Αργω στις εξόδους μου

Καλησπέρα... Εχω ένα θέμα χρόνια τώρα και θα ήθελα λίγο τη γνώμη σας. Σε όλα τα ραντεβού και τις εξόδους μου πάντα αργω. Αν ποτέ πάω στην ώρα μου ανοίγουμε σαμπάνιες.. Όσο είμαι σπίτι είμαι χαλαρός. Ακομη και την ώρα που ετοιμάζομαι. Όταν μπω στο αυτοκίνητο με πιάνει πανικός. Καταλαβαίνω ότι δεν θα φτάσω στην ώρα μου. Όλο αυτό μου προκαλεί άγχος και δεν είναι ωραίο για τον άλλον να περιμένει. Δεν είναι κάτι που μου αρέσει να μου το κάνουν. Οταν η ψυχολογία μου δεν είναι στα καλύτερα της το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Κανονίζουμε 6:30..6:30 φεύγω από το σπίτι.. Θέλω και μισή ώρα να πάω..
Γνώμες.. Εισηγησεις

Βαλε το ρολοι σου μιση ωρα πισω ...........................υπαρχει λενε ενας εξωγηινος πολιτισμος στο συμπαν , που προηγειται του δικου μας κατα μιση ωρα ......αυτο υποψιαζομαι τους δινει μεγαλο πλεονεκτημα , διοτι δεν αργουν ποτέ στα ραντεβου τους .....................

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Καλησπέρα... Εχω ένα θέμα χρόνια τώρα και θα ήθελα λίγο τη γνώμη σας. Σε όλα τα ραντεβού και τις εξόδους μου πάντα αργω. Αν ποτέ πάω στην ώρα μου ανοίγουμε σαμπάνιες.. Όσο είμαι σπίτι είμαι χαλαρός. Ακομη και την ώρα που ετοιμάζομαι. Όταν μπω στο αυτοκίνητο με πιάνει πανικός. Καταλαβαίνω ότι δεν θα φτάσω στην ώρα μου. Όλο αυτό μου προκαλεί άγχος και δεν είναι ωραίο για τον άλλον να περιμένει. Δεν είναι κάτι που μου αρέσει να μου το κάνουν. Οταν η ψυχολογία μου δεν είναι στα καλύτερα της το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Κανονίζουμε 6:30..6:30 φεύγω από το σπίτι.. Θέλω και μισή ώρα να πάω..
Γνώμες.. Εισηγησεις

---

Πολύ εκνευριστικό αυτό για τους άλλους, το ξέρεις φαντάζομαι αυτό. Έχω μια φίλη που πάντα είναι έτσι και φτάνει με μισή ώρα καθυστέρηση τουλάχιστον. Το περιόρισε λίγο όταν άρχισα να της κάνω το ίδιο. Επίσης είχα παρατηρήσει ότι εκείνη εκνευριζόταν πολύ όταν χρειαζόνταν να περιμένει έστω και 5 λέπτα.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο ως "λύση" από το να βάζεις υπενθύμιση στο κινητό σου την ώρα που πρέπει να ετοιμαστείς. Πόση ώρα χρειάζεσαι πχ, μισή ώρα και πρέπει να φύγεις απ το σπίτι στις 7 για να είσαι στην ώρα σου; Μόλις κανονίζεις το ραντεβού, επιτόπου βάλε ξυπνητήρι στο κινητό στις 6.30 να σηκωθείς να ετοιμαστείς.

Πάντως στην φίλη μου είχα παρατηρήσει κάποια στιγμή που ήμουν μαζί της στο σπίτι της και είχαμε ραντεβού έξω με άλλους ότι έκανε αυτό ακριβώς που λες. Κανόνιζε το ραντεβού κι ήταν απόλυτα χαλαρή, δεν σκεφτόταν την ώρα που το κανόνιζε πόση ώρα θέλω να φτάσω εκεί, πόση ώρα να ετοιμαστώ...εγώ ας πούμε που δεν αργώ πότε στα ραντεβού μου, μόλις κανονίζω κάτι κάνω αμέσως τον συνειρμό στο κεφάλι μου τι ώρα πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι.

