αντικαταθλιπτικά, έγινα πολύ καλύτερα, και πλέον κάνω τα πάντα χωρίς φόβο και συζητάω για αυτά τα θέματα μόνο με πολύ δικά μου άτομα που έχουν το επίπεδο και την λογική να τα καταλάβουν.

Θέλει όμως να φας αρκετά τα μούτρα σου για να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να συζητήσεις αυτό το θέμα. Ή έστω να πεις αυτά που σκέφτεσαι ή νιώθεις.

Μελινακι μου. Η αγωγη δουλευει σιγα σιγα. Εγω καταλαβαινω οτι δεν αντεχεις να βλεπεις να κυλουν ολοι και ολα " δηθεν φυσιολογικα" διοτι επανεξεταζεις μεσα μου το ποια εισαι εσυ σε μια ζωη χωρις αλκοολ και σε θεραπεια. Δεχθηκα εντονο pressing απο το περιβαλλον μου να βγαινω οταν το εκοψα αλλά το μοναδικο μου κρατημα ηταν η επαφη μου με την ψυχοθεραπευτρια μου. Δεν μετανιωνω για το χρονο που πηρα με εσωστρεφη και απομονωτικη μορφη. Δεν αντεχα να το παλεψω. Εγινα καλα και ξανα βγηκα στην αρενα. Επισης συμφωνω με οσα εγραψε ο damien.
*** Ξεκινας αγωγη και μετα την διακοπτεις ; αν ναι ποσες φορες εως τωρα;; ο ψυχιατρος που πηγες ειναι ο παλιος;;; Το αγορι σου δε θα καταλαβει κατευθειαν αλλά αν θελει θα ενημερωθει μονος ή θα του πεις εν συντομια πως αυτο το διαστημα δεν εισαι στα καλυτερα σου. Μη νιωθεις ασχημα για αυτο !!!

Στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ 100μγ αλλά το περισσότερο διάστημα έπινα κιόλας κάθε βράδυ λίγο αλκοόλ για να κοιμάμαι και να ξεχνιέμαι. Είχα γνωρίσει και μια φίλη η οποία έπινε πολύ κι εκείνη και κάπως έτσι το έριχνα έξω και ξεχνιομουν. Με βοήθησε το ζολοφτ καθώς μου έδιωξε την πολύ μαυρίλα σαν να μου εδώσε ένα μπουστ αλλά καλά δεν με έκανε. Ότι έκανα από κει κ Έπειτα το εκανα μόνη μου γνώρισα το αγόρι μου βρήκα δουλειά και κάπως έτσι μπήκα στον κόσμο των φυσιολογικων.απλα τώρα είναι να συγκατοικησουμε και με τον δικό μου αλλά με αυτά που παθαίνω φοβάμαι υπερβολικά τον εαυτο μου. Επίσης δεν ξέρω αν θελω να πορευτω μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου αλλά νιώθω και πολύ αδύναμη για να ξεκινήσω οτιδήποτε άλλο με άλλον. Επίσης έχω σωρεία οικογενειακων προβλημάτων αδερφό με σχιζοφρένεια και δύο γονείς στον κόσμο τους οι οποίοι δεν μπορούν να βοηθησουν.

Πότε όλον αυτόν τον καιρό δεν ένιωσα καλά βέβαια. Απλά είχα μια υγιή καθημερινότητα αλλά αυτο το χάος μέσα μου συνέχισε να λειτουργεί και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασε.

Χώρια που οι γονείς μου με θεωρούν και εμένα άρρωστη σαν τον αδερφό μου.

Λένε ότι επειδή είμαστε ομορφα παιδιά είμαστε Μαγεμενα καταραμένα και επαναπαυονται εκεί.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω γυμναστήριο αντε και καμιά βόλτα για περπάτημα μόνη μου. Πήγαινα χορούς αλλά στην κατάσταση που είμαι ντρέπομαι να με δουν έτσι χωριά που φοβάμαι μην με πιάσουν τπτ κλάματα η ότι θα φαίνομαι σαν χαμένη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που ξεκίνησα αγωγή και έκοψα το ποτό δεν βλέπω βελτίωση. Όταν βγαίνω γίνομαι χειρότερα και λέω κοίτα πως. Λειτουργούν όλοι εγώ γιατί έχω το αισθημα της ματαιοτητας και οτι δεν είμαι φυσιολογικη και ούτω κάθε εξής και απογοητευομαι κι άλλο.

---

το οτι εκοψες το ποτο, το επαναλαμβανεις. για ποσο ποτο μιλαμε; μιλαμε για εξαρτηση η για 1-2 ποτα που επινες αν εβγαινες βραδυ με τον φιλο σου;
ρωταω, γιατι και μονο το κοψιμο μιας εξαρτητικης ουσιας μπορει να σου φερει τεραστιο στρες, αλλα και το να συνεχιζεις, απειρως μεγαλυτερα προβληματα, φυσικα, οπως κι εναν φαυλο κυκλο με την καταθλιψη.
απο την αλλη, το γεγονος μιας απολυσης, ειναι απο τα πιο στρεσογονα πραγματα που μπορουν να συμβουν, αναλογα και με την κοσμοθεωρια του καθενα (και του ανε χει να φαει μετα την απολυση, φυσικα). το βλεπω πολυ ελπιδοφορο το οτι πας ακομα γυμναστηριο , βολτες, εχεις μια σχεση. νομιζω οτι αν κανεις υπομονη να ξεπερασεις το διαστημα της απεξαρτησης (αν μιλαμε για εξαρτηση) ολα θα πανε πολυ καλυτερα.
επισης, θα προτεινα να κανεις καποια δουλεια αυτογνωσιας, κατα προτιμηση ομαδικη, για να επεξεργαστεις την αξια σου ως ατομο... ΔΕΝ προσδιοριζεται απο το αν δουλευεις η οχι.
κουραγιο ευχομαι.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Λένε ότι επειδή είμαστε ομορφα παιδιά είμαστε Μαγεμενα καταραμένα και επαναπαυονται εκεί.

---

ενταξει, αν ακουει καποιος τετοια απ τους γονεις του, τι να πω δηλαδη... ελεος καπου...