Help Δεν ξέρω τη να κάνω

Καλησπέρα...Είμαι καινούριος στο forum δεν έχω δωσει όνομα γιατι δεν εσθάνομαι άνετα και θα ήθελα να εκμεταλευτώ την ανονυμία που μου παρέχεται....Μετά λοιπόν από αυτή την σύντομη παρέθενση ας μπω στο θέμα...Είμαι φοιτητής 23 ετών και νοιώθω σαν να είμαι μπαμπόγερος με το ένα πόδι στον τάφο. Δεν μου κοινα το ενδιαφέρον τύποτα και απο ότι έχω παρατηρήσει μάλλον με αγχόνει η οποιαδιποτε δραστηριότητα. Απο μηκρός είχα πολύ μεγάλη νευρικότητα και είμουν ανυσηχος. Αυτο με έκανε να είμαι ποιο επιρεπής σε ζημιες και γενικά να είμαι ποιο αρτσούμπαλος. Αυτο σε συνδισμό με μία μάνα καταθληπτική και τελειομανής, έναν πατέρα απόν, ένα περιβάλλον που με αντιμετόπιζε με μέγαλο ρατσισμο λόγο τις καταγωγής της μάνας μου μάλλον δεν αποτελεί και την καλήτερη αφητερία για να μάθει να ζει και να έχει αμπιστοσήνη στον εαυτό του....Έτσι λοιπον σαν όλα τα παιδάκια τη έκανα κλειστηκα στον εαυτό μου με την οικογένεια μου που προσφανός ένοιωθα ότι δεν με καταλάβενει και στράφικα στο να βρώ αποδοχη σε έξωτερικούς παράγοντες....Και τώρα που γράφω αυτό το μήνυμα αυτό ακρηβός αναζητούσα πάντοτε αποδοχή....Αλλα για κάποιο λόγο δεν έχω μάθει να αποδέχομαι εγώ τον ευατόν μου. Ακόμα και τώρα που γ΄ραφω αυτά που γράφω δεν μποορώ να με δεχτώ. Γενικά απο οικονομικής άποψης είμαι καλά με χρηματοδοτούν οι δικοί μου ακόμα. Εγώ όμως δεν έχω όρεξη να κάνω πράγματα δεν ξέρω για κάποιο λόγο με σνομπάρω εγω ο ίδιος δεν ξέρω γιατί όλα μου φένονται τοσο μελαγχολικά.Και αυτό είναι που με ρίχνει ακόμα παρπάνω.Γιατι νοιώθω σαν ντράμα queen όμως παράλληλα νοιώθω και θυμό....Πολύ θυμό...Δεν ξέρω αν φτάνει στο μίσος ίσως...δεν ξέρω πως να διαχηρηστώ την καθημερηνότητα, δεν ξέρω πως να βάλω τα όρια μου, όποτε πήγενα να βάλω όρια σε κάτι πάντα στο τέλος υποχορούσα γιατί όπως προανέφερα έψαχνα αποδοχή. Για να καταλάβετε για πόση έλειψη ορίων υπάρχει μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ακόμα και για τουαλέτα να πήγενα η μάνα μου έμπενε να βάλει πλυντήριο γιατι έτσι και φυσικά δεν υπήρχε κλειδαριά στο δωμάτιο και πάντα έγω είμουν η τουλάχιστον με έκαναν να νοιώθω ότι ειμουν λάθος όποτε αντιδρούσα. Και φυσικά σαν φοιτητής αντι να μηλάμε για βλακείες και να περνάμε καλά όποτε επέστρεφα έπρεπε να μου φορτώνουν τα παράπονα και να υπάρχει φασαρία με τον αδερφό μου...Α και το καλύτερο για οτιδίποτε εμπρόκητο για τα χαρτιά του αδερφού μου εγώ έπρεπε να τα ψάχνω γιατί ο αδερφός μου κοιμάτε όρθιος και θα τα κάνει μαντάρα μου λέγανε.Και όντος έτσι καντέτησε να είναι ο αδερφός μου και λέω κατέντησε γιατι αμα δεν τον αφήσεις να τρέξει για τις δικές του υποχρεώσεις πώς να μάθει.Ο αδερφός μου να λέει ψέματα και να προσπαθεί να μας χειρηστεί όλους φυσικά.Να παίζει το θύμα και να απετεί και να μην βοηθάει πουθενά.Προσφατα μετακόμησε μαζί μου και μου είναι βάναυσω να συγγατηκίσω μαζι του γιατι είναι σε βαθμό αιδίας ακατάστατος....Δεν ξέρω τη να κάνω λοιπώ πως να τα διαχηρηστώ όλα αυτά, πως να χειρηστώ την αδικία μου νοιώθω σε συνδιασμό με τις ενοχές που νοιώθω αδικία και πώς να αρχίσω να πάρω την ζωή στα χέρια μου....Φοβάμαι Φοβάμαι πάρα πολύ νοιώθω απίστευτα μόνος με μόνη εξέρεση την κοπέλα μου την οποία προσπαθώ να μην την φορτώνω με τα δικά μου τόσο Αυτα από μένα συγγώμη για την κακή ορθογραφία....

Πολυ καταπίεση μου μυρίζεται....Έχεις ανθρώπους που νιώθεις άνετα να τους μιλήσεις?

Δεν μου είναι εύκολο να τα επικοινωνησω όλα αυτά δεν ξέρω πω να το κάνω και για κάποιο περίεργο λόγο νοιώθω ότι δεν θα έπρεπε να νοιώθω έτσι

Πέρα από τα της οικογένειας, τα χρόνια που ήσουν φοιτητής ήρθες κοντά με κόσμο, έκανες προσπάθειες για καινούριες γνωριμίες και δραστηριότητες; Ή δεν προσπάθησες καν; Κι αν προσπάθησες, τι έκανες καλά και τι έκανες λάθος και δεν δουλέψε στο να αποκτήσεις καλύτερη ψυχολογία;

Ναι κάνω προσπάθεια απλά μου είναι απίστευτα δισκολο να τα διατηρήσω ψάχνω το εύκολο και το γρήγορο γιατί δεν έχω αντοχές για πολλά... Γενικά δεν μου αρέσει να φορτώνω τους γύρο μου με τα δικά μου. Και νοιώθω πολύ ένοχος όταν χάνω τον έλεγχο. Έχω απευθυνθεί και για βοήθεια ευτυχος το πανεπιστήμιο μου είναι πολύ βοηθητικό στον τομέα της ψυχολογικής βοήθειας. Απλός το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να απολαύσω αυτά που κάνω φοβάμαι ότι θα υποτροποασω σε κάθε μιυ προσπάθεια και στην ουσία τα παλεύω μόνος μου. Τελευταία με βοηθάει και η κοπέλα μου που είμαι ευγνώμων που είναι μαζί μου απλά αγχονομαι όταν με πνίγουν αυτές η σκέψεις ακόμα και μαζί τις καμία φορα. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα εκεί έξω αν γίνετε να φύγεις από αυτό και αν υπάρχουν περιπτώσεις που τα κατάφεραν και πως είναι αυτοί πως το διαχιριζονται αυτοί οι άνθρωποι την ιδέα της υποτροπής. Φοβάμαι πολύ πως δεν μπορω να αλλάξω και με ενοχλεί απίστευτα η παρορμηση σε παλιές κακές συνήθειες που με αποσυντονιζουν ιδικά όταν με ηρεμούν έστω και παροδικα για λίγο.