Σας ευχαριστώ για τις απαντησεις. Η αλήθεια είναι ότι όταν άνοιξα το θέμα δεν ήμουν σίγουρος αν θα πάρω γνώμες γιατί δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να σου δώσει οδηγίες.

Αυτό με την μισή ώρα δεν πετυχαίνει. Θα το ξέρω ότι είναι μισή ώρα πίσω άρα δεν αλλάζει κάτι.

Elisabet είναι άσχημο να σε περιμένει ο άλλος γιαυτό και θέλω να το αλλάξω.. Άσε που μου δημιουργεί άγχος. Όταν είμαι καλά ψυχολογικά πάω στην ώρα μου. Ξέρω πως όλο αυτό σας φαίνεται κάπως χαζό.. Ότι τα πράγματα είναι απλά. Θες μισή ώρα να πας; θες μισή ώρα να ετοιμαστείς τότε ξεκινα στην ώρα που πρέπει. Αλλα δεν είναι τόσο απλό.. Σε μια συζήτηση που είχα με την ψυχολόγο μου, μου είπε πως όλο αυτό έχει να κάνει με την αποδοχή. Ότι κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι με αποδέχεται ο άλλος όταν με περιμένει. Πως στην ζωή μου έχω φάει την απορριψη με το κουτάλι (όσο αφορά την μητέρα μου) και όλο αυτό με επηρέασε. Δεν γίνεται συνειδητά γιαυτο είναι δύσκολο να το αλλάξω. Μου είπε να αρχίσω να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο κομμάτι για να γίνει συνειδητό και να μπορώ να το αλλάξω. Να σκεφτώ τι νιώθω όταν συνειδητοποιω ότι άργησα κτλ.
χθες πάλι άργησα να πάω στην ψυχολόγο. Πληρώνω 60 ευρώ και δεν κάνω ολοκληρωμένη θεραπεία. Αυτό δεν μαρεσει.

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που σου είπε η ψυχολόγος.
Επειδή εγώ δεν είχα ποτέ αυτό το θέμα, απλά με ενοχλούσε στην φίλη μου που έλεγα, δεν το σκέφτηκα ποτέ ιδιαιτέρως να πω την αλήθεια. Θεωρούσα ότι είναι απλώς μια κακή συνήθεια. Μάλιστα θυμάμαι ότι μια φορά εκνευρίστηκα πολύ που είχε αργήσει και της είχα πει ότι φέρεται "σαν πριγκίπισσα", ότι οι άλλοι πρέπει να την περιμένουμε συνεχώς δηλαδή και γενικά το θεωρούσα μεγάλη ασέβεια, ότι δεν σέβομαι τον χρόνο του άλλου.
Τώρα που το λες όμως και το συνδυάζω με την αποδοχή η φίλη μου είχε και άλλα θέματα του στυλ στράβωνε εύκολα αν κανονίζαμε να πάμε κάπου που της ήταν σχετικά μακριά σαν να θεωρούσε ότι δεν την σκεφτόμαστε ή αν της έλεγες ότι σήμερα βαριέμαι να βγω, έλα σπίτι να κάτσουμε, ενώ δεν είχε τίποτα να κάνει, μπορεί να σου απαντούσε απότομα : γιατί δεν έρχεσαι εσύ; Σα να το θεωρούσε υποτιμητικό το να έρθει εκείνη σε σένα.

