Printable View
13η μερα ζολοτριν με λεξοτανιλ μισο πρωι ενα το βραδυ
εδω και δυο μερες με εχει πιασει μια απιστευτη υπνηλια με ανασφαλεια
πρεπει να εχω ψυχωση παιδια οχι καταθλιψη
πρεπει ν ειμαι πολυ περισσοτερο κομπλεξικη απο οτι καν υποψιαζομαι
νιωθω οτι ειμαι κατι αλλο απο τα υπολοιπα ανθρωπινα οντα
Χάθηκες... Έχεις σκεφτεί πως η ανυπομονησία σου μπορεί να φταίει για όλα;
Θα ήθελα να μάθω τι είναι αυτό που έχεις εσύ ή δεν έχεις που έχουν ή δεν έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι.. Γιατί κάποια πράγματα είναι καλό να τα κάνεις πιο συγκεκριμένα για να μπορείς να τα αποβάλεις. Είναι κάτι που μου έμαθε η ψυχολόγος μου.
13 μερες ειναι πολυ νωρις για να νοιώσεις καλυτερα.τα αντικαταθλιπτικα κανουν να δρασουν αρκετο καιρο μπορει και 1-2 μηνες.και ειναι λογικο να νοιωθεις ακομη πιο εντονα τα καταθλιπτικα συμπτωματα.γι αυτο υπομονη.Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Δεν μπορω να επικοινωνησω πια με ανθρωπους
Δεν εχω τι να πω δεν εχω κατι να μιλησω
εδω στη δουλεια μιλανε ολοι κ εγω δν εχω κατι να πω
Δεν εχω να πω κατι
Δεν ξερω ποια ειμαι
θελω να κλαψω
ειμαι σκυθρωπη και κουρασμενη
και με λυπουνται
δε μου απευθυνουν καν το λογο
Το σπιτι εχει γινει βρωμικο γιατι δεν μπορω να κινητοποιηθω να το καθαρισω
και αυτο μου φερνει εξτρα μιζερια και αγχος
Ξερω τι θα μου πειτε να αρχισω να να
δεν μπορω τιποτα να κανω
με ξαναπιασε πολυ εντονα παλι ξυπνησα το βραδυ
δεν ξερω τι να κανω αληθεια απο που να το πιασω
2 μερες τωρα δν ημουν ετσι ρε πουστη μου ειχα αρχισει να ελπιζω
ειναι μεσα μου το προβλημα ειναι μεσα μου
οπου κ αν παω οτι κι αν κανω θα το κουβαλαω
δεν σωζομαι
Θες να σου αποδείξω ότι μπορείς να συζητήσεις τα πάντα φτάνει να βρεις θέματα να πεις; άνοιξε ένα θέμα... Οτιδήποτε.. Και εγώ εδώ θα είμαι να σου απαντάω. Ακόμη και για καλλυντικά.. Άνοιξε. Γιατί πραγματικά αυτό που κάνεις στον εαυτό σου είναι ότι χειρότερο. Μίλα για σένα. Τα όνειρα σου. Είχες όνειρα; έχεις? Στόχους? Κάτι..
Η υπομονή, η επιμονή σε αυτό που περνάς είναι ο μοναδικός σου σύμμαχος.. Κατάλαβε το.
περιμένω σχόλια για τα πιο πάνω. Και ας σου φαίνονται χαζά.
