AΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ

Είμαι 18 χρονών εχω κοινωνική φοβία από τα 13 μου αλλά άρχισα ψυχοθεραπεία από τα 15.Τρια χρόνια λοιπόν τώρα κάνω ψυχοθεραπεία,έχω βελτιωθεί γενικά στην κοινωνική φοβία βέβαια έχω ακόμα κάποια προβλήματα τα οποία είναι και τα πιο σημαντικά καθώς δεν μιλάω πολύ,δεν κρατάω βλεμματική επαφή..κάτι που εμποδίζει και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις αλλά θα με εμποδίσει και επαγγελματικά.Στα 18 μου δηλαδή τώρα τον Ιούνιο έδωσα πανελλήνιες και δεν πέρασα εκεί που ήθελα για λίγα μόρια,μπορεί να φαίνεται ότι δεν είναι κάτι τραγικό αλλά με απογοήτευσε πολύ και το μεγαλοποιησα πάρα πολύ,θεώρησα πως ήταν η καταστροφή και έφτασα σε σημείο να κλαίω συνέχεια,να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι,να μην μου αρέσουν πράγματα που μου αρεσαν.Εχουν περάσει σχεδόν 6 μήνες από τότε που έδωσα πανελλήνιες και είμαι ακόμη έτσι.Οταν το είχα συζητήσει με τον ψυχολόγο μου μου είχε πει ότι μπορεί να μην είναι κατάθλιψη και απλά να δώσω χρόνο στον εαυτό μου όμως έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ότι έχω αλλάξει πάρα πολύ,ότι δεν είμαι καλά και ότι αρρωσταίνω.Σκεφτομαι λοιπόν μήπως πάω σε κάποιον ψυχίατρο να πάρω αντικαταθλιπτικά η γενικά φάρμακα συνεχίζοντας την ψυχοθεραπεία με τον ψυχολόγο μου.Γενικα πάντοτε ήμουν κατά των φαρμάκων ήθελα να το παλέψω μόνο με ψυχοθεραπεια αλλά έχω φτάσει σε σημείο που νιώθω ότι ίσως να τα χρειαζομαι.Βεβαια δεν θέλω να το μάθουν οι γονείς μου γιατί ήδη μου λένε διάφορους χαρακτηρισμούς πχ τρελή..που με κάνουν να νιώθω ακόμη χειρότερα όποτε άμα αποφασίσω να πάρω φάρμακα ίσως βρω κάποιον ψυχίατρο ΕΟΠΥΥ απλά να μου τα γράφει,δεν ξέρω κιόλας αν γίνεται αυτο.Αλλαξα πρόσφατα ψυχολόγο και ντρέπομαι να του πω όλα αυτά περί κατάθλιψης αν και ξέρω ότι πρέπει οπωσδήποτε να τα πω για να μου πει και αυτός αν πιστεύει ότι χρειάζομαι φάρμακα αν και αυτό θα μου το πει και ο ψυχίατρος αν πάω και γενικά να το βγάλω από μέσα μου.Δεν ξέρω μήπως δεν πρέπει να μπλέξω με φάρμακα από τόσο μικρή ηλικία?

Quote:

---

Originally Posted by ariana

Είμαι 18 χρονών εχω κοινωνική φοβία από τα 13 μου αλλά άρχισα ψυχοθεραπεία από τα 15.Τρια χρόνια λοιπόν τώρα κάνω ψυχοθεραπεία,έχω βελτιωθεί γενικά στην κοινωνική φοβία βέβαια έχω ακόμα κάποια προβλήματα τα οποία είναι και τα πιο σημαντικά καθώς δεν μιλάω πολύ,δεν κρατάω βλεμματική επαφή..κάτι που εμποδίζει και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις αλλά θα με εμποδίσει και επαγγελματικά.Στα 18 μου δηλαδή τώρα τον Ιούνιο έδωσα πανελλήνιες και δεν πέρασα εκεί που ήθελα για λίγα μόρια,μπορεί να φαίνεται ότι δεν είναι κάτι τραγικό αλλά με απογοήτευσε πολύ και το μεγαλοποιησα πάρα πολύ,θεώρησα πως ήταν η καταστροφή και έφτασα σε σημείο να κλαίω συνέχεια,να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι,να μην μου αρέσουν πράγματα που μου αρεσαν.Εχουν περάσει σχεδόν 6 μήνες από τότε που έδωσα πανελλήνιες και είμαι ακόμη έτσι.Οταν το είχα συζητήσει με τον ψυχολόγο μου μου είχε πει ότι μπορεί να μην είναι κατάθλιψη και απλά να δώσω χρόνο στον εαυτό μου όμως έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ότι έχω αλλάξει πάρα πολύ,ότι δεν είμαι καλά και ότι αρρωσταίνω.Σκεφτομαι λοιπόν μήπως πάω σε κάποιον ψυχίατρο να πάρω αντικαταθλιπτικά η γενικά φάρμακα συνεχίζοντας την ψυχοθεραπεία με τον ψυχολόγο μου.Γενικα πάντοτε ήμουν κατά των φαρμάκων ήθελα να το παλέψω μόνο με ψυχοθεραπεια αλλά έχω φτάσει σε σημείο που νιώθω ότι ίσως να τα χρειαζομαι.Βεβαια δεν θέλω να το μάθουν οι γονείς μου γιατί ήδη μου λένε διάφορους χαρακτηρισμούς πχ τρελή..που με κάνουν να νιώθω ακόμη χειρότερα όποτε άμα αποφασίσω να πάρω φάρμακα ίσως βρω κάποιον ψυχίατρο ΕΟΠΥΥ απλά να μου τα γράφει,δεν ξέρω κιόλας αν γίνεται αυτο.Αλλαξα πρόσφατα ψυχολόγο και ντρέπομαι να του πω όλα αυτά περί κατάθλιψης αν και ξέρω ότι πρέπει οπωσδήποτε να τα πω για να μου πει και αυτός αν πιστεύει ότι χρειάζομαι φάρμακα αν και αυτό θα μου το πει και ο ψυχίατρος αν πάω και γενικά να το βγάλω από μέσα μου.Δεν ξέρω μήπως δεν πρέπει να μπλέξω με φάρμακα από τόσο μικρή ηλικία?

---

Το καλυτερο ειναι να μην μπλεξεις με φαρμακα, αλλα μερικες φορες οι ανθρωποι οδηγουνται σε αδιεξοδο και ετσι θελουν ενα μικρο σπρωξιμο..στην περιπτωση σου, το σπρωξιμο που χρειαζεσαι ισως να ειναι τα φαρμακα..Μην τα φοβασαι εαν πας σε ενα καταρτισμενο ειδικο θα σε βοηθησει με τις σωστες δοσολογιες.Σε κανενα δεν θα πας απλα να σου τα γραψει(οπως λες για εοπυ), πρεπει να βγαλει διαγνωση ο ειδικος αλλιως δεν μπορει να σου δωσει.

Οσο για τα υπολοιπα που γραφεις...οι γονεις σου ειναι αχαρακτηριστοι , κανονικα θα επρεπε να σε βοηθανε κυριως ψυχολογικα με το να στεκονται στο πλευρο σου.
Δοκιμασε να εκτονωθεις καπου, ισως λιγο τρεξιμο στην φυση, καποιο χομπυ σου κανει καλο και σου παρει απο πανω σου λιγο πιεση.
Μην ντρεπεσαι για τιποτα εκτος αν εισαι εγκληματιας..και να ανοιχτεις σε εναν ψυχολογο οπως ανοιχτηκες και εδω οσο μπορουσες βημα βημα. και μην σκας για τις πανελληνιες, φανταζομαι περασες σε αλλη σχολη που ειχες δηλωσει...Ολο το μελλον το εχεις μπροστα σου:)

γεια σου ειμαι σχεδον ιδια περίπτωση με σενα εχω στοιχεία κοινωνικης φοβιας και ιδψ 4χρονια τωρα παιρνω φάρμακα στην αρχη με έπιαναν τωρα οχι θα ηθελες να μου δωσεις το ινστεγκραμ σου η φβ να μιλάμε;; νομιζω οτι έχουμε πολλα κοινά εχω περασει και εγω καταθλιψη ντρέπομαι και αγχώνομαι να μιλησω σε γυναίκες