Έχεις κι εσύ τέτοια; Ίσως σχετίζονται με την αποδοχή που λες

Εγώ πάντα ήμουν ο τελευταίος που έδινε το οκ. Δηλαδή λέγαμε να κανονίσουμε και έλεγαν οι άλλοι που θελουν και εγώ διάλεγα (κατά κάποιον τρόπο). Όταν επέλεγε άλλος το μέρος ξυνιζα άσχετα αν μου άρεσε σαν επιλογή. Έπρεπε εγώ να πω την τελευταία κουβέντα. Πολλές φορές συνήθιζα να μένω σπίτι και να λέω "Έχω κάτι άλλο να κάνω" αλλά στην ουσία δεν είχα κάτι. Σαν άνθρωπος όμως είχα πάντα φίλους. Είμαι επικοινωνιακος και έχω χιούμορ. Για ένα περίεργο λόγο δεν μου έκανε κανένας παράπονο για το ότι εγώ ήμουν αυτός που θα δώσει το οκ. Με την ψυχοθεραπεία ΕΥΤΥΧΏΣ αυτό το κομμάτι το εφυγα από πάνω μου. Είναι άσχημο να έχεις ένα γκρινιάρη, επιλεκτικό φίλο. Αλλά όταν μια ζωή καταπιεζεσαι, δεν σε υπολογίζουν.. Εκεί που σε υπολογίζουν προσπαθείς να γεμίσεις εκείνο το κενό. Δεν δικαιολογώ την συμπεριφορά μου απλά της δινω μια εξήγηση. Πλέον τώρα έχω μάθει να μην βλέπω την συμπεριφορά του άλλου τόσο επιφανειακά και δίνω μία ευκαιρία να τον καταλάβω. Γιατί οι συμπεριφορές μας έχουν να κάνουν με τα βιώματα μας. Έχω αλλάξει πολύ με την ψυχοθεραπεία. Πάντα ήθελα να ήμουν ο όμορφος της παρέας γιατί αυτό πίστευα ότι έβλεπαν σε εμένα..

Έχω παρατηρήσει πως όποιος έχει θέματα άγχους κτλ επίσης ακόμα κι αν κατά βάση ανυπομονεί για κάτι, αισθάνεται κάποιο "φόβο" να το ζήσει εκείνη τη στιγμή. Προτιμάει ας πούμε την ασφάλεια του σπιτιού του παρά να βγει έξω στον κόσμο να ζήσει την τάδε εμπειρία, Οπότε διστάζει, καθυστερεί μέχρι την τελευταία στιγμή να βγει να "αντιμετωπίσει" τον έξω κόσμο και μετά τρέχει και δεν φτάνει. Είναι μία περίεργη ανασφάλεια που σε κάνει δυλειτουργικό σε πολύ απλά πράγματα.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και δικαιολογία να σε ανέχονται οι άλλοι. Κάποτε έκοψα τα πολλά πολλά με μία τότε φίλη για αυτό το λόγο. Συγγνώμη, αλλά ο δικός της χρόνος δεν είναι πιο πολύτιμος από τον δικό μου.