καταρχην πρεπει να ηρεμησεις.και εγω περασα πολυ καιρο που δεν μπορουσα να κανω τιποτα.δεν ετρωγα δεν κοιμομουν δεν μπορουσα να κανω δουλειες να βγω εξω.το μονο που εκανα ηταν ενα μπανιο και δουλεια.ειχα γινει σαν μηχανη.μονο ντουζ και γραφειο και εγω.δεν ειχα αντοχες να κανω τιποτε αλλο.γι αυτο σε καταλαβαινω απολυτα.εμπαινε κοσμος στο γραφειο και εγω παρακαλουσα να μην ερθει κανενας γιατι δεν μπορουσα να πω καλημερα,να μιλησω δεν μπορουσα να πω ενα γεια.καταλαβαινω λοιπον ποσο ασχημα νοιωθεις.αν αυτο σου δινει θαρρος θα σου πω οτι ειμαστε πολλοι που τα εχουμε ζησει αυτα και εχουμε συνελθει σιγα σιγα.ποσο καιρο εισαι σε αγωγη?και ποιο νομιζεις ειναι το αιτιο που σε οδηγησε στην καταθλιψη?Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Κ εγω αυτο ακριβως περναω
στον αυτοματο εχω μπει
αυτο που με ποναει περισσοτερο απο ολα ειναι οτι πλεον δν εχω δυναμη να το κρυψω
ειμαι χαλια συνεχεια
και στη δουλεια ειναι πολυ κακοι
ολοι ειναι τρεις λαλουν κ δυο χορευουν
δν μπορω να πλυνω τα ρουχα μου ρε
δν πλενω το προσωπο μου τα δοντια μου
δν εχω καμια ελπιδα δε βλεπω φως στον οριζοντα
Νιωθω ολο τον κοσμο εχθρικο απεναντι μου και ντρεπομαι πολυ για το αγορι μου μετακομισα πριν σχεδον ενα χρονο
με εναν αντρα που οι γονεις μου ουτε να τον βλεπουν
ειναι μεγαλυτερος
εχω κοπει στα δυο οικογενεια σχεση
εχω κακοποιηθει σωματικα απο τον πατερα μου πολλες φορες σε μικρη ηλικια
ξυλο
απο μικρη ειμαι θυμωμενη με την οικογενεια μου
και δημιουργω εχθρες με ολους τους ανθρωπους
μονο το αγορι μου εχω αλλα στα χαλια που με βλεπει νιωθω οτι μενει μαζι μου επειδη με λυπαται
Έχεις μιλήσει σε ειδικό για όλα αυτά;
η σωματική βία σε παιδική ηλικία δημιουργεί βαθιά ψυχικά τραύματα που εκδηλώνονται αργότερα. Στο λέω από προσωπική εμπειρία.
Όλα αυτά τα περάσαμε όλοι. Κάποιοι σε μεγαλύτερο βαθμό.. Άλλοι σε λιγότερο βαθμό. Το θέμα είναι να μην πεις "οκ έτσι είμαι" και να τα παρατήσεις.. Πεισμωσε.. Θα έρθει η μέρα που θα είσαι τις περισσότερες μέρες καλά και τις άλλες όχι. Μέχρι να έρθει η μέρα που θα είσαι μόνο καλά. Άσε τι λένε και τι σκέφτονται οι άλλοι. Δεν ξέρουν. Δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι. Δεν νοιάζονται να μάθουν κιόλας. Και είναι καθαρά θέμα δικό τους.. Τα χάπια θέλουν χρόνο. Η ψυχοθεραπεία το ίδιο. Η βία που δέχτηκες έχει να κάνει από μικρή ηλικία άρα και ο χρόνος που χρειάζεται είναι μεγαλύτερος. Και στο λέει ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ στήριξη από τους γονείς του, που έχει φάει ξύλο και που έχει περάσει ότι και εσύ.
Κανω ψυχοθεραπεια εδω και ενα μηνα περιπου μαζι με τα χαπια
Δεν θα σταματησω ψυχοθεραπεια
Εμενα οι γονεις δν ηταν μονο το ξυλο
ηταν οτι εγω εγινα ο αποδιοπομπαιος τραγος
της οικογενειας γτ η μανα μου υποστηριζε τον πατερα μου
και η αδερφη μου καμια σχεση με εμενα ουτε την ακουμπησε ποτε και μια χαρα ειναι στον κοσμο της
εγω εχω απομονωθει απο μικρο παιδι
και περναγαν περιοδοι στο σπιτι που δε μου μιλουσε καν ο πατερας μου και ντρεπομουν να βγω απο το δωματιο
Πλεον ειπα να ανεξαρτητοποιηθω κ επειδη δε συμφωνουν με
την επιλογη μου νιωθω ορφανη