Quote:

---

Originally Posted by ariana

Είμαι 18 χρονών εχω κοινωνική φοβία από τα 13 μου αλλά άρχισα ψυχοθεραπεία από τα 15.Τρια χρόνια λοιπόν τώρα κάνω ψυχοθεραπεία,έχω βελτιωθεί γενικά στην κοινωνική φοβία βέβαια έχω ακόμα κάποια προβλήματα τα οποία είναι και τα πιο σημαντικά καθώς δεν μιλάω πολύ,δεν κρατάω βλεμματική επαφή..κάτι που εμποδίζει και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις αλλά θα με εμποδίσει και επαγγελματικά.Στα 18 μου δηλαδή τώρα τον Ιούνιο έδωσα πανελλήνιες και δεν πέρασα εκεί που ήθελα για λίγα μόρια,μπορεί να φαίνεται ότι δεν είναι κάτι τραγικό αλλά με απογοήτευσε πολύ και το μεγαλοποιησα πάρα πολύ,θεώρησα πως ήταν η καταστροφή και έφτασα σε σημείο να κλαίω συνέχεια,να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι,να μην μου αρέσουν πράγματα που μου αρεσαν.Εχουν περάσει σχεδόν 6 μήνες από τότε που έδωσα πανελλήνιες και είμαι ακόμη έτσι.Οταν το είχα συζητήσει με τον ψυχολόγο μου μου είχε πει ότι μπορεί να μην είναι κατάθλιψη και απλά να δώσω χρόνο στον εαυτό μου όμως έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ότι έχω αλλάξει πάρα πολύ,ότι δεν είμαι καλά και ότι αρρωσταίνω.Σκεφτομαι λοιπόν μήπως πάω σε κάποιον ψυχίατρο να πάρω αντικαταθλιπτικά η γενικά φάρμακα συνεχίζοντας την ψυχοθεραπεία με τον ψυχολόγο μου.Γενικα πάντοτε ήμουν κατά των φαρμάκων ήθελα να το παλέψω μόνο με ψυχοθεραπεια αλλά έχω φτάσει σε σημείο που νιώθω ότι ίσως να τα χρειαζομαι.Βεβαια δεν θέλω να το μάθουν οι γονείς μου γιατί ήδη μου λένε διάφορους χαρακτηρισμούς πχ τρελή..που με κάνουν να νιώθω ακόμη χειρότερα όποτε άμα αποφασίσω να πάρω φάρμακα ίσως βρω κάποιον ψυχίατρο ΕΟΠΥΥ απλά να μου τα γράφει,δεν ξέρω κιόλας αν γίνεται αυτο.Αλλαξα πρόσφατα ψυχολόγο και ντρέπομαι να του πω όλα αυτά περί κατάθλιψης αν και ξέρω ότι πρέπει οπωσδήποτε να τα πω για να μου πει και αυτός αν πιστεύει ότι χρειάζομαι φάρμακα αν και αυτό θα μου το πει και ο ψυχίατρος αν πάω και γενικά να το βγάλω από μέσα μου.Δεν ξέρω μήπως δεν πρέπει να μπλέξω με φάρμακα από τόσο μικρή ηλικία?

---

Αυτό που πρέπει να κρίνεται το μέλλον μας με βάση μια εξέταση είναι ότι χειρότερο.. Να σκέφτεσαι ότι οι εξετάσεις δεν καλύπτουν όλα όσα διαβάζει κάποιος για να δώσει αλλά επιλέγουν τι θα μπει. Άρα το να αποτύχεις δεν σημαίνει ότι φταις εσύ αλλά μπορεί αυτά που μπήκαν μέσα να μην τα γνώριζες. Ακόμη μπορείς να σκεφτείς και το άγχος που πιθανόν να είχες εκείνες τις μέρες το οποίο δυσκολεύει στο να αποδόσεις. Πρέπει να σταματήσεις να ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου και να παίρνεις την κάθε σου αποτυχία ως ένα βήμα για την επόμενη επιτυχία.. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Μην μπλέξεις με χάπια. Είσαι μικρή.. Απλά χαλάρωσε και σταμάτα να αυτομαστιγωνεσαι. Όλα θα πάνε καλά..