Αυτό που λες ίσως να ισχύει.. Αλλα γενικά το άγχος δεν με έλεγχε ποτέ. Το καταπιεζα. Αλλά μπορεί υποσυνείδητα να έκανε την ζημιά του.
Είναι άσχημο να αργείς και να μην ξέρεις πως να το φτιάξεις.. Αλλά είναι άσχημο να σε κάνουν στην άκρη για αυτόν τον λόγο. Πρόσφατα έχω μιλήσει με τους στενούς μου φίλους και τους εξήγησα ότι κάνω προσπάθειες αυτή την περίοδο να το φτιάξω.. Εξήγησα τους λόγους που γίνεται και ζήτησα κατανόηση. Αλλά δεν βρίσκω τρόπο. Ειδικά αυτή την περίοδο που βρίσκω τον εαυτό μου.. Που αρχίζω να βλέπω εμένα όπως είμαι και όχι όπως με έβλεπαν. Δεν ξέρω. Ξυπναω. Έχω 5 ώρες μπροστά μου και πάλι τελευταία στιγμή όλα.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Εγώ πάντα ήμουν ο τελευταίος που έδινε το οκ. Δηλαδή λέγαμε να κανονίσουμε και έλεγαν οι άλλοι που θελουν και εγώ διάλεγα (κατά κάποιον τρόπο). Όταν επέλεγε άλλος το μέρος ξυνιζα άσχετα αν μου άρεσε σαν επιλογή. Έπρεπε εγώ να πω την τελευταία κουβέντα. Πολλές φορές συνήθιζα να μένω σπίτι και να λέω "Έχω κάτι άλλο να κάνω" αλλά στην ουσία δεν είχα κάτι. Σαν άνθρωπος όμως είχα πάντα φίλους. Είμαι επικοινωνιακος και έχω χιούμορ. Για ένα περίεργο λόγο δεν μου έκανε κανένας παράπονο για το ότι εγώ ήμουν αυτός που θα δώσει το οκ. Με την ψυχοθεραπεία ΕΥΤΥΧΏΣ αυτό το κομμάτι το εφυγα από πάνω μου. Είναι άσχημο να έχεις ένα γκρινιάρη, επιλεκτικό φίλο. Αλλά όταν μια ζωή καταπιεζεσαι, δεν σε υπολογίζουν.. Εκεί που σε υπολογίζουν προσπαθείς να γεμίσεις εκείνο το κενό. Δεν δικαιολογώ την συμπεριφορά μου απλά της δινω μια εξήγηση. Πλέον τώρα έχω μάθει να μην βλέπω την συμπεριφορά του άλλου τόσο επιφανειακά και δίνω μία ευκαιρία να τον καταλάβω. Γιατί οι συμπεριφορές μας έχουν να κάνουν με τα βιώματα μας. Έχω αλλάξει πολύ με την ψυχοθεραπεία. Πάντα ήθελα να ήμουν ο όμορφος της παρέας γιατί αυτό πίστευα ότι έβλεπαν σε εμένα..

---

Ακριβώς το ίδιο έκανε κι η φίλη μου. Ήθελε εκείνη να δώσει το τελικό οκ που λες και πολλές φορές όταν δεν της άρεσε έβρισκε μια δικαιολογία για να μην έρθει. Αυτό που είχε προκαλέσει την ενόχληση όλων είναι η άρνηση της να πάει στο μέρος του άλλου κάποια στιγμή. Πχ υπήρχε διάστημα που ήταν άνεργη οπότε δεν είχε τι να κάνει όλη μέρα, η περιοχή που έμενα εγώ βόλευε αντικειμενικά καλύτερα για βόλτες οπότε πολλές φορές της πρότεινα να έρθει να πάμε βόλτα, να φάμε μαζί μετά...να περάσει κι η ώρα της κάπως. Αυτό το αρνιόταν πεισματικά. Όταν το είχαμε συζητήσει, είχα καταλάβει ότι το θεωρούσε κάπως υποτιμητικό, ότι γιατί να πάω εγώ και να μην έρθει ο άλλος σε μένα, τι είμαι εγώ που θα πάω κτλ. Υπήρχε φάση πάντως που είχε απομακρυνθεί από όλη την παρέα γιαυτόν τον λόγο.

Εσύ το βλέπεις και το δουλεύεις είναι πολύ θετικό και το γεγονός ότι ενημερώνεις τους άλλους γιαυτό. Γιατί η αλήθεια είναι πως όπως και αν είμαστε, δεν είναι υποχρεώμενοι οι άλλοι να ανέχονται συνεχώς τις παραξενιές μας. Πολλές φορές μεταξύ φίλων, αρκεί μια εξήγηση σαν κι αυτή που είπες για να μπορέσει κι ο άλλος να μην στραβώσει τελικά.