θα επρεπε να εισαι πολυ χαρουμενη που εχεις το αγορι σου διπλα σου.επισης και μονο που πηγαινεις στη δουλεια ειναι παρααα πολυ θετικο.δειχνει οτι δεν παραιτησε και εχεις δυναμη μεσα σου.γιατι ξερεις καλα ποσο δυσκολο ειναι να δουλεψεις σε μια τετοια κατασταση.οποτε μπραβο σου γι αυτα.σιγα σιγα θα βρεις την δυναμη να τα κανεις ολα.και εγω δεν μπορουσα να σηκωθω να πλυνω τα δοντια μου οπως λες.μου φαινοταν βουνο.αλλα σιγα σιγα ολα τα ξανα εκανα.και εγω εκανα σχεση με εναν μεγαλυτερο μου που δεν τον ηθελαν στην αρχη η μαμα μου να φανταστεις οταν τον ειδε σε φωτο εκλαιγε αλλα εγω δεν ακουσα κανεναν.ειδαν και αυτοι ποσο με βοηθησε και τωρα τον συμπαθουν αρκετα.διωξε τα βιωματα απο το παρελθον.και μενα μικρη με παραμελουσαν με υποτιμουσαν κυριως ο πατερας μου και η αδερφη μου.και ξερεις τι καταλαβα?οι ανθρωποι δεν αλλαζουν παντα ετσι θα μεινουν.οποτε αλλαξα τον τροπο που εγω τους αντιμετωπιζω.δες την ζωη απο εδω και περα και ασε τα παλια.με τον φιλο σου πως τα πας?σε στηριζει?την αγωγη δεν μου ειπες ποσο καιρο την λαμβανεις?Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Ξέρεις πόσοι πέρασαν ότι και εσύ στην παιδική σου ηλικία; Εσύ όμως κατάφερες τα πάντα μόνη σου. Χωρίς δεκανίκια. Αυτό έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστή. Το ότι έπεσες ψυχολογικά είναι απόλυτα φυσιολογικό. Εεεε άνθρωπος είσαι. Ήταν λογικό. Πόσα να αντέξεις. Τώρα όμως έχεις την δυνατότητα με την ψυχοθεραπεία και τα χάπια να γίνεις ο άνθρωπος που θα γινόσουν αν δεν σου συνέβαιναν όλα αυτά. Και ξέρεις πως θα είσαι μετά? Ούτε θα σε νοιάζει τι είπαν οι δικοί σου, τι έκαναν.. Θα μπορείς να επιλέξεις εσύ τους ανθρώπους που θα έχεις δίπλα σου.. Το πώς φεροταν οι δικοί σου έχει να κάνει αποκλειστικά με αυτούς!!!!!!! Όχι με εσένα. Κουβαλάς αυτό το φορτίο ότι εσύ φταις για την συμπεριφοα τους και πως όλοι κάνουν το ίδιο. Για πες μου. Αν οι γονείς σου, σου έδειχνα αγάπη, σε στηριζαν, σου αφιέρωναν χρόνο κτλ θα ένιωθες όπως νιώθεις τώρα; Βγάλε από πάνω σου τις ευθύνες των άλλων! Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις δικές του ευθύνες! Μόνο..
Συμφωνώ απόλυτα με την Απόστολο, δώσε λίγο χρόνο θα κάνει την δουλειά της η ψυχοθεραπεία.
Ούτε για εμένα ήταν μόνο η σωματική βία το μεγάλο πρόβλημα, ή ψυχολογική βία και η έλλειψη του αισθηματος της ασφάλειας σαν παιδί είναι σίγουρα πολύ πιο βαθια τραύματα από την σωματική βια.
Στον 1μιση μήνα της ψυχοθεραπείας μου είχα πάθει ακριβώς το ίδιο με αυτό που περιέγραψες παραπάνω.
Είσαι πολύ καλά, είσαι σε πολύ καλό δρόμο, μόνο πιο καλά και εύκολα θα σου γίνονται από εδώ και πέρα, πίστεψέ με. Μοιάζουν χειρότερα τώρα από ότι και πριν, αλλά όταν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και καλεισαι να αντιμετωπίσεις την αλήθεια είναι επίπονο αλλά αξίζει τον κόπο.
Κρατήσου λίγο ακόμα, τα πας περίφημα αλλά δεν μπορείς να το δεις ακόμη. και δεν είσαι μόνη, εκτός από το αγόρι σου έχεις και το φόρουμ, που για μένα προσωπικά είναι μεγάλη ανάσα και βοήθεια σε όλο αυτό το ταξίδι.
Ότι ντρέπομαι να πω, ή ότι ντρέπομαι να ξαναπώ το λέω εδώ και μέχρι τώρα μόνο σε καλό μου έχει βγει.
Βγηκαν στην επιφανεια για να λυθουν ή για να με καταστρεψουν? Γιατι νιωθω τοσο αδυναμη και μονη? Ειμαι στη χειροτερη φαση της ζωης μου
Για να λυθούν. Να φύγουν από πάνω σου..