Δεν ήμουν τοοοοοοσο ακραίος όσο η φίλη σου.. Αλλά ότι ήταν το έφτιαξα ευτυχώς. Το μόνο θέμα που δυσκολεύομαι να δουλέψω, πόσο μάλλον και να το αλλάξω είναι αυτό... Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω έτσι ώστε να φτάνω στην ώρα μου χωρίς άγχος και να μην εκνευριζω τον άλλον..
Κάποια εισήγηση;

Εφόσον βρήκες την αιτία και το από πού ξεκινάει όλο αυτό δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από αυτό που σου είπε η ψυχολόγος.
Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι και να παρατηρείς τον εαυτό σου στο πώς νιώθεις όταν αργείς.
Θεωρείς ότι παίρνεις επιβεβαίωση από αυτό; Οτι οι φίλοι που σε περίμεναν σε αγαπούν αρκετά; Νιώθεις πως ανεβαίνει η αξία σου με αυτόν τον τρόπο; Αν ένας φίλος σου έφευγε από το ραντεβού εφόσον άργησες πώς θα ένιωθες; Είναι ένα είδος τεστ αυτό για σένα;

Προσπαθώ να σου θέσω ερωτήματα για να σκεφτείς, όχι για να απαντήσεις εδώ απαραίτητα

Πότε δεν σκέφτηκα ότι αργω για αυτόν τον λόγο.. Το συμπέρανε επειδή της ανάφερα οτι όταν έχω να κάνω με επαγγελματικές υποχρεώσεις είμαι τυπικός.. Δεν ξέρω αν όντως ισχύει αυτό που είπε. Αλλά σαν σενάριο άνετα στέκει. Πολλές φορές έλεγε η μάνα μου ότι οι φίλοι μου με ανέχονται ή ότι έμεινα στο σπίτι τους αρκετές ώρες και θα με βαρέθηκαν. Και είμαι ένας άνθρωπος που ξέρω αρκετό κόσμο, κοινωνικός και πότε μα ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι βάρος. Εεε ίσως αυτά που έλεγε να έμειναν μέσα μου και γιαυτό αντιδραω έτσι.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Αυτό που λες ίσως να ισχύει.. Αλλα γενικά το άγχος δεν με έλεγχε ποτέ. Το καταπιεζα. Αλλά μπορεί υποσυνείδητα να έκανε την ζημιά του.
Είναι άσχημο να αργείς και να μην ξέρεις πως να το φτιάξεις.. Αλλά είναι άσχημο να σε κάνουν στην άκρη για αυτόν τον λόγο. Πρόσφατα έχω μιλήσει με τους στενούς μου φίλους και τους εξήγησα ότι κάνω προσπάθειες αυτή την περίοδο να το φτιάξω.. Εξήγησα τους λόγους που γίνεται και ζήτησα κατανόηση. Αλλά δεν βρίσκω τρόπο. Ειδικά αυτή την περίοδο που βρίσκω τον εαυτό μου.. Που αρχίζω να βλέπω εμένα όπως είμαι και όχι όπως με έβλεπαν. Δεν ξέρω. Ξυπναω. Έχω 5 ώρες μπροστά μου και πάλι τελευταία στιγμή όλα.

---

το ειχα παλιοτερα, αλλα σε πολυ μικροτερο βαθμο.
δλδ η καθυστερηση μου ηταν του τεταρτου εως εικοσαλεπτου. και παλι ομως πολυ προβληματικη οταν επροκειτο για ορθια ραντεβου και μεγαλη αγενεια φυσικα σε αλλους που ηταν παντα στην ωρα τους.
εμενα αυτο που με εκανε να αργω, ηταν κυριως το οτι ηθελα να ειμαι στην ωρα μου, ΟΧΙ πιο νωρις ομως , για να μην στηθω! ετσι, παντα μπερδευομουν με τον χρονο που πραγματικα θελω για να ετοιμαστω, τον χρονο που χρειαζεται να παω κι αντι να φτανω στο ραντεβου στην ωρα μου, ξεκινουσα απ το σπιτι την ωρα του ραντεβου κι εστηνα εγω τους αλλους..
το εχω διορθωσει στα χρονια, αφενος ξεκινωντας πιο νωρις και υπολογιζοντας καλυτερα τους χρονους κι αφετερου πιεζοντας τον εαυτο μου να τηρησει τους πραγματικους χρονους. επισης, επιδιωκω οσο γινεται τα καθιστα ραντεβου, ωστε να μην περιμενει κανεις ορθιος αν καποιος αργησει. αυτο με βοηθησε στο αγχος του δικου μου στησιματος (δλδ, "και να στηθω, θα κατσω να πιω το καφεδακι μου, δεν θα ξεροσταλιαζω ορθια". κι ετσι ξεαγχωθηκα.
η καθυστερηση σου ομως ειναι πολυ μεγαλη και σιγουρα παιζει κατι παραπανω απο το να μην στηθεις.
αλλα ουτε ειναι και το να εισαι απλα αποδεκτος/αγαπητος, γιατι καποιος που θελει να ειναι αγαπητος, δεν ταλαιπωρει τους αλλους και μαλιστα με κατι τοσο αγενες οπως το στησιμο... αντιθετα, κανει οτι θα τον εκανε να δειχνει αρεστος. δλδ προσχαρος, τυπικος στα ραντεβου, βοηθητικος κλπ κλπ.
πιθανολογω λοιπον οτι αυτο που αποζητας ειναι οχι απλη αποδοχη, αλλα αποδοχη ανευ ορων. αυτην την αποδοχη δλδ που υποτιθεται οτι πρεπει να εχουμε απο τους γονεις μας σε μικρη ηλικια, ακομα κι αν κανουμε καπριτσια, κι εσυ οχι μονο δεν την ειχες, αλλα ειχες το ακριβως αντιθετο.
ετσι λοιπον δοκιμαζεις τα ορια και τις αντοχες τους με την συμπεριφορα "πριγκιπισσας".
δλδ, "οκ, το ξερω οτι με γουσταρετε, αλλα με αγαπατε αληθινα; μου κανετε ολα τα χατηρια; θα με αγαπατε ακομα κι αν σας πρηζω τα συκωτια;;;. για να δουμε. με αγαπατε ακομα και την δεκατη φορα που σας εστησα; και την εικοστη; ποσο μεγαλη ειναι η αγαπη σας;"
κι αν θελεις, σε συνεχεια αυτου "καλα τοσο ζωα ειστε; ακομα με αγαπατε; αφου δεν αξιζω να με αγαπατε. δεν βλεπετε; σας στηνω και σας γραφω στα @@ μου. γιατι δεν με παρατατε; η μανα μου με απεριψε για πολυ λιγοτερους λογους".

εν κατακλειδι, πιστευω οτι θα βελτιωνεται οσο βελτιωνεται και το απωθημενο που εχεις απο τις συμπεριφορες της μανας σου, οσο ανακτας την αυταξια σου και την αυτοπεποιθηση σου.

Καλημέρα και ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου.. Δεν έχω αργήσει περισσότερο από μισή ώρα σε ραντεβού.. Όταν ψυχολογικά δεν είμαι καλά συνήθως φεύγω από το σπίτι την ώρα που πρέπει να είμαι στο ραντεβού.
Αυτά που λες σχετικά με το πως λειτουργω δεν ξέρω αν ισχύουν. Αν και γέλασα όταν τα διάβασα δεν μπορώ να πω ότι αποκλείεται να συμβαίνουν. Όταν δεν πάρεις κάτι από παιδί μεγαλώνοντας δεν ξέρεις και πως να το διαχειριστεις. Δηλαδή μπορεί να στο δίνει ο άλλος και να θέλεις κι άλλο κι άλλο γιατί πάντα θα έχεις την αμφιβολία. Πως γίνεται εσείς που είστε ξένοι να με αποδέχεστε και η μάνα μου που είναι αίμα μου, που είμαι κομμάτι της να μην με αποδέχτηκε ποτέ;

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου, με βοήθησε πάρα πολύ!